Another Cinderella story • One Direction • Speeltopic 1. - Speeltopics

Louis, Harry, Niall, Zayn, en Liam zijn het allemaal zat om altijd maar in een pak gehesen te worden, en om als maar te doen wat hun ouders willen dat ze doen, en verwachten dat ze zich altijd serieus, volwassen, en wel opgevoed gedragen. Maar de jongens zijn rond de achttien, en willen ook de wereld ontdekken, inplaats van altijd maar bij saaie besprekingen zitten. Nee, als prins is je leven niet al te leuk, wat sommige denken. Daarom hebben ze besloten om te gaan studeren, en dan ook echt aan niemand te vertellen dat ze eigenlijk van adel zijn. Maar wat nou als er hechte vriendschappen ontstaan, en misschien wel liefde? Kan je daar wel zo'n groot geheim voor bewaren?

• Rollen.


• Regels.


• De kamergenoten.


Het begin.
De studenten komen na de vakantie weer aan bij hun studie, en de jongens komen daar voor de eerste keer. De ene doet net zoals als alle anderen, en de andere doet net alsof hij nog steeds in het paleis is, dat verschilt per karakter. Als ze hun kamergenoot hebben ontmoet, gaan de jongens alles verkennen. Alleen of begeleid door hun kamergenoot.

[ bericht aangepast op 12 maart 2014 - 21:55 ]

---

How far is far

(First)

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(Little Dragon arrived.)

---

Because I love him, do I need another reason?

[Third!]

---

Bowties were never Cooler

MT

---

Everything that kills me makes me feel alive ~ OneRepublic

[Im in!]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

[Iejoor meldt zich.]

---

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik
Ik liep met een rugzak op mijn rug, het handvat van een koffer in mijn ene hand en de riem van Harley in de andere over het schoolterrein richting de kamer die me was toegewezen. Ik was al gewend aan normale boarding schools en vond ze eerlijk gezegd veel fijner dan al die luxe in het paleis. Wat luxe was fijn, maar daar was het echt extreem overdreven, vooral als je bedacht dat veel mensen in het land in armlastige huisjes woonden. Ik vond mijn kamer en maakte de deur open. Ik hoopte dat mijn kamergenootje van honden hield, want no way dat Harley ergens anders ging slapen dan hier in mijn armen. Ik zette mijn koffer bij de kleerkast neer en zette mijn rugzak er bovenop voor ik me op de grond liet zakken en Harley prompt op mijn schoot sprong. Die had nog niet door dat hij heen puppy van 5 kilo meer was, maar een volwassen hond van 30 kilo. Toch vond ik het echt niet erg. Ik sloeg mijn armen om het warme lichaam van de vrolijke hond heen en drukte een kus op zijn neus. "Op naar het avontuur, droppie." mompelde ik in het Urdu. Mijn Engels was prima, aangezien dat de andere officiële taal was in het land, en mijn Arabisch ging redelijk, maar toch was ik op deze taal terugvallen omdat het mijn moedertaal was. De hond likte over mijn gezicht en ik glimlachte. Normaal vond ik het niet helemaal prettig en vooral mijn ouders keurde het af, 'omdat een prins zich zo niet hoorde te gedragen', maar eerlijk gezegd voelde het alleen maar fijn dat er iemand was die om je gaf wie je ook was. Dat wist namelijk niemand behalve ikzelf, mijn hond en mijn schetsblokken die strikt geheim waren. De duisterste staatsgeheimen waren nog niet zo geheim. Rustig draaide ik me naar mijn koffer en opende die om hem in de helft van de kast uit te pakken. Het paste prima, aangezien ik niet zo heel veel had meegenomen. Veel van mijn kleding thuis was namelijk echt Pakistaans en hoe trots ik ook op mijn afkomst was, ik wilde hier gewoon doorgaan als gewone student. Toen al mijn kleren netjes in de kast lagen stond ik toch op en legde mijn toiletspullen in de aangrenzende badkamer en zette de paar foto's die ik had op een van de nachtkastjes. Nu voelde het voor mij in elk geval weer als mijn kamer op de boarding school, waar ik toch veel goede herinneringen aan had, op de linealen en stokken na dan.

---

Bowties were never Cooler

[Mijn topics.]

---

Reality's overrated.

