Panic Attacks - Stamcafé

Dit is iets over mij waar ik al een tijdje mee zit, en ik heb na lang twijfelen besloten dat ik hierover mn hart wil luchten.

Een jaar of twee geleden dacht ik eens na over het begrip dood gaan, maar sinds die tijd heb ik het eigenlijk niet kunnen loslaten. Ik kan de slaap 's nachts niet meer vatten. En het komt steeds terug. Soms is het zo erg dat ik er paniek aanvallen van krijg. Dan spannen al mn spieren aan van angst en dan begin ik te trillen en te zweten.

Het is niet dat ik bang ben om dood te gaan maar ik ben bang voor wat er na komt. Ik ben heel bang dat er zeg maar niets is. Maar dan ook echt niets.

Ik vind het heel moeilijk om hier mee om te gaan en het wordt met de tijd erger. Heeft iemand van jullie hier misschien een tip of iets voor. Ik slaap de laatste maanden heel slecht en ik krijg wat vaker paniek aanvallen.

Iemand alsjeblieft, help me .

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Ik was vroeger ook bang voor de dood, maar dan gewoon om het doodgaan zelf. Nu heb ik er helemaal geen last meer van, haha. Ik heb zoiets van 'Het hoort erbij, als het moet, dan moet het'.
En voor dat wat erna komt? Nooit over nagedacht, ik zie wel. Ben best nieuwsgierig, overigens. Als er niks is? Net als slapen dan denk ik, heerlijk. <3 Ik denk niet dat er een reden is om bang te zijn ervoor. Als er niks is, merk je het toch niet, denk ik. Zoals ik al zei, misschien is het net als slapen.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Ik weet wat je bedoelt, ik heb het ook wel eens. Het is eng als je niet weet wat er gaat gebeuren, dat er misschien niks meer is. Sommige mensen denken dat dat de waarheid is, anderen juist wat anders. Het is een kwestie van geloven. Wil je graag dat er wat komt na de dood, dan moet jij er voor kiezen om dat te geloven. Niemand kan antwoord geven op deze vraag die al duizenden jaren speelt. Wat ik altijd tegen mezelf zeg is misschien hard, maar het werkt wel. "Niemand weet wat er na de dood gebeurd, maar waarom zou je de tijd dat je wél leeft verspillen door bang te zijn voor iets waar je toch niet tegen kan vechten? Het is moeilijk, maar je moet het laten gaan. Door er veel aan te denken kan je het niet veranderen. De dood komt wel, iedereen moet er aan geloven. Men must die. Je kan beter genieten van de tijd die je nog rest in dit leven."
Ik geloof dat er iets is dat over ons waakt, dat ons in de gaten houd. Wie of wat dat is? Ik weet het niet, maar het geeft mij een kalm gevoel om te weten dat er iets of iemand is dat om ons geeft. Misschien zijn wij hier zomaar, misschien voor een doel, ik heb geen idee. Ik denk niet dat het zomaar ophoud als we klaar zijn in dit leven. Ik geloof dat we terug komen als iets of iemand anders. En zo niet, dan weet ik heel zeker dat er ergens een plek is waar wij heen gaan.
Zoals ik al zei, het is een kwestie van geloven. Het is toch veel fijner als je geloofd in datgene wat jou de rust geeft om verder te gaan met datgene wat je hier doet? Ik weet dat het maar woorden zijn, en dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar meer kan ik niet voor je doen, ben ik bang. Heel veel succes

---

Frey_ > Whittaker

Waarom ben je bang dat er na de dood niks is? (Ik vind het niet raar dat je bang bent hoor, dat snap ik heel goed) Dan is er dus ook letterlijk niks en zul je er niks van merken. Wat je nu doet is je zorgen maken over iets wat op het moment dat je dood bent misschien wel helemaal niet zo erg is.
Probeer het los te laten en als dat niet lukt kun je misschien een dokter vragen (als je dat nog niet hebt gedaan), die kan je desnoods hele sterke slaappillen geven oid.

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 11:52 ]

Mijn neef is levend begraven geweest, zijn zandkuil stortte in op het strand. Hij moest gereanimeerd worden, want toen ze hem opgroeven was hij al dood. Hij heeft het uiteindelijk na een paar weken in coma wel gehaald.
Maar wat hij blijft vertellen over het dood zijn is dat je er niet bang voor moet zijn. Hij zegt dat het heel mooi en vredig is.

Ik hoop dat dit wat helpt :')

---

#WWED - What Would Emma Do?

Je denkt er aan voor je gaat slapen, dat is het probleem zo'n beetje. Je kan muziek opzetten, voor je gaat slapen, en je dan concentreren op de lyrics of melodie. Daar vallen sommige mensen rustiger van in slaap. Lezen in je bed kan ook helpen, dan zijn je gedachten ook ergens anders.
Heb je vaker een paniekaanval? Want daar zijn ook trucjes voor, die vraag je best eens aan iemand professioneel. Je kan er ook wel lichte medicatie voor krijgen, geloof ik.

---

Everybody wants forever, I just want to burn up bright...

Ik vroeg me af of je als kind zijnde met de dood te maken gehad hebt? Dat er iemand in je omgeving is gestorven of dat je naar een begrafenis geweest bent.

---

Your make-up is terrible

Assassin schreef:
Ik vroeg me af of je als kind zijnde met de dood te maken gehad hebt? Dat er iemand in je omgeving is gestorven of dat je naar een begrafenis geweest bent.

Ik ben mijn opa en tante kwijt geraakt en daarvan heb ik de deksel op de kost moeten vastschroeven. Misschien dat dit er wat mee te maken heeft maar daarvoor had ik er ook al veel last van.

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Junns schreef:
Mijn neef is levend begraven geweest, zijn zandkuil stortte in op het strand. Hij moest gereanimeerd worden, want toen ze hem opgroeven was hij al dood. Hij heeft het uiteindelijk na een paar weken in coma wel gehaald.
Maar wat hij blijft vertellen over het dood zijn is dat je er niet bang voor moet zijn. Hij zegt dat het heel mooi en vredig is.

Ik hoop dat dit wat helpt :')

Ooh bah wat naar Maar ik hoop ook dat dit wat helpt

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Myriophyllum schreef:
Ik weet wat je bedoelt, ik heb het ook wel eens. Het is eng als je niet weet wat er gaat gebeuren, dat er misschien niks meer is. Sommige mensen denken dat dat de waarheid is, anderen juist wat anders. Het is een kwestie van geloven. Wil je graag dat er wat komt na de dood, dan moet jij er voor kiezen om dat te geloven. Niemand kan antwoord geven op deze vraag die al duizenden jaren speelt. Wat ik altijd tegen mezelf zeg is misschien hard, maar het werkt wel. "Niemand weet wat er na de dood gebeurd, maar waarom zou je de tijd dat je wél leeft verspillen door bang te zijn voor iets waar je toch niet tegen kan vechten? Het is moeilijk, maar je moet het laten gaan. Door er veel aan te denken kan je het niet veranderen. De dood komt wel, iedereen moet er aan geloven. Men must die. Je kan beter genieten van de tijd die je nog rest in dit leven."
Ik geloof dat er iets is dat over ons waakt, dat ons in de gaten houd. Wie of wat dat is? Ik weet het niet, maar het geeft mij een kalm gevoel om te weten dat er iets of iemand is dat om ons geeft. Misschien zijn wij hier zomaar, misschien voor een doel, ik heb geen idee. Ik denk niet dat het zomaar ophoud als we klaar zijn in dit leven. Ik geloof dat we terug komen als iets of iemand anders. En zo niet, dan weet ik heel zeker dat er ergens een plek is waar wij heen gaan.
Zoals ik al zei, het is een kwestie van geloven. Het is toch veel fijner als je geloofd in datgene wat jou de rust geeft om verder te gaan met datgene wat je hier doet? Ik weet dat het maar woorden zijn, en dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar meer kan ik niet voor je doen, ben ik bang. Heel veel succes

Ik denk dat ik hier echt wat aan ga hebben, het lijkt me alleen heel moeilijk om zomaar iets te gaan geloven. Snap je wat ik bedoel?

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Hee, ik snap heel goed je angst en ik moet ook wel heel eerlijk bekennen dat ik er ook wel vaak over na denk en er ook wel bang voor ben. Ben zelf christelijk, dus aan de ene kant heb ik wel heel veel aan mijn geloof, maar aan de andere kant blijf ik wel twijfelen wat het lastig maakt. Max Lucado schreef ooit: ''Vrienden kunnen op je sterfbed je hand vasthouden, maar je hebt Jezus nodig die de dood heeft overwonnen'' Hij heeft het ook wel over dat de dood een (hele enge, dat wel) overgang is naar de hemel, maar dat God het in Zijn hand houdt. Zelf vind ik dat wel een hele mooie en geruststellende gedachte.

Maar echt een antwoord op je vraag heb ik niet, want het ligt heel erg aan waar je in wilt geloven en in wat niet. En of dat dan de waarheid is? Wie zal dat zeggen... Wel vind ik het heel dapper van je dat je het onderwerp wel aankaart en er dus niet alleen mee blijft rondlopen! Ik denk dat het heel belangrijk is om er over te blijven praten als je daar de behoefte aan hebt. Denk ook dat het goed is om wel aan de slag te gaan wat je paniek en het slechte slapen betreft, want dat is niet bepaald fijn lijkt me.

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 16:03 ]

---

It took me four years to paint like Raphael, but a lifetime to paint like a child - Pablo Picasso

Thnx all

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Ik heb precies hetzelfde. Toen ik wat kleiner was hoorde ik mensen praten over doodgaan op televisie en toen begon ik er te hard over na te denken en sloeg helemaal in paniek. Nu heb ik er al wat minder last, als ik er nu over begin na te denken kan ik het meestal gewoon van me af zetten en er zijn wel dingen die me geruststellen. Zoals het feit dat ik een vriendin ben verloren in juni, eerst ging ik daardoor heel erg nadenken over de dood en over mensen verliezen en had ik dus echt weer last van die paniek, maar na een tijdje besefte ik dat het wel iets vredigs had hoe mensen geen pijn en verdriet meer lijden wanneer het allemaal voorbij is. Ik had er ook vaak 's nachts last van, omdat je dan alleen bent en te veel nadenkt over alles. Ik kreeg dan paniekaanvallen en voelde me heel vreemd, en begon ook te trillen of soms te huilen. Wat wel hielp wanneer ik een paniekaanval voelde opkomen, is even opstaan en naar buiten kijken, luisteren naar muziek of lezen in een tijdschrift/boek. Dit klinkt misschien vreemd maar wanneer ik andere mensen zag dacht ik altijd "zij lijken zich er geen zorgen over te maken, dus waarom zou ik dat dan wel doen?" heel vreemd, maar het kalmeerde me. Het hangt inderdaad ook af van wat je gelooft, ik ben niet echt gelovig, dus het beangstigd me soms wel dat er misschien gewoon oneindig lang niets is. Maar ik sluit zeker niets uit en soms denk ik dan weer dat er wél iets is, ook al weet ik niet wat, zo'n dingen kan je gewoon nooit helemaal zeker weten. Ik denk dat je gewoon moet proberen te accepteren dat doodgaan een deel uitmaakt van het leven, en de reden waarom het zo angstaanjagend kan zijn is omdat we er zo weinig over weten.
Ik hoop dat een beetje geruststellend is dat je heus niet de enige bent die er last van heeft. (:

Grimm schreef:
Ik heb precies hetzelfde. Toen ik wat kleiner was hoorde ik mensen praten over doodgaan op televisie en toen begon ik er te hard over na te denken en sloeg helemaal in paniek. Nu heb ik er al wat minder last, als ik er nu over begin na te denken kan ik het meestal gewoon van me af zetten en er zijn wel dingen die me geruststellen. Zoals het feit dat ik een vriendin ben verloren in juni, eerst ging ik daardoor heel erg nadenken over de dood en over mensen verliezen en had ik dus echt weer last van die paniek, maar na een tijdje besefte ik dat het wel iets vredigs had hoe mensen geen pijn en verdriet meer lijden wanneer het allemaal voorbij is. Ik had er ook vaak 's nachts last van, omdat je dan alleen bent en te veel nadenkt over alles. Ik kreeg dan paniekaanvallen en voelde me heel vreemd, en begon ook te trillen of soms te huilen. Wat wel hielp wanneer ik een paniekaanval voelde opkomen, is even opstaan en naar buiten kijken, luisteren naar muziek of lezen in een tijdschrift/boek. Dit klinkt misschien vreemd maar wanneer ik andere mensen zag dacht ik altijd "zij lijken zich er geen zorgen over te maken, dus waarom zou ik dat dan wel doen?" heel vreemd, maar het kalmeerde me. Het hangt inderdaad ook af van wat je gelooft, ik ben niet echt gelovig, dus het beangstigd me soms wel dat er misschien gewoon oneindig lang niets is. Maar ik sluit zeker niets uit en soms denk ik dan weer dat er wél iets is, ook al weet ik niet wat, zo'n dingen kan je gewoon nooit helemaal zeker weten. Ik denk dat je gewoon moet proberen te accepteren dat doodgaan een deel uitmaakt van het leven, en de reden waarom het zo angstaanjagend kan zijn is omdat we er zo weinig over weten.
Ik hoop dat een beetje geruststellend is dat je heus niet de enige bent die er last van heeft. (:

Dit wat je nu hebt beschreven , beschrijft ook gelijk waar ik nu last van heb. Ik denk dat ik deze tips eens ga uitproberen maar het is heel erg fijn om te weten dat ik hierin niet de enige ben. Bedankt

---

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.