Ik voel me ongelukkig - Liefde, Vriendschap & Familie

Nadat het een periode van een maand of 1,5 goed is gegaan, begint het nu weer bergafwaarts te gaan met mij. Het begon allemaal toen we van de vakantie terugkwamen. Ik was moe, uitgeput en weet ik niet veel wat en ik wilde met mijn vriend praten. Hij was echter aan het gamen met vrienden en had op zijn manier geen tijd voor mij. Toen was ik daar niet zo blij mee en uiteindelijk kregen we een beetje ruzie. Dit is wel uitgepraat en helemaal goedgekomen, maar het spookt nog steeds rond in mijn hoofd.
Nu heb ik ook al een paar nachten wakker gelegen van de muggen, omdat die krengen het vertikken om een ander slachtoffer dan mij uit te kiezen? Maar waarom ook niet? Ik ben kennelijk nog niet ongelukkig genoeg. Nu was ik vandaag de hele dag dus niet te spreken, ondanks dat ik wel mijn medicatie heb gehad en het merendeel van mijn omgeving mij alleen maar te genieten vindt, als ik mijn medicatie heb gehad.
s'Avonds escaleerde de situatie echter helemaal. Ik was naar de barbecue even boven gaan zitten en voor ik het weet zat ik uren met mijn vriend te praten. Ik wilde om een uur of tien naar beneden gaan, gewoon even gezellig met m'n broertje en zus beneden zitten. Begint die bitch van een zus te zeggen dat ik maar naar de kat moet gaan, die in de bijkeuken zit te miauwen, omdat ze per se een programma moesten kijken. Ik kon dat echt niet hebben, omdat ik gewoon een enorme baaldag had gehad. Meerdere dingen waren mislukt vandaag, waardoor ik me gewoon een enorme failure voelde.
Ik toen ben ik maar in mijn bed gaan liggen huilen. Mijn moeder hoorde dat en die is dus naar m'n zus toegegaan om te zeggen dat ze me niet zo buiten moet sluiten. Komt dat rotkind naar mijn kamer toe en begint ze er helemaal omheen te lullen zodat het hoe dan ook niet haar schuld is, maar dat het gewoon ligt aan de manier hoe ik het opvat. Dat is gewoon bullshit, want als zij er is sluit ze me altijd buiten. Dan is het altijd als zij de hond moet uitlaten 'Hé broertje, ga je mee?' en mij laat ze altijd zitten. Ze gaat met hem altijd naar Utrecht, Amsterdam en alle coole dingen en mij laat ze stikken. Ik vind haar een achterbakse trut, natuurlijk zeg ik dat niet, maar ik mag haar echt niet. Ik ben altijd blij als ze naar haar kamer gaat, zodat ik me tenminste weer een beetje gewenst kan voelen.
Als zij er is hebben mijn ouders ook alleen maar aandacht voor haar. Het draait alleen maar om haar, hoe goed zij het doet en hoe goed zij ontwikkelt. Ik echter, nee, ik ben een antisociaal geval dat alleen maar boven op haar laptop zit. Iedereen om me heen roept tegen mijn ouders en zus dat ze zich zorgen maken over mijn sociale ontwikkeling, omdat ik bijna nooit van mijn kamer afkom. Waarom ze dat niet tegen mij zeggen? Ik weet het niet. Ik weet echter wel dat het me enorm kwetst dat er zo achter mijn rug om over me gepraat wordt.
Ik voel me nu een nog grotere mislukkeling. Het liefst wil ik gewoon weg, op kamers naar in een onbekende stad en nooit meer terug naar huis komen. Ik ben het zo ongelooflijk zat. Ik zit nu al de hele tijd te huilen, omdat ik simpelweg niet weet wat ik anders moet doen. En nu zoemt er ook nog zo'n klote mug om me heen, als het allemaal al niet erger kon. Dat wordt dus weer een nacht niet slapen.
Ik haat mijn leven zo enorm erg. Ik voel me alles behalve gewenst. Alleen op het forum voel ik me thuis, omdat hier mensen zitten die wél aandacht voor me hebben en niet achterbaks achter mijn rug om over mij praten - althans dat hoop ik van niet. Als ik echter teveel op dit forum zit, word ik in de realiteit weer antisociaal genoemd en gaan mensen weer over mij zeuren. Ik ben het zo ongelooflijk zat allemaal. Overal oordelen hypocriete mensen over mij en ik word er gek van.

Wat moet ik doen?
Ik hoef niet per se adviezen, echt niet, ik wil gewoon even mijn ei kwijt :c

---

26 - 02 - '16

Diancie schreef:
(...)
Geloof me, ik probeer het al tijden van een goede en betere kant te bekijken. Toen ik besloot wat samen met haar te doen, liep ze niets anders te doen dan dingen op mij aanmerken en me daarmee te prikkelen ruzie te maken. Ze zei bijvoorbeeld letterlijk dat ze samen met me wilde winkelen, want mijn kleding zag er niet uit en zij had meer smaak dan mij. Hierdoor, en nog vele andere situaties, ben ik inderdaad gaan geloven dat ze een hekel aan mij heeft, maar volgens mij is dat ook gewoon zo.

Daar moet je - je niets van aantrekken. Jullie hebben niet zo'n goede band als je zou willen, zoiets kan, maar het kost tijd. Net zoals jezelf veranderen, alleen daar moet je wel je best voor doen. Soms moet je simpelweg een "fuck the world" attitude hebben, want als je - je van alles op jezelf gaat betrekken wat anderen zeggen, ben je nog jarenlang bezig.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Asmodom schreef:
Oh, wat naar. Ik heb geen adviezen, want ik zit zelf ook in een flinke dip, maar ik hoop toch dat je eruit komt.
En is het dan niet mogelijk om bezig te gaan met een eigen plekje vinden?

