[200] Walker's High School ~ O1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 20 sep 2014 - 23:57 ]

---

El Diablo.

Hoeveel het meisje toch geprobeerd heeft zich niet te laten merken en onzichtbaar op een haastige wijze de school binnen te benen, om een bepaalde jongeman te vermijden, het mocht niet baten. Het geluk was van korte duur toen ze haar kluisje bereikt had ; normaliter had ze haar boeken ten alle tijden in het kluisje gepropt zitten, maar doordat een bepaald probleem ervoor gezorgd had dat het niet mogelijk was, moest ze het in orde maken. Ze begreep wel dat ze het de volgende keer niet zal doen en direct naar haar vrienden zou lopen – waar was Sean trouwens? – want gezeul met boeken was niets voor haar.
Net op het punt dat ze de laatste paar boeken tussen de andere wilde wurmen, hoorde ze een mannelijke stem de stilte doorbreken – een stem die ze maar al te goed kende, zelfs. De jonge man, welke ze tijd bij tijd vergeleek met een “Don Juan”, hield momenteel naast haar halt. Verdomme – ze had gehoopt dat hij haar niet op had gemerkt, wat vanzelfsprekend direct in haar gezicht werd gedrukt met het feit dat ze hem nog geld schuldig was. Een perfecte reden voor haar om hem meerdere malen te ontwijken, eveneens wegens het gegeven dat ze elkaar hoogstwaarschijnlijk na school opnieuw zouden zien om “schoonmakertje en dienaar” te spelen. Ze was niet specifiek blij dat zij de schoonmaker was. . . Maar de jongedame had nu niet privilege om anders te kiezen, het moest nu eenmaal.
      ‘Veronica Johnson, wat een toeval om jou hier tegen te komen.’ Binnen enkele seconden laat hij zijn lichaam op onbekommerde wijze tegen de kluisjes naar het hare toe glijden, terwijl ze kort haar poelen naar de hemel sloeg – wat momenteel de kleur van het gebroken wit had.
      ‘Caleb,’ stootte ze na zijn woorden met een diepe zucht uit, waarbij ze kort naar hem blikte. ‘altijd fijn om jou zo vroeg op de dag tegen te komen.’ Haar stem had een uitdagende stem, waarbij ze liet weten dat het niet cynisch bedoelt was, echter wel om hem te plagen. Vervolgens duwde ze redelijk opvliegend het laatste boek in haar kluisje, om deze daarna dicht te gooien met een klap. Veronica geloofde tevens niet dat hij hier zonder enige reden zou komen, hoogstwaarschijnlijk zou het over haar geldschuld gaan, waardoor ze al direct weg wilde lopen. Toch besloot ze hem even uit te horen, misschien was het wel totaal iets anders.
      ‘Even serieus – je weet dat dit geen toeval is en je weet waarom ik naar je toe ben gekomen. Het geld. Ik wacht al te lang en mijn dealers worden onrustig doordat ze het salaris nog niet binnen hebben gekregen.’ Fuck – was het eerste wat ze dacht, had ze immers toch gelijk gehad. Desalniettemin vond ze het een beetje vreemd dat de dealers nu pas onrustig werden, van wat zij had gehoord zorgde Caleb goed voor “zijn mensen”. Het was echter niet iets waar ze wat op vermeldde, laat hem maar even in de waan dat ze een bang meisje was hierdoor en. . . Nee – hij was niet achterlijk, zoiets zou hij nooit ofte nimmer geloven. Hierom zette ze een grote, brutale grijns op haar lippen, leunde eveneens tegen haar eigen kluisje aan en sloeg haar armen over elkaar heen. ‘Je kan het natuurlijk op een andere manier afbetalen. Denk nu niet meteen vreemde dingen, want ik ben een nette jongen – maar. . .’ Na deze paar woorden liet ze zacht geproest horen, waarna ze met alle macht haar lach probeerde te onderdrukken. Caleb – een nette jongeman? Volgens haar hadden ze een andere mening daarop, maar ze begreep tevens dat hij wel degelijk net was, voor hoever dat kon als hartenbreker. Niettemin kon ze het niet laten en dacht ze – voor maar luttele seconden – aan iets heel anders dan gepast was. ‘Ik wil je meenemen op een date. Voor een avond. Daarna is je schuld weg en kun je verder met wat je ook doet.’ Het brutale grinniken was plotseling doodstil geworden, waarvoor in plaats een verbijsterde uitdrukking op haar lelieblanke gezicht kwam. Het was zonneklaar dat ze dit nog door moest laten dringen, tot het haar plotseling sloeg want ze haalde haar wenkbrauw omhoog.
      ‘Wat – dat meen je niet?’ Haar emeraldgroene kijkers schitterden op net zo’n levende manier als haar onstuimige karakter. ‘Je weet dat ik anders ben dan de hooghartige blondines die hier rondlopen hé.’ Ze bekeek hem eens, en in die paar seconden kon ze zien wat een dergelijk meisje in hem zag. Er kwam een lach over haar lippen rollen, welke een kinderlijke klank had, waarna ze zich hoofdschuddend omdraaide – gezien ze het idee had dat hij een grapje maakte. ‘Nee – het gaat niet gebeuren, zoiets noem je chantage, Caleb.’ Ze zette een aantal stappen bij hem vandaan, om uiteindelijk toch te stoppen en naar een paar meisjes te kijken die giechelend voorbij gelopen kwamen. Ze hadden hun lieflijke blikken op de jongeman achter haar gericht – de jongen waar ze zojuist vandaan was gebeend. Van afschuw, alsof ze net ziek was geweest, vertrok ze haar gezicht – omdat ze niet zo’n flirterig meisje wilde worden. Het kon echter wel een plezierige tijd worden met Caleb, hij was alles behalve saai en vervelend. Hierom – en omdat ze nog altijd geen voorrecht erover had – draaide ze zichzelf om en binnen een paar passen stond ze voor hem. Het was veel te aanlokkelijk dit niet aan te nemen.
      ‘Het is een deal,’ grijnsde ze bijna van oor tot oor, haar handen brutaal in haar zij gezet. Wie sloeg een kans nu af om eindelijk eens het heft in eigen handen te nemen? Ze moest wel gestoord zijn geweest! ‘Neem vanavond maar vrij van alle afspraken, schat,’ vertelde ze hem plagend en ongelooflijk uitdagend – nog altijd met die twinkeling in haar poelen. ‘want wij gaan samen op de waaghals - tour.’ Met een ongelofelijk stoutmoedige grijns op haar redelijk volle lippen maakte ze rechtsomkeert, alsof ze nu al hele gevaarlijke plannen maakte – wat ze in feite tevens deed. Dit zou geweldig worden!

