Another Cinderella story • One Direction • Speeltopic 1. - Speeltopics

Louis, Harry, Niall, Zayn, en Liam zijn het allemaal zat om altijd maar in een pak gehesen te worden, en om als maar te doen wat hun ouders willen dat ze doen, en verwachten dat ze zich altijd serieus, volwassen, en wel opgevoed gedragen. Maar de jongens zijn rond de achttien, en willen ook de wereld ontdekken, inplaats van altijd maar bij saaie besprekingen zitten. Nee, als prins is je leven niet al te leuk, wat sommige denken. Daarom hebben ze besloten om te gaan studeren, en dan ook echt aan niemand te vertellen dat ze eigenlijk van adel zijn. Maar wat nou als er hechte vriendschappen ontstaan, en misschien wel liefde? Kan je daar wel zo'n groot geheim voor bewaren?

• Rollen.


• Regels.


• De kamergenoten.


Het begin.
De studenten komen na de vakantie weer aan bij hun studie, en de jongens komen daar voor de eerste keer. De ene doet net zoals als alle anderen, en de andere doet net alsof hij nog steeds in het paleis is, dat verschilt per karakter. Als ze hun kamergenoot hebben ontmoet, gaan de jongens alles verkennen. Alleen of begeleid door hun kamergenoot.

[ bericht aangepast op 12 maart 2014 - 21:55 ]

---

How far is far

Zayn Malik
Ik glimlachte ene beetje bij zijn instemming met mijn plan om rond te gaan lopen, maar toen hij zei dat ik het voord zou moeten doen beet ik op mijn onderlip. ik had het zelfs echt niet zo op praten, maar als hij geen woord uit kon brengen was dat ook niet handig. Ik aaide nog even over Harley zijn hoofd en keek even door het kleine raam naar buiten. Het was wel droog in elk geval, al vond ik het zeker niet warm. "Weet jij of het altijd zo koud is hier?" Meestal werd het neit kouder dan 10 graden 's nachts bij mij thuis, of je moest echt de bergen in het noorden in gaan. Daarom vreesde ik ook het antwoord eigenlijk wel, want het zou hier nu volgens mij zomer moeten zijn, maar het was hier nog niet eens de helft van de tempratuur die het thuis was geweest en ik droeg dus ook gewoon mijn winterkleren. Een extreme koukleum was ik niet, maar om nu zonder jas of in een t-shirt te gaan lopen was me echt veels te koud. Toch pakte ik Harley zijn riem van de achterrand van mijn bed, waar ik die had neergelegd, en klikte die aan zijn halsband. De grote hond sprong van mijn schoot en trok al vrij hard aan de riem richting de deur. Zeker voor we de deur uit waren was hij vaak erg druk, maar gelukkig gedroeg hij zich buiten eigenlijk altijd voorbeeldig. Ik keek even naar de andere jonge prins, die ik niet anders zou behandelen dan anderen, niet omdat hij een prins was en niet omdat ik bijna 4 jaar geleden bijna uitgehuwelijkt was aan zijn zus. Hier waren we namelijk gewoon twee studenten en zo zouden we ons ook moeten gedragen en zo zouden we ook behandelt worden. Ik stond toch maar op. "Kom je?' vroeg ik terwijl ik mijn jas weer stevig dichtritste. Het was echt veels te koud hier.

