Dit word echt een ontzettende zeur topic, dus als je daar even geen behoefte aan hebt klik dan op het rode kruisje rechts bovenin.
Goed, allereerst... ik ben RL helemaal niet iemand die toegeeft dat het helemaal niet goed gaat met mij... maar op het internet voel ik mij gewoon lekker anoniem. Ik kan het niet precies verklaren waarom ik het doe, maar ik voel mij hier veilig. Mijn verhaal is niet echt een geheim, maar ik ben RL gewoon gewend nooit wat toe te geven.
Ik zit in een depressie, in Augustes vastgesteld, maar ik wist het al langer. Oktober 2012 heb ik een chronische rug aandoening ontwikkeld waarin ze het eerste half jaar geen diagnose voor konden stellen. Ik had van alles gehoord, het zit tussen je oren, je bent te dik daar komt het door, ect, ect... Een jaar lang was ik niet in staat om mijn huis echt te verlaten, ik kwam nauwelijks de trappen op en af (ik woon in een flat zonder lift) en genoot verschrikkelijke pijn. De oplossing... heftige pijn medicatie waardoor ik ook nog eens een doodkonijntje werd. Pas in mei hebben ze hyper mobiliteit in combinatie met zware bekkeninstabiliteit vast gesteld. 8 weken revalideren heeft wel iets geholpen, maar ik loop nog steeds met pijn. Dit heb ik geaccepteerd maar het is wel vervelend.
Doordat ik nooit meer mag tillen (boven 10 kg) heb ik mijn opleiding (3e jaars verpleegkundige) moeten laten vallen. Een harde klap in mijn gezicht, want het was mijn droombaan... ik wilde helemaal niets anders. Het voelde alsof alles in elkaar viel. Mijn lijf, mn opleiding, mn toekomst... Vrienden lieten mij in die tijd ook al zitten. Tja... ik kon nu eenmaal niet zomaar mee. Gelukkig een kleine groep vrienden die mij in een rolstoel mee namen bijvoorbeeld naar de festivals. Zonder hen was ik er niet meer geweest.
Goed september 2013 weer begonnen met een versnelde opleiding maatschappelijke zorg. Ik moest en zou in de zorg blijven en ik ging er voor knokken. Twee jaartjes op mijn tandjes bijten en ik had alles weer op de rit! Dacht ik...
Nog geen twee maanden na de start van mijn opleiding ging er weer genoeg mis. Mijn rechterkant van mijn lichaam viel spontaan uit, geen gevoel meer... heel eng. Dokters namen mij weer niet serieus, het zou wel een beetje hoofdpijn zijn, gaat wel over. Twee maal op de spoedeisende hulp door mijn huisarts gekomen, twee maal weggestuurd. Tot ik van mijn werk werk gehaald met de ambulance omdat de aanval van uitval nu ook ging zorgen voor hersenbloeding symtomen. Toen werd ik vervoerd naar een ander ziekenhuis, ik was helemaal klaar met mijn normale ziekenhuis. Daar een neuroloog gekregen die mij wel serieus nam. Elke scan relevant voor neurologische onderzoeken gezien... uitkomst, allemaal normaal. Verdomme, weer niets weer lege handen. Ik zag het geintje met die rug waarbij ik ook elke scan en onderzoek in het ziekenhuis wel had gezien en geen uitkomst kreeg. Toch een diagnose, zware migraine zonder hoofdpijn. Toch vrij zeldzaam en heel erg hinderlijk, want ik kon dagen lang last hebben van uitval. Advies van de neuroloog, drie maanden psychologische hulp om te zien of het stress gerelateerd is anders in maart medicijnen voor de rest van mijn leven...
Ondertussen, een negatieve stage beoordeling, negatief studieadvies (nog niet bindend) een hoop onbegrip op school en een akkefietje met een klasgenoot waardoor ik ook nog een geschorst werd omdat hij mij aanviel...
Vrienden om mij heen (gelukkig niet iedereen) laten mij vallen als een baksteen. Ik ben super somber, kan niet goed meer lachen en slaap verschrikkelijk. Ik heb zo ontzettend het gevoel dat alles wat ik opbouw weer in de kak zakt, hoe hard ik ook vecht. Er zijn ondertussen nog zoveel meer dingen gebeurd, tante in het ziekenhuis, vriendin in het ziekenhuis, terug kerende stress gerelateerde ruzies met mijn partner, moeder steeds zieker, broertje steeds meer onhandelbaar. Ik zie mijn eigen familie zo weinig en ik mis ze, maar ze hebben het gewoonweg (en logisch) te druk. Ik ben gewoon echt op.
Ik wilde vooral mijn hart even luchten hier op Quizlet, maar wilde jullie ook vragen hoe jullie met langdurige heftige situaties omgaan?
Dankjullie voor het lezen 
[ bericht aangepast op 5 feb 2014 - 21:45 ]
Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.
Heel veel sterkte in elk geval!