[Speeltopic] Complicated • 5SOS - Speeltopics

[ bericht aangepast op 26 juli 2014 - 22:37 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[YESH! Mijn topic *.*]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[ CLAAAAAAAIM VAN DIT TOPIC ]

wat was dit ookalweer

[MT]

"Family don’t end in blood”

HOOOOOOOOIII.

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

[MT]

Bowties were never Cooler

MT

I don't want you to die, I want you to suffer.

Indiana Isabella Clifford
Het voelde alsof ik de hele nacht nog geen oog dicht had gedaan terwijl het juist het tegenovergestelde was. De laatste tijd sliep ik nog steeds even goed als normaal, maar de vermoeidheid leek niet meer weg te willen en keer op keer in te slaan als een bom. Niet dat ik het erg vond, want zo had ik een goed excuus erbij. Een goed excuus om weer goed in de armen van Ashton te gaan liggen, dicht tegen hem aankruipende, en zo ook langer te blijven liggen. Mijn ogen gericht op het gezicht van mijn vriendje terwijl mijn mondhoeken omkrulde tot een glimlach. Toekijkende hoe hij lag te slapen en uiteindelijk zijn reis van dromenland naar hier zou maken. Dat kijken was alleen voor een korter moment dan verwacht doordat het misselijkmakende gevoel, wat ik al had, alleen maar erger werd. Ik probeerde het te negeren, alleen was dat toch geen optie meer, waardoor ik met veel moeite uit de greep van Ashton, gevolgd door het bed, klom. Voorzichtig trippelde ik naar de badkamer, om net op tijd boven de wc te hangen, voor mijn maag omkeerde. De laatste tijd had ik hier steeds vaker last van, was het een soort dagelijks iets geworden. Ik snapte niet heel goed waar het ineens vandaan kwam, maar volgens mij was het weer eens een opkomende griep. Een die van mij dan weer net zo snel mocht gaan, want hier werd ik toch niet heel vrolijk van.

(Ik hoor wel als ik het aan moet passen (: )

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Ik lag rustig te slapen in mijn eigen bed zonder Jill. Het liep allemaal alles behalve soepel de laatste tijd tussen ons. Er waren steeds meer spanningen en echt veel liefde was er niet meer. Ik hield nogsteeds enorm veel van haar en wilde haar niet breken, of haar hart, maar het deed wel pijn om bij mezelf te voelen dat ik liever alleen wakker werd dan met haar. Ik rekte me uit en knuffelde Daniel nog even voor ik rechtop ging zitten. Misschien moesten Jill en ik eens gaan praten. Rustig als twee volwassenen, hoe moeilijk ik dat op alle fronten ook vond. Ik pakte mijn mobiel en whatsappte haar: Hey popje. Kunnen we praten? Over een half uurtje in het cafe aan de surf? Ily Mickey Ik verstuurde het en begon me toen maar aan te kleden. Skinny shorts en een Green Day t-shirt waren prima. Daarna gooide ik in de spiegel op mijn muur met wat wax mijn haren in model, die ik gister, zonder dat iemand het wist, terug naar mijn eigen kleur had geverft. Nu we een tijdje vrij waren wilde ik eventjes niet nagekeken worden, om welke reden dan ook. Ik zuchtte en deed Daniel in mijn rugzak samen met nog wat spulletjes, onder andere mijn portemonee en sleutels. Ik pakte mijn mobiel en zette muziek op over mijn oortjes die in mijn oren zaten. Daarna liep ik naar beneden. Beneden nam ik geen ontbijt of wat dan ook. Ik dronk alleen een glaasje water. Na een korte stop bij de wc in de gang ging ik opweg naar het cafe. Ik zag er erg tegenop, maar als het onze relatie kon redden deed ik het graag.

Bowties were never Cooler

Jillian 'Jill' Hemmings.

