The Cyclones || Cheerleading || Speeltopic - Speeltopics

"If you don't think cheerleading is a sport, walk a day in my shoes. Because by the end of the day you wouldn't be walking."

[ bericht aangepast op 8 aug 2014 - 14:09 ]

"Music expresses everything I can't say in words."

Elijah Logan Kingston
Mijn handen stopte ik in mijn broekzakken terwijl ik tegen de deurpost aanleunen. Ik nam de mensen goed in me op, kijkende wat me te wachten zou staan voor ik me erbij zou voegen. Het was standaard bij mij; eerst de kat uit de boom kijken en dan pas verdere stappen ondernemen. Er was een iemand bij wie ik dat alleen niet had gedaan en dat was de degene die ik als enige herkende hier. Ik luisterde naar zijn woorden om te slikkende, wetende dat dit nog veel zwaarder zou gaan worden dan ik dacht. Niet zozeer Door zijn woorden, waar ik waarschijnlijk nog terug van zou komen, maar door degene die het zei. Een zucht verliet mijn mond, om me om te willen draaien en later terug te keren. Het was nu namelijk nog niet een moment om hem onder ogen te komen. Iets wat eigenlijk veranderde toen de jongen mij in het visier leek te hebben. Ik deed niet veel anders dan hem aankijken, om hem met lood in mijn schoenen t volgen toen hij me zacht en onopvallend aan mijn shirt trok. Ik wist dat ik nu bijna niet dwars kon gaan doen, al zou dat sowieso wel gaan gebeuren. Bewust of onbewust, maar het zat in mijn karakter. Ik versnelde mijn pas iets toen ik niemand meer zag waardoor ik naast de jongen kwam te lopen. Ik keek de jongen opnieuw aan, om hem in me op te nemen. Hij was het nog altijd, ondanks het weer zo lang geleden was. 'Mitchell,' mompelde ik, zekerder dan ik had verwacht. Verder hield ik mijn mond, wachtende tot wat zijn mond zou verlaten. Waarschijnlijk een hele preek en het standaard blablabla, maar alsnog wilde ik dat eerst aanhoren. Daarna zou ik kijken of de woorden nog zo zeker mijn mond konden verlaten, dat mijn eigen verzekerde kant weer terugkeerde. Al betwijfelde ik dat ergens. Behalve dat ik nu de nieuwkomer was, had ik dit ook nog aan mijn laars hangen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mitchell Lucas Desrosiers
Ik liep in stilte door het huis met eerst de bekende voetstapjes achter en daarna naast me. Bij de selectie had ik alleen nummers en vage filmpjes gehad, maar ik had geen idee dat dit kon gebeuren. Wat nu? Ik voelde me zeker nogsteeds erg tot hem aangetrokken, maar in deze positie mocht dat niet meer. Toch, zodra ik zijn stem mijn naam hoorde zeggen sloeg mijn hart een slag over en keek ik hem recht aan. Hij was nog altijd dezelfde jongen die mijn hart had verovert. Ik zuchtte zacht, om hem snel mijn kantoorte in te trekken. Eenmaal binnen sloot ik de deur af en nam hem via een tweede deur mee naar mijn eigen kamer. Het was een kamer met een keukentje, een zithoekje, een kleine eettafel, een buro en een tweepersoonsbed. Het was niet veel, maar het was thuis. Ik plofte op de kleine bank bij de tv en klopte naast me. "Wil je alsjeblieft even komen zitten?" vroeg ik een stuk minder zeker dan hij was. Dit was allemaal erg moeilijk. Het liefst had ik hem begroet met een kus en een knuffel, maar het kon allemaal niet. Hierbinnen konden we wel onszelf zijn, niemand kwam hier ooit behalve ik, maar toch was dit lastig. Aan de ene kant wist ik dat ik eigenlijk alle gevoelens moest wegstoppen en het tussen ons kil en zakelijk moest houden, zoals met de rest, maar aan de andere kant wilde ik dat echt niet. Met hem was namelijk de eerste en enige keer geweest dat voor mijn gevoel alles had geklopt aan de relatie en dat wilde ik niet zomaar overboord gooien, ookal was het nu uit tussen ons. Of in elk geval,het was nooit uit gegaan, maar er was een flink stuk afstand tussen ons gekomen, fysieke afstand in elk geval. Voor mij waren alle gevoelens gebleven, al wist ik niet hoe dat bij hem zat. "Dit mag eeigenlijk niet, maar dat is nu net het probleem..." mompelde ik zacht terwijl ik een hand door mijn haren haalde en zuchtte. Misschien wist hij een oplossing, want die was echt nodig wilde het dit jaar werken.