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 23:03 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

      'Hmm, misschien kun je even na mijn les blijven en tonen wat je niet begrijpt van de taken? Als het veel is stel ik voor om na school nog een uurtje te blijven zodat ik het nog eens uitleg?' stelt Carter voor. Ik knik instemmend. 'Dat lijkt me een goed idee,' glimlach ik. Als ik nou doe alsof ik veel niet snap, dan blijf ik na school dus nog een uurtje, waardoor ik ook later thuis zal zijn. Ik moet nog wel een manier zien te vinden om dan thuis te komen, maar ik kan net als vanochtend lopend gaan, waardoor ik nog later thuis zal zijn. Het liefst ben ik in de avond ook niet thuis, waardoor ik oftewel de hele avond zal moeten gaan hardlopen of of iets dergelijks, of ik moet iemand zien te vinden om de avond mee te spenderen, daar zal in dan in de loop van de dag iemand voor moeten vragen, want dat doe ik liever dan de hele avond hardlopen. Het gegeven hardlopen doet me er aandenken dat ik vanmorgen geen pufje heb genomen, dus dat moet zo op de wc nog maar. Ik heb toch nog wel even de tijd voordat de lessen beginnen. 'Ik zal nog wel even proberen om kort op te schrijven wat ik niet snapte.'
      'Trouwens een kopje koffie is altijd handig voordat je naar school gaat,' knipoogt hij vervolgens, waarop ik kort grinnik. Het is duidelijk als grap bedoelt, maar het is wel goed dat hij een wat jongere, knappe leraar is en niet zo'n oude viezerik, gezien het dan wat creepy zou zijn. 'Helaas lust ik geen koffie, ik ben nog steeds bezig het te leren drinken, maar voorlopig is het nog geen optie. Geef mij maar thee, al word ik daar eerder juist wat slaperig van,' grinnik ik, terwijl ik zie hoe Carter zacht op zijn onderlip bijt, waardoor ik me afvraag waar hij aan denkt.
      'Maar als er iets is Raelin, zowel met wiskunde of iets anders, je mag altijd naar me toe komen,' glimlacht hij. 'Dat weet ik, maar er is echt niks, afgezien dat ik wiskunde nog steeds niet snap,' glimlach ik overtuigend. 'Ik, eh, moet gaan. Ik zie u wel weer bij uw les.' vervolg ik. Nadat ik nog vluchtig naar hem heb geglimlacht, loop ik bij hem vandaan.
      Even later ben ik bij de wc's, waar ik in een hokje een pufje van mijn inhaler neem, om vervolgens het hokje uit te lopen en nadat ik mijn handen heb gewassen loop ik de gang weer op. Ik zou nog even naar buiten kunnen gaan, maar ik besluit dat dat niet heel veel zin meer heeft en loop alvast op een langzaam tempo richting het lokaal van Manners, voor de geschiedenisles.

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 22:46 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

• Kit » Shuck. •

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

      ''Bedankt,'' zei Sean met een glimlach. ''Waar kom jij trouwens vandaan?''
“Van mijn kluisje – was iets té vroeg op school.” Mijn gesprek met Matt liet ik achterwege. Dat waren zijn zaken niet en Sean was niets meer dan een flirt. Als Sean niet zo dol was geweest op het pijnigen van zijn medemens had er een kans bestaan dat ik ook zijn innerlijk leuk zou vinden. Tot nu toe was daar geen sprake van. Ik kon dan zelf wel kattig uit de hoek komen maar ik had nog nooit iemand gepest. “En, ga jij naar het feest vrijdag? Het ging rond en ik dacht dat je daar wel voor in zou zijn, niet?”
      Mijn gedachten schoten naar het feest dat Jordan zou organiseren; als haar beste vriendin kon ik het natuurlijk niet missen. Ik zou zeker gaan. “Als je dan toch gaat – ik ben vrij voor verzoeken, misschien kunnen we samen gaan? Waarschijnlijk het beste aanbod wat je gaat krijgen.”
Hij grijnsde uitdagend en er verscheen een speels lachje om mijn lippen. “Oke, we gaan samen,” besloot ik. Daarna stak ik plagerig mijn tong uit. “Ik kan iedereen krijgen die ik wil.” Ik wist natuurlijk dat het niet zo was maar het was ook niet zo dat als jongens mij zagen ze spontaan gingen braken. Hetzelfde gold voor Sean – al vond ik hem knapper dan de meeste jongens.
      Ik voelde mijn mobiel lichtelijk trillen in mijn achterzak en nieuwsgierig keek naar het binnenkomende berichtje. Hi, tegen wie vertellen? Matt Ik maakte een verontschuldigend gebaar naar Sean en liep van hem weg. Ik blikte de hal in maar Matt was nergens te zien. Ik typte snel wat terug. Een vertrouwenspersoon op school? Die zullen meteen in actie komen. En, Matt, haat me niet. Ik doe dit voor jou, omdat ik om je geef. Ik kan er niet tegen als ik je zo ongelukkig zie. Ik klikte op de verzendknop en doolde nog wat door de school om uiteindelijk te stoppen voor de ingang. Met een lichte grijns bestudeerde ik Jordan en Arthur, er was geen aparter stel dan hen. Mijn blik gleed over Arthur, hij zag er goed uit vandaag. Ook Jordan zag er erg leuk uit. Ik verplaatste mijn blik naar de ingang van de school, ik kon vandaag altijd nog spijbelen als ik wilde. Uiteindelijk draaide ik me toch om en liep richting het geschiedenis lokaal.

[ bericht aangepast op 7 sep 2014 - 14:30 ]

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

/

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 1:07 ]

---

El Diablo.

Jordan Brandy Fox ~ Outfit

Hij keek even op en keek mij vervolgens aan. Ik haal mijn wenkbrauw vragend op en wacht af tot hij wat zegt. “Euhm, ik weet nog niet Jordan.” Zei hij en ik hoorde de duidelijke twijfel in zijn stem. Ik wist dat hij geen feestbeest was zoals ik, vooral niet met de grote feesten die ik gaf. “Ik zal kijken of het me lukt.” Zei hij uiteindelijk tegen mij met een glimlachje.
'Oké Arthie.. Weet dat ik het waardeer als je komt, van mij part neem je Caleb ofzo mee.' glimlach ik. Ik hoopte echt dat hij kwam, mijn feesten zijn leuk. Maar ik vind ze het leukst als al mijn goede vrienden er zijn. Ik hoor de eerste bel gaan en ik zucht geërgerd. 'Nou... Ik wil niet. Ik spreek nog geen eens tien woorden Duits..' klaag ik zacht terwijl ik opsta. Het was echt zo.
Engels en Spaans heb ik helemaal geen problemen mee. Met Italiaans en Portugees wat ik ooit random besloot te leren ook niet. Maar echt Duits en Frans... Dramatisch. Je kan me de grammatica tien keer uitleggen en ik snap het nog niet. Mijn uitspraak is verschrikkelijk en begin maar gewoon niet over zinnen opbouwen. Ik ken niet eens de woorden onthouden die ik natuurlijk nodig heb, dus meestal zit ik de hele les met een woordenboek te klooien. Of ik kijk het natuurlijk af bij andere mensen..
'Nou ja.. Let's go Arthie..' zeg ik. Dat is dan wel een voordeel, dat ik in dezelfde klas als hem zit. Anders kon ik me helemaal gaan vervelen en ergeren. Ik laat mijn tas rustig aan mijn arm hangen en tik langzaam met mijn hak op de stenen onder me. Ik deed er het liefst zo lang mogelijk over, want eerlijk is eerlijk. Duits is verschrikkelijk, zeker als je zo'n gevalletje bent als ik die alleen maar cijfers haalt onder de 4...

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 1:07 ]

---

El Diablo.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Geheel automatisch glijdt er een lichte grijns rondom mijn mondhoeken wanneer ik start te merken dat Veronica’s brutale lach langzaamaan start weg te glijden, voornamelijk door het gegeven dat ik zojuist een ongebruikelijk aanbod heb gedaan. Het was ontzettend interessant om te zien op welke wijze de woorden in de gedachten van Veronica vorm starten te krijgen. Voornamelijk de wijze waarop de gezichtsuitdrukking van de jongedame aan het mee veranderen was, gaf voor mij aan dat ze er ontzettend goed over aan het nadenken was aangezien ze het op de een of andere wijze niet scheen te beseffen.
      ‘Wat – dat meen je niet? Je weet dat ik anders ben dan de hooghartige blondines die hier rondlopen hé.’ De woorden van Veronica zijn de waarheid, dat was tevens de reden dat ik de date heb aangeboden aan haar. Juist doordat ze anders was dan de scharrels welke ik normaliter mee naar huis neem voor wat plezier, wilde ik een date met haar. Juist doordat ze anders was dan de scharrels welke ik normaliter mee naar huis neem voor wat plezier, wilde ik moeite voor haar doen in de vorm van een date. Alle scharrels begonnen we op bepaalde momenten ontzettend de keel uit te hangen, alleen ik dacht er niet aan om mijn gevoelens opnieuw in een jongedame te plaatsen. De eerste en direct laatste keer dat ik dat heb gedaan, was ik ontzettend hard gekwetst en dat wilde ik nooit of te nimmer opnieuw mee gaan maken.
De lach van Veronica haalt me uit mijn gedachten, waardoor ik merk dat ze zich heeft omgedraaid en op het punt staat om van me weg te lopen. ‘Nee – het gaat niet gebeuren, zoiets noem je chantage, Caleb.’ Grijzend kijk ik toe hoe Veronica met vastberaden stappen start te verdwijnen, waardoor mijn vermoedens alleen maar worden bevestigd. Door mijn vele contacten binnen de school en hierdoor mijn vele kijkers die alles in de gaten houden, ben ik er achter gekomen dat Veronica een crush heeft op Sean. Alhoewel ik niet begrijp waarom ze hem überhaupt ziet staan, heb ik er geen enkele bezwaren tegen. Dit nam echter niet weg dat ik een leuke avond met haar kan hebben, zodat ze zou zien dat er vele betere mannen bestaan als Sean.
      Ik spreek daardoor geen enkele woorden uit en wacht langzaam af, totdat Veronica uiteindelijk tot stilstand komt en opnieuw naar me draait. De lichte glimlach op mijn gezicht laat niets los, alhoewel ik diep van binnen had geweten dat ze uiteindelijk toch op het aanbod in zou gaan. Hierdoor zou ze heel wat minder weken minder hoeven schoon te maken bij mij thuis, waar ze een absolute hekel aan had. Daarnaast was ze er na een simpele avond direct vanaf, waardoor ze zich geen zorgen meer zou moeten maken over haar schuld. Ik was geen persoon die iedere schuld streng af ging, alleen Veronica was me meer geld schuldig dan gemiddeld te noemen was. Ik moest ergens een grens trekken en die grens was Veronica.
      ‘Het is een deal. Neem vanavond maar vrij van alle afspraken, schat. Want wij gaan samen op de waaghals – tour.’ Grijnzend bedenk ik me dat Veronica inderdaad anders is dan alle andere jongedames hier op school. Dit maakte mijn gehele voorstel om op een date te gaan alsmaar beter en beter en wilde ik er niet meer van terug krabbelen. Het zou me goed doen om een avond tijd door te brengen met een jongedame zonder er uiteindelijk mee in bed te belanden. Daarnaast. . . Mocht ik wel met Veronica in bed belanden, zou ik er alsnog geen problemen mee hebben. Ondanks het gegeven dat ze zich ontzettend mannelijke kleedde, zag ze er bijzonder goed uit.
      Wanneer Veronica zich voor de tweede maal om weet te draaien en van plan is om weg te gaan lopen – houd ik de jongedame tegen door middel van mijn pas te versnellen en me voor haar lichaam tegen enkele kluisjes aan te laten vallen. Grijnzend sla ik mijn armen over elkaar – dit gesprek was immers niet afgelopen en ze kwam niet zo gemakkelijk van me af. We hadden ietwat tijd over voordat de lessen zouden beginnen, dus ik wilde mijn gesprek met Veronica graag voort zetten.
‘Je denkt toch niet dat ik een jongedame de leiding zou geven over een date? Dacht je werkelijk dat ik niets heb geregeld voor ons? Jij bent degene die alle plannen van vanavond af moet zetten en om zeven uur klaar dient te staan. Kleed je trouwens niet te chique. Alhoewel ik niet denk dat jij daar toe in staat bent, maar dat is een ander verhaal. Zorg er trouwens voor dat je een warme jas bij je hebt, dat zal je nodig hebben.’
      Voor een minimaal moment start ik met het bestuderen van Veronica’s gezicht, waarna ik een wilde lok van de jongedame’s haren uit haar gezicht schuif. Mijn gedachten zijn al aan het plannen hoe de avond gaat verlopen en op de een of andere wijze heb ik er ontzettend veel zin in. Ik heb nooit of te nimmer een echte date gehad en alhoewel ik het niet spannend vond, was ik wel benieuwd naar hoe het zou zijn. Natuurlijk heb ik wel dates gehad met Raelin, maar dat was geheel anders – op dat moment hadden we al een ‘relatie’.
‘Wat voor eten vind je trouwens lekker? Ik wil je natuurlijk wel blij verrassen. Zo’n gentleman ben ik wel,’ grijns ik dan breed.

---

•

'Oké Arthie.. Weet dat ik het waardeer als je komt, van mij part neem je Caleb ofzo mee.' glimlachte Jordan en ik knikte waarna ik grijnsde. "Ik zal hem meesleuren als het moet." beloofde ik haar al wist ik dat ik Caleb gemakkelijk mee zou krijgen naar een feestje. De eerste bel ging en een kreuntje van tegenzin verliet mijn lippen. Duits, ik haalde er nog behoorlijke goede punten maar de lessen vond ik soms zo... Saai, helaas al hadden we dit jaar wel een veel betere lerares. 'Nou... Ik wil niet. Ik spreek nog geen eens tien woorden Duits..' klaagde Jordan wat me zacht deed gniffelen gezien ik wist dat ze niet loog. "Kop op Jordan, zie het zo. Eerste lesuur maar dan ook als eerste gedaan." knipoogde ik naar haar. 'Nou ja.. Let's go Arthie..' sprak ze zichzelf ook wat moed in en daarna stonden we op en volgden de mensenmassa mee naar binnen. Mijn bruine kijkers zochten nog even naar Caleb die ik daarnet buiten had gezien, maar tot mijn verbazing zat hij daar niet meer. Het zou niets voor hem zijn om zo vroeg naar binnen te gaan alhoewel. Het zesde had vast geschiedenis nu, ah dat verklaarde veel. Ik haakte mijn arm in die van Jordan en dan liepen we zo door de menigte door richting het lokaal van Duits eenmaal daar aangekomen liet ik Jordan weer los en ging ik bij ons plekje zitten ergen achteraan.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Matt Campbell
Outside || 6th class || outfit.

Nogsteeds zat ik op mijn oude vertrouwde plekje tegen de kluisjes aangeplakt. Pas toen de eerste bel door de schoolgangen klonk, besloot ik dat het tijd was om toch maar naar geschiedenisles te gaan. Het leek me niet heel handig om nu onvoldoendes te gaan maken met deze situatie. Mijn rugzak hing over een van mijn schouders en het geschiedenisboek stak uit het voorvak. Vlot zigzag ik langs de groepjes leerlingen, terwijl ik vrolijk "Don’t Stop Me Now" van Queen mee neurie met de geluiden die door mijn oortjes mijn oren in stroomden vanaf mijn telefoon. Ik liep vrolijk door over de route naar mijn les tot ik bij ingang van het lokaal mijn mobiel leek te horen. Ik trok mijn oortjes uit mijn oren en hoorde het gepiep duidelijker. Een vertrouwenspersoon op school? Die zullen meteen in actie komen. En, Matt, haat me niet. Ik doe dit voor jou, omdat ik om je geef. Ik kan er niet tegen als ik je zo ongelukkig zie. Het waren de virtuele woorden van Arabella die op het beeldscherm stonden. Even schudde ik mijn hoofd geirriteerd en zette wat passen achteruit zodat ik niet meer in de deuropening stond. Oke, ik zie wel. Zie ik je tijdens lunch? Daarna laat ik mijn mobiel weer in mijn broekzak glijden en sjok het lokaal in. Zonder iemand een blik te gunnen liep ik snel langs de tafeletjes door naar een van de achterste en nam hier plaats. Met een korte plof leg ik mijn tas op tafel en pluk het boek uit het uitstekende voorvak. Nu was het wachten tot de les zou gaan beginnen.

Tamara Livery
Germany Teacher || 30 years old || outfit.

Ze keek op van haar stapel met opdrachten en zag dat de deur openging. Blijkbaar waren de eerste leerlingen er al want de bel was net gegaan. Ik herkende aan de gezichten dat het Arthur en Jordan waren. Langzaam sta ik op achter mijn bureau met de stapel in mijn armen geklemd. Opnieuw schiet mijn blik kort naar de deur als ik Arabella zie staan. Waarschijnlijk ging ze ook deze les volgen en eens niet spijbelen. De meeste leerlingen in mijn lessen dachten stoer te zijn om gewoon niet te komen maar daar had ze vandaag weinig zin in. Echt niet dat ik vandaag medelijden ging tonen voor laatkomers. Ik deed nog wel mijn best om normaal over te komen. Blijkbaar was het me gewoon niet gegund. Vooraan bij het bord bleef ik kort staan met mijn blik op het stel achterin de klas gericht. "Willkommen bei Deutsche Lektion, dieser stunde werden wir zu sprechen der Weltkrieg so greifen Ihre bücher aber schon." zei ik duidelijk zodat iedereen, ookal waren er weinig kinderen, me goed konden verstaan. " Jedes paar bekommt eine broschüre mit befehlen, die um dies zu realisieren." Vervolgens hielt ik kort de stapel omhoog voordat ik op het achterste plekje afloop. Ik geef hun één blaadje en leg de rest van de stapel terug op mijn bureau. Het zou wel even duren voordat er nog meer leerlingen zouden komen.

[ bericht aangepast op 31 aug 2014 - 18:57 ]

''Van mijn kluisje – was iets té vroeg op school,'' antwoordde ze waarna ik kort knikte als reactie. ''Oke, we gaan samen,'' besloot ze vervolgens snel waarbij er een licht voldane grijns mijn gezicht sierde. Ze stak plagerig uit haar tong uit, ''ik kan iedereen krijgen die ik wil.'' Ik rolde met mijn ogen.
      ''Ja, in je dromen,'' plaagde ik haar terwijl ik een blik op de klok wierp. Arabella haalde haar telefoon uit haar zak terwijl ze een verontschuldigend gebaar naar mij maakte wat mij eigenlijk ook in beweging deed komen. Duits. Ik was het al bijna vergeten en had daarbij ook geen idee waar ik heen moest wat me een prima excuus gaf om eens modieus te laat te komen. Uit mijn ooghoeken zag ik terwijl ik liep niemand minder dan Rae en Joshua en kon het niet laten om me te mengen in hun gesprek. ''Rae,'' zei ik enthousiast - eerlijk blij om haar weer te zien. Ik sprak haar veel te weinig over het algemeen maar ook omdat we niet in dezelfde jaarlagen zaten.
Ik gaf een kort knikje richting Joshua met wie ik mijn blik kort kruiste en vervolgens wel gedwongen was om hem te groeten, we konden het niet zo goed vinden met elkaar waar ik om eerlijk te zijn vrij weinig om gaf. Uiteindelijk zag ik hem amper want hij zat natuurlijk een jaarlagen hoger dus naast de pauzes, tussenuren en feestjes door hoefde ik hem nergens anders tegen te komen.
      ''Hoe gaat het?'' Zei ik terwijl ik me weer richtte op het lichtbruin harige meisje naast me.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Het was eenvoudigweg een illusie voor de jongedame dat ze nu vrij gebroken was van het vreemde moment dat haar zojuist overkomen was. Een jongeman die haar – van alle mensen – uitvroeg op een date? Caleb nota bene! Ze wist nog niet bepaald of ze het wel serieus moest nemen, of hij geen troef achter de hand hield bijvoorbeeld. Tegenwoordig moest je van dat soort dingen zeker zijn en in Veronica’s geval kon ze het niet uitstaan om het lachertje te worden. In eerste instantie was ze redelijk verbaasd over het gegeven dat hij haar niet zo gemakkelijk liet gaan, hij had zijn pas versneld en zijn lichaam tegen enkele kluisjes aan laten vallen. Anderzijds was dit precies een handeling die hij uit zou voeren, een soort controle over de gehele situatie en de persoon die bij hem was. Dit liet ze echter alles behalve toe, waardoor ze maar voor enkele seconden hem nog gezelschap zou bieden om er vervolgens toch echt vandoor te gaan. Er was iets dat ze af moest handelen voor de les zou starten, namelijk een afspraak om een opdracht te krijgen waardoor ze niet meer achter zou staan.
      ‘Je denkt toch niet dat ik een jongedame de leiding zou geven over een date? Dacht je werkelijk dat ik niets heb geregeld voor ons? Jij bent degene die alle plannen van vanavond af moet zetten en om zeven uur klaar dient te staan. Kleed je trouwens niet te chique. Alhoewel ik niet denk dat jij daar toe in staat bent, maar dat is een ander verhaal. Zorg er trouwens voor dat je een warme jas bij je hebt, dat zal je nodig hebben.’ De jongedame sloeg haar armen strak over elkaar, gaf hem een waarschuwende blik en perste haar lippen op elkaar, waarbij haar tas tegen haar aan bungelde.
      ‘Zeg, meneer subtiel, voor iemand die me zojuist heeft uitgevraagd, zit je me wel lekker af te kraken hé.’ Ze trok haar wenkbrauw redelijk kritisch op, om hem kort te bekijken en liet haar tengere vingers rond de band van haar tas glijden. ‘Ik kan namelijk heus wel chique kleden. . . ik wil het alleen niet.’ Veronica vertelde hem maar niet dat ze niet in bezit was van een warme jas en haar enige jack van leer was, welke ze momenteel droeg. Het moment dat ze in het verleden van huis weggelopen was, had ze maar een aantal kledingstukken en over veel geld bezit ze niet. Anders had ze immers eveneens geen schuld bij de jongeman die hoofd was van de dealers. Stiekem voelde ze zich enorm machteloos, alleen er zat niet veel op, dus het zal wel moeten. Toch zou er wel een specifieke grens zijn welke ze door niemand overschreden laat worden – dat was het bed delen. Wanneer Caleb dat zou eisen, om het zo even te zeggen, dan was ze niet geoorloofd op een nette manier te reageren. Het roekeloze meisje schrok op uit gedachten toen ze plotseling een zachte streling over de huid van haar gezicht voelde gaan, waarbij hij bleek een woeste haarlok uit haar gezicht te dwalen. Ze begreep niet bepaald op wat voor manier hij dit bedoelde, maar op een vreemde wijze voelde ze zich er fijn bij. Haastig duwde ze deze kronkels uit haar hoofd, ze wilde hier geen plaats voor maken, want ze had geen idee wat het met zich mee zou brengen.
      ‘Wat voor eten vind je trouwens lekker? Ik wil je natuurlijk wel blij verrassen. Zo’n gentleman ben ik wel,’ vermeldde hij, een brede grijns rondom zijn mondhoeken. In gedachten vond ze het nog altijd vreemd dat hij voor haar was gegaan, terwijl hij elk ander meisje in de school had kunnen krijgen; hij was niet voor niets een hartenbreker. Haar hart zou hij in elk geval niet kunnen breken, niet zo gemakkelijk. Hoe zou Sean erop reageren? Zou hij er gemakkelijk over doen of haar erop aanspreken? Plots voelde Veronica zich geheel nerveus worden, waardoor ze haar gezicht van Caleb afwendde en opnieuw langs hem heen probeerde te lopen.
      'Dan heeft de jongeman voor deze keer pech. Wil je dat ik met je meega op deze date? Dan moet je ermee leven dat ik de leiding neem, maar je mag natuurlijk altijd een champignon - pizza voor me meenemen.' Veronica stuurde hem een uitdagende brutale knipoog toe terwijl ze langs hem heen beende, waarna ze pas na een paar grote passen stopte. 'Bovendien vind ik dat je alsnog nodig eens je ogen na moet laten kijken.' Tegelijkertijd dat de jongedame zich omdraaide, besloot ze hem een kwajongensachtige glimlach te laten zien, waarbij er een schittering in haar poelen kwam. 'Loop je nog mee naar de klas of ga je een ander meisje lastig vallen?' Het laatste wat ze deed, was haar tong plagerig naar hem uitsteken voor ze verder liep. Voordat de anderen aankwamen, wilde ze namelijk een extra opdracht ophalen, omdat ze achter stond en dit jaar wel wilde redden.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