Mijn telefoon ging af en chagrijnig pakte ik hem. Ik was eindelijk in slaap gevallen, wat meestal veel moeilijker gaat zonder het warme lichaam van Michael naast me. Hoewel het niet geweldig meer ging tussen ons, is dat de beste manier om in slaap te vallen. Ik pak mijn telefoon en open mijn Whatsapp. Op het moment dat ik zie dat het Michael is schiet stress bij me naar binnen. Het kan dus of positief zijn, of heel negatief. Hey popje. Kunnen we praten? Over een half uurtje in het café aan de surf? Ily Mickey, smst hij. Ik zucht en gooi de dekens van me af. Snel reageer ik dan maar op hem; Tuurlijk, kom eraan. Ly2. Misschien niet het beste antwoord, maar ik heb niet de tijd om iets langs te typen.
Uiteindelijk bind ik mijn haren maar in een hoge staart en doe ik maar een klein beetje make-up op, mascara en een beetje lipgloss is goed genoeg, vind ik voor nu. Een simpel jurkje is dan toch maar wat ik aantrek, puur omdat ik niets anders heb om aan te trekken. De roze stof valt soepel over mijn lichaam heen en als schoenen trek ik de meest saaie en simpele witte ballerina's aan die je je kan bedenken. Omdat gympen bij dit jurkje niet staan en nu al hakken aantrekken een slecht idee zou zijn.

Met veel tegenzin loop ik dan toch richting het café. Het zal wel belangrijk zijn dan, denk ik. En anders, ik heb hem gemist en het enige wat ik nu wil is weer even bij hem zijn, zonder al het gezeik van de afgelopen tijd. Gewoon weer wij, zonder dat we ruzie hoeven te maken.

wat was dit ookalweer

Michael Clifford
Bij het cafe liep ik binnen en ging achterin aan een tafeltje voor 2 zitten. Ik bestelde voor mezelf vast een water en voor Jillian een groene thee met munt. Volgens mij vond ze dat erg lekker, al was ik niet zeker. Ik wilde eigenlijk iets zoets, maar als ik zou gaan stuiteren waren we verder van huis. De serveerster kwam net aan met de drankjes toen Jill aan kwam lopen. Ik glimlachte zonder er bij na te denken. Ik was nogsteeds dolblij om haar te zien, maar toch had dit een bittere ondertoon. "Hey popje." zei ik met een scheve glimlach. We waren de enigen die binnen zouden zitten, maar dat was ook wel beter. Zo konden we rustig praten zonder pottekijkers. Ik stond op om de andere stoel voor haar uit te houden. Ze zag er wel heel moe uit. Toch zei ik er niets van. Zoizo zag ik er ook erg moe uit, maar zoizo zei je dat niet tegen anderen, zeker meisjes niet. "Ik wilde graag met je praten over ons, maar daar was je denk ik wel uit." begon ik toch best onzeker. Ik wilde het zeke niet uitmaken. Ik wilde haar niet gebroken zien en het zou mij ook in duizenden stukjes breken. Zoals het nu ging kon het alleen ook niet doorgaan. Ik wilde gewoon weer comfortabel met haar kunnen omgaan, ontspannen samen wakkerworden en samen de wereld en onze relatie ontdekken. Alleen op dit moment was daar absoluut geen sprake van. Ik had een knoop in mijn buik en moeite de juiste woorden te vinden. Dat had ik haast nooit, maar dit vond ik zo enorm lastig dat ik minder leek te kunnen zeggen dan een kind van 2. Echt onzin. Zelfs toen ze nog niet mijn vriendin was, was ik niet zo nerveus geweest om met haar te praten.

