Another Cinderella story • One Direction • Speeltopic 1. - Speeltopics

Louis, Harry, Niall, Zayn, en Liam zijn het allemaal zat om altijd maar in een pak gehesen te worden, en om als maar te doen wat hun ouders willen dat ze doen, en verwachten dat ze zich altijd serieus, volwassen, en wel opgevoed gedragen. Maar de jongens zijn rond de achttien, en willen ook de wereld ontdekken, inplaats van altijd maar bij saaie besprekingen zitten. Nee, als prins is je leven niet al te leuk, wat sommige denken. Daarom hebben ze besloten om te gaan studeren, en dan ook echt aan niemand te vertellen dat ze eigenlijk van adel zijn. Maar wat nou als er hechte vriendschappen ontstaan, en misschien wel liefde? Kan je daar wel zo'n groot geheim voor bewaren?

• Rollen.


• Regels.


• De kamergenoten.


Het begin.
De studenten komen na de vakantie weer aan bij hun studie, en de jongens komen daar voor de eerste keer. De ene doet net zoals als alle anderen, en de andere doet net alsof hij nog steeds in het paleis is, dat verschilt per karakter. Als ze hun kamergenoot hebben ontmoet, gaan de jongens alles verkennen. Alleen of begeleid door hun kamergenoot.

[ bericht aangepast op 12 maart 2014 - 21:55 ]

---

How far is far

Liam Payne.
'Ik zie wel,' zei hij schouderophalend. Wacht, ging hij het nou echt overwegen? Inmiddels was ik naar de tassen van Rose gelopen, en werd ze licht bleek in haar gezicht. Volgens mij wou ze het geheim houden dat ze blind is, maar dat weten we volgens mij allebei al. Niall liep naar haar toe. 'Ik denk dat Liam en ik het al beiden doorhebben. Je hoeft je niet groot te houden. Als je hulp nodig hebt, zeg het dan gewoon,' probeerde ik haar gerust te stellen. Ik wendde me tot Liam. 'Wat dacht je van in de kast, slimme beschermengel van me,' fluisterde hij in haar oor, en ik had geen idee of ik het wel mocht horen. Daarna wendde hij zich naar mij. 'Wat dacht je van in de kast, slimme beschermengel van me,' grijnsde hij licht. Ik grinnikte even, en hielp hem toen mee met alles in de kast leggen. Ik vond het best schattig dat Niall me zijn beschermengel noemde. Wacht wat? Schattig? Hij is een jongen.. Ik schudde me uit die gedachten en ging verder met de spullen in de kast te leggen. 'Zo, wat gaan we nu doen?' vroeg Niall toen we klaar waren met het uitpakken van Rose haar spullen. 'Uh, ik heb geen idee eigenlijk..' zei ik.

---

How far is far

Morose "Rose" Wynter Collins.

Ze hoorde nog een paar benen lopen. Ze voelde iemands warmte en daarna de stem van de Franse Niall. "Ik denk dat Liam en ik het al beiden doorhebben. Je hoeft je niet groot te houden. Als je hulp nodig hebt, zeg het dan gewoon," fluisterde hij.
      Zachtjes vloekte ze. Alhoewel, vanwegen haar relegie mocht ze niet vloeken dus bleef het bij een "Verdorie," en dat was eigenlijk al slecht zat. Okay, misschien was het zo ook wel beter, maar waarom? Ze was er zo moe van, ze wou gewoon normaal zijn, gewoon kunnen zien. Voor haarzelf kunnen zijn. Vrienden maken, misschien zelfs liefde vinden. Studeren, muziek maken. Simpelweg kunnen kijken.
      Haar kamergenoten begonnen met het uitpakken en zachtjes verontschuldigde ze zich dat ze zo'n vervelende last was en dat ze niet goed kon helpen. Toen Niall vroeg wat ze konden doen en Liam zei dat hij geen idee had dacht ze heel evn na. "Als jullie me nou eerst naar het bed begeleiden? En eh, ik ben wel benieuwd naar jullie. Wie jullie nou zijn? Ik bedoel, ik weet dat jullie Niall en Liam zijn, ik denk jongens, maar misschien zijn jullie wel twee meisjes met een zware stem en voetstap? En ik weet jullie studie en waar jullie vandaan komen. Maar that's it," zei ze voorzichtig. Ze kon er niks aan doen, ze was nieuwschierig.

