[RPG] Camp Halfblood. || Speeltopic 001. || Kronos Return. - Speeltopics

Het is drie jaar na de titanenoorlog. Heel Olympus is inmiddels weer opgebouwd en ook de goden hebben besloten de regels wat betreft kinderen af te schaffen. Ze mogen hun nakomelingen opzoeken wanneer ze willen, op voorwaarde dat het niet ten koste gaat van hun werk.
      Op de dag van zesentwintig juli besloten de goden een wedstrijd te houden. Er zouden verschillende onderdelen zijn, denk aan zwaardvechten en boogschieten. Ook zou er een hindernisbaan in voorkomen en de gebouwoudste zullen als grote finale allemaal de klimtoren op moeten. Voor elk onderdeel mocht de god één van zijn kinderen aanwijzen die het onderdeel voor zijn of haar gebouw zou moeten proberen te winnen.
      Eenmaal na de torenrace loopt alles mis. Het sterrenbeeld van Laelplas bleek al enkele dagen uit de hemel te zijn verdwenen, wat grote zorgen opwekte bij de goden. Toch maakte ze zich er verder niet druk om, een fout die ze beter niet hadden kunnen maken.
      Kronos was terug. Hij had een nieuw lichaam weten te vinden en wilde zijn leger groter maken dan ooit. Door Laelplas te herrijzen ontvoerde hij zeven halfgoden van het kamp. Zeven halfgoden die een bepaalde eigenschap hadden waarmee ze Gaia zouden kunnen verslaan. - Maar met hun bloed ook zouden kunnen laten herrijzen.
      Ze werden gebruikt als vermaak, tot het juiste moment daar was. Als hun bloed precies op tien Augustus om middernacht de grond zou raken in Griekenland, zou Gaia herrijzen. Iets wat de zeven zouden moeten stoppen.

Belangrijke punten & Regels RPG.
- Je mag alle personages uit de boeken gebruiken, als ze dood waren mag je er iets omheen verzinnen waarom ze het niet zouden zijn. Aanpassingen in verleden etc. mogen ook gemaakt worden, maar compleet veranderen is niet bepaald handig.
- Houd jongens en meiden een beetje gelijk alsjeblieft.
- Er word niet gedood zonder toestemming van diegene die het personage speelt.
- Bij de zeven, mag er van elke god maar één kind mee. Zo hebben we niet dat de helft kids van Poseidon zijn.
- Relatie's mogen vanaf het begin besproken worden.
- Geen personages van andere besturen.
- Have fun!
- Maximaal 2 personages in de zeven die worden ontvoerd.

Personages
Luke Castellan. - Zoon Hermes - Detrahere
Lucy Graywell - Dochter Athena - Hemwin
Percy Jackson - Zoon Poseidon. - Athanatos
Dochter Ares - Kit
Blaise Leech Algera - Dochter Hades - Detrahere
Dochter Aphrodite - MrFLuke
Samuel Ian Lewis - Zoon Hepheasthos. - Hemwin

Begin.
[face=times]Het is ongeveer acht uur in de ochtend. Iedereen is net terug van het ontbijt en sommige gebouwen zitten bij elkaar om hun tactiek voor de wedstrijd te bespreken, maar sommige mensen hebben genoeg gehad van alle drukte en zoeken een rustige plek voor zichzelf of besluiten nog even de laatste puntjes op de i van hun trainingen te zetten. De goden zijn inmiddels ook aangekomen op het kamp en hebben besloten hun kinderen te helpen met hun tactieken. De wedstrijd zal de onderdelen zwaardvechten, messenwerpen, boogschieten, zwemmen, hindernisbaan, speerwerpen, Pegasi vliegen en kanoën. De gebouwoudste zullen als een finale gezamenlijk de torenrace doen. Op elk onderdeel zullen er tien punten te verdienen zijn, elk afhankelijk van de plaats waarop je eindigt. De goden zonder kinderen zullen de jury uithangen en de goden mét kinderen zullen besluiten wie welk onderdeel doet, maar mogen zelf ook maximaal één van de opdrachten uitvoeren.

