Pandora's Box || One Direction || Speeltopic - Speeltopics

Het Begin:
De 8 jongeren worden gedropt in een ver afgelegen onheilspellend bos. Ze kijgen de opdracht tweetallen te vormen, wat makkelijker gezegt is dan gedaan. Elk tweetal krijgt een kaart met erop een punt waar ze heen moeten, maar elke kaart laat een andere route zien. Vanaf dan zijn ze alleen en moeten de koppels het zelf oplossen. Onderweg moeten ze hun eigen zonden zien te overwinnen door middel van verlijdingen die ze moeten weerstaan, maar gaat dat wel zo makkelijk?

[ bericht aangepast op 23 maart 2014 - 21:35 ]

Bowties were never Cooler

( Mijn topics)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Periwinkle schreef:
( Mijn topics)

"Family don’t end in blood”

(MT)

Because I love him, do I need another reason?

Subestimado schreef:
(MT)

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

[MT]

How far is far

Harry Styles
In de bus had ik de mensen met wie ik Pandora's Box zou gaan zoeken al aardig kunnen bestuderen. 6 jongens en 1 meisje. Met ze allemaal zou ik wel het bed willen delen, niet tegelijk natuurlijk, maar dat zou lastig worden, want we waren hier met een doel. Ik wilde namelijk mijn zus terug, die in Syrië om het leven was gekomen, zo haden de anderen hier ook allemaal iemand verloren die ze terug wilden hebben. Het riedeltje ging dat alleen degenen die puur van hart waren de kist konden openen. Gelukkig was ik puur van hart en bezat ik niet een van de 7 zonden. Ijdelheid misschien een klein beetje, maar als je me soms zag, was het wel duidelijk dat het niet zo erg was. Dus zou ik die verlijding makkelijk kunnen weerstaan. Anderen hadden het ook wel eens over lust gehad, maar dat was echt onzin. Ja, ik was een jongen met een gezonde libido en een drang voor aandacht, maar niets abnormaals. Het busje waar we in zaten stopte en we werden er lichtelijk ruw uitgeduwt. Ik pakte mijn rugzak van de grond en hing die om mijn schouders. "Vorm koppels en ga met hem op haar jullie route naar Pandora's Box. Alleen degenen die alle verlijdingen weet te weerstaan zullen het overleven." hoorde ik zeggen. Ik keek rond. Met wie wilde ik nou een koppel vormen? Iedereen was erg knap. Zowel de jongens als het meisje lieten me kwijlen. Nee, erg vond ik dit zeker niet. Ja, het hoofddoel was mijn zus terugkrijgen, maar wat lol beleven onderweg kon vast geen kwaad. Ach, voor nu zou ik gewoon kijken wie me wilde hebben. Ik trok mijn beanie recht en draaide de ene krul die eronderuit piepte op mijn voorhoofd rond mijn vinger terwijl ik met mijn grote groene kijkers rondkeek naar de groep. Wie zou er met mij een koppel willen vormen? Het sexy kleintje met het roodbruine haar? De mysterieuze jongen met de grote bruine ogen en lange wimpers? De jongen met een bewonderenswaardige hoeveelheid spieren, maar een schijnbaar lief karakter? De jongen met het vaalblond geverfde haar? De jongen met de kleren die duidelijk nog door zijn moeder werden uitgezocht? De jongen die maar Haribo bleef eten? Of misschien wel het meisje met de prachtige lange blonde lokken en de bleke huid? Ik zag het wel, want elk van hen zou voor mij prima te doen zijn als partner, in meer opzichten dan een, als je begrijpt wat ik bedoel.

