[200] Last of the Dragons || Speeltopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 20 juli 2014 - 20:03 ]

"Nothing is True. Everything is Permitted"

{Raor, awesome!}

“To live will be an awfully big adventure.”

(Deze twee woorden die altijd gezegd worden als er een speeltopic of iets dergelijks begint, dus ik dacht doe het eens wat anders dan de twee woorden Mijn Topics)

Vampire + Servant = Servamp

(Finally! Myn fucking topics! Ga zomenteen schrijven!)

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

[Heel origineel, ahum, maar een mijn topics :'D]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Jwz.
Miss heb ik vanaaf al wel een post

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Arya Pierson || Dragonknight || Electriciteit

Keurig rechtop loop ik door de nauwe straatjes van de wereldstad, Parijs. Mijn zware rugzak snijdt in mijn schouders, terwijl ik zuchtend om me heen kijk. Hoe is dit mogelijk? Deze omgeving lijkt wel een doolhof. Hoe moet ik hier ooit andere Knights vinden? Natuurlijk zijn ze makkelijk te herkennen aan hun ogen, maar die zijn voor alle veiligheid verborgen. Lenzen en zonnebrillen verbergen dat opvallende kenmerk voor me, waardoor het bijna onmogelijk is zomaar een Knight uit de mensenmassa te pikken. Dit is onmogelijk slecht geregeld. Mijn ouders hebben me gewoon hier gedropt, met de woorden dat dit is waar ze me op hebben voorbereid en ik het maar goed moet doen. De eer van de familie staat blijkbaar op het spel, ook al besef ik zelf niet hoe of waarom. Plots valt me iets te binnen, misschien is het niet zo moeilijk om Knights te vinden. Had ik niet ooit gelezen dat Knights elkaar altijd herkennen?
Met hernieuwde moed laat ik mijn ogen over de mensenmassa om me heen glijden. Tot nu toe valt nog niemand me op, ik heb geen idee waar ik naar zoek eigenlijk. Wat moet ik verwachten? Een soort licht? Of gewoon iemand die mijn aandacht trekt, als een magneet? En hoe moet ik zonder die persoon aangevallen te laten voelen erop af lopen? Misschien ziet hij of zij me wel als een Hunter en doodt me nog voor ik iets kan zeggen. Oh, dom van me, natuurlijk niet! Als ik hen kan herkennen als Knight, kunnen zij mij toch ook herkennen! Bovendien zal ik niet zo snel gedood of overmeesterd worden, ik ben zeer goed getraind. Ik ben vast niet de beste, maar ik kan het nodige.


Rachel Lotta Shaw || Dragonhunter || Dolken

Met een neutrale uitdrukking kijk ik naar de mensen die als een zwerm bijen over het plein krioelen. Ik moet toegeven dat ik deze mensen veracht. Hun ogen staan voor het merendeel dommig, alsof ze een kudde dwaze koeien zijn. Anderzijds zijn er af en toe wel opmerkzame types, al zijn dat vooral degene die richting de kathedraal achter me lopen om zich richting de bijeenkomst te begeven. Ik besluit om nog niet meteen naar binnen te gaan. Liever blijf ik nog even genieten van de warme heldere zon op mijn huid en zachte wind die mijn haren zachtjes laat wapperen. De Notre-Dame torent achter me hoog boven me uit, terwijl ik op de hoogste trede voor het gebouw ga zitten. Het gebouw is al oud, zeer oud. Het staat er al lang, maar nog steeds houdt het stand. Het heeft natuurlijk de nodige hulp gekregen af en toe. Eigenlijk is het een wonder dat het nog bestaat. Alle gebouwen die niet beschermd waren zijn volledig platgeslagen om er moderne flats op te zetten. Er moet immers plaats zijn voor de groeiende mensenmassa. Mijn hand glijdt langzaam naar de speld, die mijn haar in toom houdt en het tegen mijn hoofd houdt aangedrukt. Langs de twee kanten van de speld is er één versiering die een beetje los zit. Als je het niet weet is het niet te zien. Ik voel me veiliger met die speld in mijn haar, want die losse versiering zijn immers mijn werpmesjes. Ze zijn te klein om man tegen man mee te vechten, maar vanop een afstand kunnen ze dodelijk zijn. Er hangt immers een gif aan dat een onmiddelijke dood veroorzaakt. Langzaam laat ik mijn hand weer zakken, terwijl ik peinzend over de mensenmassa uitkijk.