---

Reality's overrated.

Zayn Malik
Ik zuchtte toen de jongen zei dat het hier zelden echt warm werd. Ik had dus niet voor niets alleen mijn truien en andere dikke kleren ingepakt. Ik lijnde ondertussen dat hij zijn schoenen vast aandeed Harley aan en pakte een sjaal van een van de twee haakjes aan de deur. Ik sloeg hem stevig om, om mijn nek neus en mond. Ik kon hem altijd nog af doen, maar het was hier echt erg koud voor mijn gevoel. Harley was ondertussen al aan het trekken. Buiten gedroeg hij zich altijd voorbeeldig, maar binnen was hij echt erg eigenwijs. Bij de deur bleef ik staan en ik trok mijn legerkistjes aan. Ik had nooit in dienst gezeten, maar deze schoenen zaten heerlijk. Toen ik ze aan had en ze goed vast zaten keek ik om om te zien dat Harry de deur voor me open hield. Ik ging weer recht staan en glimlachte dankbaar naar hem om naar buiten te lopen. Eenmaal buiten hield ik de deur zelf tegen om hem voor Harry open te laten staan. Het was wel zo netjes. Altijd had ik geleerd netjes de deuren voor mensen open te houden, zelfs als ze hem al open hielden voor jou, want zelf moesten ze er ook vaak nog door. "Dank je." zei ik zacht. Harley was ondertussen naar de boom tegenover onze kamer gelopen om die vrolijk te gaan markeren. Ik zou er wat aan kunnen doen, maar zo erg was het niet. Daarbij was hij gewoon een hond en moesten ze maar accepteren dat dit ook gebeurde. Zijn zooi zou ik opruimen, maar dit zag je in 5 minuten toch neit meer. De plasticzakjes voor de rest hingen aan het handvat van de lijn wat ik losjes vast had. "Wat studeer jij eigenlijk?' vroeg ik lichtelijk ongemakkelijk om toch het ijs te proberen te breken. Het was al niet heel gemakkelijk voor mij om contacten te leggen vaak en aangezien harry ook neit heel erg spraakzaam was, moest ik ook nog het initiatief nemen. Misschien moest ik dat ook maar zien als goede oefening, hoe lastig ik het ook vond.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 20:07 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Hij was zo te zien niet erg blij met mijn antwoord, maar een sjaal vond ik wel een beetje overdreven. Zo gruwelijk vroor het nou ook niet. Ach, het was waarschijnlijk maar net wat je gewend was qua temperaturen. De kou was mij gewoon, net als dat ik er tegen kon erin te lopen zonder al te dikke kleding. Terwijl hij Harley aanlijnde trok ik mijn schoenen aan, want zo gek om zonder te gaan was ik nog net niet. Vervolgens krabbelde ik omhoog van de vloer en liep naar de deur, die ik netjes voor hem open hield. Ik was beleefd opgevoed en dat liet ik dan ook graag zien, voordat mensen gingen denken dat ik een of andere arrogante zak was. Dat was namelijk het stereotype voor mensen van adel, arrogant, verwend en heel erg bazig. Zo was ik bij lange na niet, dus moest ik voorkomen dat wel zo over me werd gedacht. Zayn liep naar buiten zodra hij klaar was met zijn schoenen, om op zijn beurt de deur voor mij open te houden. "Graag gedaan," grijnsde ik terug, en stapte nu zelf ook de deur uit. Hij mocht het wel op slot doen, als ik het moest doen ging dat een beetje lastig met hem ervoor. De hond was duidelijk ook blij met zijn vrijheid, wat me zacht liet lachen, waarna ik me weer naar de jongen omdraaide door zijn vraag. "Biologie, en jij?" vroeg ik oprecht geïnteresseerd. Ik vond het altijd leuk om dingen over personen te weten te komen, wat voor een klein detail het ook was. Het gaf een beeld van diegene zijn leven, en wat zich daarin afspeelde. Ik kon niet zo vaak een normaal gesprek houden met iemand, die ik net kende tenminste, dus greep ik daar elke kans op. Sommigen vonden het een beetje vreemd dat ik dat deed, maar zoiets was gewoon zeldzaam voor me, daar kon ik ook niks aan doen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan

'Verdorie,' had Rose gemompeld. Waarschijnlijk vond ze het niet leuk dat anderen het wisten. Dat ze dacht dat anderen haar zwak vonden, maar ik vind mensen die doof of blind zijn altijd sterker. Zij staan er best vaak alleen voor en weten toch heel veel te kunnen doen in hen eentje.
Liam grinnikte even na mijn reactie en begon me toen te helpen met het uitpakken van Rose' haar bagage. Met meer handen was deze klus al snel geklaard.
Rose' haar kleren hingen netjes in de kast en de rest van haar spullen hadden ook een eigen plek gekregen. Ik ben van mezelf best perfectionistisch en geordend, dus alles stond recht en netjes bij soort bij elkaar.
'Uh, ik heb geen idee eigenlijk..,' reageerde Liam op mijn vraag.
'Als jullie me nou eerst naar het bed begeleiden? En eh, ik ben wel benieuwd naar jullie. Wie jullie nou zijn? Ik bedoel, ik weet dat jullie Niall en Liam zijn, ik denk jongens, maar misschien zijn jullie wel twee meisjes met een zware stem en voetstap? En ik weet jullie studie en waar jullie vandaan komen. Maar that's it,' zei Rose.
'Oh natuurlijk, ik help je wel even,' zei ik meteen en ik pakte voorzichtig, zodat ze niet zou schrikken, haar onder arm vast. 'Voorzichtig, loop maar mee.'
Ik schuifelde langzaam naar het lege bed en trok Rose zachtjes mee. 'Daar zijn we dan.'
Ik nam plaats op haar bed en begeleidde haar langzaam met het zitten.
'En ik weet niet precies wat ik nog meer over mezelf moet vertellen. We zijn in ieder geval beide jongens. Ik ben eigenlijk altijd een vrolijk iemand en niemand kan me echt boos maken. Ik ben ook nooit boos, eigenlijk. Maar oke. Ik weet niet precies wat ik over mezelf kan vertellen,' zei ik eerlijk. 'Nou ja, ik heb altijd in Frankrijk gewoond en heb toen besloten om hier te gaan studeren. Ik heb Parijs wel gezien nu en ik ben wel benieuwd naar de mensen hier.'
Dat was het wel zo'n beetje. Ik ga het hen echt niet vertellen dat ik de kroonprins van Frankrijk ben. En wat gaat hen dat eigenlijk aan.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Liam Payne.
'Verdorie,' mompelde Rose toen Niall zei dat we er al achter waren. Ik zou het ook niet leuk vinden als iedereen het wist en medelijden met me zou hebben. Je probeert aardig te doen door zo veel mogelijk te helpen, en medeleven te tonen, maar dat vinden ze juist niet leuk. 'Als jullie me nou eerst naar het bed begeleiden? En eh, ik ben wel benieuwd naar jullie. Wie jullie nou zijn? Ik bedoel, ik weet dat jullie Niall en Liam zijn, ik denk jongens, maar misschien zijn jullie wel twee meisjes met een zware stem en voetstap? En ik weet jullie studie en waar jullie vandaan komen. Maar that's it,' antwoordde Rose op Niall zijn vraag over wat we nu eigenlijk gingen doen. 'Oh natuurlijk, ik help je wel even,' zei Niall meteen, en pakte haar voorzichtig onder haar arm vast. Ik wou ook helpen, maar aangezien Niall dat nu deed vond ik het een beetje overbodig om met zijn tweeën haar naar haar bed te brengen. 'En ik weet niet precies wat ik nog meer over mezelf moet vertellen. We zijn in ieder geval beide jongens. Ik ben eigenlijk altijd een vrolijk iemand en niemand kan me echt boos maken. Ik ben ook nooit boos, eigenlijk. Maar oke. Ik weet niet precies wat ik over mezelf kan vertellen,' vertelde Niall toen hij Rose bij haar bed had gebracht. Ik kwam er bij zitten. 'Nou ja, ik heb altijd in Frankrijk gewoond en heb toen besloten om hier te gaan studeren. Ik heb Parijs wel gezien nu en ik ben wel benieuwd naar de mensen hier.' vertelde hij verder. 'Ik weet ook niet precies wat ik nog meer over mezelf moet vertellen. Ik woon dus in Spanje, en ben twintig, maar voor de rest weet ik het niet. En ja, we zijn jongens. O ja, en ik houd van sporten, en muziek, dat is het wel zo'n beetje.' zei ik.