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Mijn gezicht heb ik zo dicht bij het raam gebracht dat mijn neus bijna tegen het glas aangedrukt staat, bijna, net niet helemaal, al laat mijn uitademing wel sporen achter. Mijn armen zijn afstandig over elkaar heen geslagen en ik ben koppig van mijn jongere broertje afgekeerd. Probeer zijn gesmak te negeren, zijn malende kaken die de zakken snoep achter elkaar weg blijven werken. Ik vraag me af hoe hij het komt dat hij nog geen tientonner is, misschien kotst hij achteraf stiekem al zijn eten uit, is ook hij druk bezig zijn dood voor te bereiden. Net als met Ruth is gebeurd, bijna vijf jaar geleden en recentelijk met Nicola. Waarom? Waarom ben ik het niet gewoon geweest, waarom ben ik niet gewoon onder die banden verdwenen, dat was beter geweest, beter voor iedereen. Mijn ogen worden groot, donkere gewaden van een cappuchon tot op de grond. Kin naar beneden, vlammende ogen, hun uitdrukking voorspelde niet veel goeds. Ik krimp in elkaar, sla mijn armen om mijn knieën en begin hevig te trillen. "Ga weg, ga weg, ga weg," piep ik zachtjes.
      Als we naar buiten worden geduwd schrik ik op, ze hebben me! Ze hebben me! Ik begin tegen te spartelen, maar word iets rustiger als er een stem klinkt. Zodra er word vermeld dat we koppels moeten vormen bijt ik op mijn lip en staar naar mijn voeten. Het meisje zal het niet worden, zij is veel te breekbaar, zij kan haarzelf niet beschermen voor me. De blonde jongen is het zelfde verhaal. Moose wil ik geen zeer doen. Ik ben als een vloek op mijn familie, één voor één sneuvelen ze. En het is allemaal mijn schuld. De jongen met de krullen dan? Hij is lang, dat wel. De andere kleine jongen? Hij heeft iets over zich hen, die wel laat blijken dat hij niet zomaar over zich heen zal laten lopen. Dan nog de andere jongen, waarvan ik het niet zo goed weet. En als laatste de zwartharige, hij heeft een mysterieuze uitstraling en ik weet het niet. Zijn uitsraling beangstigd me, terwijl het aan de andere kant een geruststellend gevoel geeft.

Reality's overrated.

Mickey Horan
In de bus was ik er al heel snel achtergekomen dat ik het enige meisje was tussen zeven jongens. Misschien wel beter ook, want op een of andere manier had ik het toch altijd beter kunnen vinden met jongens, ook al was een meisje in de groep soms ook wel fijn. Niet dat dit het doel zou veranderen, want er was er nog altijd eentje, eentje die we allemaal voor ogen hadden. Daarvoor moesten we de verleidingen op ons pad kunnen weerstaan, de zogenoemde zeven zonden. Iets wat voor mij klonk als een eitje, want een van de zeven zonden was bij mij toch ver te zoeken. Ondanks sommige mensen toch zeiden dat hebzucht bij mij op sommige vlakken duidelijk naar voren kwam. Onzin als je het mij vroeg, iets wat ook heel duidelijk naar voren kwam als je dat tegen mij zei. Het busje stopte en het ene moment zat ik nog op mijn stoel, om het volgende met een mededeling buiten te staan. Duo's? Mijn blik ging automatisch naar mijn broer, maar ergens wist ik dondergoed dat -dat niet goed ging komen. We waren een team, maar ergens zou het uiteindelijk toch mislopen. Dat konden we op dit moment niet gebruiken, dus langzaam gleed mijn blik naar de andere jongens toe, om steeds een paar seconde bij de volgende persoon te blijven hangen. Hoe moest ik in hemelsnaam nu weten met wie ik een beetje op zou kunnen schieten? Ik koos negen van de tien keer iemand waar ik uiteindelijk spijt van zou krijgen. Uiteindelijk verliet een zucht mijn mond, om mijn beanie verder over mijn blonde lokken te trekken en mijn rugzak over een schouder te hangen. Daarna draaide ik me naar de jongen die het dichtste bij me in de buurt stond, de jongen met de krullenbos, om mijn blik over hem heen te laten glijden en uiteindelijk te stoppen bij zijn ogen. 'Dit menen ze niet serieus, toch?' vroeg ik, zelf al deels wetende dat -dat wel het geval was.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Samuellos "Semmie" Ivano Malik

Ik voelde mijn oogleden zwaar worden, terwijl het busje een reis aflegde wat voor mij wel uren leek te duren. Moe was ik niet, integendeel zelfs. In mijn hoofd hoorde ik mijn moeder "De Wielen van de Bus" zingen, maar opvrolijken deed het niet. Toen ik klein was zong ik enkel mee, terwijl mijn zussen dansjes verzonnen op het valse gekraai van mijn moeder. Je kon veel over mijn moeder zeggen, zingen kon ze echt niet. Het speet me heel erg, maar het was nou eenmaal zo. Maar waar ik het over had, de meesten uit mijn familie waren altijd actief bezig, maar ik, ik had nooit zin om ergens aan mee te doen. Ik ben nou eenmaal een beetje lui.
Eindelijk stopte de bus, ik dacht eventjes dat ik in een droom zat en kneep mezelf even, waarna ik me besefte dat het busje echt wel tot stilstand was gekomen, al had het erg lang geduurd. Stilletjes wenste ik dat er nu een rolstoel voor me klaarstond, het liefst met een rijder erbij. Ik had echt totaal geen zin om op te staan, mijn benen hadden te lang stil gelegen om plots weer vol mee te doen. Maar ach, wat moest, dat moest. Met een kreun en een steun wist ik mezelf omhoog te heiden en ongemakkelijk naar buiten te waggelen. Toen ik de mededeling hoorde, schrok ik. We zouden dit toch met z'n allen doen? Het zag ernaar uit dat ik de jongste was, ik vroeg me af of ik het wel zou redden met één persoon naast mij. Ik had nooit echt zin gehad om te trainen, of om naar de sportschool te gaan. Gymnastiek en conditie waren sowieso niet mijn sterksten punten. Ik keek even rond, naar de personen die hier ook waren. Snel nam ik een houding aan waarmee ik een beetje indruk zou maken. Stoer doen was niet verboden, misschien dat mensen zouden denken dat ik een arrogant verwend joch was. Ik kon niet direct constateren of ik ze daar gelijk in moest geven, ik had wat ik nodig had maar leefde niet in een paradijs. Toen ik iedereen had gezien, viel mijn oog op de blonde jongen. Hij zag er aardig uit en ik was niet van plan om met een gemeen iemand op pad te gaan. Verder zag hij eruit alsof hij diep van binnen wel wat stoer was, maar dat zag ik in iedereen. Stil en snel liep ik naar hem toe. 'Hé, ik ben Semmie.' stelde ik mezelf voor. Ik vond het een beetje een softe naam, maar wat moest ik dan zeggen? Samuellos? Alles beter dan dat.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Malcolm schreef:
[Mijn topics.]

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Harry Styles
Ik voelde een paar ogen over mijn lichaam gaan. Ik grijnsde en draaide me naar de persoon toe, die me stond aan te staren. Ik zag dat het meisje naar me keek en glimlachte toen ze me in mijn ogen keek. "Hey moppie." zei ik flirterig. Ik draaide een krul rond mijn vinger en keek even naar de anderen. "Ik denk het wel, schatje. Zie je iets leuks?" vroeg ik voor ik een arm om haar schouders sloeg. "Ik wel, vanalles, maar het leukste staat wel prettig vast in mijn armen, lief." Ik krulde een plukje van haar om mijn vingers. Ik flirten was gewoon leuk en daarbij hielp het me altijd met gesprekken starten. Zelfs als het op niets uitliep hadden we altijd wel wat leuks om over te praten. Ik keek naar de kaarten die er lagen. Ik zou opzich wel met dit meisje door het bos willen gaan, maar met allemaal zou ik het niet erg vinden. Ik moest nu alleen met degene op weg met wie ik het beste zou kunnen opschieten. En die met mijn nijgingen kon omgaan. Dat was vaak nog wel hetgeen waar mensen op afknapten, want naast een aardige gast, was ik ook een enorme flirt en ik flirtte dan ook echt met alles en iedereen. Zo was ik nou eenmaal. Hopelijk zou iemand hier zich daarbij neer kunnen leggen. En anders zou ik mezelf waarschijnlijk ver genoeg bij iemand ipdringen dat ze door al dat flirten heen konden kijken. Ik drukte een kus op haar wang en wachtte af. Het zou leuk zijn met het enige meisje hier. Ook was ik benieuwd waarom zij dit deed. Ze leek namelijk haar broer nog wel te hebben, maar daar zou ik anders later vast wel achter komen. Op dit moment wilde ik het liefst gewoon wat aandacht en beginnen aan de tocht om Gemma terug te krijgen.