Harry Styles
De zenuwen waren bij mij algoed ingeslagen, net als de opwinding bij het idee dat ik eindelijk een beetje normaal over straat kon. Die spanning zorgde er wel voor dat als ik iets zei, het onverstaanbaar Bulgaars geratel was. Ik was ontzettend benieuwd naar hoe alles hier in zijn werk ging, aangezien ik het grootste deel van mijn twintigjarige leven geïsoleerd in het paleis had doorgebracht. Al zoekend met een koffer in mijn ene hand en een kleine rugzak in de ander, ging ik verder met de speurtocht naar mijn kamer, die ik blijkbaar met iemand anders deelde. Niet dat ik het erg vond, het was gewoon nieuw voor me. Na nog een korte tijd van rondkijken en een poging doen tot vragen waar het was, wat niet ging aangezien niemand me verstond, vond ik de kamer toch. Voorzichtig deed ik de deur open en stapte naar binnen, waar ik al een jongen zag die druk bezig was met uitpakken, en het meest opvallende, de pitbull die vrolijk toekeek. "Een hond, is dat wel toegestaan?" vroeg ik zacht en twijfelend, tot ik doorhad dat ik nog steeds in het Bulgaars sprak. Soms was het echt ontzettend irritant, maar als ik in een staat als deze was kwam er geen zinnig woord Engels meer uit mijn keel. Hoofdschuddend zette ik mijn koffer en tas op het overige bed, en begon net als de jongen langzaam uit te pakken. Het was verschrikkelijk dat ik niet eens simpel om zijn naam kon vragen, belachelijk gewoon. Nadat ik al mijn spulletjes en kleren had geplaatst waar ze hoorden, ging ik in kleermakerszit op mijn bed zitten en keek de jongen afwachtend aan. Ik was gewend om pas echt vrijuit te spreken zodra ik daar toestemming voor kreeg, mijn vraag van net erbuiten latend. Ik was nu eenmaal heel strict opgevoed met harde hand, en daar hield ik me aan, zelfs hier in Engeland, waar ik eigenlijk vrij was om te doen en te zeggen wat ik wilde.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
Ik werd door mijn taxi afgezet bij het grote gebouw waar ik de komende tijd ging verblijven in een van de kamers. Ik stapte uit, en pakte mijn koffer, en wou naar de ingang van het gebouw lopen toen de taxi chauffeur hard kuchte. Oh ja, voor deze taxi moet je betalen. Ik liep terug naar de man, en gaf hem het geld. 'Sorry, hou de rest maar' zei ik, en de man keek me onbegrijpend aan. O, ja, ze praten hier natuurlijk Engels. Hoe zei je dat ook alweer in het Engels. Ik slikte, en herhaalde de zin nog eens in gebrekkig Engels, en de man bedankte me. Het rare is, ik kan Engels prima verstaan, maar het foutloos spreken, ho maar. Ik liep verder naar de ingang, en struikelde weer eens over mijn eigen voeten, en lag op de grond. Iedereen keek naar me, goed begin. Ik stond weer op, en liep naar binnen, op zoek naar mijn kamer. Waarschijnlijk heb ik een kamergenoot, maar dat vind ik juist leuk. Weer eens een keer iets anders dan een voetbalveld van een kamer te hebben, waar je je ontzettend in verveeld, en niks aan mag raken. Niet dat mijn zusjes niet voor onrust zorgde, maar dat deed ik ook. Ik kreeg dagelijks te horen dat ik me eens een keer als een echte prins moet gedragen, maar veel zin heb ik daar niet in. Je altijd maar aan de regels houden. Nee, dat is veel te saai, en gewoon. Ik liep bij mijn kamer naar binnen, en er was nog geen kamergenoot te bekennen. Er stonden drie bedden, we slapen hier dus met zijn drieën. Ik claimde het beste bed bij het raam, en begon mijn spullen uit te pakken.