Bowties were never Cooler

Demi Irwin
Mijn ogen gingen langzaam open, en doordat ik mijn gordijn was vergeten dicht te doen, kneep ik ze snel weer dicht. Een gaap verliet mijn mond, maar toch stond ik op. Ik kon beter maar naar Calum gaan voor dat Ashton wakker was. Eerst vond mijn broer het goed, maar toen Calum dronken was en vreemd ging verbood hij me om nog met hem te hebben en om te gaan. Het was lief dat Ash me wilde beschermen hoor, maar ik kon ook zoiets doen.
Ik liep naar mijn kast en greep maar een spijkerbroek en simpele zwarte tank top. En als het goed was lag hier nog een van Ash' bandana's. Een grinnik verliet mijn mond. Zijn vriendin, Indiana, leende ook van hem bandana's. Dus hij was er nog wel eens wat kwijt. Ik keek eventjes rond, en zag de bandana liggen op een kastje. Mijn hand reikte naar het dingetje en ik liep naar de badkamer. Om daar mijn haren te kammen, waar ik dik 10 minuten mee bezig was, en om mijn lokken daarna te vlechten en over mijn schouder te gooien. Ik bond de bandana in mijn haar en deed een klein laagje mascara op. Snel poetste ik mijn tanden en liep naar benenden, zoekend naar mijn tas. Die blijkbaar op de bank stond, ik keek erin en pakte mijn portomonee eruit. En een sleutel. Calum had me ooit zijn huissleutel gegeven, dus ja. Ik liep mijn huis uit, sloot de deur zacht en begon te lopen naar de bakker hier om de hoek. Het was niet erg druk, de meeste mensen waren al aan het werk. Hier en daar liep iemand met zijn of haar hond, er raasde soms een auto langs en er waren bijna geen fietsers. Al snel was ik bij de kleine bakker, en liep ik naar binnen. De geur van vers gebakken broodjes drong mijn neus gaten binnen. Ik glimlachte naar de oude dame die achter het balietje stond. ''Goedemorgen!'' begroette ik haar. ''Goedemorgen liefje, waar mee mag ik je helpen?'' Ik wees 2 broodjes aan en zei dat ik die wilde. De vrouw deed ze in een zakje, legde die op de balie en noemde de prijs. Ik opende mijn portomonee en pakte er wat meer uit. ''Houd de rest maar. Danku wel. Fijne dag nog.'' En ik pakte het zakje en liep verder. Net zoals net was ik ook al snel bij Calums huis. Ik stak de sleutel in het slot en opende de deur zachtjes. Zijn moeder zat op de bank en merkte mij op. Zelf vond ik het nogal awkward om een sleutel te hebben van een huis die niet van mij was, maar zijn ouders leken er geen problemen mee te hebben. ''Ah, Demi. Goedemorgen! Calum slaapt volgens mij nog.'' Ik knikte. ''Ook goedemorgen.'' Zachtjes sloot ik de deur, liep de trap op en opende ook stil zijn kamer deur. Ik ging op het voeteinde van zijn bed zitten en keek met een kleine glimlach naar de jongen.

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Jillian 'Jill' Hemmings

Ik loop het café binnen en zie Michael met een glimlach op zijn gezicht zitten. Een serveerster zet drinken bij hem neer op het moment dat ik er bijna ben en hij me begroet met 'Hey popje'. Het klinkt misschien niet spectaculair, maar iedere keer als hij het zegt klopt mijn hart sneller in mijn keel en voel ik me even weer als aan het begin van onze relatie, met nadruk op even. Want al snel krijg ik het gevoel dat ik weer lief moet glimlachen en alles moet accepteren. Hij hield een stoel voor me uit en een klein kusje drukte ik op zijn lippen voordat hij zelf weer ging zitten. Pas op het moment dat hij gaat zitten zie ik dat hij er nogal moe uitziet, ik waarschijnlijk ook. Maar goed. "Ik wilde graag met je praten over ons, maar daar was je denk ik wel uit." begint hij met praten. Met een vrij onzekere ondertoon. 'Ja, dat snapte ik ook wel.' mompel ik. Met ergens duidelijk mijn verdriet te horen. Niemand vind het leuk om met zijn of haar vriend in een café te moeten praten over jullie relatie, want dan is het altijd wel duidelijk dat er iets mis is tussen jullie.
Verlegen kijk ik naar mijn handen in de hoop om op iets te komen waardoor in zijn nieuws mee kan laten vallen. Maar iedere mogelijke actie word afgekeurd op een na. Boven de tafel pak ik zijn hand vast en lief kijk ik hem even aan. In de hoop dat het niet al te erg is en hij het anders maar gewoon achterwege laat.