---

Bowties were never Cooler

Mickey Laighleis
Mijn vingertoppen tikte rustig tegen mijn gitaarkoffer terwijl mijn blik naar mijn evenbeeld gleed, die met dezelfde grijns naast me liep. 'Ik denk dat je het weer zonder me moet gaan stellen, Micks,' rolde, in vloeiend Iers, over zijn lippen waarna zijn grijns nog breder werd. Het laatste liet me bang worden, omdat ik bang was dat de mondhoeken van die jongen nog een keertje zouden scheuren. Niet dat ik er iets over mocht zeggen, maar dat was weer één heel ander verhaal.
Een zachte zucht rolde over mijn lippen, om stil te staan en me helemaal naar de jongen draaide, die ondertussen ook was gestopt met lopen. 'Broertje, wij zonder elkaar? Je weet nog steeds niet hoe het hier werkt, of hoe wij zijn, hé?' vroeg ik met een nog breder wordende grijns, samen met twinkelende oogjes. Wij zonder elkaar? Dat was hetzelfde als dat je zou zeggen dat wij geen tweeling waren, of wij dit jaar wel eens zonder problemen door zouden komen.
'Zo ken ik je weer, maar ik zie je later dan wel,' zei de jongen, om vervolgens zijn koffer te pakken, om in de richting van zijn kamer te lopen.
'Oh, denk trouwens vast na over onze plannen,' rolde over zijn lippen, om even over zijn schouder te kijken en zijn duimen op te steken. Ik volgde zijn voorbeeld, om langzaam in begin te komen, lopende naar mijn kamer, zodat ik ook eens kennis kon maken met mijn kamergenoot. Als hij er tenminste al was en tegen een kleine druktemaker kon.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Ik stond al weer op om mijn schoenen te pakken, tot ik opkeek door zijn vraag. "Voor zover ik weet wel, het is zelden dat het boven de vierentwintig graden komt. Maar dat heb ik ook van Gemma, en die kun je lang niet altijd geloven," mompelde ik. Bulgarije was niet echt het warmste land van de wereld, dus bik was het enigszins gewend. Ondanks de kou liep ik meestal toch in alleen een shirt, weigerend iets warmers aan te trekken. Ik ging weer verder met mijn laarzen aandoen, en keek half mee hoe hij de hond aanlijnde, die al vrolijk Zayn meetrok richting de deur. Ik knikte en krabbelde overeind, aangezien ik was gaan zitten om voor mijn schoenen. Langzaam maakte ik me een weg naar de deur om die, zoals ik altijd deed, voor hem open te houden. Ik was beleefd tegenover iedereen, man of vrouw, dat kon me niets schelen. Vooral omdat vrouwen bijna minderwaardig waren thuis, toch had ik geen vooroordelen, ik oordeelde pas als ik iemand beter kende. Ik zou willen dat mijn ouders en volk ook een keer zo zouden denken, hopelijk kon ik dat veranderen zodra ik de troon bemachtigde. Dat was het enige dat ik vroeg, gelijkheid, ongeacht sekse, huidskleur of seksualiteit. Al werd dat een stuk lastiger dan ik voor ogen had, dat wist ik ook wel. Mensen vonden het eenmaal normaal om zo te denken en gewoontes kreeg je er niet zo simpel uit, hoe fout ze ook waren. Daar had ik nu een kans voor om die zorgen opzij te schuiven en voor later te bewaren, hier hoorde ik gewoon plezier te hebben en hetgene te studeren wat ik leuk vond. Namelijk Biologie, dieren en elk ander leven interesseerden me gewoon. Onderzoeken waarom ze op een bepaalde manier leefden en hoe ze zo konden overleven, dat wilde ik graag.

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan

'Oh, ik vind het wel leuk als jouw hond blijft. Ik houd van honden en Liam denk ik ook wel,' grijnsde ik naar het meisje. Al zou ze dat niet zien.
Zoals verwacht pakte ze mijn hand niet vast en daarmee was mijn conclusie juist. Ze was blind.
Het meisje fluisterde iets in het oor van haar hond en ze stapte langzaam naar voren, waarna ze tegen de stoel aan knalde.
'Gaat het?' vroeg ik meteen bezorgd aan haar.
Ze krabbelde overeind en ging maar op de stoel zitten.
'Waar komen jullie vandaan? Aan jullie accent te horen zijn jullie niet Brits. En eh, hoe oud zijn jullie? En hoeveelste jaar is dit voor jullie hier?' Zo veel vragen.
Ik knielde voor haar hond neer en aaide deze even over zijn kop. 'Ik kom uit Parijs, Frankrijk, en Liam komt uit Spanje. Ik ben twintig jaar oud en dit is mijn eerste jaar hier. Ik ga medicijnen studeren,' vertelde ik verder. 'En jij?'
Ik stond op en liep naar het raam, waar ik door de gordijnen heen de grijze lucht zag.
'Ik denk dat het slecht weer wordt straks, moet je die grijze lucht zien,' zei ik tegen niemand in het bijzonder.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Morose.

