Hooi allemaal.
Er is nu al een tijdje van alles aan de gang, en meerdere mensen hier weten wel dat het niet zo lekker met me gaat. Ik moet het allemaal even van me afschrijven, en ergens hoop ik ook dat er iemand hier is die me wat tips kan geven. Daarom dat ik het niet in mijn SA's story neer zet, maar dat ik een topic maak over wat er allemaal met me aan de hand is. Het is een zeer lange lap tekst, maar ik hoop echt dat iemand voor me de moeite wil nemen en het wil lezen, en eventueel me tips kan geven o.i.d. Ik ben namelijk echt ten einde raad!
Alvast heel hartelijk dank voor de moeite, en hier is een stroopwafel als bedankje!
Wat zit me dwars?
Een écht specifiek antwoord op die vraag kan ik niet geven. Ik weet het namelijk niet. Er zijn veel dingen die me dwars zitten, maar ik vind het moeilijk ze te benoemen. Ik vind het moeilijk om erover te praten, omdat ik vind dat ik me aanstel. Dat ik het allemaal moet laten gaan en er niet aan moet denken. Was het maar zo gemakkelijk.
Het hele gedoe met die rechtszaak, daar is het denk ik wel mee begonnen. Het enigste wat ik wilde was naar de Havo gaan, om vervolgens naar het conservatorium te kunnen. Maar nu niemand dat wil, heb ik echt het gevoel alsof iedereen tegen me is. De politieke mensen en de middelbare school waar ik naartoe ging en zelfs Daisy nota bene! In mei moet ik toelatingsexamen doen voor het conservatorium, en ik weet van mezelf dat ik er te weinig aan doe. Maar ik kan mezelf er niet toe zetten om toch aan het werk te gaan, want dat wil ik niet. Ik wil gewoon voor eens een keer rust van alle heisa die aan de gang is. Ik wil gewoon slapen, totdat alles voorbij is. Ik wil gewoon normaal kunnen studeren zonder lastig gevallen te worden en ook mijn sociale contacten behouden die ik inmiddels steeds minder heb. Ja, dat zit me ook dwars. Ik wil sociale contacten, échte vrienden in plaats van de kennissen die ik nu heb. Maar naar een mbo wil ik nou net weer níét. Ik wil naar het conservatorium, omdat ik denk daar wel échte vrienden te kunnen maken, die ook dezelfde interesses hebben min of meer, en je niet gek aankijken omdat je er wat anders bij loopt. Momenteel ben ik gewoon echt koos vriendloos, met alleen maar kennissen, maar geen vrienden. Ze zeggen altijd dat je echte vrienden op één hand te tellen zijn, en dat klopt ook wel. Hoewel zelfs dat bij mij niet lukt.
Daarom wil ik naar school, voor de sociale contacten. Hoewel ik weet dat wanneer ik terug ga naar mijn oude accordeondocent, ik het véél verder zal schoppen in de muziek qua niveau en hetzelfde zal leren als op het conservatorium. De docent van het conservatorium (mijn huidige accordeondocent) is ook prut. Hij begint zelfs te zeggen dat hij van míj leert, en probeert de hele tijd indruk te maken op me met zijn spel. Om te bewijzen dat hij een hoog niveau heeft. Van binnen weet hij namelijk heus wel dat ik hem in ga halen. Maar als hij van míj leert, waar blijft mijn salaris dan?! En waarom ga ik dan naar hem toe? Oke, qua theorie kan ik inderdaad wat van hem leren, maar qua spel niet. En toch blijf ik bij hem lesnemen en wil ik naar het conservatorium. Ik ben het zat om de hele dag door thuis te zitten. Zo af en toe wil ik namelijk toch wel eens afspreken met een echte vriend of vriendin, die ik momenteel dus niet heb. Hoewel ik direct terug ga naar mijn oude accordeondocent als ik niet wordt aangenomen op het conservatorium.
