Rol: Danseres
Volledige naam: Lucine Phyre Pedrosian
Leeftijd: Ze is geboren op maandag 16 mei 1994 in de stad Sjoesja, Nagorno-Karabach
Karakter: Als Lucine zichzelf in één woord zou moeten omschrijven zou dat ongetwijfeld iets worden zoals avontuurlijk, instinctief of grenzeloos. Lucine is geen simpele meid om mee om te gaan. Niet dat ze uit het niets boos kan worden, erg bitchy is of te arrogant is om überhaupt met iemand te praten. Nee, Lucine is onbewust een moeilijk persoon. Ze iemand die zich erg richt op het innerlijke. Als Lucine een beslissing moet nemen doet ze dat altijd zo dat ze er honderd procent met haar gevoel achterstaat. Als haar lichaam haar vertelt dat iets verkeerd is, zal Lucine er nooit voor kiezen. Ze is een van de weinige personen die nog echt op haar instinct kan vertrouwen en dit doet ze dan ook altijd. Er zijn maar weinig momenten dat Lucine haar ratio laat meewegen in haar beslissingen, uiteindelijk heeft het gevoel altijd de voorhand. Lucine doet dingen zoals ze voelen. Zo beoordeeld ze mensen ook. Met één blik in de ogen weet Lucine als wat ze van iemand vind en vaak klopt dit ook. Haar onderbuikgevoel laat haar zelden in de steek. Negen van de tien keer is het gevoel dat ze bij iemand heeft terecht. Slechts die enkele keer, als ze het verkeerd heeft, zijn het de meest dierbare mensen die Lucine om zich heen heeft. Deze mensen kan ze niet inschatten, haar gevoel kan niet bij die mensen en juist daarom zijn deze mensen zo interessant. Van deze ‘exemplaren’ was er echter maar één die Lucine ooit is tegengekomen: Murad. Ze kon hem vertrouwen, dat gevoel dat ze ten minste, maar hij hadden ze ook grote geheimen voor Lucine. Iets waardoor het meisje zo aangetrokken was tot hem en waarom ze hem ook moet missen.
Lucine is door haar snelle oordeel en haar instinctief gedrag vaak wat directer dan de mens aankan. Ze heeft er geen problemen mee om iemand even te vertellen waar het allemaal nou echt om draait. Ze vindt het erg belangrijk dat mensen inzien dat je met eromheen draaien nooit je doel bereikt. Lucine is dan ook altijd zo eerlijk mogelijk als iemand haar mening vraagt, maar het echte achterste van haar tong zal nooit iemand zien. Hierdoor is ze vrij imponerend om mee te maken, al bedoelt Lucine het vaak niet slecht.
Lucine is niet iemand die haar gevoelens deelt, zeker niet op de werkvloer. Werk is werk en privé is privé. Daar is Lucine erg professioneel in, maar ook in de privésfeer is het voor haar niet gebruikelijk om zichzelf bloot te geven. Het hoort niet zo bij haar cultuur. Huilen doet ze eigenlijk nooit. De enige keer dat ze nog kan herinneren was toen Murad was verdwenen. Verder kan ze zich niet heugen dat ze een keer heeft gehuild.
Gastvrij is Lucine echter wel. Iedereen is altijd welkom bij haar. In de vriezer, zo’n ieniemienie exemplaar, heeft ze altijd eten liggen zodat iedereen kan aanschuiven. Dat is een van de belangrijkste dingen die ze heeft meegekregen uit familie: naast dat je gevoel er nooit naast zit, moet je iedereen altijd iets te eten aanbieden. En zo doet Lucine dat ook.
Irritaties of woede kent Lucine eigenlijk nooit. Ze kan zich vrij makkelijk over dingen heen zetten. Mensen die ze niet leuk vindt, ontwijkt ze toch wel.
Lucine is een gedreven persoon. Als ze eenmaal een doel voor ogen heeft zet ze zich daar helemaal voor in. Alles en iedereen kan dan wijken. Haar doel op dit moment? Een thuis zoeken, zo snel mogelijk. Lucine voelt zich niet thuis in het grote Amerika, maar door gebrek aan geld moet ze toch echt langer blijven en werken. Hierdoor is ze op de werkvloer toch vaak een wat stille verschijning. Niet dat ze nooit een gesprek begint, maar ze concentreert zich nou eenmaal liever op haar werk. Hoe meer fooi ze binnensleept, hoe eerder ze de Atlantische Oceaan weer kan oversteken. Lucine weet heel goed dat hoe veel ze ook reist, ze nooit een thuis gaat vinden. Ze is overtuigd dat haar thuis is, waar haar thuis was, maar ze wilt niet terug. Uit principe niet. Ze wilt geen deel van een oorlog meer uitmaken. Geen deel van moorden. Geen doel voor scherpschutters, maar Lucine is niet gek. Zolang het land in jou zit, achtervolgt de oorlog je ook. Het is iets waarmee ze moet leren omgaan, maar het maakt haar heimwee niet minder naar het armste land van de Kaukasus.