Ook Niall zei dat hij het goed vond en dat hij van honden hield. Ze ging op zork naar het bed, maar toen ze in plaats daarvan tegen een bol stuitte viel ze om. Eén van de jongens, ze wist niet welke van de twee, de stemmen kon ze nog niet goed uit elkaar houden. Ja, ze merkte een verschil, maar wist niet precies welke stem bij welke naam hoorde. En hoe de jongens eruitzagen? God mocht het weten. Vroeg haar of het ging. "Ja hoor, gewoon wat onhandig," sneerde ze.
De zelfde stem vertelde dat hij uit Frankrijk kwam en gelijk waar de andere persoon Spaans was. Dit maakte voor haar twee dingen duidelijk, er waren naast haar twee personen in de kamer, en ze had een makkelijkere manier de stemmen te onderscheiden. Ze knikte, ze vond het wel interessant dat ze alldrie uit een verschillend land kwamen. "Ik kom uit Ierland, Killucan. Ik ben achttien en dit is het tweede jaar van mijn studie Criminologie."
Je zou denken: Wat kan dat meisje in hemelsnaam. Inderdaad, veel was voor haar onmogelijk en zeker zonder hulp. Maar juist omdat ze het met vier zintuigen moest doen waren dezen extra verscherpt. Aan iemand stem kon ze vaak merken hoe iemand zich voelde, hoe iemand was. Daarbij kon ze voelen of iemand loog. Nee, in het veld zou ze nooit kunnen staan, maar ze hoopte toch ergens op een plaatsje als forensisch psycholoog, al zou het wwaarschijnlijk bij dromen blijven.

---

Reality's overrated.

Liam Payne.
Ook Niall vond het niet erg dat we er nog een extra kamergenoot bij hadden. Mijn vermoeden dat ze blind is werd bevestigd toen ze tegen de stoel aan knalde. 'Gaat het?' vroeg Niall. "Ja hoor, gewoon wat onhandig," zei ze. 'Waar komen jullie vandaan? Aan jullie accent te horen zijn jullie niet Brits. En eh, hoe oud zijn jullie? En hoeveelste jaar is dit voor jullie hier?' vroeg ze. 'Ik kom uit Parijs, Frankrijk, en Liam komt uit Spanje. Ik ben twintig jaar oud en dit is mijn eerste jaar hier. Ik ga medicijnen studeren,' vertelde hij haar. "Ik kom uit Ierland, Killucan. Ik ben achttien en dit is het tweede jaar van mijn studie Criminologie." antwoordde ze toen hij hetzelfde aan haar vroeg. 'Ik kom.. dus uit Spanje. Ik ben twintig, en ik studeer muziektechnologie..' zei ik. Niall liep naar het raam, en keek naar buiten. 'Ik denk dat het slecht weer wordt straks, moet je die grijze lucht zien,' zei hij. Ik liep nu ook naar het raam, en ging naast de jongen staan en keek nu ook naar de grijze lucht. Ik knikte. 'Inderdaad, dat word.. onweer denk ik.' ik werd nu eigenlijk ook aardig gek van mijn gebrekkige Engels. Het eerste wat ik morgen ga doen na de lessen is een Spaans-Engels woorden boek pakken, en goed Engels leren.

---

How far is far

Morose "Rose" Wynter Collins.

"Ik kom.. dus uit Spanje. Ik ben twintig en ik studeer muziektechnologie.." zei de warme stem met het Spaanse accent, de stem die duidelijk moeite had met de Engelse taal. dat was wat vervelend voor haar, zij kon gebaen die mensen maakten om het duidelijker te maken niet zien en als hij zo zou blijven spreken zou het voor haar niet makkelijker worden. Voor de Fransman trouwens ook niet, want zoveel verschil maakte dat nou ook weer niet uit.
      "Ik denk dat het slecht weer wordt straks, moet je die grijze lucht zien," zei de jongen, na wat gerommel, waarvan ze dacht dat het Niall was, of was het toch Liam? Weer wed er wat gerommeld en de andere, Liam of Niall beaamde het.
      Dit irriteerde haar echt, 'moet je die grijze lucht zien'. Nee, verdikkeme, dat kon ze niet! Ze wisten het niet, of dat hoopte ze tenminste, maar het frustreerde haar enorm. Ze balde haar vuisten dan ook stijf en mompelde uiteindelijk een zacht soort: "Ja..."
      Ze wou haar tassen uitpakken, maar kon dat niet alleen, ze kon bijna niks alleen en wist dan ook dat ze moest toegeven dat ze blind was, maar op de één of andere manier was ze te koppig, te trots. En misschien durfde ze het ook wel niet, bang dat ze helemaal niks meer met haar te maken wouden hebben en ze weer met de sukkels hier opgescheept zat, maar grotendeels van de tijd opgesloten op haar kamer zat. Werd ze weer de gek, dat rare kind met die stok en de zonnebril. Dat kind dat enkel het niks zag. Of nog erger, ze gingen medelijden met haar hebben. Daarom hoopte ze altijd weer op dat eerste. Maar omdat haar tas toch echt moest gebeuren besloot ze het toch maar te vragen, zonder het toe te geven. "Eh, zouden jullie me kunnen helpen met het uitpakken van mijn tas? Dat zou ik erg waarderen," stuntelde ze dus maar.