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

[YUSH MIJN TOPICS!]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Lucy Graywell.
''Luus ga je mee?'' Annabeths stem liet haar opkijken van haar wapenuitrusting. ''Waarheen?'' vroeg ze verbaasd. Aan de andere kant van de kamer zuchtte Myron zacht. ''Athena. Ze is in het kamp en wilt met ons technieken bespreken.'' Lucy haar adem stokte ik haar keel en wild schudde ze haar hoofd. ''Nee, nee en nog eens nee! Geef maar door wat ik moet doen van haar, hoewel het die torenrace is omdat ik gebouwoudste ben..'' zachtjes gromde ze bij de laatste zin. Ditmaal zuchtte Annabeth geërgerd. ''Ga gewoon mee, ze doet je niets aan.'' De bruine ogen van haar keken Annabeths grijze ogen kil aan. ''Nee. Ik red mezelf. Geen hulp nodig van die godin bij dit.'' antwoordde ze eigenwijs. De andere blondine rolde met haar ogen, mompelde iets wat op een 'best' moest lijken en liep de cabine uit. Lucy beet op haar lip. Dacht het mooi even niet. Ze ging niet gezellig met die godin technieken bespreken. De anderen liepen ook de cabine uit en Lucy was alleen. In de loop der jaren had ze een haat voor de godin ontwikkeld. En hoe hard Athena ook probeerde haar spijt te tonen, zou het voor Lucy niets veranderen. Een zucht verliet haar mond en ze begon maar verder haar wapenuitrusting te zoeken. Iets, die ze misschien niet nodig had. Of ze zou worden gekozen voor zwaardvechten of messenwerpen. Ze wist het niet. Maar een van de anderen zou het haar wel vertellen, en anders stond ze er maar onvoorbereid. Dolken had ze altijd bij zich, haar zwaard die als steentje in haar armband zat ook. En ook vijlen -lang verhaal-. Dus eigenlijks kon ze beiden doen.

[ bericht aangepast op 30 juli 2014 - 22:14 ]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Blaire Leech Algera.
Het mes had het midden van de schijf zonder veel moeite geraakt. De houtsplinters lagen inmiddels overal en Blaise trok de zwarte beanie nogmaals goed over haar hoofd. Een zachte zucht rolde over haar lippen bij de stilte die er momenteel was op het veld. De vier dummy's die een rij vormde hadden inmiddels allemaal een mes door hun hals geworpen gekregen en ook de schijven hadden heel wat splinters achtergelaten na de frustratie van het meisje met haar messen. Normaal had Blaise altijd iemand waarmee ze trainde, maar aangezien iedereen nu op een tactiek-bespreking zat waren er weinig vrijwilligers. Zelf nam ze geen deel aan de wedstrijd, aangezien haar goddelijke ouder haar links had laten liggen. Ze was net zeventien, maar alsnog niet erkend. Soms vroeg ze zich af of haar ouder haar gewoon was vergeten, of misschien wel opzettelijk deed.

Luke Castellan.
Het was dat de Stolls hem mee hadden getrokken, anders had hij van zijn leven lang niet deel genomen aan een bespreking voor tactieken met Hermes erbij. Zijn gebouw zat in een kring voor de cabine, maar Luke was op de stenen trap voor de cabine gaan zitten om toch zo ver mogelijk uit de buurt van Hermes te blijven. Ze waren druk in overleg wie het beste welk onderdeel kon doen, en tot ze bij zwaardvechten kwamen werd hij er gelukkig buiten gelaten. 'Luke doet het zwaardvechten.' Stemde haast het hele gebouw mee in, waarop Hermes nog vriendelijk probeerde te zijn om te vragen of hij het überhaupt wel wilde. Luke haalde enkel zijn schouders op en mompelde iets wat op een goedkeuring moest lijken, om vervolgens op te staan. 'Ik heb wel wat beters te doen.' Zei hij met een enigszins chagrijnige ondertoon, waarna hij weg liep van de god en zijn kinderen.

