Meespeelverhaal op een onbewoond eiland [verhaaltopic] 3 - Speeltopics

Een groep jongeren komt vast te zitten op een onbewoond eiland in de tropen. Alsof dat niet rampzalig genoeg is, ontdekken ze dat er iets mis is met het eiland. Er leven dieren die allang uitgestorven moeten zijn en de mensen die er wonen, lijken uit een ander tijdperk te komen. Hoe gaan de jongeren, ieder met hun eigen, misschien wel puberale karakter daarmee om?

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.
- Alle jongeren zijn tussen de 16 en 25 jaar en zijn avontuurlijk genoeg om mee te gaan op een jongerentrip.

Personages:
Abigail den Marschkramer – 18 [Delano]
Alex Keynes – 22 [Marjanne]
Audrey-Rose D’Ablaing – 19 [Kim]
† Caleb Finnigan – 19 [Lisa]
Daniel Harlem – 27 [Maartje]
Deborah Ann Dyer “Skin” – 24 [Alicia]
Dolly – 20 [Marjanne]
Eden Steenwijk– 19 [Natas]
Emma Eleanor Swan – 22 [Stefanie]
Esau Konings – 20 [Jeffrey]
Ezelle 'Ez' Ophelia Stornoway – 20 [Marthe]
Hielke Marskramer – 19 [Maartje]
Hugo Nieber – 20 [Natas]
Jack Alexander Hunter – 22 [Marthe]
Jade Alastair – 19 [Lisa]
Killian Jones – 24 [Stefanie]
Kirito Barrow – 21 [Delano]
Laurens Oliver – 16 [Ellen]
Lillium Martell – 18 [Jilly]
Maeghan Rodriquez – 18 [Lisa]
Maeve Riordan – 19 [Stefanie]
Mickey Eggebeen – 22 [Natas]
Mitchell Hathaway – 22 [Lisa]
Neil Flynn Cooper – 23 [Lisa]
Nicole – 20 [Marjanne]
Piper Davis – 21 [Alicia]
† Rebekah Mikaelson – 20 [Maartje]
Sentis Oliver – 16 [Ellen]
Slade – 20 [Natas]
Søren Hjulmand – 23 [Alicia]
Syn(yster) Gates – 24 [Natas]
Vyvyanne – 19 [Jeffrey/Alicia]

Verwante topics:
Rollenstory.
Rollentopic.
Verhaaltopics: 1, 2

[ bericht aangepast op 8 mei 2014 - 22:42 ]

'Ik ben bloedserieus, vriend. Maar als je inderdaad als een crimineel herdacht wil worden, mij best.' Ze hing haar geweer over haar schouder en stapte achter hem aan.

Every villain is a hero in his own mind.

Mitchell zuchtte geirriteerd. 'Hathaway, dat is mijn achternaam,' bromde hij, terwijl hij zijn geweer beter over zijn schouder hing. Met de minuut dat er verstreek, leek het steeds warmer te worden. Hij schrok zich rot toen struikelde over een stuk hout en in een diep gat belandde. Verdwaasd door de val bleef hij even liggen, tot hij een raar geluid hoorde en het vlees wel van zijn lichaam leek te worden gescheurd.

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 19:50 ]

'Nou Hathaway, je hebt net op tijd je naam verteld hè?' merkte Eden op, terwijl ze neerkeek in het compy nest. Tientallen kleine beesten hadden zich op hem gestort en scheurden het vlees van zijn lichaam. In alle eerlijkheid moest ze bekennen dat ze geen flauw idee had wat ze kon doen, behalve inderdaad een gedenksteen oprichten. Een rilling kroop langs haar ruggengraat toen hij begon te schreeuwen en ze wendde haar gezicht af. 'Het was leuk je gekend te hebben.'

Every villain is a hero in his own mind.

Mitchell begon wild om zich heen te slaan, terwijl hij het uitschreeuwde. Hij trok de beestjes omstebeurt van zijn lijf, maar ze bleven maar terugkomen. 'Eden!' schreeuwde hij met overslaande stem. Hij trok zijn geweer van zijn lijf en sloeg een paar beestjes van zich af. Zwarte vlekken begonnen voor zijn ogen te dansen en Eden negeerde zijn geschreeuw. 'Alsjeblieft,' probeerde hij met tegenzin. 'Ik heb jouw ook geholpen.'

