Iemand? Ik heb al zo'n halfjaar iets wederzijds met een jongen waarmee ik nog nooit rechtstreeks heb gesproken (op een te verwaarloosbare 20-seconden-conversatie na - hij had geen potlood) maar al een tijdje constant non-verbaal mee communiceer, op een manier dat het meer lijkt te zeggen dan duizend woorden. Mijn probleem is echter dat ik intuïtief altijd heel sterk ben geweest, vooral wat emotionele signalen betreft en alles in één oogslag doorheb, maar zodra mijn eigen gevoelens erin springen ga ik in over-analyse-modus, word ik extreem voorzichtig vooraleer ik de conclusie durf te trekken.
Ik heb de fout gemaakt om te subtiel te zijn. Hij is verliefd en kan het niet wegstoppen maar tegen dat besef mijn koppige schedel daadwerkelijk is binnen willen sijpelen, is hij beginnen panikeren. Hij reageert nu heel beschermend voor zijn eigen gevoelens en meer afstandelijk en tegelijk druipt het er toch vanaf. Ik ben gewoon zo'n stomme kip. Ik moet het rechtzetten en het er dan maar zelf op wagen en met hem in een conversatie belanden. Ik heb er alleen nog maar één moment voor dus het moét of ik ga me de hele zomer schuldig voelen. Het probleem is echter hem strikken want ik kan nooit eens op mezelf staan zonder er iemand op me afkomt om tegen me te praten of alleen kan gaan zitten zonder ik gezelschap van iemand krijg. Zodra iemand naar me toe komt zit ik dus vast. ):
Dus: iemand manieren om kennissen op vriendelijke wijze af te schudden? (Zonder te zeggen dat het is om hem te kunnen strikken want ze moeten hun neus daar niet in steken en 'de show' al helemaal niet volgen. Vooral niet omdat ik er zelf nog niet voor de volle 100% zeker ben om niet te worden afgewezen)
Hoe schudden jullie mensen af die naar je toe komen op een ongepast moment zonder onbeleefd/grof over te komen?
[ bericht aangepast op 3 juli 2014 - 13:38 ]
Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.