Bowties were never Cooler

Aidan Yury James
Ik glimlachte gespannen naar Violet terwijl ik Brendon's ogen zowel goed als slecht op mijn huid voelde brandden. "Best wel." zei ik met wat moeite om het zo verstaanbaar mogelijk te laten klinken. Ik kwam niet verder, want daar kwam de coach met mededelingen en schema's. Ik keerde me naar hem toe en luisterde aandachtig. Intussen sloeg mijn hart nog een kee een slag over bij het horen van Brendon's stem, waardoor ik een knalrode kop kreeg en even helemaal verbouwereerd was voor ik verder kon luisteren. Het werd zo te horen een zwaar jaar, maar als ons dat de winst zou brengen, was het dat zeker waard. Toen de coach wegliep keek ik weer het zwembad rond en liet mijn blik hangen op Brendon. Ik wilde graag praten met hem, maar durfde het echt niet. Als mijn broer hier zou zijn en het zou weten, zou hij zoizo nu bezig zijn die jongen voor mij te versieren. Zelf had ik, zeker nuchter, nog nooit iemand versiert en die keer hier was alleen doordat de drank veel hielp en ik echt heel lang al niets van het soort had gehad en hij waarschijnlijk ook niet. Hij was mogelijk niet eens anders geaard zoals ik. Ik zuchtte zacht en keek naar Violet. "En heb jij er ook zin in?" vroeg ik nep opgetogen, want ik was vooral erg gespannen. Ik hoopte gewoon dat dit me zou afleiden, maar ondanks dat ik hem niet zag was ik me nogsteeds enorm bewust van Brendon's aanwezigheid. Dit hielp dus totaal niet, net als het feit dat hij in een zwembroek stond en er werkelijk goddelijk uitzag. Ik had echt geen idee hoe ik dit moest aanpakken, maar ik was nogsteeds niet van plan om uit de kast te komen, wat het hele zaakje nog eens bemoeilijkte. Ik had het zoals altijd dus weer lekke bekeken.

Bowties were never Cooler

Elijah Logan Kingston
Met iedere stap leek het stemmetje in mijn hoofd steeds harder te schreeuwen dat ik me om moest draaien, maar nam aan de andere kant de nieuwsgierig- en onzekerheid ook toe. Ergens had ik nog altijd een klein sprankje hoop dat dit niet echt was, dat ik straks in mijn bed wakker zou worden, want het leek zo onwerkelijk. Daarbij had ik gezworen dat als ik deze jongen nog eens tegen zou komen, wat ik stiekem niet had gehoopt, hem gewoon links zou laten liggen. Iets wat ik nu wel kon vergeten door meerdere redenen. Met de twee voornaamste dat hij mijn coach was en ik misschien toch nog niet helemaal over hem heen was, ook al kon het laatste misschien ook gewoon nog de verwarring zijn. Ik keek langzaam opzij bij die gedachten, om recht in zijn ogen te kijken en snel weer weg te kijken. Een zwakke glimlach speelde rond mijn lippen, om mijn zelfingenomen gedrag te laten varen en van alles door mijn hoofd en lichaam te voelen. Net als op het moment dat Mitchell me meetrok en ik mijn ogen de kost gaf om alles te bekijken, hem eens te bekijken. Zo kwam ik eigenlijk tot de conclusie dat hij geen spat veranderd was. De jongen die op de bank plofte was nog altijd de jongen waar ik zoveel om gegeven had. 'Dat kan,' zei ik met lichte twijfel in mijn stem, om me voorzichtig om de plek neer te laten zakken, die net nog aangewezen was. Mijn blik was strak vooruit gericht en friemelde wat met mijn vingers, omdat ik me bijna geen houding wist te geven. Wat ooit zo gemakkelijk was, was nu het tegenovergestelde. Ik wist wel hoe of wat van mijn kant, maar van zijn kant was het nog altijd maar de vraag. Ik wilde mijn hoop dan ook nergens op vestigen, want dan was er altijd een kans dat het tegen zou vallen. Zeker in deze situatie. Ik kon net alleen toch niet laten om langzaam opzij te kijken bij zijn gemompel met een schuin hoofd, als teken dat hij verder moest gaan, dat ik hem niet helemaal snapte. Iets wat ik eigenlijk wel deed, maar ik wilde gewoon verder horen hoe of wat. Daarbij wilde ik ook wat meer duidelijkheid, wat volgens mij ook wel moest komen. Het nam alleen niet weg dat ik op mijn lip moest bijten om een brede grijns te verbergen. Ook al wist ik niet of er verder veel meer te grijnzen viel met de hele situatie.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mitchell Lucas Desrosiers
Ik glimlachte wat onzeker toen Elijah naast me kwam zitten. Ondanks dat het net zo voelde zoals toen, voelde het ook best weer wat onwennig. Toch was hij echt niets verandert en de gevoelens die hij me gaf, tegen beterweten in, ook niet. Ik keek hem wat onzeker aan bij mijn woorden, in de hoop dat hij het snapte. De blik in zijn ogen zei me van wel, maar toch was het duidelijk dat hij graag wilde dat ik meer duidelijkheid gaf. Ik woelde even door mijn haren en trok de mouwen van mijn trui over mijn handen heen, om mezelf een houding te geven, wat me niet erg goed lukte. Ik zocht zijn ogen op, maar sloeg toen maar mijn ogen neer om wat naar Dodo te kijken terwijl ik begon te praten. "Ik vind je nogsteeds leuk, okay. Ik weet dat het onprofecioneel is en ik weet niet hoe het met jou zit, maar dan weet je het." Ik ademde even een paar keer diep in en uit. Dat was er tenminste uit, maar voor hij kon reageren ging ik maar verder. "Ik had geen idee dat ik je had aangenomen tijdens de auditieronde. Ik had alleen nummers en filmpjes en koos daaruit degenen met de meeste qualiteiten en potenties voor het team. Of ik je had aangenomen als ik had geweten dat jij het was weet ik niet zeker. Je auditie moet heel goed zijn geweest, maar nu zorgt dit wel voor een boel ellende." Ik zuchtte en kraakte mijn rug, nog iets wat ik eigenlijk niet mocht als ik niet verlamd wilde raken, maar het voelde soms zo lekker en het was al een hele oude tik wat ik deed als ik onzeker en gestrest was. Ik keek weer naar Dodo en aaide hem even. Het was tegen mij een schatje, maar ook echt alleen tegen mij. Al had hij Elijah ook nog nooit aangevallen, maar hij was wel voor de verergering geweest en ik wilde het nu niet uitproberen. Ik liet hem dus maar naast me naast de bank zitten voor ik me eraan waagde om de jongen weer aan te kijken. Als ik niet zijn coach was geweest, had niets me in de weg gestaan op dit moment, maar dan was ik hem waarschijnlijk ook niet opnieuw tegen gekomen. Tja, misschien op de nationals met een ander team, maar dan leek het me alsnog onwaarschijnlijk dat we hadden zitten praten of erna een terrasje hadden kunnen pakken. Maar goed, dit was hier en nu en nu hoopte ik gewoon dat ik het niet nu al extreem ongemakkelijk had gemaakt en extreem had verkloot.

