Ik durf niet meer - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik kano al mijn hele leven, net zoals mijn moeder, broer en zusje. In de zomervakantie gaan we vaak wildwaterkanoën, wat ik heel erg leuk vind. Thuis deed ik eerst aan kanoslalom maar nu zit ik al drie jaar op kanopolo en ik hou er heel veel van. Het zit tussen basketbal en rugby in maar dan in boten. Ik zou er een uur lang over kunnen praten maar dat ga ik niet doen.
Nu is het probleem dat ik in de zomer tijdens het wildwaterkanoën een rivier ging varen die een moeilijk stukje had (dit stukje heette de botenkraker, om even aan te geven wat voor stukje dit was) en ik wist niet zeker of ik het wel kon. We zouden voor het stukje onze kano's even aan de kant leggen om het stukje te bekijken. Ik durfde het eigenlijk niet. Maar ik vond het te leuk om die rivier te laten schieten dus ging ik varen. Eenmaal op de rivier ging er iets mis, ik kwam maar niet stil te liggen. Daarom moest ik wel dat stukje op en heb ik het niet meer van tevoren gezien. Mijn moeder voer met me mee varen en samen gingen we dat stukje varen. Tot mijn verbazing ging het redelijk goed, tot ik opeens om ging en dus moest zwemmen. Het was een stukje waar heel veel stenen lagen, en het water was er heel erg wild. Voor mij voelde het alsof ik dood ging. Maar het lukt om mij goed het water uit te krijgen en wat ik eraan over hield waren twee gekneusde tenen, zeer pijnlijke benen en een trauma.

Meteen toen de trainingen weer begonnen ging ik meetrainen, en als je van de zijkant zou kijken, zou je denken dat alles goed ging. Eigenlijk was ik redelijk bang om om te gaan, alleen duwde ik het een beetje aan de kant en ging ik door met trainen.
Ik weet niet precies hoe het komt, maar opeens was ik vorige week tijdens training helemaal bang om om te gaan, waardoor ik echt waardeloos speelde en ik bijna moest huilen. Ik ben nog steeds bang, hoewel ik het me nu pas echt realiseerde, heb ik nog steeds last van de zomer.
En nu komt nog een groot probleem: in de zomervakantie gaan we weer kanoën. Ik durf niet, maar mijn vader vindt dat ik me aanstel. Ik weet niet hoe ik dit op moet lossen.
En het grootste probleem is dat ik tijdens de vorige training eigenlijk gewoon wou stoppen met de hele sport. Hier zit ik nu al de hele tijd mee, alleen ik durf het niet tegen anderen te zeggen omdat ik dus de hele tijd zeg dat ik het heel erg leuk vind, hoewel ik eigenlijk gewoon doodsbang ben.

Spoiler alert: you will save yourself

Als je er over vertelt, klinkt het wel alsof je het leuk vond.
Een trauma verwerk je niet zomaar, dat kost tijd en gewenning, confrontatie. Je moet gewoon weer voorzichtig opbouwen: rustige stukjes, waar er zeker geen stenen liggen, tot je weer in je eigen capaciteiten gaat geloven, want je bent uiteindelijk wel echt goed!
Het zou zonde zijn ermee te stoppen door één ongeluk, het is als bij paardrijden: als je valt, moet je er terug op kruipen, anders durf je nooit meer.

Everybody wants forever, I just want to burn up bright...

Wauw, dit komt wel bekend voor. Niet dat ik ook kano, maar gewoon je gevoelens (ik kitesurf)
En heb ook echt een keer iets naars meegemaakt en toen durfde ik daarna ook niet meer. Ik ging allemaal smoesjes bedenken.
Het beste wat je kunt doen is het onder ogen komen . En toch met iemand er over praten. Bij mij duurde het een half jaar voordat ik echt weer het water op durfde.
Maar praten helpt, want mensen die het weten kunnen je erbij helpen. Vertel het anders eerst alleen aan je moeder? Zij was erbij dus misschien snapt zij het makkelijker?

Schrijven; een manier van dagdromen waarbij je elke letter op papier zet die je voor je ziet !

ik heb ook een kano trauma omdat ik daardoor in 0 graden water ben beland, nu heb ik het al niet op water wat niet in een zwembad is... dusja ik ga oko niet liever meer op boten.

Maar probeer er over te praten, praat erover hoe je je voelde, wat je dacht, wat ging er door je heen en wees eerlijk. Vertel het aan iemand en ga het dan samen met iemand die jij vertrouwd stukje voor stukje meer rihcting het gevaar. dus start makkelijk en maak het steeds moeilijk. Dan overwin je steeds een beetje en een stukje en dan kun je trots zijn en dan uiteindelijk zal het goed komen.

Change is for weirdos ~ Niall Horan