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Samuel Lewis.
''Leg al het werk neer.'' klonk het in eens door de smidse. Terwijl de rest trainden waren wij bezig extra wapens te maken. Iedereen legde het werk neer, en Sam was de enige wie dat niet deed. Hij keek verbaast naar de man. Na een aantal seconden kwam hij er achter dat het Hepheasthos was. De blonde jongen liet zijn spullen letterlijk vallen en keek ditmaal anders naar de man. De god deed een stap naar voren en stak zijn hand uit naar hem. Iets wat verbaast, wat hij niet liet merken, nam hij die aan. ''Welkom in de smidse.'' zei Samuel. ''Allemaal mee naar jullie cabine. Ik ga jullie helpen!'' gromde de man zodra hij Sams hand had losgelaten. De gebouwoudste wenkte de anderen en zo liepen ze naar de Hepheasthos cabine om daar voor te zitten. Waarna ze begonnen te overleggen wie wat ging doen.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Luke Castellan.
Hij zou kunnen gaan tekenen, maar zodra hij zich realiseerde dat zijn spullen in zijn gebouw lagen stapte hij al snel af van dat idee. Hij hield zich voor zo ver mogelijk uit de buurt van Hermes te blijven en deze wedstrijd te winnen voor zijn halfbroers en zussen, niet voor Hermes. Zijn haat was op de god de afgelopen jaren zeker niet minder geworden en ook al was hij nu een 'held', soms vroeg hij zich alsnog af waarom hij naar de kant van de goden was gegaan.
Het veld was momenteel leeg, maar veel zin om te trainen had hij momenteel niet. Misschien kon hij op zoek maar Lucy, aangezien die waarschijnlijk ook weinig zin had in een gesprek met haar moeder. Hij liep richting het Athenagebouw en klopte daar aan.

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Lucy Graywell.
Waar waren in Hadesnaam die verdomde vijlen? Ze rukte het nachtkastje open en grabbelde er door. Ook niets. Een geërgerde zucht verliet haar mond. Welke gek had nu die dingen gejat?! Lucy greep haar sporttas onder het bed vandaan, opende die en doorzocht het. Alweer geen resultaat. Ze liep zich op het bed vallen en sloot kort haar ogen. Waarschijnlijk mocht ze zo'n rot onderdeel doen. Kanoën, of zwemmen. Daar was je klaar mee. Ach, beter als dat ze nu bij Athena en de andere zat. Een klop op de deur liep haar opstaan. Als het iemand was die haar dwong om naar haar halfbroers en zussen te gaan...Ze schudde haar hoofd en opende de deur. Een glimlach brak door op haar gezicht bij het zien van Luke.
''Hey,'' zei ze. ''Ook geen zin om bij de anderen te zitten?''

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Luke Castellan.
Lucy deed open met een blik waaruit je op kon maken dat je geen ruzie met haar moest zoeken. Haar kwade gezicht trok weg zodra ze hem te zien kreeg en een kleine glimlach sierde haar lippen. 'Hey.' Zei ze. 'Ook geen zin om bij de anderen te zitten?' Hij schudde zijn hoofd. 'Vooral niet met een Hermes die aardig probeert te doen.' Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en glimlachte even.

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Lucy Graywell.
''Vooral niet met een Hermes die aardig probeert te doen.'' antwoordde hij hoofd schuddend. Zijn handen zaten, zoals vaak, in zijn broekzakken en hij glimlachte kort. ''Ik ben serieus niet eens gegaan, tot ergenis van Annabeth.'' zei ze schouder ophalend. ''En iemand heeft mn vijlen gejat, hoogstwaarschijnlijk, dus als ik een hellehond tegen kom en me niet kan verdedigen met wapens is het hun schuld.'' mompelde ze. Kort schudde ze haar hoofd en keek de jongen voor haar weer aan. ''Ik vind eerlijk gezegd deze 'spelen' onzin.'' En bij het woord spelen maakte ze met haar vingers aanhalingstekentjes.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Luke Castellan.
'Ik ben serieus niet eens gegaan, tot ergernis van Annabeth.' Hij keek naar haar. 'Als de Stolls me niet mee hadden getrokken, was ik niet eens in de buurt van Hermes gekomen.' Hij begon even zacht te grinniken door haar blik na haar hele verhaal over de gestolen vijlen. 'Misschien moet je vorken gaan gebruiken.' Stelde hij voor. Hij leunde nonchalant tegen de deuropening zodra ze begon over de hele wedstrijd. 'Het is ook onzin.'