Eden draaide zich aarzelend om. Ja, daar had hij gelijk in.
Zuchtend hurkte ze aan de rand van het gat neer. Ze strekte voorover zodat ze bij zijn rugtas kon en ging op zoek naar de aansteker, want ze vond het wel een type dat rookte. Daarna trok ze haar shirt uit, knoopte hem om een flinke tak en stak hem in brand, waarna ze zich in het gat liet zakken en de compy's wegjoeg, die angst wegholden voor het zinderende vuur.

Every villain is a hero in his own mind.

Mitchell liet zich met een bonk op de grond zakken. Zijn borstkas ging wild op en neer en hij moest even bijkomen. Hij had het gevoel dat hij niet veel meer kon hebben, maar hij weigerde dit te laten merken. Met een ruk sleurde hij zichzelf overeind en leunde tegen de zijkant van het gat om niet te vallen. Hij voelde zijn benen trillen onder zijn lichaam. Toen hij naar Eden keek, zag hij dat ze haar shirt had verbrand om de compy's weg te jagen en wendde zijn blik af.
'Ik neem aan dat je het mijne niet wilt, of houdt je wel van wat bloed?' vroeg hij hijgend, terwijl hij moeite deed om overeind te blijven staan.

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 22:27 ]

Eden antwoordde niet meteen, maar streek even met haar vingers langs de wonden op zijn armen en grinnikte toen hij ineen kromp door de pijn.
'Laat je shirt maar hier. Dat trekt veel te veel aandacht.'

Every villain is a hero in his own mind.

Bij elk hapje voelde het alsof er een klein, spartelend visje zijn keel binnen drong. Hij had eerder vissen gegeten, maar die hadden in geen enkel opzicht meer het uiterlijk van een vis gehad. Een rilling kroop over zijn rug bij elke hap en hij hoopte dat het hierna nooit meer nodig zou zijn om levende dode vis te eten. Hij zei niks en knikte alleen als reactie op Meaghan.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Mitchell greep haar pols vast en keek haar nors aan. 'Pas op je tellen, moppie,' bromde hij, waarna hij zijn shirt uittrok en deze de bosjes in kiepte. Het feit dat ze hem bijna voor dood had achter gelaten beviel hem niets, maar hij wist dat hij op moest passen, aangezien hij niet de enige met een geladen geweer was.

Maeghan stond op van haar plek en keek Alex even aan. 'Ik ga me even wassen,' mompelde ze, waarna ze richting het water liep. Daar trok ze haar korte broek en hemdje uit en stapte het water in. Het water was nog best koel, wat haar verbaasde gezien de temperatuur in de jungle.

Jurgen volgde haar met zijn ogen en toen ze tot haar knieën in het water stond, volgde hij haar.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Eden staarde onverschrokken in zijn flesgroene ogen. Zijn gezicht was maar een fractie van de hare verwijderd en een spottende grijns tekende haar volle lippen. 'Ga je me nu al koosnaampjes geven?'

Every villain is a hero in his own mind.

Mitchell staarde achteloos in haar lichtgrijze ogen, alsof ze hem niks kon maken, maar natuurlijk wist hij wel beter. Ze hoefde zijn huid maar aan te raken of hij ging alweer door de grond. 'Ik ben pas net begonnen.'

'Dat is te merken, want de originaliteit is ver te zoeken.' Ze blikte even op zijn gehavende lichaam. 'We moeten een stroompje zoeken zodat je je kunt wassen.'

[ bericht aangepast op 26 april 2014 - 23:15 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Mitchell negeerde haar opmerking en blikte even naar zijn lichaam. Daarna klom hij zwijgende het gat uit en kwam met moeite weer overeind. Hij tilde zijn rugzak weer op zijn rug en keek Eden afwachtend aan. 'Welke kant op, majesteit?'