---

How far is far

Niall Horan

Hoe werkt dat hier nou ook alweer? Ik was wel eens vaker met mijn ouders en mijn broer naar Engeland geweest, maar euro's proberen om te rekenen naar ponden was me echt een raadsel.
Ik duwde taxichauffeur, die ongeduldig met zijn voet op de grond stond te tikken, maar een paar briefjes, in hoop dat het genoeg was. De man keek verwonderend naar de verschillende biljetten die ik in zijn hand had gedrukt, waarop ik uitmaakte dat ik te veel betaald had. Veel te veel waarschijnlijk.
Hier stond ik dan. Op een stoepje voor een groot gebouw. Twee koffers stonden aan mijn zij en een rugzak hing om mijn schouders. Ongeduldig wachtte ik op iemand die mijn koffers zal aanpakken en met mij mee zal lopen.
Toen er niemand kwam, sprak ik frustrerend een willekeurige leerling aan.
'Toi, aidez-moi,' beval ik hem mij te helpen.
Met een vreemde gezichtsuitdrukking liep de jongen mij voorbij.
Oh, natuurlijk. Ze praten hier geen Frans. Ik schakelde even mijn taal bij, zodat de jongen mij kon verstaan.
'Jij, help me,' herhaalde ik mezelf in het Engels. Ik kon vloeiend Frans en Engels spreken, omdat mijn ouders die taal ontzettend belangrijk vonden. Een goede prins moest nou eenmaal ook Engels kunnen spreken.
De jongen wilde weer doorlopen, totdat ik hem met een arrogante blik aankeek. Weet hij wel wie ik ben?
'Ik moet mijn eerste les nog redden hoor,' zei ik tegen hem.
Nadat de jongen weer door wilde lopen, pakte ik zuchtend geld uit mijn zak.
De vreemde jongen kwam al naar me toegelopen en ik wees naar mijn koffers, waarna ik een gebaar maakte dat hij me moest volgen.
'Waar is deze kamer?' vroeg ik een jongen en gaf hem het kamernummer door.
De jongen ging me voor naar de kamer en zette de koffers neer, waarna ik hem het geld in zijn handen drukte.
'Wegwezen,' siste ik hem toe en ik deed de deur open.
De kamer zag er prima uit, totdat ik de bedden zag. Zo klein.
Toen merkte ik pas een andere jongen op, die het beste bed al in bezet had genomen.
Wat denkt hij wel niet.
'Uhum?' kuchte ik en stond met mijn handen in mijn zij. 'Je hebt mijn bed ingepikt.'

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Liam Payne.
Inmiddels had ik al mijn spullen al in de kast gelegd, en wou de kamer gaan verkennen. Eerst liep ik naar de keuken. Wauw, die is ontzettend klein vergeleken bij de keuken bij mij thuis waar ik vaak voedsel heb gejat met mijn zusjes. Bij die gedachte kreeg ik een grijns op mijn gezicht. Daarna was de badkamer aan de beurt. Nog kleiner. Nou ja, het had alles wat een mens nodig had, dus ik was blij. Daarna kwam ik aan bij het kleine woonkamertje, wat leuk ingericht was, typisch Brits. Ik liep weer terug naar mijn net geclaimde bed, en ging er even op liggen. Ligt niet verkeerd. 'Uhum?' hoorde ik iemand kuchen, en ik werd verstoord uit mijn gedachten. Ik keek op, en zag een jongen met blond haar, en ijs blauwe ogen in de deuropening staan. 'Je hebt mijn bed ingepikt.' zei hij. Wat nou bed ingepikt, ik was hier toch echt eerder. Ik liep naar de jongen toe, en stak mijn hand uit. 'Hola, soy Liam' Stelde ik me voor. O ja, weer vergeten, ik moet Engels praten. 'Ehh..' zei ik, en keek de jongen moeilijk aan. 'Hey, Ik.. eh, ben Liam' kwam er in het gebrekkig Engels uit, en nu keek ik de jongen met een glimlach aan.

---

How far is far

Zayn Malik
Ik zette net op een van de nachtkastjes de laatste van mijn foto's neer, een van mijn zusjes en mijzelf toen we klein waren in de tuin van het paleis spelend in de zomer, toen ik een stem achter me wat hoorde bazelen in een voor mij onbekende taal. Tussen mijn tanden floot ik Harley terug zodat hij de duidelijke jongen met de sexy stem met rust liet. Toen stond ik op en draaide me naar de jongen toe. Ik boog voor hem een stukje uit beleefdheids begroeting en nam hem in me op. Om eerlijk te zijn zag hij er niet verkeerd uit. Hoe ging ik ooit een leuk meisje vinden als er jongens als hij hier rondliepen? En ik moest een meisje vinden en geen jongen anders kon ik straks niet meer naar huis. Dat buigen hoefde als prins eigenlijk niet, maar omdat ik altijd als normaal snotjong was behandelt volgde ik ook die etiketten. Ik keek toe hoe hij zonder iets te zeggen begon uit te pakken. Misschien was hij doof en hoorde dat van daarnet echte woorden te zijn. Ik liet me op mijn bed zakken en klopte oo mijn schoot waardoor de pitbull terrier er al snel weer op zat. Ik aaide hem terwijl ik de krullenbol, mijn kamergenoot, met mijn ogen volgde. Zou ik mezelf nou moeten voorstellen? Aan de ene kant leek me dat gepast, maar aan de andere kant had ik nooit mogen spreken zonder toestemming behalve op mijn eigen gedeelde kamer. Maar dit was mijn eigen gedeelde kamer. Toen hij tegenover me kwam zitten duwde ik Harley zacht van me af. Hij jankte zacht wat verontwaardigd, maar ging toch naast me zitten met zijn kop op mijn schouder. Ik mompelde nog wat geruststellends in het Urdu tegen hem voor ik met mijn donkerbruine kijkers recht in de twee stralende smaragden van ogen van de jongen keek. "Ik ben Zayn. Zayn Malik en mijn maatje heet Harley. En jij bent?" stelde ik mezelf en mijn hond beleeft maar toch niet te beleeft voor. Mijn accent klonk goed door, maar mijn Engelsbeheersing was ook erg goed. Het hefde elkaar voor mijn gevoel goed op. Daarbij had iedereen me altijd kunnen verstaan, dus ik vond het wel best, dat accent. Ik bleef toch een deels trotse Pakistaan.

[ bericht aangepast op 5 maart 2014 - 23:31 ]

---

Bowties were never Cooler

Niall Horan

De jongen schrok op. Waarschijnlijk was hij diep in gedachten, maar dat maakt me niks uit.
Hij glimlachte, terwijl ik er nog steeds op stond dat hij míjn bed had geclaimd.
'Hola, soy Liam,' stelde de jongen zichzelf voor.
Mijn topografische kennis was dan nog wel zo goed om te weten dat Spanje vlak onder Frankrijk lag en ik herkende de taal bijna meteen. Niet dat ik het zelf spreek of heel goed versta, maar ik herken en versta wel een paar woorden.
'Eh..,' zei hij en keek me moeilijk aan, terwijl ik nog steeds met een dodelijke blik naar hem keek. 'Hey, ik.. eh, ben Liam,' kwam er gebrekkig in het Engels uit en hij glimlachte.
'Ja, dat verstond ik bij de eerste keer ook wel,' beet ik hem toe.
Met een diepe zucht liep ik naar een ander bed, waar ik op neerplofte. Mijn koffers liet ik staan waar ik ze had neergezet.
'Ik ben Niall,' mompelde ik eigenlijk meer naar het plafond dan naar de jongen. Ik had niet zo veel met andere, mindere personen.
Ben ik verwend? Ja. Ben ik verwaand? Ja. Ben ik best gemeen? Ja, soms.
Ik sprong weer op en liep naar de keuken. Van schrik hield ik mezelf vast aan het deurkozijn. Zo klein! Wie gaat hier koken? Ik niet hoor. Ik kan trouwens ook niet eens koken, hoewel ik best wel van eten houd.
Met dubbele gevoelens liep ik naar de badkamer. De nieuwsgierigheid won het van de hoop op een goede badkamer.
Mijn handen sloeg ik voor mijn mond, toen ik de badkamer opende. Wat is dit? Één badkamer die ik met twee andere personen moet delen? Hell. Fucking. No. Ik moet hier echt iets op verzinnen, anders zit ik binnen no time weer terug in het vliegtuig richting Parijs.
Ik dacht dat een normaal leven nog wel een beetje luxe zal hebben.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Liam Payne.
'Ja, dat verstond ik bij de eerste keer ook wel,' beet de jongen me toe, en keek me met een dodelijke blik aan. Hij liet zich op een van de andere bedden vallen, en ik bleef verbaasd met mijn hand uitgestoken staan. Dan niet. Ik haalde mijn schouders op, en ging weer op mijn bed liggen. 'Ik ben Niall,' mompelde hij eigenlijk meer naar het plafond dan naar mij. 'Leuk je te... te eh, ontmoeten.' zei ik, en ik werd gek van mijn slechte Engels, had ik maar naar mijn ouders geluisterd toen ze zeiden dat ik ook Engels moet kennen. De jongen kreeg bijna een hartaanval toen hij de badkamer en keuken zag. 'Dus, waar kom je.. vandaan?' vroeg ik. Ik moest toch wat zeggen? Ja, ik ben van adel, maar me zo gedragen? Ik moet er niet aan denken. Iedereen verwacht maar dat ik me voorbeeldig gedraag, en dat ik al etiketten ken, maar ik ken er geen een. Vroeg of laat zou ik er toch aan moeten geloven, als ik aangewezen word als koning, maar dan mag van mij nog jaren uitgesteld worden. Ik ging zelfs voor de eerste keer in mijn leven naar een les morgen, ik ben benieuwd hoe dat ui gaat pakken.

---

How far is far