[ bericht aangepast op 8 maart 2014 - 12:29 ]

---

Reality's overrated.

Niall Horan

Zo kwam ik er dus achter dat Rose criminologie ging studeren en Liam muziektechnologie. Ik denk niet dat ik dan les met hen zou hebben. Misschien nog gym of Engels, de meer standaard vakken, dan de vakken die meer naar de medische kant neigen.
Het is Rose' haar tweede jaar al. Eigenlijk vroeg ik me af waarom die idiote schoolmensen haar bij Liam en mij op een kamer hebben geplaatst. Dat is toch niet leuk voor haar? Dan heeft ze helemaal geen privacy. Al zou ze het waarschijnlijk niet doorhebben als Liam of ik naar haar kijken.
Gelukkig kon ze ons niet zien, zo zouden Liam en ik nog een beetje privacy hebben. Dat was toch wel iets waar ik redelijk gesteld op was, mijn privacy. Liever heb ik ook dat niemand me zou zien zonder kleren. Al draag ik nog wel een broek, maar geen shirt, vind ik het geen fijn idee.
Maar zoals ik al dacht, zou Rose het niet zien en Liam, ja Liam. Stiekem keek ik in mijn ooghoek naar hem en glimlachte. Ja, ik weet het niet hoor.
Liam kwam naast me staan bij het raam. 'Ja inderdaad.. dat wordt onweer.'
Geschrokken keek ik hem aan. Ik ben bang voor onweer.
Rose kwam er niet bij staan. Tot ik doorhad dat ze het niet kon zien.
Toch hoorde ik een zachte 'Ja..' vanuit haar richting komen. Sorry Rose.
Ik trok Liam aan zijn hoor en hield mijn lippen dichtbij.
'Ik ben bang voor onweer.'

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Liam Payne.
Niall studeert dus medicijnen, en Rose Criminologie. Totaal verschillend dus, en ik zit dan ook niet elke dag bij hun in de les lijkt me. Nou ja, met Engels, en de hoofdvakken dan. Bij de gedachte aan het vak Engels alleen al word ik misselijk Ik kan nou eenmaal geen foutloos Engels, en dat zal denk ik ook wel zo blijven, want je blijft altijd mijn ontzettende accent horen. Niall komt dan wel uit Frankrijk, maar hij kan wel normaal Engels. Volgens mij is mijn gebrekkige Engels ook niet zo handig voor Rose. Ik snap zowieso niet waarom ze bij ons op de kamer slaapt, ik bedoel wij zijn twee jongens, en zij, nou ja, zij niet. Inmiddels was ik naast Niall bij het raam gaan staan, en constateerde ik dat het onweer gaat worden vanavond. Hij keek me geschrokken aan. 'Ja..' hoorde ik zacht van Rose haar kant komen. O ja, zij kan het natuurlijk niet zien. 'Ik ben bang voor onweer.' fluisterde Niall in mijn oor. Ik keek hem even aan. 'Echt? Kom maar bij mij schuilen dan' grapte ik. Ik was nooit bang voor onweer geweest, ik vond het altijd juist mooi, dat licht van die flitsen, en het gezellig warm bij elkaar zitten binnen terwijl het buiten zo grijs en grauw is.. "Eh, zouden jullie me kunnen helpen met het uitpakken van mijn tas? Dat zou ik erg waarderen," vroeg Rose. 'Ja, tuurlijk' zei ik, en liep naar haar tassen toe. 'Maar eh, waar moet ik alles precies, laten?' vroeg ik.

[ bericht aangepast op 8 maart 2014 - 20:04 ]

---

How far is far

[Rose's vraag word lekker genegeerd, lol.]

---

Reality's overrated.

Malcolm schreef:
[Rose's vraag word lekker genegeerd, lol.]