{Ik hoop dat dit een beetje is wat je bedoelt (;}

[ bericht aangepast op 24 april 2014 - 19:32 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Mavis Night // Hunter // Sword-master

Mijn zwaard beweeg ik soepel in mijn hand, alsof het een is met mijn arm en niet een zwaard. Ik voel hoe een paar plukjes haar zich over mijn blinddoek steken en onder mijn neus blijven hangen dus snel blaas de donkere plukjes uit mijn gezicht en weer haal ik uit met mijn zwaard. Het gras tikkelt mijn blote voeten terwijl ik ze over de grond beweeg om mijn omgeving te checken. Mijn gehoor hoort elk grassprietje, elk blaadje ritselen als de wind er langs waait. Ik hoor iet op me af zoeven en snel draai ik me om, om met mijn zwaard in de lucht uit te halen. Vele domme, slome mensen zouden denken dat ik gewoon met mijn zwaard in het rond aan het zwaaien was, maar niet is wat het lijkt. Ik haal mijn blinddoek van mijn hoofd en kijk naar alle kleine insecten die aan de punt van mijn zwaard voor een deel zijn blijven kleven. "Gotcha." zeg ik zacht tegen mezelf. Ik wil weer mijn blinddoek op doen en wachten op het volgende bloedzuigende schepseltje, toen mijn aandacht getrokken werd door het bandje om mijn boven arm. Aan het bandje zat een bedeltje, maar niet zomaar een. Het was in de vorm van een drakenschedel en het was van een hard materiaal gemaakt, het bot van een draak. Dit was het teken van de orde waar ik bij hoorde, de Hunters. Ik voelde dat er iets aan de hand was en net op dat moment zie ik iets oplichten vanuit mijn tas. Snel ren ik naar mijn spullen, pak mijn mobiel op en luister naar de stem aan de andere kant. "Oke, is goed." Ik hand weer op, doe mijn zwaarden in een altviool-beschermer (altviool=een grotere viool.koffertje/rugzak). Ik sloeg het ding over mijn rug, zodat het niet zou opvallen dat ik zwaarden bij me had en begon aan mijn weg naar het hoofdkwartier. Tijd om de rest weer te zien.

Ik liep richting de kathedraal, op mijn weg verschillende mensen aan de kant beukend. Als ze iets probeerde te zeggen van mijn gedrag keek ik ze met een dodende blik aan wat ze snel het zwijgen op legde. Ik moest glimlachen om hoe deze mensen zich zo dom hielen, ze waren het niet waard om een mens genoemd te worden. Op mijn weg zag ik verschillende dingen. Ruïnes van de eens zo grote bezienswaardigheid de Eiffeltoren. Het ding was ingestort doordat er tijdens een van de vele oorlogen een bom op was gekomen. Alle mensen vonden het blijkbaar zo erg dat ze het ding nu weer opnieuw aan het bouwen waren. Wat een Imbecielen. Ik snapte niet dat ze waarde aan dat ding hechtte, het was toch maar publiekstrekker. Het ding stond er nu nog maar voor de helft. Ik liep door naar de kathedraal in zag uit mijn ooghoeken het meisje als staan. Zonder haar aan te kijken stak ik onopvallend mijn hand op als teken van 'hallo'. Ze zou het vast wel gezien hebben. Snel liep ik door, mijn weg vervolgend naar de kathedraal.

[ bericht aangepast op 25 april 2014 - 16:29 ]