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Lucy Graywell.
''Als de Stolls me niet mee hadden getrokken, was ik niet eens in de buurt van Hermes gekomen.'' Ze knikte. Als de Stolls iets wilden, zorgden ze ook dat het gebeurde. Na haar vijlen verhaal begon hij zacht te grinniken en antwoordde dat ze vorken moest gebruiken. Ze grijnsde. ''Geweldig idee! Ik ben al de enige vijl gooister hier. En dan ook vorkengooister!'' zei ze met een lachende ondertoon. Toen ze concluseerde dat die wedstrijden onzin waren antwoorde hij dat het inderdaad onzin was. ''Ach, laten we het er maar het beste van maken..'' mompelde ze. Ze haalde eventjes een hand door haar blonde lokken. ''Maar goed, nog ideeën wat we ondertussen kunnen doen, waarbij we ook die twee ontlopen?''

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Luke Castellan.
'Ik moet nog eens op gaan passen met vorken en vijlen als jij in m'n buurt bent.' Hij grijnsde even licht en prikte Lucy in haar zij. 'In de regen springen, als et zou regenen.' Antwoordde hij op haar vraag nadat ze vroeg wat ze zouden doen. Er was ooit een dag geweest dat hij "in de regen springen" continu als antwoord gebruikte, iets wat hij nu soms ook nog wel eens deed. Hij haalde een hand door zijn haren heen.

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Lucy Graywell.
''Ik moet nog eens op gaan passen met vorken en vijlen als jij in m'n buurt bent.'' zei hij licht grijnzend. Ze knikte overtuigend. ''Zeker wel.'' Hij prikte in haar zijn, waardoor zij een kleine spastische beweging deed. ''Das ook niet aardig..'' mompelde ze zacht. Op haar vraag antwoorde hij dat ze in de regen zouden kunnen springen, als het regende. Een grinnik verliet haar mond. ''Dat is serieus je standaard antwoord. Maar helaas voor jou regent het niet. En daarbij snap ik niet wat er leuk aan is...'' Toch grijnsde ze naar de jongen voor haar.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Hemwin -> Daggers.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Luke Castellan.
'Zeker wel.' Nadat hij in haar zij had geprikt maakte ze een spastische beweging, wat Luke even zacht deed lachen. 'Das ook niet aardig..' Mompelde ze zacht, maar Luke hoorde haar perfect. 'Ik ben ook niet aardig.' Toen hij dat zei, keek hij zo serieus mogelijk om te doen alsof hij het meende. 'Dat is serieus je standaard antwoord. Maar helaas voor jou regent het niet. En daarbij snap ik niet wat er leuk aan is...' Zei ze, waarop Luke weer begon te grinniken. 'Het is grappig.'

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Lucy Graywell.
Ze hoorde hem lachen na haar beweging. ''Ik ben ook niet aardig.'' zei hij, en hij keek serieus. Ze grijnsde en porde hem in zijn buik. ''Paybaaaack..'' grijnsde ze. Toen ze haar comentaar gaf over het springen in de regen zei hij:''Het is grappig.'' Lucy grinnikte. ''Jij vindt veel dingen grappig. Springen in de regen, dat ik mijn vijlen kwijt ben, iemand in zijn zij prikken..'' somde ze op waarna de grijns een glimlach werd.

The monsters running wild inside of me. I'm faded