[Oh, sorry overheen gelezen, ik zal het even aanpassen.
Edit: Aangepast.]

[ bericht aangepast op 8 maart 2014 - 20:04 ]

---

How far is far

[Jongens ik moet zo werken tot twee uur, dus mijn reactie zal dus 's nachts of morgenochtend worden geplaatst..]

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Ateara schreef:
[Jongens ik moet zo werken tot twee uur, dus mijn reactie zal dus 's nachts of morgenochtend worden geplaatst..]

[Okay, succes op je werk ^^]

---

How far is far

Morose "Rose" Wynter Collins.

Of ze het mocht horen wist ze niet, maar ze hoorde het Spaanse accent van Liam "Echt? Kom maar bij mij schuilen dan," grappen.
      Was dat nou een flirt? Zouden haar kamergenoten op jongens vallen? Op elkaar? Ze was niet zo van de romantiek, ze hield niet van dat geklef. Maar ze zou het wel schattig vinden, al zou het hoogtswaarschijnlijk ook erg irritant worden. Konden zij samen in één bed slapen en moest zij lekker loner zijn.
      "Ja, tuurlijk," zei Liam, ze hoorden een aantal mannelijke stappen, steeds meer in haar richting. "Maar eh, waar moet ik alles precies laten?"
      Chips, dat wist ze natuurlijk niet, wist zij veel waar de vervloekte kast was? Hoeveel het er waren. Ze viel compleet stil en werd wat bleek, moest ze het nou toegeven? Maar ze wou geen verdomde medelijden en liever ook niet dat ze haar een last aan de been vonden. Want dat was altijd zo. Niemand begreep haar, niemand. Zelfs haar grootouders hadden medelijden, dat kon ze aan hun stem horen, aan hun woorden, aan hun handelingen. En dat terwijl ze al zo lang bij hen woonde. Het werd tijd dat ze op haarzelf ging, maar hoe? En wat moest ze nu?

---

Reality's overrated.

Niall Horan

'Echt? Kom maar bij mij schuilen dan,' grapte Liam.
Deze reactie wekte verwarrende gedachten op. Meende hij dat serieus of was het meer als een grap bedoeld?
'Ik zie wel,' zei ik toen maar schouderophalend.
Ik liet mijn blik nog eens door het raam turen. De grijze wolken stapelden zich opeen en bewogen steeds sneller. Alsof het weer me bang wilde maken.
Soms herinner ik me nog goed hoe ik vroeger, als het onweerde, bij papa en mama in hen grote bed kwam liggen. Zij gaven me een beschermd gevoel, alsof het onweer me niks kon maken. Als het nu onweerde, lag ik nog altijd wakker. Ik was bang dat als het insloeg, ons prachtige paleis in vlammen op zou gaan.
'Ja, tuurlijk,' zei Liam ineens en liep naar Rose. 'Maar eh, waar moet ik alles precies laten?'
Oh, Rose was er nog. En ze had iets gevraagd.
Ik volgde Liam naar haar koffers en legde al snel de connectie dat deze moesten worden uitgepakt.
Rose werd lichtjes bleek in haar gezicht. Ergens vermoedde ik dat ze wilde doen alsof ze niet blind was.
Ik liep naar haar toe om iets in haar oor te fluisteren.
'Ik denk dat Liam en ik het al beiden doorhebben. Je hoeft je niet groot te houden. Als je hulp nodig hebt, zeg het dan gewoon,' probeerde ik haar gerust te stellen. Ik wendde me tot Liam. 'Wat dacht je van in de kast, slimme beschermengel van me,' grijnsde ik lichtjes.
Voorzichtig maakte ik haar bagage open en bracht al haar kleding naar de kast, om het daar vervolgens netjes in te hangen. Stiekem vroeg ik me af of Rose zelf wist hoe ze eruit zag. Het lijkt me echt heel vervelend om niks te kunnen zien. Maar je moet het altijd van het positieve bekijken. Je zal je grote liefde nooit op uiterlijk beoordelen. Puur op het innerlijk en dat is toch wel het deel wat het meeste telt. Al moet ik toegeven dat Liam er ook nog eens goed uitzag.
Ho, stop Niall. Waarom denk ik ineens aan Liam? In gedachten schamperde ik het weg. Wat een domme gedachte.
Ik pakte Rose' haar spullen verder in en al snel hing alles netjes in de kast.
'Zo, wat gaan we nu doen?'

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf