MSV - Midden Aarde RPG - Speeltopic 3 - Speeltopics

Dit is het schrijftopic voor een verhaal in Midden Aarde.

De rode lijn:

[ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 12:53 ]

Every villain is a hero in his own mind.

[Oh crap, sorry. Als het niet erg is? (; Veel succes met nanowrimo. Ik weet hoe uitdagend het kan zijn, hahha.]

Caution first, always.

'We kunnen toch niet blijven?' vroeg Hobson verward. 'Als we morgen kijken, is iedereen dood!'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'En als we nu kijken is iedereen dood en wij ook,' meende Ignatius.
'Nee, hobbit, als jij met je emmertjes water vuur wilt doven, doe je dat maar alleen.'

Hobson mompelde wat. Als niemand wilde helpen, zou hij ook niet gaan. Hij was misschien snel en klein, maar dat betekende ook dat het vuur hem gemakkelijk kon verzwelgen en in zijn eentje emmertjes over die vlammenzee gooien, was hetzelfde als water naar de zee dragen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Kili zuchtte even. 'Nee we zijn maar met zijn zevenen,' wist hij als enige uit te brengen. 'Wij waren de enige die mee wilden - denk ik.'

Ithilwen Cûtalion
Ithilwen hield haar paard in en luisterde naar het gesprek tussen Ignatius en een ongerust uitziende hobbit die, naar ze meende, Hobson heette. Ze deelde de verontrustheid van de hobbit, haar instinkt riep dat ze erheen moest gaan en de arme mensen daar moest gaan helpen, maar ze kon het moeilijk in haar eentje doen. Voorzichtig liet ze zich uit het zadel glijden en klopte Myrio op haar hals. Haar haren waren ontzettend pluizig en hingen half voor haar gezicht. Het irriteerde haar mateloos, want het kriebelde als een gek. Alweer was ze zo in gedachten verzonken dat ze Thranduil niet had horen aankomen. Pas toen hij een hand op haar schouder legde merkte ze hem op. Lichtjes geschrokken van zowel van zijn plotselinge verschijning als het feit dat hij ineens zo dichtbij stond draaide ze zich om. Van zijn normaal neutrale gezicht was nu bezorgdheid af te lezen.
'Hoe gaat het met je?' vroeg hij. Ithilwen onderdrukte een vlaag van kippenvel bij het horen van zijn stem. Streng sprak ze zichzelf toe op haar gedrag, het sloeg helemaal nergens op dat ze zo reageerde, vond ze. De wind blies om haar heen en liet haar haar weer in haar gezicht fladderen.
'Prima, alleen vind de wind het blijkbaar nodig mijn kapsel te ruïneren.' zuchtte ze.
'Je ziet er prachtig uit.' zei Thranduil prompt. Verbaasd staarde Ithilwen hem aan. Had hij dat nou serieus gezegd? Zelf leek hij ook nogal verbaasd te zijn. Ze knipperde met haar ogen, haalde een hand door haar haar, en probeerde een zinnig antwoord te verzinnen. Het lukte niet echt.

{ Oropher, maak jij de koppeling naar Sha'rin? Misschien dat hij gauw op een ander onderwerp doorgaat en dat ze dan water gaan halen ofzo? I don't know. }

Thranduil Oropherion

Thranduil had tijdens het reizen al gemerkt dat Ithilwen een beetje afgezonderd van de rest had gereden en de gevoelens van bezorgdheid bleef hem vervelen. Bezorgdheid was geen vreemd gevoel voor hem, want als koning van een rijk hoorde dit er eenmaal bij, maar hij had op Legolas na, eigenlijk nooit zorgen om één specifiek persoon. Hij steeg af en hij zette Celewen vast bij een boom, waarna hij haar, na een paar dankbare woorden, rustig liet grazen.
Hij wist niet goed hoe hij Ithilwen aan moest spreken, dus hij besloot maar een hand op haar schouder te leggen. Hij voelde haar schouders lichtjes schokken en hij hoopte dat ze het hem niet kwalijk nam. Hij vroeg haar hoe het met haar ging en hij voelde dat hij oprecht geïnteresseerd was in haar welzijn. Dat was nieuw voor hem, want in het begin hadden ze alleen maar geruzied.
"Prima, alleen vindt de wind het blijkbaar nodig om mijn kapsel te ruïneren," zei ze met een zucht. Thranduil trok een wenkbrauw op, want hij kon niet begrijpen wat er mis was met haar kapsel. Hij vond haar wilde lokken nu juist nog aantrekkelijker dan voorheen.
"Je ziet er prachtig uit," gooide hij er onbeholpen uit. Daarna sloot hij meteen zijn mond. Een paar weken zonder kroon en je verandert al in een adolescente elfling, dacht hij bitter, maar het leek hem sterk dat de ergernis van zijn gezicht af te lezen viel, het was namelijk zo dat hij haar alleen maar geschokt aan kon kijken. Het viel hem nauwelijks op dat Ithilwen ook niet wist wat ze moest doen en hij had gelukkig de kans om de situatie te ontvluchten toen Sha'rin, één van de Haradrim, aankondigde dat ze water zou gaan halen.
"Ik... Ik ga met Sha'rin mee... Water halen... Zoals ze net al zei..." stamelde hij ongemakkelijk en hij draaide zich abrupt om. Hij had de woorden niet gestotterd, maar ze hadden wel onduidelijk en onzeker geklonken. Thranduil liep richting Sha'rin en zijn neutrale blik was nu weg. Hij keek met een frons naar de grond en hij hoopte dat niemand op hem had gelet.

