Bonnie and Clyde • One Direction • Bromance • Speeltopic 1. - Speeltopics

De drie beruchte stellen in de misdaad, niemand is meer veilig voor ze. Ze genieten van de chaos die ze aanrichten, en het net op tijd weg komen als de smerissen weer eens achter hun aan zitten. De drie koppels staan bekend omdat ze banken beroven, en bovenal moorden plegen. Het is nog steeds niet gelukt om de koppels te pakken te krijgen. Het is alsof de geschiedenis zicht herhaald. Just like Bonnie and Clyde.

[ bericht aangepast op 3 maart 2014 - 21:09 ]

How far is far

(Hola)

Because I love him, do I need another reason?

[MT]

"Family don’t end in blood”

[Third!!]

Bowties were never Cooler

[***]

[ bericht aangepast op 3 maart 2014 - 22:43 ]

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Ik zat doodstil in het kleine kamertje van het vervallen pand op mijn gitaar te pingelen. We werden gezocht door de politie, zowel hier als in mijn thuisland. Daarbij werden de huizen van al onze familieleden en vrienden in de gaten gehouden. We konden dus nergens heen. Nu zaten we in een oud pand van een kantoor, wat al jaren leeg stond, maar nooit is gesloopt omdat er krakers in de onderste verdiepingen wonen. Harry en ik zaten hier veilig op de bovenste, omdat die alleen betreedbaar was via het dak. Over de krullenbol, ik schoof nog wat dichter tegen hem aan en trok mijn pet wat verder over mijn haren. Mijn zonnebril had ik af gezet, al voelde ik me er nogsteeds niet heel comfortabel bij. Bij de jongen met de heldere groene ogen durfde ik het wel. Zijn ogen waren namelijk bijna even fel als de mijne. Ik pingelde nog wat en liet ondertussen mijn ogen weer over mijn vriend gaan. We waren al lange tijd op elkaar aangewezen en ik mocht hem heel erg, gewoon als vrienden bleven we onszelf en elkaar volhouden. We waren namelijk beiden zo recht als een geodriehoek. "Zullen we het plan voor morgen doorspreken en dan het bed in duiken, Hazza?" vroeg ik heel zacht. Veel harder sprak ik niet meer. Het bed waar ik het over had was een oud matras met twee kussens en een grote deken in de hoek van het kleine kamertje. Volgens mij was dit vroeger ofwel een opslagkamer of een bezemkast zijn geweest, maar voor ons was het net groot genoeg. We hadden allebei een kleine koffer met kleren, een tas met persoonlijke dingen en ik had mijn gitaar. Dat was ons hele hebben en houden en meer hadden we volgens mij ook helemaal niet nodig. Zeker omdat we min of meer vogelvrij waren verklaard.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zuchtend sloeg ik weer een bladzijde om van het oude, en zeer stoffige, boek om die ik in mijn handen. De avonden hier waren saaier dan in de kerk zitten, dus moesten we onszelf wel met iets bezighouden. Ik had het geluk gehad dat in een hoek van het kleine kamertje een stoffige boekenkast stond met meer dan vijftig, net zo stoffige boeken. Momenteel was ik bezig in To Kill a Mockingbird en was al halverwege het boek, terwijl ik er pas vanavond aan begonnen was. Zacht hummend sloeg ik weer een pagina om en keek op toen de blonde jongen naast me iets dichter tegen me aanschoof. Een kleine glimlach verscheen rond mijn lippen en beschermend sloeg ik een arm rond zijn middel. Nu ietwat afgeleid van het boek luisterde ik met een half oor naar de zachte muziek die uit zijn gitaar kwam. De gitaar die overal mee naartoe gesleept werd, net als een aantal boeken van mij en het kruis dat om mijn hals hing. Het was een geluksbrengertje en had tot nu toe perfect zijn werk gedaan, aangezien we na al die tijd nog steeds niet gepakt waren. "Dat is prima, maar je weet dat we na morgen hier weer weg moeten, he?" Zelf had ik er af en toe nog wel wat moeite mee om sommige verblijfplekken te verlaten, simpelweg omdat ik er gehecht aan raakte. Ik ging het zien als een thuis en zodra onze klus in de desbetreffende stad geklaard was moesten we er weer weg. Ik beet even op mijn lip en dacht na over de aanpak van morgen, het leek niet al te lastig. De bank hier had een zeer minimale beveiliging en weinig camera's, wat natuurlijk mooi uitkwam. Toch had ik het gevoel dat er iets niet helemaal aan de haak was, dat we niet de enigen waren die aasden op het geld dat hier te halen viel.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik bevroor even toen ik Harry achter me voelde bewegen, maar toen bleek dat hij alleen zijn arm om me heen sloeg relaxte ik weer en zakte nog net iets dichter tegen hem aan. Ik ging door met pingelen terwijl ik nadacht over morgen. Zijn woorden over morgen deden me zuchten. Ik hield van dit plekje en was het, voor zover een kamertje met een boekenkast en een oud martras een thuis kon zijn, als thuis gaan beschouwen. Ik stopte met spelen en viste mijn eigen hangertje onder mijn truien vandaan. Vroeger hadden zeker de ondersten strak gezeten, maar nu trok ik er meestal twee of drie over elkaar gewoon om het niet koud te krijgen. Ik hield het hangertje van een mooi groen klavertje 4 tussen mijn vingers en klikte het toen open om zo naar de lachende gezichten van mijn ouders te kijken en een foto van mij en Greg, net voor ik het land uit was gevlucht met Harry. Toen zag ik er nog gezond uit. Toen had ik nog vlees op mijn botten en kleur op mijn wangen. Nu was dat wel een stuk anders. "Ik wil niet, Haz." mompelde ik zacht. Ik was gestopt met spelen en het was helemaal stil in de kamer op onze ademhalingen na. Ik had zo van die dagen dat ik zoiets had van: Sluit me maar op in het gevang. Dan kan mijn familie me ten minste weer komen opzoeken en hoef ik niet alsmaar te blijven wegrennen. Dat rennen zou namelijk eens mijn dood worden. Vroeger at ik constant, maar nu was het een wonder als ik een normale maaltijd per dag naar binnen kreeg. Ik ging langzaam maar zeker aan de eenzaamheid onderdoor. Ik had dan wel Harry, maar het gemis van mijn familie was zo'n enorm gat dat een persoon die nooit kon dichten. "Waarom stelen we het geld eigenlijk? We kunnen het niet eens gebruiken. Een paar mensen omleggen, ontvoeren, angst in boezemen en respect afdwingen, okay, daar kan ik mee leven, en het is toch ook best leuk, maar ik snap gewoon neit waarom we nou weer een bank gaan beroven..." mompelde ik in het wilde weg, misschien meer tegen mezelf dan tegen Harry. Ik snapte het echt niet, al zou dat waarschijnlijk neits veranderen aan de plannen.