      Nu het al wat later is, is het wat drukker in de gang, al is het nog steeds niet superdruk. Toch weet iemand het voor elkaar te krijgen om tegen me op te botsen. De persoon in kwestie is nogal lang en breed, waardoor ik op de grond gevallen zou zijn, mocht hij niet zijn arm achter mijn rug gelegd hebben. Wanneer ik weer stevig op mijn voeten sta, laat de jongeman, die Joshua blijkt te zijn, me los.
      'Sorry, ik lette niet op. Gaat het?' vraagt hij, waarop ik onmiddellijk knik. 'Natuurlijk, ik ben niet gemaakt van suiker,' grinnik ik. 'Ik zit wel vaker onder de blauwe plekken.' Dit mede door de enigszins roekeloos dingen die ik nog wel eens uitvoer. Het valt niet te tellen hoe vaak Caleb wel niet hoofd schuddend een zak ijs is gaan halen.
      'Weet jij eigenlijk wat ik het eerste uur heb? Ik ben het vergeten namelijk.' Op een één of andere manier ken ik het rooster altijd na één enkele week al uit mijn hoofd, waardoor ik het ook niet snap dat er mensen zijn die constant vergeten wat voor les ze hebben, maar goed, iedereen steekt anders in elkaar.       'Geschiedenis van Manners. Als je slim bent kom je op tijd. X heeft vanochtend gepost dat hij een slechte man was, dus hij zal vast niet al te vrolijk zijn.' Als hij niet in een goed humeur is, dat valt dan te begrijpen. Dat X zich met leerlingen bemoeit is nog één ding, maar om leraren te stalken? X heeft echt geen leven.
      'Hoe laat ben je uit?' vraagt Joshua dan, maar voor ik antwoord kan geven, duikt Sean naast me op. 'Rae,' zegt hij enthousiast. Een glimlach glijdt over mijn gezicht en ik geef Sean een korte knuffel, omdat ik hem al een tijdje niet gezien had. Het is soms best balen dat hij een jaar lager zit, vooral nu, gezien hij de perfecte kandidaat is voor het verzinnen van dingen die zo roekeloos zijn dat je de rest compleet vergeet.
      'Hoe gaat het?' vraagt hij.
      'Het gaat prima,' lieg ik met een glimlach op mijn gezicht. 'Echter, ik heb je vanmiddag of vanavond nodig voor iets. Dus zeg alsjeblieft dat je nog niks te doen hebt.' Ik werp Joshua kort een verontschuldigende blik toe, waarna ik Sean smekend aan kijk. Ik kan het met Joshua ook erg naar mijn zin hebben, maar voor vandaag heb ik gewoon echt iemand als Sean nodig. 'Ik moet nu gaan, maar stuur me alsjeblieft een bericht als je kan.' Ik hoop echt dat hij kan, anders zal ik namelijk iemand anders moeten zien te vinden. Ik geef Sean nog een laatste vluchtige omhelzing, waarna ik naar Joshua kijk. 'En jij, meekomen.'
      Joshua en ik lopen gezamenlijk naar Manners lokaal. Hij bevindt zich al in het lokaal, waardoor de deur al open is en we niet meer hoeven te wachten. 'Goedemorgen,' begroet ik de docent vrolijk, waarna ik ergens op de eerste rij op een stoel plof.

[ bericht aangepast op 7 sep 2014 - 20:06 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

