Ik kan wel huilen
Maar je ziet me niet
Dat is altijd zo geweest
We schreeuwden en we brulden,
We krijsten en we gilden,
En dan keek je,
Met die donkere ogen
Dik omrand en
Zo vervuld
Maar je keek niet echt
Leerde ik later
Je keek
Omdat je kijken moest
En zo ging het met de woorden
De zinnen
De verhalen
De dagen die we samen
Niet echt,
Maar een beetje toch
Beleefden in een wereld
Waarin kijken lachen was
En huilen grienen,
Waarin luisteren huilen was
En praten zwijgen.
Dit is een van die gedichtjes die waarschijnlijk alleen werkt als je het hardop en met de juiste intonatie leest.