Bowties were never Cooler

Elijah Logan Kingston
Het gaf mel wel een goed gevoel dat ik nog altijd deze reacties, houdingen, bij Mitchell los kon maken. Dit betekende dat hij toch nog iets om me gaf en het maakte me dan ook helemaal niet uit op welke manier. De onzekerheid in zijn ogen bij zijn woorden verraadde, samen met zijn woorden, wel op welke manier. Ik als mijn eigenwijze zelf wilde dan die woorden ook uit zijn mond horen. Ik wilde horen dat de jongen nog om me gaf, wat ook zou zorgen voor duidelijkheid. Het waren dan ook zijn reacties daarop die me lieten glimlachen, maar het waren zijn woorden die me lieten grijnzen. 'En jij hebt daar problemen mee? Jij zal geen plan hebben?' mompelde ik, mijn hersenen al laten krakende. 'Maar kom eerst hier,' zei ik toen toch., om mijn armen te spreiden voor een knuffel die hij alleen kon geven. Al liet ik deze eigenlijk ietwat zakken door zijn laatste woorden. 'Dus als je had geweten dat ik het was, had je me daarop afgerekend?' vroeg ik met een klein pruilipje. 'Ook niet lief, want iets weg van talent heb ik en dat zou jij moeten weten,' zei ik met uitgestoken tong en heel onschuldig. Mijn normale gedrag kwam weer een beetje boven en ik kon het soms toch niet als zulke antwoorden voor de hand lagen. De onzekerheid was niet weg, zou niet weggaan in deze situatie, maar het nam niet weg dat ik de jongen toch wel pesten,. Zeker nu ik wist hoe of wat en nu het kon. 'Maar wat zou je nu het liefste willen, Mitch?' vroeg ik, om toch mijn armen weer hoog te houden als teken wat ik wilde. 'En natuurlijk ook met ons, als dat er is las je me snapt, de trainingen en zooi,' Als teken dat hij het niet verkloot had en ik toch ook nog hetzelfde voor hem voelde. Dit was heel apart, liet alles over me afkomen. Maar ik was ook bang voor wat het ons zou kunnen brengen. Dit was fout, maar ook weer goed en ik wist het niet. Ik moest het allemaal even tot me door laten dringen. Het ene moment was ik de nieuwkomer met lood in de schoenen, die bang was en nu wilde ik niet meer als even als knuffelbeer dienen. Misschien zou ik spijt krijgen maar we zagen het allemaal wel.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mitchell Lucas Desrosiers
Bij de uitgestoken armen van de jongen twijfelde ik even. Die twijfel was net lang genoeg voor hem om ze weer omlaag te doen, wat me onwillekeurig liet pruilen. Nu wilde ik een knuffel en ging het niet meer, maar door zijn woorden wist ik wel dat ik iets moest rechtzetten. "Dat zei ik niet, maar de keuze was moeilijker geweest. Zeker omdat ik ook niet wist hoe een kleine mafkees als jij zou reageren op mij en het gezag wat ik hier hoor te hebben." zei ik even plagerig terug. Ook ik wist precies hoever ik met hem kon gaan en dit was allemaal goed bedoelt, want hij was duidelijk steengoed. Anders zat hij hier nu niet. Zodra hij zijn armen weer opende stortte ik mezelf er bijna in en hield hem heel dicht tegen me aan. Mijn gezicht verstopte ik in zijn hals en ik ademde even diep in. Hij rook zelfs nog precies hetzelfde. "Het liefst zou ik willen dat je nu even je mond houd, E. Straks is tijd voor moeilijke en minder moeilijke vragen. Nu even niet." mompelde ik voor ik hem op mijn schoot trok om hem nog iets dichter bij me te kunnen houden. Nu was hij duidelijk een stuk gespierder dan ik, dus vrij zeker een base, terwijl ik een flyer was geweest, maar het ging zo prima. Extreem klein, zoals sommige flyers was ik namelijk niet, al was ik ook weer niet erg groot. Zacht drukte ik onder het knuffelen een paar kusjes in zijn nek. Ik kon het gewoon echt niet laten. Het voelde net zoals vroeger, al had ik nu wel een onderbuikgevoel wat dit alles afstrafde. Zoizo was dit geensinds legaal, zeker niet binnen school en zolang hij in mijn squad zat. Toch was het zo lang geleden dat iemand me zo had laten voelen dat ik nu gewoon dit moment zo lang mogelijk kon rekken. Er kwam vast weer iemand aan de deur, of ik werd gebelt, maar zelfs dat maakte me niets uit. Deze jongen leek hetzelfde ook nogsteeds te voelen en de vonk was waarschijnlijk nog wel ergens. Het slechte onderbuikgevoel hield het alleen tegen. Dit kon namelijk heel erg misgaan als iemand er ook maar achter dacht te komen of ook maar iets merkte. Dat moest allemaal overwogen worden, maar nu niet. Nu was ik veels te blij dat ik mijn lieve sterke knuffelbeer weer onverwachts even in mijn armen kon slaan.

