De meeste van jullie kennen me waarschijnlijk niet, maar op een of andere manier heb ik het idee dat ik dit even van me af moet krijgen. Vorige week donderdag het laatste uur hadden we Nederlands en gingen we iets doen, waar ik enorm veel van houd: debatteren. Het ballondebat. Voor de mensen die het niet kennen: BN'ers zitten in een ballon, maar de ballon kan het niet aan. Wie blijft erin en wie blijft eruit. Mijn groepje kreeg Arie Slob van de ChristenUnie aangewezen.
Na de eerste ronde stonden ik en een hele goede vriend van mij - ik noem hem even T - tegenover elkaar. Vooraf werden er al een beetje dingen geroepen als: 'Feminist' - geen idee waar dat vandaan kwam - 'En nu in normaal Nederlands' - omdat ik het woord onacceptabel gebruikte - en 'T gaat sowieso winnen.' Natuurlijk niet zo erg, maar tijdens het debat kwam het.. tja, vernederende deel. Elke keer als T iets had gezegd begonnen ze te klappen en te juichen - niet overdreven - waardoor ik nauwelijks kon reageren. En als ik eindelijk kon reageren, riepen ze dat ik niet moest zeiken.
In die vijf minuten heb ik me met veel moeite en pijn sterk gehouden, maar daarna hield ik het niet lang meer vol. Mijn Nederlands docente zei: Gaat het een beetje? En ik zat te janken. Ik ben echt totaal geen type die in het bijzijn van anderen huilt, dus iedereen helemaal verbaasd. Op dat moment voelde ik me vrij... hopeloos, want ik heb twee vrienden in de klas: de ene was al eerder naar huis - wegens chronische ziekte - en de andere was gewoon ziek.
Ik voelde me best wel belachelijk gemaakt in een van de dingen die ik echt heel leuk vind. Niemand zei er wat van en deed enthousiast mee. Pas achteraf zeiden er mensen: Ja, we wilden gewoon even lachen. En soms heb ik ook het idee dat dat de enige reden is, waarom ze me niet recht uitschelden: ze kunnen zo leuk om me lachen...
De dagen daarna werd het eigenlijk niet beter. In de groepschat ging het constant zo: 'Ik heb gehoord dat de ChristenUnie stemmen is verloren. Rara..' En ze blijven er de hele tijd naar terugverwijzen en doen alsof het niets is, terwijl ik er echt mee zit.
Vanmiddag zei ik al tegen hun: Kom op, jongens. Het is niet echt meer leuk. Jullie zijn gewoon dieptriest dat de enige grappen die jullie kunnen maken, een ander benadelen. Praktisch gezien voel ik me dus nogal loner, aangezien de ene vriendin er heel vaak niet is en de andere vriendin best wel goed bevriend is met de 'ergste'.
Sorry voor mijn ongelooflijke zeikverhaal, maar ik wilde het gewoon even kwijt. Verder heb ik het ook niet aan iemand vertelt ofzo, maar ik voelde me gewoon nog kutter dan ik me al voelde. En nog steeds, want iedereen kijkt naar me alsof ik elk moment in huilen uit kan barsten.
#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman