Naam: Alice April Anderson
Leeftijd: Drieëntwintig – 2 april 1991 te Milaan, Italië
Nationaliteit: Italiaans
Uiterlijk: Alice is gezegend met lange blonde haren waar een golf in zit, mooie blauwe ogen die voor haar spreken, mooie volle lippen en een mooi smal gezichtje. Haar uiterlijk geeft al weg dat ze uit een warm land komt, vooral door haar zijdezachte, lichte gekleurde huid. Om haar uiterlijk zit Alice nooit heel veel in, ze weet dat ze er niet heel verkeerd uitziet, maar arrogant is ze niet. Haar ogen spreken voor haar, zonder dat ze haar lippen hoeft te bewegen, weten mensen meestal al wat ze wilt gaan zeggen of juist niet wilt zeggen. Wederom zijn haar ogen ook haar lokmiddel voor de jongens. Met haar smalle figuur en lengte van 1.69, is ze niet een heel klein meisje. Ze is blij met haar lengte en draagt af en toe pumps. Als ze lacht, komen er kuiltjes in haar wangen en sprankelen haar ogen.
Innerlijk: Nieuwsgierigheid is een van de dingen die tot Alice behoort. Alice is een nieuwsgierig aagje en wil alles van iedereen te weten komen. Vanaf haar jonge jaren was ze al nieuwsgierig naar de nieuwe dingen in de wereld, naar de nieuwe mensen en naar de informatie die over de straten gingen. Haar oogjes en oren stonden toen dus ook al open, en dat is nu nog steeds zo. Ze is en blijft een nieuwsgierig aagje, maar over haar eigen leven is het mysterieus. Alice wil alles weten van de andere, maar zelf is ze nogal gesloten. Vragen over haar leven wijst ze wederom dan ook af en praat er over heen. Het blijft voor veel mensen een raadsel wie Alice werkelijk is, ze blijft een geheimzinnig wezen voor de rest.
Hoewel Alice een geheim op wandelende pootjes is, is ze heel sociaal en vrolijk. Ze is altijd druk, gezellig en aanwezig – je zult haar zelden op de achtergrond zien staan. Alice hoeft vaak te glimlachen en ze heeft al wat ze wilt, maar ze heeft ook een uithoudingsvermogen en werkt hard voor wat ze wilt, maar altijd met een glimlach op. Een verdrietige uitdrukking zal je niet gauw bij haar ontdekken. Enkele reden daarvan is dat Alice een masker draagt, wederom om niet te tonen wie ze echt is, wie de echte Alice April Anderson is. Doordat ze niet veel over haarzelf los laat, wordt ze af en toe als schijnheilig of het tegen over gestelde, als een heiligboontje beschreven. Alhoewel Alice dit niet geweldig vindt om te horen, doet het haar mentaal of fysiek totaal niets. Ze weet dat mensen wel eens negatief over haar denken, maar het maakt haar niet uit.
Achter het masker, achter de andere ‘ik’ van Alice, zit een stil en vriendelijk meisje. Een meisje wat niet tegen kritiek kan en hierom vaak werd geplaagd of zelfs gepest. De andere kant van Alice is de kwetsbare kant, de kant die dingen heeft meegemaakt die ze wil vergeten. Die ze uit haar gedachtes en herinneringen wilt bannen. Deze kant van Alice ziet haast niemand, ze verbergt het kosten wat kost voor de andere mensen. Ze is in haar jonge levensjaren al genoeg het ‘zwakke’ meisje geweest en dat wil ze niet meer. Af en toe komt deze kant van haar nog opzetten en dan rollen de tranen door een kleine opmerking al over haar zachte wangen heen. Het is een heel kwetsbaar meisje, maar dit verbergt ze voor de buiten wereld. Met een reactie kun je haar kwetsen, maar ze zal dit niet aan je laten zien en enkel je een felle reactie terug geven – om haar werkelijke gevoel te verbergen wat ze op dat moment voelt.
Haar gevoelens uit ze dus enkel in de vorm van felle reacties, druk zijn en lachen. De schoonheid kan snel een glimlach op haar gezicht toveren als het moeilijk is, maar af en toe gaat dat niet. Meestal ontsnapt ze dan aan de situatie, en doet ze de volgende dag weer normaal – of er niets was gebeurt die keer en alsof alles koek en ei is en er geen problemen zijn.
