Ik vind een vriend van me al een tijdje leuk, lang genoeg in ieder geval om het zeker te weten. Ik heb niet zo'n probleem met hem dat vertellen, dat is het punt niet. Maar ik weet niet of ik het zelf wel aan kan om weer "opnieuw" met een relatie te beginnen. Eigenlijk is het uitgegaan met mijn vorige vriend vanwege mijn eigen problemen. Ik was te gesloten in een relatie, en daardoor kreeg hij weinig contact met mij, terwijl het in mijn "goede" periode (dat is dan weer een ander verhaal) wel heel goed ging. Het punt met relaties is gewoon mijn eigen preuts- en geslotenheid. Ik heb wat nare dingen meegemaakt in het verleden omtrent seks en intimiteit en zo, en ik ben bang dat dat in een relatie in de weg gaat zitten. Nu bestaat er zoiets als "je moet diegene ook echt vertrouwen", maar ik vertrouwde mijn vorige vriend, en dat is ook verkeerd afgelopen. Ik ben bang dat die eeuwige terughoudendheid me voor altijd blijft achtervolgen. Het speelt al zo lang en ik heb nooit écht een moment ervaren van "joh, nu ga ik ervoor". Om die reden ben ik ook bang om weer opnieuw een relatie met een jongen aan te gaan. Ik heb ook het idee dat ik nooit écht plezier zal hebben in seks of intimiteit of zo, gewoon om wat er vroeger gebeurd is. Dat zit me echt heel erg in de weg. Het komt nu over alsof ik een liefde meteen associeer met seks, maar het is altijd wel het eerste waar ik aan denk als ik iemand leuk begin te vinden, en het houdt me gewoon tegen. Heeft iemand dit ook, of weet je wat ik eraan kan doen? Want ik word langzamerhand een beetje moe van mezelf.
Searching heavens for another earth