---

How far is far

Zayn Malik
Toen Harry eenmaal buiten stond draaide ik onze kamer op slot. Daarna draaide ik me geïnteresseerd naar hem om te vragen wat hij wilde studeren. Ik was niet erg gemakkelijk in mijn omgang met mensen, ik was liever alleen met Harley en misschien wat bekenden, maar hij was mijn kamergenoot en bijna zwager, dus misschien was het fijn om hem tot mijn vrienden hier te kunnen voegen. Zijn woorden deden me glimlachen. Hij was in elk geval opener dan hij in eerste instantie leek. "Eerst wilde ik altijd de kunstacademie gaan doen, maarnu ga ik toch voor ontwikkelings economie om straks wel echt mensen te kunnen helpen en leiden..." Mijn stem zwakte door mijn zin langzqam af tot een gefluister. Ik keek even rond en keek toen naar Harley die rustig op ons wachtte. "Zullen we?" vroeg ik dan toch maar. Ik hield voorzichtig mijn arm voor hem open. Het was niet vreemd voor mij om arm in arm te lopen met vrienden, maar door mijn seksualiteit voelde ik me er niet helemaal zeker over. Ook wist ik niet of het ook gewoon was in zijn cultuur. Ik probeerde nu maar gewoon beleefd te zijn. Meer kon ik ook eigenlijk niet. Ik kende Harry, of wie dan ook hier, amper, ik wist dat ik hier weer een gewone vlegel was, net als thuis op boarding school, en ik zou hier waarschijnlijk mijn hele studie blijven. Daarbij wilde ik hier ook graag een vrouw ontmoeten om later mee te trouwen. Iemand die ik met liefde em trots mijn koningin zou kunnen noemen zodra mijn ouders stierven. Natuurlijk hoopte ik dat het nog lang niet zover was, maar zij werden ook koning en koningin op hun 30ste en dat was ik ook over minder dan 10 jaar. Een beetje haast zat er dus wel achter, al was ik ook erg bang dat ik straks voor een jongen zou vallen en ik nooit op de troon zou plaats nemen omdat dat dus echt uit den boze is in mijn land. Ik keek even naar Harley en zuchtte in mijn moedertaal: "Waarom moet alles nou zo moeilijk en oneerlijk zijn? Waarom zijn bij ons de meeste mensen zo arm en hier zo rijk? Waarom wordt niet alle liefde geaccepteerd? Waarom ben ik in hemelsnaam geboren als kroonprins in plaats van gewoon Pakistaans jongetje?" Ik zat er een beetje doorheen met al mijn gedachten. Ik wilde hier een goede tijd van maken, maar ondertussen dacht ik te veel dan goed voor me was na over allerlei zaken.

[ bericht aangepast op 9 maart 2014 - 23:00 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
In een poging het gesprek gaande te houden antwoordde ik vlug op zijn wat ik studeerde. Als ik niet voor Biologie was gegaan had ik waarschijnlijk Sociologie gedaan, maar het andere had net een streepje bij me voor. Stil luisterde ik naar zijn woorden, en knikte bij het laatste, daar had ik nou echt respect voor. "Snap ik. Niet beledigend bedoeld, maar ik volg het nieuws ook en in weet dat de omstandigheden daar verre van perfect zijn. Bulgarije is bijna precies hetzelfde verhaal, maar dan neigt het wat meer dat het overgrote deel discrimineert, ze moesten eens weten." De laatste woorden zei ik zachtjes, in hoop dat hij het niet kon horen. Het sloeg namelijk op mezelf, en als maar iemand van mijn volk of binnen de regering te weten kwam dat ik niet uitsluitend op vrouwen viel was ik zo goed als dood. Mijn blik bleef een tijdje op de grond gericht, tot zijn woorden me uit mijn gedachten rukten. Ik glimlachte lichtjes bij het zien van zijn arm.die hij voor me open hield, en schoof de mijne er zonder twijfel doorheen. Hier kon ik dit maken zonder dat er gelijk heftige consequenties op stonden, wat een van de dingen was die ik zo fijn vond aan Engeland. Je was vrij om je mening te uiten en je kon houden van wie of wat je ook maar wilde. In een aantal landen, waarvan het cijfer naar mijn mening nog veel te hoog lag, kon dat niet en moest je oppassen met elk klein ding dat je zei. Dat vond ik echt heel erg, net als het feit dat mensen te gierig waren om maar een heel klein bedrag te doneren voor schoon water in armere landen. Als ik zoiets hoorde zei ik altijd dat die mensen maar eens een dag van leven moesten wisselen, dan piepten ze wel anders. Natuurlijk werd ik dan keihard genegeerd, zelfs mijn ouders zagen niet in hoe ernstig de zaken ervoor stonden in de wereld. Op dat gebied stond ik er alleen voor, maar ik was vastberaden het te veranderen zodra ik de troon had bemachtigd.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Bij zijn woorden verstarde mijn kaak wat. Ik wist hoe slecht velen in mijn land het hadden, maar het deed pijn om te weten dat mensen over de hele wereld het wisten en waarschijnlijk veroordeelden. Bij de woorden over zijn land knikte ik begrijpend. Armoede was het grootste probleem in Pakistan, in Bulgarije niet. Armoede was relatief makkelijkte bestrijden. De mentaliteit van het volk veranderen was veel lastiger. Je kon wel wetten maken, maar dat veranderde waarschijnlijk toch niet erg veel. Ik stelde maar voor te gaan lopen, want dit onderwerp werd me iets te zwaar. Voorzichtig hield ik mijn arm naar hem uit. Ik was vrij verrast toen hij zijn arm erdoor haakte, al was ik wel prettig verrast. Hier in dit land zou niemand stenen gooien als ze dachten dat dit meer dan alleen vriendschappelijk was, of erger, zelfs al was ik de kroonprins. Mijn ouders zouden waarschijnlijk zelfs meegooien. Gelukkig was dat hier niet zo, wat ik erg fijn vond. Rustig begon ik te lopen met de jongen aan mijn arm. Het was nu weer stil tussen ons, maar ik voelde me er toch nog niet helemaal gemakkelijk bij. Ondanks dat ik hier wel rustig met mijn hond arm in arm met hem slenterde. "Heb je al eerder op een normale school gezeten?" vroeg ik toen maar voorzichtig. Dat mijn ouders me weg hadden gerangeert om een normale jeugd in het internaat te hebben betekende niet dat hij iets gelijkends had meegemaakt. Op het internaat had ik gelukkig samen met mijn zusjes gezeten, dus helemaal familieloos was ik niet geweest, maar ik was wel grotendeels opgegroeid zonder mijn ouders. Die hadden het veels te druk gehad met allerlei zaken. Aan de ene kant was ik ze wel dankbaar dat ik als gewone schooier was opgegroeid. Zo stond ik dichterbij het volk, maar aan de andere kant was ik nooit echt close geweest met mijn ouders. Vanaf mijn 4e leefde ik eigenlijk het grootste deel van het jaar op het internaat. Alleen met de feestdagen en de zomervakantie was ik thuis en zelfs dan zag ik ze vaak weinig en was ik veel alleen met mijn zusjes. Daarom was ik ook dolblij dat ik uiteindelijk Harley kreeg. Het werd namelijk zelfs met de geweldige meiden van zusjes erg eenzaam als enige man van het stel. Nu was hij uitgegroeid tot mijn steun en toeverlaat en ik nam hem overal mee naar toe, mijn lieve, brave, altijd vrolijke hond.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik was blij dat hij er uiteindelijk voor koos om het onderwerp te veranderen door te vragen of we gingen lopen, waarschijnlijk was het voor ons beide niet zo'n prettig iets om over te praten. Toen hij zijn arm naar mij uitstak stak ik de mijne er vlug doorheen, als teken van goede wil. Persoonlijk had ik er niet echt een probleem mee om zo te lopen, maar ik stoorde me sowieso al niet snel aan dingen. Gewillig liet ik me door Zayn meevoeren over de campus, en schudde mijn hoofd bij zijn vraag. "Nee, nog nooit. Zelfs de bassischool niet, ik heb altijd thuisscholing gehad. Om me te beschermen en al die onzin," zei ik met een zwak glimlachje. Ergens schaamde ik mij er wel voor, vooral omdat ik daarom hulp nodig had om hier een beetje rond te komen. Ik wilde geen hulp of ook maar een beetje medelijden, ik was geen zwakkeling. Niet dat ik geen lol had gehad toen, want er was een vrouw die mij en Gemma les had gegeven en echt heel aardig was. Ze was meer een vriendin dan een lerares voor ons geweest, ze smokkelde altijd wel een snoepje of koekje of iets dergelijks voor ons mee, aangezien we dat niet mochten hebben doordeweeks. Toch was ik wel jaloers geweest op kinderen die wel gewoon naar school gingen, die samen pauze hadden en buiten speelden, ik kon dat nooit. "En jij? Hopelijk heb jij een wat minder afgesloten jeugd gehad dan ik," vervolgde ik. Eigenlijk had ik het mijn ouders wel kwalijk genomen dat ze mij op deze manier hadden opgevoed, daardoor was ik altijd alleen geweest. De enige die er echt voor me was, was mijn zus, maar dat word op een gegeven moment ook wel irritant. Het grootste deel van de dag zat ik dan in de paleistuin met een boek, het was niet alsof ik zo veel belangrijkere dingen te doen had.

---

Because I love him, do I need another reason?

Morose "Rose" Wynter Collins.

"Oh natuurlijk, ik help je wel even," zegt één stem, ze wist even niet welke van de twee jongens het was. Voorzichtig werd haar onderarm vastgepakt. "Voorzichtig, loop maar mee." Langzaam schuifelde één van haar kamergenoten naar het lege bed en trok haar zacht mee. Dankbaar liet ze zich gelijden. "Daar zijn we dan."
      "Bedankt." Ze twijfelde even en dacht na, toen dacht ze weer aan het Franse en Spaanse accent, dat ze op kleine dingetjes moest letten, dat Niall's stem vrolijk was en dat van Liam warm. En dat de laatste moeite had met zijn Engels. Dit moest bijna wel Niall zijn. "Niall?"
      Niall - of toch Liam - gaat zitten en hielp haar ook hiermee. "En ik weet niet precies wat ik nog meer over mezelf moet vertellen. We zijn in ieder geval beide jongens. Ik ben eigenlijk altijd een vrolijk iemand en niemand kan me echt boos maken. Ik ben ook nooit boos, eigenlijk. Maar oké. Ik weet niet precies wat ik over mezelf kan vertellen." Ze hoorde de voetstappen van Liam dichterbij komen en voelde het bed inzakken, hij kwam dus ook op het bed zitten. "Nou ja, ik heb altijd in Frankrijk gewoond en heb toen besloten om hier te gaan studeren. Ik heb Parijs wel gezien nu en ik ben wel benieuwd naar de mensen hier." Dit was dus Niall, dan was dat ook de persoon die haar naar de bank had gebacht ook diezelfde jongen.
      "Ik weet ook niet precies wat ik nog meer over mezelf moet vertellen. Ik woon dus in Spanje, en ben twintig, maar voor de rest weet ik het niet. En ja, we zijn jongens. O ja, en ik houd van sporten, en muziek, dat is het wel zo'n beetje," verteld Liam.
      Ze glimlachte, muziek, daar hield zij ook van. Ze besefte dat het haar beurt was en een beetje zenuwachtig beet ze op haar lip. "Ik eh, ik ben dus blind, bij een autoongeluk rond mijn derde is mijn hoornvlies zo beschadigd dat ik niks meer kan zien. Na het ongeluk zijn mijn ouders met mij in een buitenwijk van Dublin gaan wonen, maar mijn moeder is depressief geworden en mijn ouders konden de zorgniet aan. Dus woon ik bij mijn grootouders in mijn geboortedorp, Killucan, een klein dorpje in Ierland. Ehm, tsja, dat is het." ze wist het niet, ze wist niet zo goed wie en wat ze was. "En- Ik hou ook van muziek?" zei ze zacht en wat onzeker. "Ik zou jullie wel willen rondleiden, maar dan zouden jullie me wel moeten gelijden, ik kan wel weer vertellen waar alles ongeveer is en wat alles inhoud," zei ze toen maar met een zenuwachtig lachje.

---

Reality's overrated.

Niall Horan

'Ik weet ook niet precies wat ik nog meer over mezelf moet vertellen. Ik woon dus in Spanje en ben twintig, maar voor de rest weet ik het niet. En ja, we zijn jongens. O ja, en ik houd van sporten, en muziek, dat is het wel zo'n beetje,' was Liam zijn antwoord op Rose haar vraag.
'Bedankt,' zei Rose nadat ik haar naar haar bed had genavigeerd. 'Niall?'
'Jup, it's me. No problem,' glimlachte ik. Wat natuurlijk stom was, aangezien ze dat niet had kunnen zien. Ik moet er echt rekening mee houden, dat ik bij haar in de buurt geen handgebaren kan maken of haar iets duidelijk kon maken door middel van gezichtsuitdrukkingen. En dat is lastig, aangezien ik beide heel vaak doe.
'Ik eh, ik ben dus blind, bij een autoongeluk rond mijn derde is mijn hoornvlies zo beschadigd dat ik niks meer kan zien. Na het ongeluk zijn mijn ouders met mij in een buitenwijk van Dublin gaan wonen, maar mijn moeder is depressief geworden en mijn ouders konden de zorg niet aan. Dus woon ik bij mijn grootouders in mijn geboortedorp, Killucan, een klein dorpje in Ierland. Ehm, tsja, dat is het,' vertelde Rose ons. 'En ik houd ook van muziek?'
Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Ik bedoel. Ik heb de perfecte jeugd gehad. Of nou ja. Ik had niet zo veel te klagen. En de dingen waarover ik iets te klagen had, was voor anderen iets waarover zij niet eens konden klagen. En nu zit ik met een meisje op een kamer die eigenlijk gewoon een rotjeugd gehad heeft en met een jongen die eruit ziet als een Griekse god, waarvan ik zijn verleden niet eens weet.
'Oh, mocht je het je afvragen. Ik heb blond haar,' begon ik. 'Oke, eigenlijk is het bruin, maar ik heb het geblondeerd.'
Ik wist niet of ze er behoefte bij had dat ik mezelf ging omschrijven, maar ik wilde niet dat ze een verkeerd beeld voor haar had. Straks dacht ze nog dat ik een roodharige was. Of kaal.
'Ik ben één meter drieënzeventig en ik heb blauwe ogen,' vervolgde ik. 'En ik houd ook van muziek en van sporten. En van gezelligheid.'
'Ik zou jullie wel willen rondleiden, maar dan zouden jullie me wel moeten geleiden, ik kan wel weer vertellen waar alles ongeveer is en wat alles inhoud.'
'Mij lijkt het leuk!' Vragen keek ik Liam aan, wachtend op zijn antwoord.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Zayn Malik
Terwijl we samen met Harley over de campus liepen vertelde Harry zijn verhaal. Ik had best met hem te doen. Mijn jeugd was zeker niet altijd leuk geweest, maar ik had tenminste vriendjes gehad, buiten gespeeld en in een normale klas les gehad. Ik had een gewone jeugd gehad onder de meisjesnaam van mijn oma aan mijn moeders kant. Harry zijn verhaal en mening erover waren erg duidelijk en lieten mij ook inzien dat mijn leven een stuk gemakkelijker eigenlijk was geweest dan dat van hem op dit gebied. Bij zijn vraag knikte ik. "Dat wel. Vanaf de basisschool heb ik altijd op boarding schools gezeten, eerst alleen en later met mijn zusjes samen. We gingen onder de meisjesnaam van mijn moeder's moeder en leefden er als gewone kinderen, zo werden we ook behandelt. Alleen in de zomervakantie en tijdens feestdagen gingen we naar huis. Soms moesten we wel mee naar officiële ceremonies enzo, maar meestal speelden we samen in de gangen en tuin van het paleis. Mijn ouders, en zeker mijn vader, heb ik in mijn jeugd maar heel weinig gezien. Mijn moeder probeerde voor ons minimaal 2 uur per dag uit te trekken als we thuis waren, maar mijn vader heb ik tijdens mijn schooltijd hooguit twee keer per jaar buiten de ceremonies om gezien. Maar ik mag niet klagen, want ik heb wel een vrij onbezorgde normale jeugd gehad. Na mijn middelbare school ben ik gaan reizen en heb ik echt de verschrikkingen in het land zelf gezien. Mijn ouders willen niet naar me luisteren, maar ik wil straks echt een verschil maken, net als dat bij jou het geval is denk ik." Ik beet wat onzeker op mijn lip. Intussen bleef ik staan omdat mijn hond zijn behoefte had gedaan op een grasveldje. Ik ruimde het met een zakje op en gooide het in een afvalbak. Ik was dan wel een prins, hier was ik een normale jongen, daarbij had ik ook twee handen en kon ik best mijn eigen troep opruimen.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
'Ik eh, ik ben dus blind, bij een autoongeluk rond mijn derde is mijn hoornvlies zo beschadigd dat ik niks meer kan zien. Na het ongeluk zijn mijn ouders met mij in een buitenwijk van Dublin gaan wonen, maar mijn moeder is depressief geworden en mijn ouders konden de zorg niet aan. Dus woon ik bij mijn grootouders in mijn geboortedorp, Killucan, een klein dorpje in Ierland. Ehm, tsja, dat is het,' vertelde Rose. Wow, dat is niet niks. 'En ik houd ook van muziek?' zei ze. 'Echt? Van wat voor muziek?' vroeg ik. 'Oh, mocht je het je afvragen. Ik heb blond haar,' vertelde Niall. 'Oke, eigenlijk is het bruin, maar ik heb het geblondeerd.' gaf hij toe. Ik had het niet eens door gehad dat het geblondeerd is, het staat hem zo goed. 'Ik ben één meter drieënzeventig en ik heb blauwe ogen,' beschreef hij zich verder. 'Oh, en ik heb bruin haar, en bruine ogen, en ben één meter zesenzeventig.' beschreef ik mezelf. 'En ik houd ook van muziek en van sporten. En van gezelligheid.' vertelde Niall. 'Ik zou jullie wel willen rondleiden, maar dan zouden jullie me wel moeten geleiden, ik kan wel weer vertellen waar alles ongeveer is en wat alles inhoud.' stelde Rose voor. 'Mij lijkt het leuk!' zei Niall, en hij keek me vragend aan. 'Mij lijkt het ook leuk' zei ik met een glimlach.

---

How far is far

Harry Styles
Na mijn niet al te vrolijke verhaal stelde ik hem de vraag terug, terwijl ik op mijn gemak met hem aan mijn arm doorliep. Ergens was ik wel blij om te horen dat andere van hogere afkomst wel normaal konden leven, dat gunde ik iedereen wel. Geïnteresseerd luisterde ik naar zijn verhaal, al was ik wel een tikje jaloers. Ik zou er veel voor over hebben om toen wel naar een normale school gekund te hebben. Door de laatste stelling die ik hoorde knikte ik langzaam. "Klopt, mijn ouders luisteren ook nergens naar. Ze zeggen dat ik me er niet zo druk over moeten maken. Maar hoe kan ik me er niet druk over maken als ik zie hoe een volledig onschuldig persoon, die toevallig op hetzelfde geslacht valt, in elkaar geslagen zie worden door een stom vooroordeel? Het ergste is nog dat ik er niks aan mag doen, dan word ik terug het paleis ingesleept. Te gevaarlijk en zo. Daarom ben ik ook benieuwd wat het gevolg zou zijn als mijn ouders en volk erachter komen dat hun bloedeigen zoon en kroonprins op beide geslachten valt," filosofeerde ik. Al veel vaker had ik er over nagedacht om erover uit te komen, maar de angst om verstoten te worden was net iets groter dan de wil om te laten zien wie ik echt was. Dat deed pijn, het idee dat ik niet geaccepteerd kon worden door zoiets onbenulligs. Het maakte toch niet uit of ik later met een man of vrouw zou trouwen, zolang ik maar een goede koning was, toch? Ik zag het probleem niet dat zovelen wel zagen, en ik begreep er ook niks van. Langzaam keek ik op toen Zayn zich bezighield met de hond, uit mijn gedachten getrokken. Misschien was dat wel goed, anders bleef ik alleen maar pessimistisch denken. En dat wilde ik hier niet, waar ik de kans had een nieuwe reputatie op te bouwen, een betere dan thuis, waar de mensen nog steeds over me dachten als die verwaande prins.

---

Because I love him, do I need another reason?