Toch, hoewel Alice af en toe een bitch kan zijn, is ze er altijd voor haar vrienden. Ze kan heel lief zijn, heel zorgzaam en een echt meisje-meisje met roze dingetjes in haar haren, maar vaak is ze dit niet. Ze is ook een meisje dat van nieuwe dingen houdt, uitdagingen. Niets is haar te gek en na een paar glaasjes alcohol doet ze werkelijk alles. Spijt heeft ze in de ochtend wel eens, maar meestal moet ze er alleen om lachen. Ze gaat makkelijk met dingen zoals deze om. Zoenend met een meisje op de foto staan, vindt ze dan ook geen probleem. Bi is ze niet, maar dingen uitproberen vindt ze niet erg en is ze ook niet vies van. Ze leeft immers maar één keer.
Klik
Geschiedenis: Dat Alice een makkelijke jeugd heeft gehad, kan je niet zeggen. Haar jeugd was onvoorspelbaar. Alice haar vijf jaar oudere zus werd onverwachts en ongewenst zwanger. Een omgooi in de levens van heel de familie Anderson. Al de aandacht ging naar de oudere zus van Alice en Alice zelf werd buiten gesloten, hoe sterk de band ook was met haar zuster. Alice was te jong voor alles en werd door haar ouders naar haar tante en oom in Rimini, een klein stadje langs de oostkust van Italië. Haar ouders konden hierdoor de volle aandacht op haar oudere zuster stortten en ze hoefden zich daardoor geen zorgen meer te maken over Alice. Alice maakte dit geheel anders mee en het was een emotionele aanslag op haar. Ze voelde zich buiten gesloten, vergeten en niet gewenst. Haar oudere zus was belangrijker voor haar ouders, dan haarzelf. Haar tante en oom had ze hooguit met Kerstmis gezien, maar meer had ze hun niet gezien en daardoor was dit een grote klap voor Alice. Ze miste haar ouders vreselijk en kon in de eerste maanden alleen maar huilen doordat haar ouders haar hadden ‘verstoten’ en niemand kon haar helpen. Ze was jong en kon ook nergens aan vast houden. Enkel haar kleine knuffeltje waarmee ze dag en nacht was, ze liet hem nooit los. Doordat ze met haar tante en oom niet een hele goede band had en ze hun amper kende, heeft ze haar gevoelens een lange periode niet kunnen uiten en heeft ze die dus opgekropt. Dit is dan ook een groot aandeel waarom Alice niet heel makkelijk over zich zelf wilt praten, ze heeft het immers haast nooit gedaan en weet niet hoe mensen er op reageren als ze dat wel zou doen. Haar tante en oom probeerde het haar zo veel mogelijk naar haar zin te maken, maar Alice was ongelukkig, hoewel ze dit niet liet merken. Ze speelde het ‘perfecte nichtje’ voor haar tante en oom en liet haar zorgen halverwege. Ze is nooit meer terug gekeerd naar haar ouders en heeft amper contact met hun – zelf wilde ze dit. Nadat ze haar achttiende verjaardag had gevierd, verhuisde ze naar Malibu om daar te studeren. Daar kon ze haar eigen leven leidde, maar ze was harder geworden. Niet meer het kwetsbare en ‘zielige’ meisjes wat ze voorheen was. Ergens heeft het incident haar goed gedaan, maar het heeft haar ook zo veel pijn gedaan. Ze heeft nog enkele keer contact gehad met haar oudere zus, maar veel is het niet meer. Een goede connectie met haar familie heeft ze dus niet. Het heeft haar mentaal gekwetst, maar er zijn maar heel weinig mensen die dit van haar weten. De meeste verwachten ook niet dat ze zo’n groot en heftig verhaal achter zich heeft liggen, je zou het niet zeggen als je haar in de eerste keer zou zien. Qua vriendjes heeft Alice er enkele gehad, die maar een paar maanden duurden. Eén relatie heeft iets langer dan een jaar geduurd. Bij de meeste jongens bleef het bij wat geflirt.
Beroep: Komt nog.
Thuissituatie: Alice woont op zichzelf sinds haar achttiende in Malibu, waar ze ook studeert. Ze heeft amper contact met haar ouders en haar oudere zus. Als ze bellen, pakt ze meestal niet op.
Extra: Bij haar tante en oom heeft ze enkele jaren paard gereden, wat ze erg graag deed. Hiermee is ze gestopt doordat ze van haar paard is gevallen en verkeerd is geland - een been gebroken. Sinds dit ongeluk heeft ze aan zichzelf gezworen nooit meer paard te rijden.