[Wat een sukkeltje is het toch... c:]

Caution first, always.

Ithilwen Cûtalion
'Ik... Ik ga met Sha'rin mee... Water halen... Zoals ze net al zei...' zei Thranduil ongemakkelijk. Ithilwen keek hem met een schuin oog aan, hij zag er ontzettend schattig uit als hij bloosde. Thranduil draaide zich om en liep weg in de richting van een mensenmeisje, dat een stukje verderop stond. Zijn blik was op de grond gericht en hij had zijn schouders een beetje opgetrokken, alsof hij over hoofd gezien wilde worden. Ithilwen was over haar eerste verbazing heen en moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Ze gaf Myrio een kus op haar neus en danste achter hem aan.
'Prima, ik ga met je mee!' Er klonk een onderdrukte giechel door in haar stem, maar het kon haar niet schelen. De Thranduil die ze kende was verdwenen, en had plaats gemaakt voor een zorgzame, lieve en vooral lachwekkend onhandige elf. Hij maakte haar vrolijk en dat was, besefte ze, precies wat ze nodig had. In een opwelling pakte ze hem bij zijn hand en sleurde hem huppelend mee in de richting van het meisje dat hij Sha'rin had genoemd. Met een laatste sprongetje kwam ze neer voor de jonge vrouw en keek haar lachend aan.
'Hoi, ik ben Ithilwen en dit is Thranduil. Zullen we je helpen met het halen van water?' Ja, dacht ze, ze voelde zich al helemaal thuis hier.

{ Haha, melige bui. Alsjeblieft Oropher, are you happy now? (: }

[Very happy!]

Thranduil Oropherion

'Prima, ik ga met je mee!' hoorde hij Ithilwen roepen en hij moest moeite doen om niet hardop te zuchten. Hij wilde wel graag bij haar in de buurt zijn, maar op dit moment zou hij liever door de grond zakken. Dat beschaamde gevoel werd nog erger toen hij een hint van gegiechel in haar stem hoorde. Ze had dus gemerkt dat hij zich als een idioot had gedragen.
"Huh?" bracht Thranduil verbaasd uit toen ze ineens zijn hand beetpakte. In Mirkwood zou hij haar streng hebben aangesproken, maar hij besefte nu dat hij behoefte had aan een goede vriendin. Ze huppelde verder en gelukkig kon hij haar pas met zijn lange benen vrij makkelijk bijhouden. Hij hoefde dan in ieder geval niet mee te rennen.
'Hoi, ik ben Ithilwen en dit is Thranduil. Zullen we je helpen met het halen van water?' vroeg ze spontaan. Thranduil kneep met zijn losse hand in de brug van zijn neus en hij deed zijn ogen dicht. Toch kon hij een kleine glimlach niet van zijn gezicht houden. Hij was duizenden jaren oud en dat voelde hij ook. Naast de verwondingen in zijn gezicht was zijn lichaam nog net zo vitaal als vroeger, maar hij voelde in zijn hart altijd dat hij ongelofelijk moe was. Toch voelde hij zich op dit moment jonger dan hij zich sinds velen jaren gevoeld had. Hij had nog steeds spijt van zijn eerdere uitspraak, maar de manier waarop Ithilwen ermee omging was niet per se vervelend.
"Hallo, Sha'rin," zei hij plechtig, als een poging om nog een beetje geloofwaardig over te komen, maar toen hij Ithilwen aankeek moest hij toch glimlachen.

Caution first, always.

Gengi gromde.
'Het heeft geen zin om iedereen te redden die in nood is. We zijn hier geen superteam. Dan had meneer de Blauwe wel meer debielen uitgezocht voor dat klusje.'
Ze was afgestegen van haar pony en keek rond om te zien of het zin had om te jagen. Ze weigerde ronduit om alleen nop bessen en noten te leven en snakte naar een goed stuk vlees. Ze haalde haar pikhouweel van haar gordel en legde het handvat op haar schouder.
'Als de vrouwen water halen, ga ik wel wat voedzamers zoeken,' zei ze en ze stapte de struiken in.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Sha'rin keek de twee elfen even kort aan en knikte toen. Ze pakte twee waterkruiken van de grond en beende op het stroompje af dat ze pasgeleden gepasseerd waren.

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen glimlachte en liep achter de vrouw aan. Het leek haar een aardig meisje, ondanks haar angstaanjagende uiterlijk. Misschien was het niet zo'n losbol als zij, maar ze hoopte dat ze vrienden konden worden.
'Sha'rin was het toch?' vroeg ze, om het gesprek op gang te brengen.

Sha'rin knikte, maar vond dat nog een domme opmerking gezien haar metgezel dat net ook al had opgemerkt. 'En jullie zijn?'

Every villain is a hero in his own mind.

Ithilwen lachte, Sha'rin was er niet helemaal bij volgens haar. Dat had ze net enkele seconden geleden verteld.
'Ik heet Ithilwen, ik kom uit Mirkwood. En die daar,' Ze wees met haar duim over haar schouder naar Thranduil. 'is Thranduil, heer van het Mirkwood. Maar wat brengt jou hier, als ik vragen mag.'

[Hahaha. Oké, dat was een flinke faal.]

'Het voorkomen dat een draak de omliggende landen zal verbranden is iets wat we allemaal willen voorkomen, nietwaar?' antwoordde Sha'rin.

Every villain is a hero in his own mind.