wat was dit ookalweer

Calum Hood
Onrustig draaide ik heen en weer terwijl ik mijn ogen stijf dichtgeknepen had tegen het zonlicht, want ondanks de nachtmerries wilde ik niet wakker worden. Nou ja, nachtmerrie, nachtmerrie, het was wel echt gebeurd en ik had er nog altijd evenveel spijt van. Een zucht rolde over mijn lippen, wetende dat ik gewoon klaar wakker was, maar ook dit allemaal niet meer terug kon draaien. Gelukkig had ik de kans om het goed te maken, maar dar betekende niet dat ik dit het liefste helemaal weg wilde nemen. Ik had dan ook mezelf voorgenomen om geen druppel alcohol meer aan te raken en Demi eens te laten zien dat zij de enige voor me was. Dat ik van geluk mocht spreken met haar aan mijn zijde. Daarbij moest ik dat ook nog eens bewijzen bij Ash, ondanks hij wilde dat dit niet meer zo was. Opnieuw rolde een zucht over mijn lippen, wetende dat ik het ergens ook goed verpest had, maar ook door de deur die langzaam openging. Ik hield me nu stil en wachtte tot mijn gordijnen open gedaan werden. Iets wat in mijn ogen heel lang duurde, dus deed heel langzaam mijn ogen open. Na een paar keer knipperen zag ik dat het niet mijn moeder was, maar mijn vriendin, waardoor een glimlach op mijn gezicht verscheen. 'Goedemorgen,' verliet schor mijn mond, om mijn armen uit te steken, als teken dat ze erbij moest komen liggen. Ik was te lui om hoog te komen en ik wilde wel mijn knuffel.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Ik kreeg een kusje van haar, maar het voelde verre van zo goed als aan het begin van onze relatie. Ik gin zitten en vertelde mijn intenties, waar zij ook al achter was. Ik hoorde verdriet in haar stem, maar kon het niet helemaal plaatsen, al gokte ik erop dat zij ook wilde dat dit weer werkte. De stilte die tussen ons hing maakte me heel ongemakkelijk. Onder tafel zocht ik met een hand Daniel uit mijn tas. Net toen ik het kleine leeuwtje had gepakt bevroor ik door haar aanraking. Alles voelde zo vreemd en onnatuurlijk. Ik zette Daniel op mijn schoot en hield hem stevig vast terwijl ik onze vingers vervlocht. Zacht schraapte ik mijn keel en sloeg mijn ogen neer naar Daniel op mijn schoot. "Het spijt me, maar zo kan het niet langer. Ik weet gewoon niet of het zo verder kan, al zou ik het wel willen. Misschien is het beter om opnieuw te beginnen en het rustig aan te doen." Mijn stem was zacht, onzeker en trilde enorm. Ik was altijd degene geweest die niets wilde haasten, alles rustig wilde doen en zoals het hoorde. Ik was een weinig traditionele jongen, maar wilde dit doen zoals het hoorde. Ik had al zo veel gedaan op een alternatieve manier, en al had dat goed uitgepakt, hierbij wilde ik alle regeltjes volgen, hoe saai en langdradig ook. Tuurlijk wilde ik verder met haar en onze relatie, maar wel als een gewoon stel via de regeltjes, waar nog maar weinigen zich tegenwoordig aan hielden. Toch voelde ik me er fijn en veilig bij. Jammer genoeg hadden mijn principes er vaker dan eens voor gezorgd dat romantische avondjes op ruzies waren uitgelopen. Dat wilde ik niet meer, maar ik was te koppig om van mijn principes af te stappen. Ik hield echt van dit meisje, maar op dit moment gingen zij, ik en onze relatieer door alle ruzies en spanningen aan onderdoor.

Bowties were never Cooler

Jillian 'Jill' Hemmings.
Hij sloeg zijn ogen neer en meteen liet ik zijn hand los. Eigenlijk wist ik al wat er zou komen, hij gaat het uitmaken, maar het lag niet aan hem, maar aan mij. Want ja, zo gaat het altijd right? "Het spijt me, maar zo kan het niet langer. Ik weet gewoon niet of het zo verder kan, al zou ik het wel willen. Misschien is het beter om opnieuw te beginnen en het rustig aan te doen." verteld hij. Zijn stem is zacht en trilt enorm en het liefste zou ik hem een knuffel geven en zeggen dat het niet uit maakt. Maar dan zou ik liegen, natuurlijk maakt het me wel uit. Hij heeft het zojuist half met me uitgemaakt, denk ik. Tranen springen in mijn ogen en mijn stoel schuif ik iets naar achteren. Mijn hoofd laat ik naar beneden hangen en sip kijk ik naar mijn handen.
'Nee... I-ik snap het..Je hebt gelijk..' zeg ik met een lichte snik in mijn stem. De eerste traan druppelt over mijn wang en een paar volgen. Het is wonderbaarlijk hoe hij met een paar woorden me zo kan breken. Voorzichtig til ik mijn hoofd iets op en kijk hem aan, maar hij lijkt diep in gedachtes te zijn. Wat ik ook snap, want hij heeft net gewoon gezegd dat niet meer door kon gaan zo. Dat wist ik ook wel. Maar het enige wat me meer had kunnen breken was de mededeling dat hij het uit zou maken, wat hij gelukkig niet heeft gedaan.

wat was dit ookalweer