Bowties were never Cooler

Elijah Kingston
De jongen leek te twijfelen bij mijn gespreide armen, maar leek het wel het wel te willen toen ik ze liet zakken waardoor hij begon te pruilen. Ik schudde lachend mijn hoofd, wetende dat de jongen zijn knuffel nog wel zou krijgen. Toch wilde ik eerst nog een reactie geven op zijn volgende woorden. 'Waarschijnlijk als ik had geweten dat jij hier het gezag had, was ik heel erg gaan twijfelen. Daarbij blijf ik je wel uittesten, denk ik, want zal het niet erg vinden om bij jou op het matje te komen.' De speels- en onschuldigheid was van mijn gezicht af te lezen. Natuurlijk zou ik het doen, maar wel in mate dat het niet op begon te vallen. De problemen zouden anders binnen no time voor de deur staan, waren wel elkaar weer kwijt. Mitchell kende me nu wel een beetje als het goed was. Het was ook een reden dat ik mijn armen weer opende voor de knuffel, die ik deze keer wel kreeg. Mijn armen wikkelde ik stevig om de jongen heen, niet van plan waren hem los te latente, om een kusje in zijn haar te drukken. Een zachte zucht verliet mijn mond, wetende dat ik dit misschien toch wel had gemist. Dat ik wist dat dit lastig zou gaan worden op deze manier. 'Snoer me de mond dan zoals je vaker gedaan hebt,' mompelde ik zachtjes, om toch langzaam te knikken. Deze vragen waren voor later, alles wat voor later. Ik liet me dan ook vrijwillig op zijn schoot trekken, om dicht tegen Mitchell aan te kruipen gewoon stilletjes in zijn armen zitten, zoals ik altijd al zo goed kon. 'Ik heb je gemist,' voegde ik er nog zachtjes aan toe, om daarna mijn hoofd te draaien en gewoon een kusje van hem te stelen. Het hele plaatje leek gewoon te kloppen, ondanks dat eigenlijk niet zo mocht zijn. Ergens vond ik het dan ook minder dat ik hem niet gewoon in de bar of iets weer was tegengekomen. Ach, dit was weer eens iets anders, had nog een kant van spanning en heel misschien was dit beter ook. Nu kwam het contact er en anders misschien wel niet. 'Samen toch, Mitch?' vroeg ik nog met lichte twijfel, om mijn hand ietwat omhoog te houden, kijkende of hij het nog wist. Daarbij gaf het me misschien ook nog het laatste beetje overtuiging, nam het de laatste twijfels weg. Ik deed wel of het allemaal niets was., maar ik was nog steeds bang voor wat er komen zou. Al was het al een stuk minder doordat ik mijn steun weer terug had, dat ik iemand had om op terug te vallen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mitchell Desrosiers
Ik grinnikte een beetje bij zijn woorden en dook eigenlijk direct in zijn armen toen hij ze voor een tweede keer uitstak. Het was onprofessioneel, maar wel heel erg prettig. Ik had het echt gemist en dat hij het over 'ons' ha maakte me alleen maar gelukkiger. Toch niet alles was dus vervlogen. Ik hield hem stevig vast, zoals ik vroeger ook had gedaan. Alsof ik hem nooit meer los ging laten. Ik had dit meer gemist dan ik voor mogelijk had gehouden. Gewoon al zo samen zitten gaf rust en warmte door mijn lichaam. Het verdrong de pijn uit mijn gewrichten en de zorgen uit mijn hoofd. Dit zorgde voor komende problemen, veel problemen, maar op dit moment waren de zorgen erom nog ver weg. Dat kwam allemaal later wel. Zijn zachte woorden liet ik voor wat ze waren om hem op mijn schoot te trekken. Er was nog zat tijd om monden te snoeren vandaag. Misschien met een bak ijs en een slechte film op bed, net als vroeger. Ondanks dat dit illigaal was en ik er niet eens aan had mogen denken, voelde het erg goed en twijfelde ik dan ook niet om waarheidsgetrouw hem te antwoorden. "Ik heb jou ook gemist." mompelde ik voor hij mijn mond wist te snoeren op een manier die hem zo natuurlijk leek. Het klopte allemaal gewoon, net als toen, en hoe langer dit duurde hoe meer het leek of we gewoon verder gingen waar we gebleven waren. Bij zijn woorden glimlachte ik. "Voor altijd." zei ik voor ik mijn hand tegen de zijne drukte en onze vingers vervlocht. Dit was de laatste doorslag. Ik drukte hem nog iets dichterbij en drukte mijn lippen op die van hem. Even geen twijfels meer. Alles was even helemaal goed. Mijn lichaam vulde zich bijna automatisch met duizenden vlinders die me een fantastisch gevoel gaven. Ja, dit klopte, hoe fout het ook was. Mijn hand liet ik midden op zijn onderrug liggen en met de ander hield ik zijn hand vast, alsof ik de belofte wilde verzegelen. In de kroeg was dit makkelijker geweest, maar of dan ooit dit weer was gebeurt was de vraag. En nu we hier eenmaal zo zaten konden we er net zo goed het beste van maken, toch? Het enige lastige was misschien het verschil tussen hier en de gymzaal, maar dat zou moeten lukken. Hier mochten we buiten trainingstijden gewoon Mitchell en Elijah zijn, maar daar had hij gewoon naar me te luisteren. Nu kende ik hem en wist ik ook dat dat niet ging gebeuren, maar goed. Er waren er meer die zo waren. Ik trok langzaam terug om nog een kusje op zijn lippen te drukken voor ik echt wat wegtrok. "Je wil niet weten hoe erg ik dit gemist heb." mompelde ik terwijl ik mijn gezicht weer in zijn nek verstopte.