Dan hebben we nog het geval Daisy. Zuslief is het er allemaal niet mee eens. Al zolang als dat ik me kan heugen is ze volgens mama en papa jaloers op me. Omdat ik zogenaamd ''meer mocht doen''. Daisy moest altijd haar diploma's halen, en ik hoefde niet eens mijn typediploma te halen! Och man, oh man, wat erg joh. Voel de sarcasme in die zin. Daisy is een totaal ander persoon dan ik, natuurlijk wordt ze dan anders behandeld dan ik! We zijn totaal verschillend! Pff, leerde ze dat maar eens. Maar dat zal moeilijk zijn om het haar te leren, en volgens mama komt dat deels door haar autisme. Daisy heeft namelijk NLD, terwijl ik gezond ben. Daisy moest al die diploma's halen, omdat dat haar zelfbeeld goed deed. Aan de andere kant, ik heb nooit iets gegeven om een papiertje.
Maar Daisy is het er niet mee eens dat ik ''niet naar school hoef'', terwijl ze niet eens snapt waar de hele rechtszaak om draait. Inmiddels draait het niet eens meer om mij, maar om de wet. En dat de gemeente de wet niet wil aanpassen voor ''bijzondere gevallen'' zoals ik. Wetende dat er dan meerdere mensen zoals ik bij hun aankomen die dan ook toestemming willen hebben om thuisonderwijs te doen als ze niet naar school kunnen. Maar neehoor, Daisy snapt het niet. Zoals altijd ziet ze alleen wat ze wil zien. Dus sinds oktober hebben we geen contact meer met haar. Vervolgens gaat ze tegen oma klagen dat wíj te weinig doen om haar terug te krijgen. We hebben haar 33 keer (heeft ze zelf gezegd) gebelt, mama heeft tig smsjes naar haar gestuurd, papa heeft zijn excuses aangeboden en zelfs ík heb een ongelooflijk lange mail naar haar gestuurd die ze beantwoord heeft met maar liefst 3 korte zinnen. Op haar verjaardag laat ze mama en mij een half uur voor haar deur staan en roept ze zelfs ''Ik ben niet thuis!'' om van ons af te komen. Dan spreekt mama haar antwoord apparaat gisteren in omdat haar achterlicht kapot is, gaat ze oma opbellen en janken dat mama zo bot klonk over de voicemail, omdat ze niet heeft gesmeekt aan Daisy om terug te komen. Ja hallo! Ze kan zelf ook wel eens moeite doen! Mama wil haar echt wel terug en ik vind het ongelooflijk sneu voor haar dat Daisy zo koppig is. Stiekem ben ik dan ook wel benieuwd hoe het met oma's verjaardag gaat begin juli. Wij komen namelijk, en ik ben benieuwd of Daisy de dag ervoor dan naar oma toe zal gaan zodat ze ons niet hoeft te zien, of dat ze toch komt en ons gaat negeren.
Behalve dit allemaal, heb ik al sinds dat ik klein ben last van dat ik erg ziek wordt wanneer ik ergens geen zin in heb, of iets spannend vind. De laatste tijd is dat zo'n beetje iedere dag wel. Op de maandag en donderdag, wegens rijles. Ik heb rijles van een rij instructeur die ik helemaal niet mag, en die me helemaal uitkafferd wanneer ik iets fout doe. Nou sorry hoor dat ik nog nooit achter het stuur heb gezeten!
En op de woensdag heb ik accordeonles van de docent die ik dus niet mag. Dat zijn al drie dagen in de week dat ik standaard ziek wordt, en dan had ik afgelopen 2 maart een Quizletmeeting in Enschede, en dat vond ik toch wel erg spannend. Dus natuurlijk, ik was wéér ziek. Ik ben wel gegaan, maar heb me de hele dag niet lekker gevoeld. Terwijl het wel een leuke dag was toen ik er eenmaal was. En zo gaat het steeds vaker dat ik me niet goed voel. De huisarts heeft me een psycholoog aangeraden met wie ik 20 maart voor het eerst een gesprek zal hebben. Ergens wil ik het niet, want ik weet dat ik bij mijn ouders terecht kan als er iets is. Verder is de psycholoog een man, en ergens vind ik dat toch minder prettig dan een vrouw. Waarschijnlijk omdat ik zelf een meisje ben. Maar aan de andere kant, ondanks dat ik wéét dat ik altijd tegen mijn ouders over alles kan praten, doe ik het níét. Waarom niet? Omdat ik niet wíl praten. Verstandelijk gezien weet ik dat het niet goed is dat ik alles altijd opkrop, maar ik vind het zó moeilijk om het hele verhaal over mijn lippen te krijgen. Ik klap dan helemaal dicht en dan komt er geen woord meer uit. Misschien heeft de psycholoog een truc zodat ik leer om toch te praten. Want op een gegeven moment wordt het me teveel en raak ik depressief. Dat is al eerder gebeurt, mét zelfmoordneigingen/pogingen, en het begint wéér die kant op te gaan. En dat wil ik helemaal niet!
Het enige leuke is Sheila, ons 11 weken oude kruising chihuahua/lhasa apso. Ze is erg druk en nog heel bijterig, maar ook zeer lief. Maar als ik ga vergelijken met alle dingen die níét goed gaan, dan is Sheila maar een klein (letterlijk ook, haha) deel dat wél goed gaat. En ik zou het toch liever wat in evenwicht zien, of meer leuke dingen dan niet leuke dingen. Ik weet niet meer wat ik moet doen, en ben helemaal in de war met mezelf. Dan komt er ook nog bij dat ik een minderwaardigheidcomplex heb, en mezelf zeer lelijk vind, telkens wanneer ik in de spiegel kijk. En stiekem heb ik graag zo nu en dan een complimentje, zodat ik toch weet dat ik het allemaal wel waard ben. Maar dat gebeurt niet, en ik vraag me steeds meer af óf ik het uberhaupt allemaal wel waard ben. Ik zit behoorlijk in de knoop met mezelf, en ik weet niet meer wat ik nu precies wel of niet wil, en wel of niet moet doen. Ik ben gewoon compleet radeloos.
Een écht specifiek antwoord op die vraag kan ik niet geven. Ik weet het namelijk niet. Er zijn veel dingen die me dwars zitten, maar ik vind het moeilijk ze te benoemen. Ik vind het moeilijk om erover te praten, omdat ik vind dat ik me aanstel. Dat ik het allemaal moet laten gaan en er niet aan moet denken. Was het maar zo gemakkelijk.
Het hele gedoe met die rechtszaak, daar is het denk ik wel mee begonnen. Het enigste wat ik wilde was naar de Havo gaan, om vervolgens naar het conservatorium te kunnen. Maar nu niemand dat wil, heb ik echt het gevoel alsof iedereen tegen me is. De politieke mensen en de middelbare school waar ik naartoe ging en zelfs Daisy nota bene! In mei moet ik toelatingsexamen doen voor het conservatorium, en ik weet van mezelf dat ik er te weinig aan doe. Maar ik kan mezelf er niet toe zetten om toch aan het werk te gaan, want dat wil ik niet. Ik wil gewoon voor eens een keer rust van alle heisa die aan de gang is. Ik wil gewoon slapen, totdat alles voorbij is. Ik wil gewoon normaal kunnen studeren zonder lastig gevallen te worden en ook mijn sociale contacten behouden die ik inmiddels steeds minder heb. Ja, dat zit me ook dwars. Ik wil sociale contacten, échte vrienden in plaats van de kennissen die ik nu heb. Maar naar een mbo wil ik nou net weer níét. Ik wil naar het conservatorium, omdat ik denk daar wel échte vrienden te kunnen maken, die ook dezelfde interesses hebben min of meer, en je niet gek aankijken omdat je er wat anders bij loopt. Momenteel ben ik gewoon echt koos vriendloos, met alleen maar kennissen, maar geen vrienden. Ze zeggen altijd dat je echte vrienden op één hand te tellen zijn, en dat klopt ook wel. Hoewel zelfs dat bij mij niet lukt.