[Scrappy. I know]

Bowties were never Cooler

Zayn Malik.
Ik keek voor ongeveer de duizendste keer de bus rond, en bestudeerde de mensen waarmee ik deze tocht aanging. Af en toe keek ik even in de weerspiegeling van mijn gezicht in het raam om te zien of mijn haar nog wel in model zit, aangezien ik er een hekel aan heb als er ook maar één plukje niet op de juiste manier zit. Toen we eindelijk bij de plaats van bestemming aan waren gekomen liep ik de bus uit, en checkte nog voor de laatste keer mijn haar in het raam. We kregen even doodleuk de mededeling dat we in koppels, met een of andere kaart de route naar Pandora's Box moesten vinden, en onderweg onze zondes ook nog eens moesten overwinnen. Niet dat ik, dat ik weet, een van de zeven zonden heb, maar hun denken dus van wel. De naam van de jongen waar ik in een koppel mee moest werken kon ik wel plaatsen bij een van de mensen die hier liepen. Volgens mij was de jongen die ik de jongen met het bruine haar, en bruine ogen, en is geloof ik ook langer dan mij. Ik dacht dat ik de jongen gespot had, en liep dan ook naar hem toe. 'Hey, ik ben Zayn. Jij bent Liam?' zei ik, en stak mijn hand met een glimlach naar de jongen uit.

How far is far

Liam James Payne.

De jongen met zwarte haren komt naar me toe en ik slik, deins een stap achteruit, mijn handen voor mijn borst gekruist. "Hey, ik ben Zayn. Jij bent Liam?" Glimlachend steekt hij zijn hand uit naar de mijne.
      Beduusd knik ik, hoe weet hij mijn naam? Het wekt alleen maar argwaan op. "Ja," zeg ik uiteindelijk zachtjes. Ik vraag me af wat hij hier doet, waarom hupst hij niet naar één van de anderen. Ik neem zijn hand vast en een tinteling gaat door mijn lichaam, het liefst zou ik zijn hand zo vastgrijpen, het laat me sterker voelen, als een verlengstuk. Rustig schud ik zijn hand en glimlach kleintjes en onzeker terug.
      Zijn haar is ravenzwart en zijn ogen hazelnootbruin, omringt door lange wimpers, ze zijn prachtig, net de kijkers van Bambi. Een rozige blos verschijnt op mijn wangen als ik merk dat ik staar en mijn schoenen worden opeens wel heel erg interessant. Alweer deins ik achteruit, beschaamd ditmaal. Mijn kleur gaat van lichtroze naar tomatenrood en ik durf gewoon niet op te kijken. Wat moet hij wel niet denken? Dan krullen mijn mondhoeken omhoog en grijns ik. Kijk ik weer op, met een vrolijke twinkeling in mijn ogen om opeens in lachen uit te barsten.

Reality's overrated.

Zayn Malik.
Ik schrok toen de jongen een stap achteruit deinsde, zijn handen voor zijn borst kruiste. Beduusd knikte hij op mijn vraag. "Ja," verliet zijn mond uiteindelijk zacht. Ik glimlachte toen hij mijn hand rustig schudde, en hij glimlachte kleintjes terug. Hij was nogal aan het staren, en ik had het idee dat mijn haar niet goed zat of zo, en deed mijn haar dan ook weer even goed voor zo ver ik het goed kon doen. Een rozige blos verscheen op zijn wangen, en hij staarde naar zijn schoenen waarna hij weer achteruit deinsde, en werd nu tomatenrood. Het was wel schattig om te zien, en ook ik kreeg nu een blos op mijn wangen. Ik begon wat zenuwachtig met mijn hand aan één van mijn oorbellen te plukken, aangezien ik niet aan mijn haar kon plukken omdat dat net, hopelijk, weer goed zat. Zijn mondhoeken krulde omhoog, en hij grijnsde. Hij keek op, met een vrolijke twinkeling in zijn ogen, en barstte in lachen uit. 'Waarom lach je? Zie ik er dan zo lachwekkend uit?' vroeg ik grinnikend. Zijn lach was nogal aanstekelijk, dus ik begon nu ook een beetje te lachen. Ja, met deze jongen zou ik de tocht wel overleven.

How far is far