Bowties were never Cooler

Elijah Kingston
Ik had mezelf, eigenlijk iedereen, zolang met zekerheid kunnen zeggen dat ik de jongen niet meer terug hoefde, dat hem me allemaal niets meer deed toen ik de jongen eindelijk naar het donkerste plekje in mijn gedachten had verdrongen. Alleen leek ik me er nu niets meer daarvan te kunnen herinneren. Ik kon de neiging van hem knuffelen, over ons beginnen niet verdringen. Het leek of de jongen me in zijn macht had, voodoo gedrag, maar het kon me niet schelen zolang het voelde als nu. Zolang alles leek te kloppen, net als vroeger. Toch kon ik het niet laten om zachtjes het nummer Voodoo Doll te zingen, of een deel ervan teminste. Ik kon niet zingen, althans dat zeiden sommige en dacht ikzelf, maar het maakte me niet uit. Het leek alsof het nooit anders was geweest. Ik legde mijn hoofd tegen de schouder van Mitchell aan, om mijn ogen te sluiten en gewoon te genieten. Niet denkende aan hoe dit moest lopen, zou lopen, geheimhouding of vroeger. Het was nu en dat zou het ook blijven. De rest was allemaal een zorg voor later. Ik nam dan ook geen blad voor de mond, aasde gewoon op een kusje en hing me klierige zelf ondertussen ook uit. Het leek hem allemaal niet te deren en dit was dan ook de eerste relatie dienen mijn ogen klopte. Het waren hij en ik, Mitchell en Elijah. We waren nu niet coach en leerling, we waren geen onbekende van elkaar. Als ik het zo bekeek dan zou het ook alleen hier kunnen en was het voor de rest gewoon moeilijk gaan doen, dwars en keihard werken. Niet dat ik daar problemen mee. Had, want des te meer was er om naar uit te kijken en het was nog altijd beter dan helemaal niets. Een brede glimlach verscheen dan ook bij de woorden dat de jongen me had gemist. 'Je hoeft me niet meer te missen, want ik blijf aan je zijde tot je gek van me word.' Het was de waarheid want hoe je het ook wendde of keerde we bleven een team. Dat was eigenlijk de gedachten waarna ik uitsprak of ons team nog bestond. Iets wat eigenlijk wel moest gezien alle reacties. Toch was de bevestiging een goed gevoel en plaatste ik mijn andere hand weer tegen de zijne aan. Volgens mij was er weinig wat tussen ons in kon komen gezien we elkaar gewoon terug vonden, de draad op konden pakket. Het maakte ons dan ook alleen maar sterker. Alhoewel ik wel steeds meer begon ik verlangen naar een goed kusje, die ik al snel kreeg. Dat zorgde ervoor dat echt alle gevoelens, net als de lichtrode wangetjes toch terugkeerde. Het zorgde ervoor dat ik nog net niet in de jongen kroop doordat ik dichter tegen hem toe kroop. Het liet een beseffen hoeveel ik hem werkelijk Had gemist. De vraag was dan ook of ik normaal kon doen met de trainingen. En als flyer zijnde mijn gedachten er wel goed bij kon houden voor er fatale ongelukken gebeurde. 'Laat me dat dan nog eens zien,' zei ik onschuldig voor ik zijn kin pakte en zijn gezicht naar me toe draaide, om nog een kusje te stelen en daarna recht in zijn ogen te kijken. Zijn actief afwachtende, al moest ik al blij zijn, maar dit was zijn eigen schuld. 'Mitchell Lucas Derosiers, je bent gestoord, maar wel mijn gestoorde gek en heel erg leuk,' zei ik zachtjes met een grijns van hier tot ergens in Tokyo. 'Een gek die ik niet meer laat gaan,' Hij moest dan ook niet meer raar op kijken van mijn acties en alles. Ik was nu eenmaal apart en dat zou hem dan blijkbaar toch aantrekken.