Uiterlijk: Lucine is een middelgrote meid van 1.70m. Ze is geen dunne spriet, Lucine streeft daar ook totaal niet naar. Ze heeft dikkere benen, een mooie ronde kont en duidelijk aanwezige borsten. Mede hierdoor heeft Lucine wel een klein buikje maar Lucine is trots op haar lichaam en zou dan ook niet eens willen overwegen om er iets aan te veranderen.
Lucine heeft halflange, steile bruine haren. Haar ogen zijn goudkleurig en groot. Ze omringt haar ogen graag met een donker lijntje. Haar wenkbrauwen zijn van natura erg ongelijk en die maakt ze iets lichter dan haar hoofdharen. Meer make-up gebruikt Lucine liever niet. Haar neus is iets wat groter dan gemiddeld. Ze heeft geen grote onzekerheden over haar lichaam en gezicht die niet voldoen aan het modelbeeld van de westerse wereld. Dit komt mede omdat Lucine niet is opgegroeid met de belangen van het uiterlijk. Echter is Lucine wel gek op parfum. Ze heeft misschien wel honderden verschillende flesjes en is gek op een bloemige, vrouwelijke geur.
Lucine is echt een meisje meisje qua kleding. Ze is gek op jurkjes, rokjes, chique tops en hakken. Er zijn dan ook maar weinig momenten dat men Lucine ziet in een broek of op sneakers. De kleding van Lucine heeft altijd een lichte kleur. Wit, roze, mint, elke lichte of pastel kleur komt voor in Lucine’s kledingkast. Vaak combineert ze haar kleding met een donkere top of rok. Lucine is gek op het showen van iets wat bloot. Ze draagt veel croptops of tops met cutouts.
Eigenlijk is Lucine nooit zo van de lichaamsversiering geweest. De enige mensen in de buurt bij Lucine die tatoeages hadden waren de verdwaalde (Russische) soldaten. Lucine vond het altijd ordinair en totaal niet iets voor meisjes, maar het gemis van Murad en haar reizen lieten haar toch een andere kant van de permanente plaatjes zien. Uiteindelijk heeft ze onder lichte aandrang van haar huisgenoot Orlando dan toch een klein tekstje laten zetten. Op de zijkant van haar bovenlichaam, net iets onder haar linkerborst heeft ze een aantal lyrics laten zetten, die ze ooit zelf voor Murad had geschreven.
Take off all of your skin
And brave when you are free
Shake off all of your sins
And give them to me
Close up, let me back yea
I wanna be yours, wanna be your hero
And my heart beats
klik klik
Familie & Geschiedenis: Lucine is de jongste dochter van een Armeens stel uit de autonome regio Nagorno-Karabach dat wordt beïnvloed door Armenië. Lucine is geboren in de culturele hoofdstad Sjoesja. De stad ligt aan de verkeersader die de hoofdstad van Nagorno-Karabach met de Armeense stad Goris verbindt. Sjoesja kent een roerige geschiedenis, net als Lucine. Door Sjoesja's ligging in de Zuidelijke-Kaukasus heeft ze veel verschillende aanvallen over zich heen gekregen, maar uiteindelijk tegen het einde van de 19e eeuw kregen de Russen dan toch de overmacht tegenover de voorgaande heersers (o.a. Perzen en Turken). Tevens was de 19e eeuw een periode van economische en culturele bloei voor de stad en het was in die tijd ook echt een trekpleister in de Kaukasus. Vanzelfsprekend bij zo’n ‘wereldstad’ was Sjoesja ook goed bewoond in deze tijden, maar vredig was het er nooit. De stad werd verdeeld in Azerbeidjaanse en Armeense gebieden.
De ouders van Lucine’s moeder vluchtten begin 20ste eeuw richting Sjoesja, door de dreiging van de Armeense genocide. Zij kwamen terecht in een van de Armeense wijken en daar werd in 1950 hun zevende kind geboren: Araxie, de moeder van Lucine. Araxie had voor een meisje in Nagorno-Karabach een goede jeugd, ondanks dat de regio werd geteisterd door pogroms, moorden en branden. Sjoesja werd benoemd tot hét cultureel centrum van Azerbeidzjan en Araxie vluchtte samen met haar broers, zussen en haar ouders naar het westen, richting de Armeense grens. In een klein dorp groeide Araxie verder op tot een volwassen vrouw en trouwde ze met Armen, Lucine’s vader.
Armen en Araxie’s vader waren beiden lid van het Armeense leger in Karabach en waren betrokken bij de oorlog die ontstond in 1990 tussen de Armenen en de Azerbeidzjans. Na twee jaar oorlog voeren wist het Armeense leger de stad Sjoesja opnieuw in te nemen en niet lang na de inname verhuisden Araxie samen met haar inmiddels zeven kinderen. In 1994, op de dag van de officiële vrede tussen Armenië en Azerbeidzjan, kwam Lucine ter wereld in Sjoesja.
De vrede veranderde niet veel in Karabach, maar in Sjoesja werd het iets rustiger. De rust was logisch want alle Azeri’s die in Sjoesja kwamen werd zonder pardon verwijderd uit de stad. Sjoesja was Armeens geworden. Toch waren er wat dappere Azeri’s die graag hun erfgoed terug wilden. Eén van deze Azeri’s was
Murad Vahid samen met zijn gezin. In 1997 verhuisde het gezin Vahid richting Sjoesja, waar het naast het gezin Pedrosian kwam te wonen. Het gezin Vahid deed zich voor als Armenen, die uit Stepanakert terug naar Sjoesja kwamen. Murad en Lucine trokken vanaf hun derde veel op. Ze gingen samen naar de kleuterschool, de basisschool en ook buiten schooltijd waren de twee altijd samen. Zowel Murad als Lucine had geen andere vriendjes of vriendinnetjes. Ze waren alleen samen. Toen Murad uiteindelijk naar de middelbare school mocht en Lucine dat niet mocht, liep ze ’s ochtends altijd met hem mee naar school en ’s middags haalde ze hem ook weer op. Met veel interesse hoorde ze dan de verhalen van Murad over zijn lessen en op die manier leerde Lucine, via Murad, toch.
In de tijd dat Murad op school zat en Lucine klaar was met het helpen van haar moeder in het huishouden, ontwikkelde Lucine zich creatief, iets wat Murad erg stimuleerde. Ze schreef zelf haar liedjes, zong ze zelf en maakte er dansjes op. Zo kreeg ze langzaamaan liefde voor dit vak. Ook een andere liefde groeide, die voor Murad. Echter dacht Lucine nog steeds dat Murad Armeens was. De liefde was wederzijds en Lucine en Murad kregen op 17 jarige leeftijd een relatie, die werd toegejuicht door beide families. Op 19 jarige leeftijd verloofde de twee zich, maar niet veel later kwam het uit dat Murad geen Armeen was, maar een Azeri. Sinds die dag heeft Lucine Murad niet meer gezien. Ze weet niet waar hij of zijn familie is, maar dat hij in leven is weet ze zeker. Maandelijks krijgt ze brieven of berichten van Murad, zelfs nu ze de wereld overgaat. Ze houdt zich vast aan deze brieven.
Na Murads vertrek had Lucine het inzicht dat Nagorno-Karabach en Armenië geen toekomst voor haar had. De toekomst was vanzelfsprekend de man en Lucine wist zeker dat ze deze niet meer ging vinden in de Kaukasus. Ze besloot om de wereld over te gaan om een plek te vinden waar ze zich helemaal thuis zal voelen. Tussendoor werkt Lucine in grote steden door ergens te dansen of te zingen. Ze begon in Europa waar ze heeft gewerkt in Rome, Madrid en Lissabon. Daarna besloot ze het vliegtuig te nemen richting het Oosten, waar ze eindigde in Tokio. Al snel merkte ze dat ze Aziatische cultuur totaal niet haar cultuur was en vloog ze naar de Verenigde Staten. Ze trede op in grote entertainment steden zoals Las Vegas en Los Angeles. Uiteindelijk had Lucine nog maar geld voor een niet al te lange vlucht en besloot ze naar New York te gaan. Ze melde zich bij verschillende dansclubs en uiteindelijk werd ze aangenomen. Lucine leeft op een mager loontje, aangezien ze de helft naar haar Armeense familie en van de andere helft bewaart ze zoveel mogelijk voor een volgende trip. Lucine woont in een soort studenten huis in Manhattan. Het is geen officieel studentenhuis, want er wonen veel gestrande reizigers of echte arme studenten. Lucine kwam in het huis door Orlando, die ze tegenkwam in een café. Ze woont nu bij hem in het appartement samen met nog vier andere backpackers.
Extra: Lucines echte liefde ligt bij het zingen. Het allerliefste zou ze daar haar brood in verdienen, maar Lucine weet heel goed dat dat een van de moeilijkste dingen zijn.
Lucine heeft het ook niet erg naar haar zin bij ‘The Danger Zone’. Ze is er eigenlijk alleen om geld te verdienen, dat is haar drijfveer op dit moment. Veel andere motivatie heeft ze dan ook niet en dat maakt haar dan ook niet echt geliefd.
Lucine spreekt naast Armeens en Engels ook prima Russisch, aangezien dit verplicht is in de Armeense gebieden.
[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 20:59 ]
"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."