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

[Mijn orginele topics ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Alexandra 'Alex' Voychek | Queen of Dragons | Ice
Het geluid van de stad leek haar te verdoven. Terwijl ze door de straten liep, kon ze niets anders dan zich afvragen hoe het hier geweest moest zijn, enkele eeuwen geleden. Zonder alle hoge gebouwen en voor besloten werd dat vele kleine stukjes geschiedenis plaats moesten maken voor moderne techniek en wat zij bestempelde als andere rommel. Vast dat de sfeer een stuk gezelliger was toen alles ouder was als het ware .Ze had eigenlijk geen idee waar ze was. Ergens noordelijk van de Seine, dat wel, maar tot voor een paar dagen was ze nog nooit in deze stad geweest. Sterker nog, had ze Siberië nog nooit verlaten. Iets had haar gewoon soort van gedwongen om hierheen te komen en alles wat ze kende achter te laten. Haar familie, haar vrienden, het leven dat ze kende in de kou en sneeuw en op zoek te gaan naar de stad waar ze nu door liep.
Even keek ze op toen ze een hoek om kwam. Voor haar lag een pleintje, niet bepaald groot of opvallend tussen de moderne gebouwen, maar wat wel op viel, was het bouwwerk aan de andere kant. Vast en zeker dat het een van de weinige oude gebouwen was die gespaard waren gebleven door de tand des tijds. In de afgelopen dagen had ze er een aantal gepasseerd, maar deze was nieuw. Notre-Dame meed ze als de pest. De sfeer die er hing voelde gewoon niet juist aan. De Eiffeltoren, of wat er van over was, was permanent gesloten en het Louvre en z'n kunst zou haar niet kunnen boeien. Maar dit... Langzaam liep ze dichterbij. De lentebries speelde onder haar lange, witte jas terwijl het een paar plukken haar voor haar gezicht blies. Op een plakkaat naast de deur kon ze lezen waar ze was. "La basilique de Sacré Couer de Montmartre..." Ze moest het de Fransen nageven, ze hadden iets voor lange namen. Na een korte aarzeling liep ze het heiligdom binnen, uit de lentezon en in de koelte van de ruimte. Ze was op zoek naar iets wat ze niet kon beschrijven, dus zou het vast geen kwaad kunnen om even binnen te kijken. Je wist immers maar nooit.

Raiden 'Wolf' D'Angelo | Hunter | HF Sword
Zwijgend staarde hij naar de restanten van de heiligen die her en der verspreid lagen over de vloer. De rust die terug was gekeerd in de kathedraal was haast oorverdovend na de herrie van een aantal ogenblikken eerder. Veel geschiedkundigen en zeker alle zelf verklaarde mannen van god zouden hem tot de hel veroordelen voor heiligschennis en het vernietigen van onbetaalbare en eeuwenoude kunstvoorwerpen. Hem kon het werkelijk waar geen moer schelen. De kathedraal was, in tegenstelling wat de restanten van de eens zo machtige kerk van Rome beweerde, eigendom van de Hunters, zei het via een aantal andere kanalen. Niemand anders had er dus eigenlijk wat over te zeggen. En hij mocht dan misschien wel niet de leider van de Hunters zijn, van gezag trok hij zich al evenveel aan als van de mening van anderen, wat wilde zeggen: helemaal niets.
Met een fles sterke drank in z'n hand plofte hij neer tegen een van de vele pilaren die langs het schip liepen. Nog een inbreuk op een van die zogenaamd heilige wetten. Hij meende immers te geloven dat drank en de heilige kerk niet samen gingen. alsof hij wilde bewijzen dat het dikke onzin was, zette hij de fles aan z'n lippen voor een paar flinke slokken. Toen hij ze weer liet zakken leefde hij nog. Hij was zelf niet eens getroffen door bliksem, dus de kracht van God was niet zo groot als beweerd werd. Met z'n tanden op elkaar geklemd, legde hij z'n hoofd tegen de stenen achter hem. hoe lang zouden ze nog moeten zitten draaien met hun vingers voor ze in actie konden komen? Niets doen was niet z'n sterkste punt en hij moest wat hebben om de verdomde pijn in z'n arm te kunnen vergeten. Het was al een klein wonder dat hij nog leefde met alle drank die hij tot zich nam, maar het zou niet veel langer moeten gaan duren, dat nietsdoen, wilde de baas een Hunter overhouden die op z'n voeten kon staan.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Artimes 'Arty' // Dragonknight // Hout
Rustig liep ik de onverharde weg af, richting de grote stad. Ik had gekozen om te lopen, in plaats van te vliegen, aangezien ik mijn energie wilde besparen voor dergelijke gevaar. Voorzichtig plukte ik een aantal bessen die aan een doornachtige struik groeide en stopte ze gelijk in mijn mond, waardoor de zoete smaak zich door mijn mond voort duwde.
Even bleef ik op een klein heuveltje staan en kijk naar de grote stad, waar ik al jaren over gedroomd had om erheen te gaan.
zelf had ik in een oude wat mijn ouders 'boek' noemde een foto gezien van Parijs waar mensen in deftige kleding door de straten liepen, maar mijn gevoel was ver te zoeken. Ik besloot om de stad in te lopen, waarbij ik stil bleef staan voor een klein winkeltje waar ze vlees verkopen. ik voelde me misselijk worden en moest denken aan de dieren die daarvoor geleefd hebben.
Ik strompelde door en kwam een winkeltje met zoetigheid tegen. Gelijk zocht ik in mijn zak naar kleingeld en voelde de twee munstukken die mijn ouders me gegeven hadden. Ik keek naar de prijzen en kwam erachter dat ik voor overnachting moest zorgen, in plaats van mijn geld te besteden aan ongein.

(Daniel komt morgen.)

Vampire + Servant = Servamp

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

[Ik zal vandaag schrijven!]

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

Emilia Helia McMahon || Dragonknight || Blood ||

Zachtjes schuif ik mijn zwarte haarplukken die zijn ontsnapt uit mijn vlecht die rondom mijn hoofd is gevlecht, achter mijn oor. Nu voel ik pas hoeveel mijn rugzak eigenlijk weegt. Een zucht verliet mijn mond en ik liep verder naar een groot plein waar niet zo veel gebeurde. Ik had dorst, door het warme weer natuurlijk. Alleen ik was zo dom om niet zoveel geld mee te nemen, tuurlijk is het genoeg voor drinken maar ik moest nodig zorgen dat ik een slaapplaats zou regelen. Plotseling kreeg ik een paar kraampjes in het oog. Eentje die vlees verkocht, en eentje die zoetigheid verkocht. Ik liep met gemak naar het winkeltje waar ze zoetigheid verkochten. Ik was toch nieuwsgierig wat de Franzen in petto zouden hebben. Ik merkte een jongen naast me op en ik begon te blozen. 'Ehm, weer jij al wat je gaat nemen?' vroeg ik. Ik kreeg een raar, onheilspellend gevoel bij hem. Mijn moeder heeft ooit gezegd dat Knights elkaar aanvoelen, of dergelijke.

[Mijn inspiratie is op dit moment nul, dus sorry voor het kleine stukje. Volgende keer zal ik meer posten.]

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 16:46 ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Sean Prideux

"Merci!" Zei ik tegen de taxi chauffeur, terwijl ik uitstap op een plein.
"Vous devez encore payer" Zei de fransman tegen mij, en ik keek hem verdwaasd aan. Ik had toch al betaald? Dit zeg ik dan ook verbaasd tegen hem, terwijl ik naar de grond kijk. De man kijkt me woedend aan, alsof ik iets verpest heb, en rijd dan weg. Rare mensen, die Fransen. Even moest ik grinniken om mezelf, ikzelf ben half Frans.
Toen keek ik op naar het plein, daar stond de Eiffeltoren. Althans, wat er nog van over was. Een aantal mensen waren druk bezig om het weer op te bouwen, en ik kijk lachend naar hen. Het was goed werk wat ze deden, de Toren moest weer overeind. Het was het prachtstuk van Parijs geweest, en dit was de tijd dat dat weer zou zijn. Ik haalde mijn gedachtes er weer bij; ik was hier om m'n vader te zoeken.
Ik had hem gegoogled, en tegenwoordig was het erg makkelijk om iemand te googlen. Iedereen die de site gebruikte, moest een Google account hebben, waar precies stond waar je woonde, wie je vrienden waren, wat je telefoon nummer was... Helaas stond er bij zijn adres, ons huisadres, en onze telefoonnummer. Toen heb ik contact opgenomen met een van zijn Franse vrienden, Pierre. Pierre vertelde dat m'n vader vaak te vinden was in kroegen en cafés rond de Eiffeltoren.
Ik keek rond het plein, er waren heel veel cafés en kroegen, en ik nam mezelf voor om morgen te beginnen. Eerst maar iets eten.

Voordat ik een soort winkel met lekkernijen inging, haalde ik een hand door mijn dikke bruine haren. Ik had een witte trui aan die ik zelf gehaakt had, haken was een kunst van vroeger. Daaronder had ik een rood gebloemde rok aan die tot mijn knieën kwam, met daaronder een witte legging, met creme ballerina's.

Toen ik het winkeltje binnenstapte, zag ik dat ik alleen was, samen met een andere jongen, en een meisje.

(Arty is die andere jongen)

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 21:30 ]

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

[@Ringkeeper, maar even ter duidelijkheid, Arty en Emilia staan in het winkeltje, je vergeet Emilia :')]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''