‘Zeg, meneer subtiel – voor iemand die me zojuist heeft uitgevraagd, zit je me wel lekker af te kraken hé. Ik kan me namelijk heus wel chique kleden. . . Ik wil het alleen niet.’ Hoogstwaarschijnlijk is elke persoon binnen de school wetend van het gegeven dat Veronica zich nooit of te nimmer chique zou kleden, de voorliefde voor de unieke kleding van de jongedame bracht menig andere personen binnen de school tot complete verwardheid. Echter, mijn verwardheid heeft gedurende het allereerste moment dat ik Veronica in het zicht kreeg, plaats gemaakt voor een zekere bewondering welke ik niet bepaald kan plaatsen. Het deed me ontzettend goed om te zien dat er vrouwen bestonden welke kleding kozen door de eigen voorliefde, niet omdat het ‘in’ is en omdat elke andere persoon het aan heeft binnen de stad. Hoeveel verschillende jongedames op school droegen op dit moment wel geen ‘hoodie’ of zo’n t–shirt dat te kort is waardoor je de verschillende buiken en bijbehorende navelpiercings kon zien? Normaliter heb ik er absoluut geen moeite mee om de platte buik van een jongedame te aanschouwen, maar er bleef nu eenmaal niets over van een ouderwetse jachtpartij wanneer meisjes tegenwoordig al half naakt door de gangen struinen.
‘Dan heeft de jongeman voor deze keer pech. Wil je dat ik met je meega op deze date? Dat moet je ermee leven dat ik de leiding neem, maar je mag natuurlijk altijd een champignon – pizza voor me meenemen. Bovendien vind ik dat je alsnog nodig eens je ogen na moet laten kijken. Loop je nog mee naar de klas of ga je een ander meisje lastig vallen?’
      Glimlachend neem ik een nieuwe slok wodka, waardoor ik voor een kort moment mijn kijkers sluit om te genieten van het brandende gevoel dat me laat weten dat ik echt ‘leef’. Wetend dat de brandende pijn van de wodka niets is in vergelijking met de pijn die het leven je kan bieden, kon ik mijn uren zonder de geur– en kleurloze drank haast niet voorstellen. Wanneer ik mijn kijkers opnieuw open, zie ik het lichaam van Veronica van me verdwijnen. ‘Je moet weten dat ik het ontzettend opwindend vind wanneer een vrouw de leiding neemt, Veronica. Ik zie je vanavond, zeven uur.’ Grijnzend geef ik een lichte knipoog naar een eerstejaars welke met blozende wangen in een van de vele kluisjes staat te rommelen. Zelfs zij wist hoogstwaarschijnlijk dat ik de waarheid sprak, doordat ‘X’ in de voorgaande weken eens heeft geblogd dat ik er van houd wanneer een jongedame boven op gaat zitten tijdens. . . de leuke uren.
Nadenkend over het gegeven dat ik deze ochtend niet op de blog van ‘X’ heb gekeken, begin ik in een ferm tempo naar het geschiedenislokaal te stappen. Alhoewel ik meerdere malen in een week te laat in de les kan komen, zal dit nooit of te nimmer bij geschiedenis zijn – wat hoogstwaarschijnlijk een opluchting is voor meneer Manners. Mijn geschiedenisleerkracht was sowieso een meesterlijke man, waar ik ontzettend veel van heb geleerd en die me in heeft laten zien dat het niet altijd slechts gaat hoeft te gaan op school. Zelfs Raelin was verbaasd op het moment dat ik vertelde dat ik extra opdrachten voor geschiedenis had, om zo mijn kennis te verbreden en mijn interesses meer aandacht te besteden in mijn vrije tijd.
      ‘Ah, mijn allermooiste Bella – jij bent op tijd vandaag, dat ben ik niet van je gewend.’ Voor een aantal seconden leun ik met mijn schouders tegen de deurpost van het geschiedenislokaal. Met behulp van een korte blik in het klaslokaal, weet ik dat slechts Raelin, Joshua en meneer Manners aanwezig zijn – wat betekent dat ik niet al te laat ben gearriveerd. Met een zacht gebaar haal ik mijn hand kort langs Arabella’s lokken, welke de golven van een woeste zee schijnen te weerspiegelen door de lichte krullen. Grijnzend druk ik daarna een van mijn vingertoppen tegen de neus van de jongedame, waarna ik opnieuw een slok van mijn drinken neem. ‘Serieus, Ara. Wat heb je in je hoofd gehaald dat je hebt besloten om nu al te verschijnen? Heb je eindelijk in weten te zien dat geschiedenis gewoon het meest geweldige vak van de gehele school is? Vreemd dat je dat niet eerder in hebt gezien, met zo’n fantastische leerkracht.’
Mijn laatste woorden over meneer Manners weet ik ietwat versterkt uit te spreken, waardoor ik mezelf er van verzeker dat hij het heeft gehoord. Vervolgens sla ik mijn arm rondom de tengere schouders van Arabelle en weet haar op deze manier mee het klaslokaal in te tronen. Met een zachte knik van mijn hoofd, steek ik mijn hand op om meneer Manners te begroeten – wat ik herhaal om op deze wijze eveneens Joshua te begroeten.
      ‘Normaal zou ik met alle liefde met je mee achter in de klas gaan zitten, Ara. Maar het is en blijft geschiedenis en mijn plaats is hier. Ga het avontuur anders een keer mee aan en kom eveneens voor in de klas zitten, wie weet leer je nog eens wat hier op school.’ Grijnzend wrijf ik nogmaals over de lokken van Ara en laat me vervolgens op een van de stoelen voor in de klas glijden – naast Raelin, om exact te zijn. Raelin was een persoon welke meer voor in zat – waardoor ik enkel en alleen bij geschiedenis naast haar zat, iets wat ik niet erg vond.
‘Raelin,’ knik ik vervolgens met een gemaakte glimlach. De bijnaam ‘Rae’ was er een waarmee ik haar niet meer heb aangesproken sinds onze break – up, dat was iets wat op dit moment tot het verleden behoorde. Zelfs het uitspreken van de volledige naam van de jongedame kon me op kwetsbare momenten ontzettend veel pijn bezorgen, alleen dit voorkwam de wodka op dit moment. Met een zachte plof laat ik mijn rugzak op de grond glijden, waarna ik mijn handen rondom mijn fles wodka sla. Materialen gebruikte ik nooit of te nimmer bij geschiedenis, ik zat alleen maar – luisterend. Vele andere personen maakten aantekeningen of lazen het boek door gedurende de les, maar de woorden van meneer Manners waren voldoende om me alle stof te laten onthouden.
      Wanneer ik de zachte vibratie van mijn telefoon in mijn broekzak voel, neem ik deze kort tevoorschijn en frons mijn wenkbrauwen kort bij het zien van het aantal whatsapp berichten. Verschillende vrienden van feesten en drugs zaken hebben me berichten gestuurd met printscreens van de blog van ‘X’, waardoor ik een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken laat verschijnen. Wat had de mysterieuze blogger deze ochtend over me weten te produceren? Dat ik het opwindend vond om een massage te krijgen? Welke jongen vond dat nou niet? Als hij op deze manier aandacht zou willen creëren rondom mij, deed hij echt iets verkeerd.
‘Caleb is wel ontzettend gezond met zijn flesje ‘water’. Wat jammer dat papa en mama dat niet kunnen zien, wat zouden ze toch trots zijn. . .’
      Mijn wangen worden ietwat rood wanneer ik de tekst op de printscreens lees, waarna ik mijn telefoon met haast uitschakel en hem opnieuw in mijn broekzak laat glijden. Voor een kort moment richt ik mijn blik op het flesje ‘water’ in mijn handen en laat hem daarna snel in mijn rugzak verdwijnen. Hoe wist die verdomde ‘X’ in hemelsnaam dat ik nooit of te nimmer water mee naar school nam, maar altijd voor wodka koos? Was die vuile blogger in mijn huis geweest? Was het daarom dat mijn ouders tevens in het bericht stonden vermeld? Zelfs Raelin wist niet dat mijn ouders op dit moment in China zaten voor het werk van mijn vader. . .
‘Hé, Raelin? Heb je vanmiddag toevallig al wat te doen? Ik wilde aan mijn wiskunde huiswerk beginnen gisteren, alleen. . . Je weet wel. Wiskunde zuigt gewoon. Daarnaast heb ik een nieuwe jas nodig, dus ik dacht dat je misschien wel mee wilde naar het centrum?’ Mijn stem brak voor een minimaal moment wanneer ik haar naam over mijn lippen liet rollen. Dit bedoelde ik dus. . . Mijn kwetsbare momenten waren niet goed voor mijn – inmiddels – vriendschappelijke relatie met Raelin, het liet me terug denken aan tijden die ik iedere avond probeerde te vergeten. Snel knipperende ik enkele malen met mijn kijkers en bracht vervolgens een heldere glimlach op mijn gezicht.