Daarom wil ik naar school, voor de sociale contacten. Hoewel ik weet dat wanneer ik terug ga naar mijn oude accordeondocent, ik het véél verder zal schoppen in de muziek qua niveau en hetzelfde zal leren als op het conservatorium. De docent van het conservatorium (mijn huidige accordeondocent) is ook prut. Hij begint zelfs te zeggen dat hij van míj leert, en probeert de hele tijd indruk te maken op me met zijn spel. Om te bewijzen dat hij een hoog niveau heeft. Van binnen weet hij namelijk heus wel dat ik hem in ga halen. Maar als hij van míj leert, waar blijft mijn salaris dan?! En waarom ga ik dan naar hem toe? Oke, qua theorie kan ik inderdaad wat van hem leren, maar qua spel niet. En toch blijf ik bij hem lesnemen en wil ik naar het conservatorium. Ik ben het zat om de hele dag door thuis te zitten. Zo af en toe wil ik namelijk toch wel eens afspreken met een echte vriend of vriendin, die ik momenteel dus niet heb. Hoewel ik direct terug ga naar mijn oude accordeondocent als ik niet wordt aangenomen op het conservatorium.
Dan hebben we nog het geval Daisy. Zuslief is het er allemaal niet mee eens. Al zolang als dat ik me kan heugen is ze volgens mama en papa jaloers op me. Omdat ik zogenaamd ''meer mocht doen''. Daisy moest altijd haar diploma's halen, en ik hoefde niet eens mijn typediploma te halen! Och man, oh man, wat erg joh. Voel de sarcasme in die zin. Daisy is een totaal ander persoon dan ik, natuurlijk wordt ze dan anders behandeld dan ik! We zijn totaal verschillend! Pff, leerde ze dat maar eens. Maar dat zal moeilijk zijn om het haar te leren, en volgens mama komt dat deels door haar autisme. Daisy heeft namelijk NLD, terwijl ik gezond ben. Daisy moest al die diploma's halen, omdat dat haar zelfbeeld goed deed. Aan de andere kant, ik heb nooit iets gegeven om een papiertje.
Maar Daisy is het er niet mee eens dat ik ''niet naar school hoef'', terwijl ze niet eens snapt waar de hele rechtszaak om draait. Inmiddels draait het niet eens meer om mij, maar om de wet. En dat de gemeente de wet niet wil aanpassen voor ''bijzondere gevallen'' zoals ik. Wetende dat er dan meerdere mensen zoals ik bij hun aankomen die dan ook toestemming willen hebben om thuisonderwijs te doen als ze niet naar school kunnen. Maar neehoor, Daisy snapt het niet. Zoals altijd ziet ze alleen wat ze wil zien. Dus sinds oktober hebben we geen contact meer met haar. Vervolgens gaat ze tegen oma klagen dat wíj te weinig doen om haar terug te krijgen. We hebben haar 33 keer (heeft ze zelf gezegd) gebelt, mama heeft tig smsjes naar haar gestuurd, papa heeft zijn excuses aangeboden en zelfs ík heb een ongelooflijk lange mail naar haar gestuurd die ze beantwoord heeft met maar liefst 3 korte zinnen. Op haar verjaardag laat ze mama en mij een half uur voor haar deur staan en roept ze zelfs ''Ik ben niet thuis!'' om van ons af te komen. Dan spreekt mama haar antwoord apparaat gisteren in omdat haar achterlicht kapot is, gaat ze oma opbellen en janken dat mama zo bot klonk over de voicemail, omdat ze niet heeft gesmeekt aan Daisy om terug te komen. Ja hallo! Ze kan zelf ook wel eens moeite doen! Mama wil haar echt wel terug en ik vind het ongelooflijk sneu voor haar dat Daisy zo koppig is. Stiekem ben ik dan ook wel benieuwd hoe het met oma's verjaardag gaat begin juli. Wij komen namelijk, en ik ben benieuwd of Daisy de dag ervoor dan naar oma toe zal gaan zodat ze ons niet hoeft te zien, of dat ze toch komt en ons gaat negeren.
Behalve dit allemaal, heb ik al sinds dat ik klein ben last van dat ik erg ziek wordt wanneer ik ergens geen zin in heb, of iets spannend vind. De laatste tijd is dat zo'n beetje iedere dag wel. Op de maandag en donderdag, wegens rijles. Ik heb rijles van een rij instructeur die ik helemaal niet mag, en die me helemaal uitkafferd wanneer ik iets fout doe. Nou sorry hoor dat ik nog nooit achter het stuur heb gezeten!
En op de woensdag heb ik accordeonles van de docent die ik dus niet mag. Dat zijn al drie dagen in de week dat ik standaard ziek wordt, en dan had ik afgelopen 2 maart een Quizletmeeting in Enschede, en dat vond ik toch wel erg spannend. Dus natuurlijk, ik was wéér ziek. Ik ben wel gegaan, maar heb me de hele dag niet lekker gevoeld. Terwijl het wel een leuke dag was toen ik er eenmaal was. En zo gaat het steeds vaker dat ik me niet goed voel. De huisarts heeft me een psycholoog aangeraden met wie ik 20 maart voor het eerst een gesprek zal hebben. Ergens wil ik het niet, want ik weet dat ik bij mijn ouders terecht kan als er iets is. Verder is de psycholoog een man, en ergens vind ik dat toch minder prettig dan een vrouw. Waarschijnlijk omdat ik zelf een meisje ben. Maar aan de andere kant, ondanks dat ik wéét dat ik altijd tegen mijn ouders over alles kan praten, doe ik het níét. Waarom niet? Omdat ik niet wíl praten. Verstandelijk gezien weet ik dat het niet goed is dat ik alles altijd opkrop, maar ik vind het zó moeilijk om het hele verhaal over mijn lippen te krijgen. Ik klap dan helemaal dicht en dan komt er geen woord meer uit. Misschien heeft de psycholoog een truc zodat ik leer om toch te praten. Want op een gegeven moment wordt het me teveel en raak ik depressief. Dat is al eerder gebeurt, mét zelfmoordneigingen/pogingen, en het begint wéér die kant op te gaan. En dat wil ik helemaal niet!
Het enige leuke is Sheila, ons 11 weken oude kruising chihuahua/lhasa apso. Ze is erg druk en nog heel bijterig, maar ook zeer lief. Maar als ik ga vergelijken met alle dingen die níét goed gaan, dan is Sheila maar een klein (letterlijk ook, haha) deel dat wél goed gaat. En ik zou het toch liever wat in evenwicht zien, of meer leuke dingen dan niet leuke dingen. Ik weet niet meer wat ik moet doen, en ben helemaal in de war met mezelf. Dan komt er ook nog bij dat ik een minderwaardigheidcomplex heb, en mezelf zeer lelijk vind, telkens wanneer ik in de spiegel kijk. En stiekem heb ik graag zo nu en dan een complimentje, zodat ik toch weet dat ik het allemaal wel waard ben. Maar dat gebeurt niet, en ik vraag me steeds meer af óf ik het uberhaupt allemaal wel waard ben. Ik zit behoorlijk in de knoop met mezelf, en ik weet niet meer wat ik nu precies wel of niet wil, en wel of niet moet doen. Ik ben gewoon compleet radeloos.
• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •