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Zeik nat geregend klom ik het kraakpant wat voorlopig ons huis was weer in. Zayn lag nog steeds te pitten. Ik legde het gejatte eten op tafel, en pakte een van de twee kussens die we hadden van de grond. Toen liep ik naar Zayn, en gooide het kussen naar zijn hoofd. 'Wakker worden slaapkop' zei ik. Ik liep naar de tas met onze enge kledingstukken toe, en pakte er wat droogs uit. Ik trok mijn natte kleding uit, en legde het ergens te drogen neer, waarna ik de droge kleding aan trok, en uit één van de tassen mijn revolver pakte. Ik ging aan de tafel zitten, en begon verveeld mijn revolver te poetsen die ik straks waarschijnlijk ging gebruiken als ons plan goed verliep, en bij die gedachten kreeg ik een grijns op mijn gezicht. Vanmiddag zouden we de bank uit de stad overvallen. Natuurlijk zijn er kapers op de kust, maar die kunnen we vast wel aan, zo'n grote concurrentie zal het nou ook weer niet zijn. Hopelijk verloopt alles vlekkeloos, en zitten we hier vanavond met een aardig zakcentje weer. Maar zodra de smerissen erachter zouden komen dat wij hun geliefde bankje overvallen hebben openen ze vast en zeker een klopjacht op ons, en zouden we morgen hier weer moeten vertrekken, wat ik erg jammer vind. Je gaat het hier vroeg of laat toch als je thuis zien...

How far is far

Harry Styles
Ik wist dat het Niall net zoveel pijn deed als mij om plekken te verlaten waar we al langere tijd zaten. Terwijl ik keek naar zijn handelingen met de klaveren ketting verstevigde ik mijn grip op zijn middel een beetje, ik voelde me altijd al een beschermer voor de jongen, ook al was ik jonger. Hij had het nodig en ik deed het dan ook graag. Met mijn blik nog steeds op zijn ketting gericht gleden mijn vingers onbewust over de goudkleurige rong om mijn rechterringvinger, het was het enige dat ik nog van mijn familie had. De andere twee ringen die ik had waren door mij zelf gekocht, maar deze had ik van Gemma gekregen. Voor ik op de vlucht was geslagen met Niall was zij de belangrijkste persoon in mijn leven geweest, mijn steun en toeverlaat en degene bij wie ik altijd kwam voor advies, vaker dan bij mijn moeder. Niet dat ik niet ook van haar zielsveel hield, zij begreep sommige dingen gewoon niet. Daarom was Gemma ook degene aan wie ik had verteld wat ik had gedaan en dat ik haar snel moest verlaten. Ze begreep het en liet het verder rusten. "Ik weet het Ni, ik wil ook niet maar we moeten wel als we willen overleven," mompelde ik, de stilte hier werd nu wel heel luid. Ik kon niet tegen die eeuwige stilte. Vroeger was het echt nooit stil met de blonde jongen in de buurt, maar in de loop van de maanden was hij compleet in zichzelf gekeerd, en het deed me pijn om machteloos toe te moeten kijken hoe hij wegkwijnde. Daarom deed ik zo vaak mogelijk dingen om hem aan het lachen te krijgen, zijn lach liet automatisch anderen ook lachen. Helaas werd dat de laatste tijd ook steeds lastiger. Ik knikte begrijpend bij zijn vraag. "We moeten wel. Weet je nog dat ik laatst vertelde dat ik een plan had? Nou, daarvoor hebben we dat geld nodig. Dan kunnen we naar de rest van Europa, of zelfs Amerika, vluchten en daar een nieuw leven beginnen," zei ik met een klein glimlachje. Hopelijk vond hij het ook een goed idee en gingen we het morgen gewoon doen, daarna konden we opnieuw starten.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Terwijl ik triest en hopeloos naar mijn ketting en de foto's erin keek voelde ik Harry zijn grip om mijn middel verstevigen. Weer kromp ik een beetje in elkaar, maar het voelde zo veilig, alsof hij me voor altijd zou beschermen, dat ik me toch weer ontspande. Hij beschermde mij altijd en tegen alles en ik wilde zo graag ehtzelfde doen, maar ik was gewoon niet sterk genoeg daarvoor. Ik was misschien ouder, maar hij was de volwassene hier. Ik wilde gewoon terug naar huis, terug naar mijn ouders en mijn broer. Zeker op dit soort donkere momenten s avonds. Mijn ouders en broer wisten allemaal wat Harry en ik hadden gedaan, zowel hier als in Ierland en ze gaven nogsteeds om me. Dus zelfs als ik het gevang in draaide zouden ze me komen bezoeken, iets wat niet kon. Toch drukte Harry me met mijn neus op de feiten, wat ik nu nodig had, al voelde het niet fijn. De gevangenis zouden twee jongens als wij inderdaad niet overleven, dus we moesten wel. De stilte in de kamer keerde terug toen hij weer stopte met praten. Vroeger haatte ik de stilte en deed ik er alles aan om het op te vullen. Nu waren die gevoelens er nogsteeds, maar ik durfde gewoon niets meer. Ik begon toch maar zacht in mezelf te mompelen over de bankoverval, wat me op een of andere manier niet lekker zat. we hadden het al een aantal keren gedaan, ik had ook wel eens wat geld opgestuurt, stiekem, s nachts, naar mijn ouders. Toch voelde ik me hier neit goed bij. Ik knikte bij zijn woorden. Ik snapte het ook wel. "Indonesie." mompelde ik zacht. het was het eerste land wat in me op kwam dat misschien veilig zou kunnen zijn. Het was extreem ver, maar we zouden er kunnen verdwijnen en dat was precies wat we moesten doen als we ooit nog terug naar huis wilden kunnen komen. En thuiskomen was iets wat ik zoizo nog wilde. Zeker nu wij langzaam onze wilde streken begonnen te verliezen. Het moorden gebeurde alleen nog maar als het nodig was en we beroofden nu vooral banken om niet in de gevangenis te belanden. Harry had gelijk, we deden dit om te overleven en hopelijk was het binnekort niet meer nodig en konden we een nieuw leven opbouwen, om later weer terug te kunnen keren naar huis. Of dat was in elk geval mijn plan.

Bowties were never Cooler

[Mijn topics]

Spoiler alert: you will save yourself

[Late mijn topics]

Zayn Malik
Overal waren mensen. Ze renden als kippen zonder kop rond, het was chaos. Het geschreeuw ging door merg en been. Ik bedekte mijn oren, maar het was niet genoeg. Het geschreeuw drong mijn hoofd binnen en het leek alleen maar erger te worden. Overal om me heen werd gevochten, lagen mensen dood te gaan. Het was een bloedbad. Plotseling werd ik vastgegrepen door iemand. "Je moet je verstoppen, Zayn!" riep een vrouw die voor me op haar hurken was gaan zitten. Mijn moeder. "Ga naar je zus!" Als vierjarig jongetje kon ik niets anders dan gehoorzamen. Net op het moment dat ik me wilde omdraaien, zag ik het gebeuren. Hoe één van de mannen mijn moeder bij haar haren omhoog trok. Ik hoorde hoe ze gilde, ik zag hoe ze wild om zich heen sloeg. "Mama!" riep ik met tranen in mijn ogen. Er kwam geen geluid uit mijn keel. Precies op dat moment werd het mes door haar hart geboord en was gaan leven voorgoed beëindigd.
"Nee!" riep ik uit terwijl ik overeind schoot. Verwilderd keek ik om me heen. Ik had weer die droom gehad, die herinnering van vroeger. Toen zag ik Liam, die rustig zijn revolver zat te poetsen. Zijn aanwezigheid kalmeerde me iets. "Sorry," zei ik voordat ik opstond en naar de tafel liep. Ik pakte een appel tussen het eten weg en nam een grote hap. Na een tijdje keek ik weer naar Liam. "Wat is het plan?" Om de één of andere reden had ik er zin in, ik had zin in weer eens een beetje actie. Toch, ik had ook wel mijn zorgen deze keer. Er waren anderen, die hetzelfde plan als ons hadden. Het makkelijkste zou zijn dat we ze gewoon zouden afknallen voor zij dat bij ons deden. Toch, dat in de praktijk brengen was iets lastiger. Ik zuchtte en keek weer naar Liam, wachtend op zijn plan, als hij die had.

Liam Payne.
"Nee!" hoorde ik iemand roepen, en ik schrok zo dat ik bijna van mijn stoel op viel, maar nog net op tijd mijn voeten op de grond zette. In mijn geval schrik ik echt omdat ik een slecht geweten heb. Het gevoel dat elk moment de smerissen bij je binnen kunnen staan zorgt voor actie, maar zorgt er ook voor dat je gauw schrikt. 'Allemachtig Zayn, ik schrok me dood..' mompelde ik, en zette de stoel die op de grond was gevallen overeind, en ging er weer op zitten. "Sorry," zei hij voordat hij naar de tafel liep. Ik keek hem aan en knikte. Hij pakte een appel van de tafel, en ik pakte er ook een. Na een tijdje keek hij weer naar mij. "Wat is het plan?" vroeg hij. Ik keek hem aan. 'Het plan is: Laat je niet pakken. Voor de rest is het een kwestie van die andere schooiers voor zijn, of gewoon een kogel door hun kop jagen. En dan, nogmaals, zorgen dat je niet betrapt word. En als we de kluiscode gekraakt hebben, zijn we aardig wat miljoenen rijker. En dan moeten we nog terug hier zien te komen. Het word niet al te makkelijk, maar we hebben wel eens zwaardere klussen gehad.' zei ik, en at ondertussen mijn appel op. Toen hij eenmaal op was gooide ik het klokkenhuis uit het raam, en staarde een paar minuten uit het raam. Nog een paar uur, en dan konden we wel eens miljonair zijn.

How far is far

Zayn Malik
Ik was wakker geschrokken en had geschreeuwd, waardoor Liam bijna van zijn stoel was gevallen. Het zag er grappig uit, maar ik was niet iemand die daar om kon lachen. "Allemachtig Zayn, ik schrok me dood.." mompelde Liam waarna hij de stoel weer overeind zette. "Sorry," zei ik. We aten beide van onze appel en na een tijdje keek ik de jongen aan. "Wat is het plan?" vroeg ik maar. "Het plan is: Laat je niet pakken. Voor de rest is het een kwestie van die andere schooiers voor zijn, of gewoon een kogel door hun kop jagen. En dan, nogmaals, zorgen dat je niet betrapt word. En als we de kluiscode gekraakt hebben, zijn we aardig wat miljoenen rijker. En dan moeten we nog terug hier zien te komen. Het word niet al te makkelijk, maar we hebben wel eens zwaardere klussen gehad." Ik knikte kort en begon toen verveeld met mijn zakmes te spelen. Af en toe liet ik mijn ogen door de ruimte glijden en luisterde ik goed of ik vreemde geluiden hoorde. Dat was gelukkig niet het geval, enkel Liam en ik waren aanwezig. Even keek ik naar de jongen, die nu voor het raam stond. We kenden elkaar al zo lang, Liam was de enige die ooit mijn vertrouwen had weten te krijgen. Volgens mij vertrouwde hij mij ook, iets waar ik blij mee was. "Kom voor dat raam weg, straks zien ze ons." Niet dat ik verwachtte dat de politie elk moment hier door de straat zou rijden, de kans was er wel. En het zou nou niet bepaald leuk zijn als we nu werden opgepakt. Ik had niet echt zin om de rest van mijn leven opgesloten te zitten.