Ouders.
Of in dit geval mijn moeder.
Mijn moeder is een schat van een vrouw en heeft altijd heel erg voor haar kinderen gevochten. Ik kon tijdens de scheiding van mijn ouders en de ellenlange nasleep daarvan altijd bij haar terecht.
Maar daarna werd ik een kutpuber. Dat durf ik best toe te geven. Ik schreeuwde, gaf een grote mond en maakte mijn schoolwerk niet en voor een lange periode gebeurde het bijna dagelijks dat mijn moeder en ik vechtend over de grond rolde. Nou ja, mijn moeder vocht, ik rolde mee...
Thuis moet ik best wel wat doen in huis, niet dat ik het raar vind hoor, er zijn zoveel jongeren die een beetje moeten helpen in het huishouden. Maar in plaats van even een keer wassen of stofzuigen zijn er soms hele dagen dat ik bezig ben met opruimen en schoonmaken. Vind ik ook nog niet zo erg, maar als mijn moeder dan 's avonds thuis komt is het nooit goed genoeg. Of het is niet netjes genoeg, of ik heb te weinig gedaan. Daar baal ik dan erg van en het maakt me verdrietig want achteraf heb ik altijd zoiets van ja, het had misschien wel iets netter gekund, maar tijdens het opruimen en schoonmaken heb ik altijd het idee goed bezig te zijn en ben ik trots op wat ik bereikt heb. Maar dan word het weer zo de grond in geboord...
Nu op het mbo heb ik ook wat problemen gemaakt door te laks te zijn. Ik kom van de havo af maar door alle struggles thuis heb ik me er niet genoeg op geconcentreerd. Nog zoiets wat mijn moeder totaal op mij afschuift. Ja, ik had me meer in kunnen zetten maar het was wel fucking moeilijk thuis. Nu op het mbo ligt alles eigenlijk onder mijn niveau en denk ik al gauw van ach, dat ken ik wel, snap ik wel en ik haal al mijn toetsen met gemak. Alleen het inleveren van al die opdrachten is voor mij een enorm struikelblok geworden omdat ik zo laks was. Gelukkig krijg ik hier nu ondersteuning in, heuj!
Mijn opa die ooit incest met mij heeft proberen te plegen (het is niet echt gebeurd godzijdank) woont nog steeds bij ons in huis omdat mijn moeder hem niet los kan laten. Ze zal nooit iemand makkelijk loslaten en zal doen wat ze kan om een situatie te redden. Ik heb er nooit goed mee kunnen dealen dat die man bij ons thuis woont. Hij doucht zich misschien 1 keer per week, rookt op de wc (de enige rookvrije ruimte in huis want door drie rokende mensen in huis stinkt zelfs mijn eigen kamer ernaar -.-) en is ongelooflijk seksistisch ingesteld. Het enige recht van de vrouw is het aanrecht en zo. Dat heb ik mijn moeder dus niet zo in dank afgenomen en als ik aangeef dat ik het niet prettig vind dat er op de enige rookvrije plek in huis gerookt word moet ik mijn mond maar houden want die arme oude man weet niet beter.
Mijn stiefvader met wie mijn moeder nu tien jaar samen is is een super lieve, aardige en rustige man maar hij heeft PDD-NOS. Kan hij ook niks aan doen, dat weet ik ook wel. Maar als mijn moeder dan letterlijk van me vraagt om met hem om te gaan zoals ik met een cliënt om ga, dan gaat me dat iets te ver. Het is mijn vader en niet mijn cliënt. Of is dat heel egoïstisch om te denken?
Goed dat is waar ik in zit, long story, i know. Maar mijn probleem is dit.
Mijn moeder heeft sinds september een nieuwe baan. Ik ben super blij voor haar want ik gun het haar enorm na anderhalf jaar depressie. Maar nu blijkt dat die baan absoluut niet ideaal is. Ze heeft een contract van 32 uur maar werkt vaak meer dan 40 uur en dan nog niet de dingen die ze thuis allemaal doet voor haar werk. Ik snap echt wel dat er brood op de plank moet komen, maar het lijkt me apart dat je als je om half tien 's avonds net thuis bent je niet als een hondje een half uur met je baas over zijn zielige privéleventje gaat praten als hij je belt. En vervolgens wel tegen iedereen een grote mond over wat een sukkel haar baas wel niet is.
Het doet me pijn dat ze zoveel tijd kwijt is aan haar werk. Als ze thuis komt is ze vaak te moe om nog maar iets te doen en gaat ze op de bank liggen of naar bed. Echt heel gezellig. En wel vrolijk roepen dat er zoveel moet gebeuren in huis, mij op mijn flikker geven als ik niet genoeg doe en zelf vervolgens geen vinger uit steken. Ik heb hier over geprobeerd te praten maar mijn moeder werd extreem boos want ja, ik ben de dochter, dan zeg je deze dingen niet. Ze heeft me die avond geslagen en geschopt en ik ben de volgende dag weggelopen naar mijn vriend. Alleen even om op adem te komen.Nou ja goed. Long story... Ik voel me alleen enorm onbegrepen thuis en de hulpverleners die ik heb gesproken vinden dit geen gezonde situatie voor mij om in te leven...
Nu is mijn vraag aan jullie, wat zouden jullie doen? Zouden jullie als je bijna achttien word nog lang thuis blijven hangen, je naar beste kunnen proberen op te stellen ten aanzien van moeders verwachtingen of zouden jullie uit huis gaan en zelf je leven gaan leven? Dan maar even geen contact en hopen dat ze het zelf redden thuis?
Het kan ook zijn dat ik me gewoon enorm aanstel, maar als er zoveel mensen zijn die zeggen van niet dan weet ik niet wat nog te geloven...
In my life I had so many setbacks, but oh darling, recovery is so much better.
Salaryman