Ik mag het huis pas uit als ik klaar ben met mijn opleiding.
Da's over ongeveer 3 jaar.

---

26 - 02 - '16

Meis het ligt dan niet aan jou. Vraag aan je zus wat haar probleem met jou is. Praat er anders over met je ouders.
Ook zijn vertrouwenspersonen op scholen handig. Die kunnen je helpen met het probleem. En ze houden het voor zichzelf als jij dat wilt.
Stay Strong

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Diancie schreef:
(...)
Ik mag het huis pas uit als ik klaar ben met mijn opleiding.
Da's over ongeveer 3 jaar.

Wat jammer. Anders had je daar lekker mee bezig kunnen gaan.

Ik zou je zus dan iig zoveel mogelijk ontlopen en probeer jezelf dan in de momenten van rust te wapenen. Ik weet dat het lastig is, uit ervaring, maar het is het eindeloos proberen wel waard.

---

Happy Birthday my Potter!

Nawh, Erieka, wat enorm naar voor je.
Ik hoop echt uit de grond van mijn hart dat het binnenkort beter met je gaat.
Je zus zou ik zo veel mogelijk vermijden.
Voor de rest weet ik het ook niet zo.
Dikke kus.
xx

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

Wat een rotsituatie, zeg. Valt er ook echt niet met je zus te praten, kijken of je wat met haar kunt bonden? Dikke knuffel in elk geval <3

---

ars moriendi

Nahw Erieka, dat is echt ongelooflijk vervelend! :c
Ik weet hoe het is om een zus te hebben met wie je totaal niet overweg kunt. Mijn zus en ik hebben/hadden hetzelfde probleem. Nu heb ik daar geen last meer van, omdat we elkaar al sinds oktober niet meer spreken, maar het is wel jammer als je niet met je zus overweg kunt.

Is het een idee om eens iets te gaan doen met jouw zus dat zíj leuk vind? Zo te horen verschillen jullie namelijk nogal, en soms is het goed voor de band om beiden eens dingen te gaan doen die een ander leuk vind. Natuurlijk moet je dan niet met een slecht humeur dan die dingen gaan doen die zij leuk vind, want dat helpt natuurlijk ook niet, haha.
Maar dat jullie beiden proberen om elkaar wat beter te gaan begrijpen. Desnoods bespreek je het tijdens het avondeten, zodat je ouders er wat van kunnen zeggen als jouw zus vervelend doet over het idee.
Of je bespreekt het idee eerst met je ouders -zodat zij er vanaf weten en je kunnen helpen het aan je zus te vragen als je dat moeilijk vind- en het daarna aan je zus gaat vragen.

Het is maar een idee. Sowieso hoop ik echt heel erg dat alles snel beter gaat. <3

---

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Bedankt dat jullie er voor me zijn, dat waardeer ik heel erg.

M'n moeder heeft met m'n zus gepraat en ik later ook, nu doet ze wel iets normaler, maar het kriebelt nog steeds een beetje bij mij
Ben echt bang dat het binnenkort weer fout zal gaan..

---

26 - 02 - '16

Diancie schreef:
Bedankt dat jullie er voor me zijn, dat waardeer ik heel erg.

M'n moeder heeft met m'n zus gepraat en ik later ook, nu doet ze wel iets normaler, maar het kriebelt nog steeds een beetje bij mij
Ben echt bang dat het binnenkort weer fout zal gaan..

Als je zelf je best doet, kan niemand je wat verwijten, ook je zus niet. Keep that chin up, girl. (:

---

ars moriendi

Ik ken je niet, maar ik voel echt heel erg met je mee. Ook ik bots vaak erg met een van mijn zusjes, die dan ook vaak mijn kleding afkraakt of het feit dat ik sons liever lees of schrijf dan gezellig beneden zit. Bij mij is de situatie enorm verbeterd toen ik op kamers ging en haar niet meer zo vaak zag. Dus ook al moet je nog drie jaar thuis wonen, er is wel hoop voor de toekomst. Verder is het waarschijnlijk inderdaad verstandig om het eens van een andere kant te bekijken: harde opmerkingen worden vaak gemaakt vanuit een soort eigen onzekerheid of onvermogen. Ik hoop voor je dat de situatie snel verbeterd en dat naast de problemen met je zus ook je nare en sombere gevoelens verdwijnen. En wat betreft de memsen die achter je rug om met je familie hun zorgen bespreken: zeg ze dat je het kunt begrijpen dat ze zich soms zorgen maken, maar dat je het veel fijner zou vinden als ze daar met jou over praten. Jij bent immets degene fie het beste weet hoe je je voelt en in hoeverre zorgen gerechtvaardigd zijn. Voor nu heel veel liefs en sterkte!

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Ik denk dat je zelf zojuist het beste advies al hebt gevonden.

Diancie schreef:
Probeer dat gepieker eens opzij te zetten en er wat minder bij na te denken.

---

i put the fun in funeral

Audacity schreef:
Ik denk dat je zelf zojuist het beste advies al hebt gevonden.
(...)

Daar heb je een punt inderdaad. Het ging vannacht trouwens al beter. Ik heb eindelijk eens een nacht aan een stuk door geslapen. Dat was echt voor het eerst in tijden weer, dat - dat ging.

---

26 - 02 - '16