[ bericht aangepast op 12 aug 2014 - 18:10 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Mitchell Desrosiers
Mijn glimlach verscheen breed op mijn gezicht bij zijn woorden dat ik hem niet meer hoefde te missen. Ik aaide zacht over zijn wang en drukte er een paar kusjes op. "Dan kan je lang blijven hangen, want ik laat je echt nooit meer gaan, lieverd." mompelde ik zacht. Het was compleet waar en ik wilde ook niet meer zonder hem. Ik had hem dan wel verbannen uit mijn gedachten voor de tijd dat we niet samen waren, maar hij was altijd in mijn hart blijven hangen. Nu wij eenmaal weer samen waren, waren alle kasten weer opengesprongen en alle gevoelens waren in een keer teruggekomen. Niet lang erna vroeg hij de bevestiging van ons samen zijn, die ik zeker niet was vergeten. Ik vouwde onze handen ineen en om het soort van te verzegelen en nog meer kracht bij te zetten drukte ik zacht mijn lippen op de zijnen. Dat was de laatste slag en een tuin van vlinders leek wakker te worden uit een diepe winterslaap in mijn buik. Alsof zij hier al die tijd op hadden gewacht. Het voelde heerlijk, maar uiteindelijk sloot ik de kus toch af, om weer lekker dicht tegen hem aan te kruipen. En zo zaten we dus weer: Twee flyers dicht tegen elkaar aan alsof het nooit anders was geweest, alsof het zo hoorde en alsof dit niet echt heel fout was. Bij zijn woorden grinnikte ik zacht, typisch Elijah, maar toch kon ik het niet tegenhouden dat ik mezelf verloor in zijn prachtige ogen toen hij me dwong hem aan te kijken. Het kusje wat hij stal mocht hij hebben, en nog zo veel meer, maar ik kon echt niet wegkijken van zijn prachtige ogen. Intussen hadden zowel hij als ik een enorme grijns op ons gezicht en was het duidelijk dat de vlam in ons allebei weer flink was aangewakkerd van de paar gloeiende ondergeschoven kooltjes die er nog nagloeiden. Bij het horen van mijn complete naam uit zijn mond kleurden mijn wangen lichtjes rood en luisterde ik gespannen. Zijn woorden lieten me verward zitten, maar wel met een positief gevoel. Misschien was ik wel een gek, de kans was misschien zelfs erg groot, maar ik was wel de zijne en dolblij dat hij me ook graag wilde hebben. Ik draaide ons met een beetje moeite om, zodat ik op zijn schoot kon kruipen. "Ik ben echt niet de enige gek hier, Elijah Logan Kingston, maar ik zou dat ook niet anders willen. Jij bent de liefste gestoorde gek die ik ooit ben tegengekomen en ik wil je nooit meer kwijt." Bij die woorden drukte ik grijnzend mijn lippen weer op die van hem en vlocht mijn beide handen nu door zijn haren. Het was gewoon iets te aanlokkelijk om niet volledig gebruik te maken van deze relatie, want zodra ik ook als zijn coach zou moeten optreden kon alles zomaar veranderen. Natuurlijk had hij me al in die rol gezien, maar toch ook weer niet helemaal. Nu waren we nog gewoon twee klooiende twintigers die niets anders wilden dan lekker samen zijn en met elkaar dingen doen en elkaars en hun eigen grenzen wilden uitvinden en uittesten. Morgen zou dat heel anders zijn. Dan zou ik boven hem staan, zijn baas als het ware, en ik wist niet hoe dat voor hem, en voor mij, zou zijn. Ik zou hem niet anders behandelen dan de rest, of dat in elk geval ten zeerste proberen, en hopen op een goede afloop. Zoizo moest alles anders en wilde ik weten wat ik van iedereen kon verwachten en wat er echt in zat voor ik zou beginnen aan de choreografieen. Ja, meerdere, dat was een van de belangrijkste punten van mijn hele meesterplan.

Bowties were never Cooler

Elijah Kingston
Ik wiebelde wat heen en weer op de schoot van Mitchell, om me zo te draaien zodat ik mijn gezicht in zijn shirt kon verstoppen. Niet alleen omdat het kon, maar ook om mijn verliefde tienergedrag te verstoppen en te dempen. Het gegiechel wat mijn mond nog verliet door mijn bijnaam. 'Je mag me vaker zo noemen,' mompelde ik, om daarna toch te knikken. 'Ik wil niet weg ook.' Ik snapte ook niet dat ik ooit weg ben gegaan, dat er tot net zo'n ruimte tussen ons inzat. Al was er wel een hele tijd geweest van vooral uit het raam kijken, kijkende of de jongen nog eens terug zou keren. Wegkwijnen zoals de meeste mensen zouden zeggen. Dat totdat ik de manieren vond om alles naar het achterste van mijn gedachten te verbannen, mijn leven weer normaal op te pakken. Nu was het enige wat ik wilde het vroegere leven terug oppakken. Het gene oppakken wat me toch compleet maakte. Het volgende onderwerp was dan ook vanzelfsprekend. Net als de woorden die op het puntje van mijn tong lagen na de kus die ik kreeg. Ik boog me dan ook voorover om eerst mijn armen te verplaatsen naar rond zijn nek. 'Stiekem hou ik nog steeds van je,' fluisterde ik zachtjes in zijn oor. Het waren zeven simpele woorden, maar ze kwamen wel recht uit mijn hart en meende ze. Zelfs al leek het nu snel gezegd. Ik kon ook niet ontkennen dat er een tijd is geweest dat ik dat niet meer heb gedaan, dat mijn gevoelens weg waren. Na die woorden kon ik het ook niet laten om de volgende erachter aan te gooien. Een zachte 'awh' verliet mijn mond bij zijn rode wangen, om het niet te kunnen laten om erin te knijpen. De jongen was gewoon een en al schattigheid als hem kende zoals ik hem kende. Niet dat ik dat ooit zou zeggen, want hoogstwaarschijnlijk zou ik dan wel een draai om mijn oren krijgen. Niemand wilde schattig genoemd worden. Toch was dat het wel, ook al was het wat minder toen mijn volledige naam klonk. 'Awh Mitchie,' mompelde ik om hem in een verstikkende knuffel te geven, om tegen zijn lippen aan te grijzen.
Het was eigenlijk best erg wat wel deden, maar het kon me niet schelen. Het moest een keer kunnen en daarbij zouden er nog genoeg tijden komen dat wel serieus moesten doen. Of dat ging lukken was een tweede, maar je snapte het wel, weet moesten het proberen. Ik vroeg me dan ook ergens af of ik het wel serieus kon nemen morgen. Ik zette me wat beter op de bank om mijn benen op te trekken, om de jongen dichter naar me toe te trekken. Mijn kin leunde tegen zijn schouder. Mijn vingers zochten de zijne, om deze te verstrengelde. 'Ga je me helpen?' mompelde ik zachtjes, doelende op mijn plek te vinden. Al hard ik die misschien hier toch wel al gevonden. Ik had namelijk het vage idee dat ik hier wel vaak te vinden zou zijn. En niet omdat ik weer alleen de vervelende klier was. 'zeg trouwens niet dat dit mijn plekje is, wat ook niet verkeerd zou zijn,' mompelde ik dan ook, mijn gedachten uitspreken. 'En natuurlijk een goede rondleiding geven?' voegde ik eraan toe. Het mocht allemaal later, want ik zat wel prima zo met de jongen op schoot, maar ik wilde het straks wel nog even.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Avalante 'Ava' Grace Scott

Ava en haar broer liepen naar wat voor Ava de komende universitaire jaren haar thuis zou zijn als ze op school zou zitten. Ze keek Lucas even haar. Ze was blij dat ze het tot het team had gemaakt. Ze had van haar broer vele verhalen gehoord en die hadden haar soms nog wel angstig gemaakt. Ava wist echter wel dat Lucas er altijd lol inzag om anderen bang te maken.
Nu, een week voordat haar opleiding daadwerkelijk begon, was het eindelijk zover. Ava was deel van The Cyclones, een van de beste cheerleaderteams in Amerika. Ava liep naast Lucas de villa binnen, direct door naar het zwembad. Toen ze daar aangekomen waren merkte ze gelijk dat iedereen hier was. 'What's up people. Lucas in the house!' riep Lucas gelijk door de achtertuin heen. Ava keek hem waarschuwend aan. Ze hoefde niet gelijk voor schut gezet te worden door haar broer. 'Lucas gedraag je eens normaal,' fluisterde ze naar hem.
Lucas keek haar beledigd aan en hij trok Ava mee naar Tyler, die hij ondertussen al had gevonden. 'Hey Ty, Matt en anderen, goede vakantie gehad?' vroeg Lucas grijnzend. Ava keek even naar de andere personen die bij Tyler stonden. Ze voelde zich nu al awkward als nieuweling van de groep. Ze wist dat ze niet de enige was, maar haar broer maakte alles erger voor d'r. 'Ava,' zei Ava even snel. Ze glimlachte en liep toen snel weg om zich om te kleden, waarna zij ook snel het water in dook.

[ bericht aangepast op 13 aug 2014 - 21:21 ]

That is a perfect copy of reality.

Mitchell Desrosiers
Net als vroeger leek Elijah me erg schattig te vinden, maar veel deed ik er niet tegen. Hij kreeg het nog wel eens terug, maar nu was ik alleen maar veels te blij dat hij weer in mijn armen lag. Je weet niet hoeveel je om iemand geeft tot diegene weg is, en dat was met hem zeker het geval geweest. Nu ik dan op wondere wijze een tweede kans kreeg was ik daar echt dolblij mee. Zijn armen om mijn nek en zijn lippen op de mijnen deden mijn hele lichaam aangenaam gloeien en deden me verlangen naar meer. Toch hoefde het ook weer niet heel snel. Stukje bij beetje konden we samen de weg repareren en verder bouwen waar we eerder al aan waren begonnen. Dat zou geweldig zijn, al was dit wel een hele andere situatie dan die van de originele weg. Toch hoopte ik wel dat we eraan verder konden, al was het maar in het geheim. Toen hij terugtrok en ging verzitten morde ik wat tegen, maar kroop toch alweer bijna direct dicht tegen mijn krullenbol aan. Ik liet hem me tegen zich aan trekken en vond een fijn plekje op zijn borst om mijn hoofd te rusten. Het paste nogsteeds perfect. Alsof we voor elkaar gemaakt waren. Bij zijn woorden luisterde ik naar zijn vervormde stem door zijn borstkas en keek naar onze verstrengelde handen. "Tuurlijk help ik je en ik zou heel graag zeggen dat dit je plekje was, maar dat is jammer genoeg niet zo en het zou misschien iets te veel opvallen." Ik keek even op naar zijn gezicht. "Ik zal je straks alles laten zien, maar eerst knuffel ik liever nog wat meer als je het niet erg vind. Ik heb je zo erg gemist en je hebt altijd een speciaal plekje in mijn hart gehouden. Misschien is het wat vreemd, maar ik hou ook nogsteeds heel veel van jou." met die woorden drukte ik eerst een kusje op zijn kaak en daarna op de rug van zijn hand, voor ik me zo comfortabel en dicht mogelijk tegen hem aan nestelde. Gelukkig zat ik weer fijn op zijn schoot en kon hier nog een flinke tijd blijven zitten. Nee, erg vond ik het zeker niet om zo te zitten, al helemaal niet door het warme tintelende gevoel wat Elijah me gaf. Ondanks al dit fijne en warme, pijnsde ik ergens achterin mijn hoofd over een smoes voor de rondleiding. Misschien dat hij bij me langs was gekomen omdat hij wat onzeker was over het nieuw zijn in een bestaande groep en dat ik hem daarom rondleidde. Dan kon ik ook extra 'gesprekjes' inlassen om te 'checken of alles goed ging'. Ik zou het hem straks wel voorstellen, maar nu was dat nog even ver weg. Voor mijn gevoel in elk geval wel. Het enige wat ik echt nog graag wilde waren zijn armen om me heen en zijn lippen op de mijnen. Ik mocht dan de oudste zijn in de relatie, als je ons zo en vroeger zag, zou je dat niet denken. Zeker ook omdat ik altijd overal verantwoordelijkheid en kracht moest hebben en uitstralen, vond ik het juist fijn om dat niet te hebben in een relatie en blijkbaar vond Elijah het geen probleem om die rol op zich te nemen. "Je bent een schatje, wist je dat?" mompelde ik terwijl ik rustig wegdoezelde naar de gebeurtenissen van vroeger.

Bowties were never Cooler