[ bericht aangepast op 14 sep 2014 - 14:33 ]

---

•

      Ik zit nog niet erg lang op mijn plek, wanneer Arabella in de deuropening verschijnt en even later tevens Caleb. Kort kijk ik hun kant op, maar wanneer ik zie dat Caleb zijn hand langs Arabella's lokken haalt en vervolgens zijn vingers tegen het topje van haar neus drukt, wend ik mijn blik af. Ik weet nog maar al te goed de andere reden waarom ik het had uitgemaakt, waardoor ik er nog wel eens "geïrriteerd" door raak dat hij het niet eens gewoon toegeeft. Een zachte zucht komt over mijn lippen, waarna ik mijn boeken maar alvast te voorschijn haal.
      'Raelin,' hoor ik dan Caleb na enkele minuten zeggen. Ik kijk op en zie dat hij naast me is gaan zitten. Elke keer wanneer ik me er weer over verbaas dat Caleb vooraan zit, bedenk ik me dat dit geschiedenis is, zijn favoriete vak. Dit is het enige vak dat we naast elkaar zitten, waarschijnlijk omdat de rest van de vakken hem niet echt boeit, maar ik betwijfel of hij wel bij andere vakken naast me zou gaan zitten, wanneer ik ook op de achterste rij zou zitten. Waarschijnlijk prefereert hij het om naast Arabella te zitten, wat hij waarschijnlijk ook nu zou doen mocht zij nu vooraan zitten.
      'Hoi,' glimlach ik, terwijl ik me afvraag hoelang ik die façade vandaag op ga kunnen houden, gezien ik er nu al moe van word. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar hem, waardoor ik zie hoe hij zijn mobiel te voorschijn haalt en er een rode blos op zijn wangen verschijnt. Plots drukt hij gehaast op het uitknopje van zijn mobiel, laat hij die in zijn broekzak glijden, waarna hij zijn flesje eveneens gehaast wegstopt. Een lichte frons is op mijn gezicht verschenen, maar die laat ik snel plaats maken voor een niet geheel gemeende geamuseerde glimlach. 'Wat nou, heeft X iets over je gepost?' grinnik ik, hoewel ik liever niet nadenk over de dingen die X over hem post. Meestal heeft het te maken met meisjes en hoewel het al enkele jaren uit is, vind ik het niet erg prettig om te lezen dat hij met hen doet, wat hij niet met mij wilde doen. Vooral die post van enkele weken geleden hoefde ik echt niet te weten, maar toch weet ik nu al wel dat ik later op de dag zal kijken wat X over hem geschreven heeft...
      ‘Hé, Raelin? Heb je vanmiddag toevallig al wat te doen? Ik wilde aan mijn wiskunde huiswerk beginnen gisteren, alleen. . . Je weet wel. Wiskunde zuigt gewoon. Daarnaast heb ik een nieuwe jas nodig, dus ik dacht dat je misschien wel mee wilde naar het centrum?’ Zijn stem klinkt even vreemd bij het uitspreken van mijn naam, maar de twijfel die ik daar bij hem verdwijnt snel wanneer er een glimlach op zijn gezicht verschijnt.
      Aarzelend bijt ik op mijn onderlip. 'Ik heb echt net tien minuten geleden aan iemand gevraagd of hij tijd had om vanmiddag of vanavond iets te gaan doen...' spreek ik langzaam uit. 'Maar ik weet dat nog niet zeker, gezien hij nog antwoord moet geven, maar als hij kan dan weet ik ook niet of we 's middags én 's avonds afspreken, dus als hij 's middags kan, zou ik misschien 's avonds met je mee kunnen gaan kijken naar een jas? De winkels zijn toch tot laat open.' Die situatie zou erg prettig zijn, gezien ik dan en de middag en de avond niet naar huis zou hoeven...
      Ik werp een vluchtige blik op Manners en kijk dan weer naar Caleb. 'Of we zouden de laatste paar uur kunnen spijbelen om dan naar een jas voor jou te kijken? Ik hoop toch totaal geen zin in school vandaag.' Ik betrap mezelf er op dat er een hoopvolle toon in mijn stem doorschemert. Hoe eerder weg van school vandaag, hoe beter.
      Alhoewel, straks gaat Caleb afspreken met iemand anders en kan Sean ook niet, dan heb ik alsnog niet om iets mee te doem. Na nog een korte aarzeling pak ik mijn mobiel en SMS ik Sean, terwijl ik zachtjes op mijn onderlip bijt. Ik zal hem het later wel meer uitleggen, hopelijk begrijpt hij het...

"Goed nieuws! Ik hoef vanmiddag of vanavond niet een blok aan je been te zijn, het is al opgelost."

Ik stop mijn mobiel weg en glimlach lichtjes naar Caleb. 'Ik heb hem gesmst dat ik een ander slachtoffer heb om iets mee te gaan doen, dus ik kan mee een jas uitzoeken.' glimlach ik. 'Ben je voor vanavond toevallig ook vrij?'

[ bericht aangepast op 12 sep 2014 - 14:41 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered