[558]Meeeeeeeeeeeeeeep? - Off-Topic

Ik knik op haar vragen en terwijl ik naast Asmara loop hoor ik Landon me nog naschreeuwen denkend dat ik er nog stond. “Ten eerste ben je nog steeds twee jaar jonger. In jouw geval lijkt het eerder vijf jaar maar daar zullen we maar niet over uitwijken of je zal weer bij pappie gaan uithuilen. Ten tweede heb ik misschien een ‘uur’ nodig maar als jij zelfs een hele dag voor de spiegel zou staan, zou er niets veranderen aan dat lelijke koppie van je.” Ik grom bij deze opmerking. Hij weet best dat hij groter en sterker is (en beter ligt bij de dames), maar ik haatte het als hij zo deed. Daaruit kon ik zeker opmaken dat er iemand bij hem was, dan was hij nog eens extra macho. Ik word echter nog kwader op zijn volgende opmerking: “Ons klein jongetje heeft een voorliefde voor messen. Enkel is het jammer dat hij nog steeds niet weet hoe hij ze moet hanteren. Dat heeft pappie blijkbaar niet goed uitgelegd.” Ik bal mijn vuisten en krijg plots het gevoel dat ik hem moet gaan wurgen, maar ik onderdruk het. "Ik krijg zelfs met mijn ogen dicht op 10 meter afstand nog een mes tussen je ogen, Landon." mompel ik geïrriteerd tegen mezelf. Mijn humeur was van goed naar nihil gegaan op tien minuten tijd, en dat was gevaarlijk voor mij. Landon zou het zich nog bekopen dat hij me heeft beledigd en hij zou het weten ook. Het zal hem spijten straks, al dan niet ten koste van Alvera. Ik weet dat hij haar beschermd en dat hij een 'relatie' met haar heeft, het is jammer voor hem dat ik het weet. Het is namelijk voor mij een eitje om hem er mee te confronteren én te chanteren. Op zulke vlakken was ik één van de gevaarlijkste leden van de familie. Ik verkreeg alle informatie die ik wilde, op welke manier dan ook. Al dan niet met gruwelijke dingen, bedreigingen, en zo verder. Maar het doel dat ik had zou ik bereiken en niets zou me in de weg staan. Zelfs mijn eigen familie niet. Landon wil ons vaak commando's opdringen, maar opvolgen doe ik zelden, tenzij het echt een nuttige commando is. En om eerlijk te zijn die kwamen bij Landon niet vaak. Van ons drieën was hij de meest, hoe zal ik het zeggen, gemakkelijke... Hij wil altijd perfect zijn, aan Riley en mij zie je de gebreken wel eens. Riley met haar ongeduld en mijn opgekropte woede-aanvallen en moordlustige momenten. ik zou niet zou geweest zijn mocht ik in een andere familie gezeten hebben, denk ik. Het is gewoon mijn opvoeding. En aangezien ik de tweede oudste ben heeft vader er veel belang aan geschonken. maar dat ontplooit zich niet altijd even positief, allesbehalve zelfs... Ik was begonnen met messen toen ik zeven was. Een natuurtalent noemde mijn vader me, maar ik wilde meer dan dat. Talent alleen was voor mij niet genoeg. Ik heb geoefend tot mijn armen niet meer konden van de spierpijn.
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik in de woonkamer aankom. De twee medici zijn er al en ook Riley en een paar prostituees onder andere vervelende Steelo. Om de aandacht niet té hard op mij te vestigen zet ik me achter de piano en begin een lied te spelen om de tijd te doden. Dit is een heel andere Walsh, ik heb ooit leren spelen om mijn geduld te oefenen. Het spelen is rustig en het leerproces langzaam en het moest me helpen. Dat deed het vaak ook, want dit is één van de dingen waar ik rustig van word en het was nodig ook. Ik kwam altijd naar de woonkamer voor de piano, ook al waren er mensen. Op dat moment kon niets me schelen, alleen het lied en ik kon er niet tegen als er een foutje in zat, dan begon ik gewoon weer opnieuw. Ik wist dat ik er zo heel vreemd uitzag (behalve voor Riley dan) omdat ik weet dat ze me aanzien als een schreeuwende, bloeddorstige tiran. Ik gaf ze ergens diep vanbinnen wel gelijk, maar mijn hoofd praatte me andere dingen aan en dat was doem voor de rest in deze zaal.