|RPG| The New Atlantis || Rollentopic |200| - Rollentopics

Thalin schreef:

– Wezen:
Halfgod
– Naam:
Philip Crowe
– Leeftijd:
21, is jarig op 5 januari
– Karakter:

Philip heeft zijn temperament geërfd van zijn vader. Hij is altijd opzoek naar spanning, en zal niet snel opgeven voor hij dat gekregen heeft. Hij heeft eigenlijk altijd wel met iemand ruzie, en heeft daar helemaal geen problemen mee. Hij is zowel fysiek als mentaal erg sterk en verliest daardoor niet erg snel een discussie of gevecht. Als hij dat wel doet, dan is het goed mis. Hij wordt dan verschrikkelijk kwaad, want hij kan erg slecht tegen zijn verlies. Daarentegen kan hij wel dagen lang opscheppen over een overwinning, en hij zal het verlies er ook flink inwrijven bij de verliezer.
Zijn moeder heeft geprobeerd hem goed op te voeden, en ondanks dat hij eigenlijk altijd ergens boos over is of ergens een probleem in ziet, heeft hij ook zo zijn vriendelijke kant. Die kant is echter alleen bestemd voor degenen om wie hij geeft, en dat zijn er niet veel. Naar hen toe is hij erg beschermend, af en toe wat té, en goedgehumeurd (voor zijn doen).
Hoewel hij geniet van de ruzies en discussies, is het ook erg eenzaam. Hij heeft vrijwel geen vrienden (alleen een paar die net als hem kinderen van Ares zijn, en nog een paar die het op de één of andere manier bij hem volhouden), en hij heeft daardoor eigenlijk nooit wat te doen. Hij snapt zelf niet goed dat de manier waarop hij zich gedraagt de grootste reden is waarom hij amper vrienden heeft. Voor hem is het doodnormaal, en niemand heeft hem er ooit op gewezen.
Op de één of andere manier lukt het Philip heel goed om met dieren om te gaan. Hij kan uren met paarden en honden bezig zijn zonder ook maar één keer boos te worden. Hiervoor heeft hij dan ook een eigen paard, waar hij altijd naar toe gaat als hij zich eenzaam voelt. Op zo'n moment moet niemand hem storen, omdat als dat wel gebeurt hij verschrikkelijk kwaad kan worden.
Al met al moet je erg oppassen als je bij hem in de buurt bent, behalve als je zelf redelijk gebekt bent en goed kan vechten. Of veel zelfcontrole hebt.
– Uiterlijk:
Julian Naderer
Ondanks zijn 'slechte' innerlijk heeft Philip een vriendelijk ogend uiterlijk. Hij heeft donkerbruin, bijna zwart haar dat altijd in een kuif zit. Hij spuit er elke ochtend heel wat haarlak in, want zonder kuif gaat hij de deur niet uit. Over zijn hele gezicht zitten lichtbruine sproetjes, maar die kun je alleen zien als je heel dichtbij hem staat. Zijn neus is smal en zijn lippen redelijk dun, maar samen maken ze het hele plaatje een mooi geheel. Zelfs de permanente frons tussen zijn wenkbrauwen staat hem goed.
De rest van zijn lichaam is gespierd en lang, wat hij heeft geërfd van zijn vader. Zijn lichaam is gebouwd om mee te vechten, en dat doet hij dan ook graag. Zijn lengte is precies goed, en zorgt ervoor dat hij niet slungelt maar juist snel en behendig kan zijn. Uiteindelijk zijn zijn spieren het indrukwekkendst: elke spier op zijn lichaam is enorm en geweldig afgetraind.
– Kracht:
Emotie-projectie

De telepaat werkt in op de emoties van een persoon en versterkt deze dusdanig dat de persoon niet meer rationeel kan nadenken en overgaat tot verkeerde/onlogische daden. Een voorbeeld is angst-projectie waarbij de telepaat inspeelt op iemands angsten (meestal het verlies van iets wat hen dierbaar is) en kan deze via een illusie werkelijkheid laten worden. Een andere vorm is angsvergroting waarbij iemands angst zo groot wordt dat hij tot irrationeel handelen overgaat. Een ander voorbeeld is woede-projectie/versterking of depressie/verdriet-projectie/versterking en zelfs vreugde-projectie/versterking. Een telepaat kan door deze projectie/versterking iemand tot waanzin en zelfs zelfmoord drijven.
Zijn vader kan hetzelfde. De kracht helpt hem om mensen te laten doen wat hij wil, al kan hij het nog lang niet goed genoeg om mensen mee te vermoorden. Hij wil het wel heel graag zo goed onder controle krijgen, maar hij kan dit alleen met hulp van anderen en niemand wil hem dat geven.

– Geschiedenis:
Philip's moeder werd verliefd op een man die zichzelf Ares noemde. Ze vond het een vreemde naam, maar hij was zo aantrekkelijk dat ze er niet veel aandacht aan besteedde. Nadat ze ongeveer een week samen waren, verdween de man die zichzelf Ares noemde. Philip's moeder was er kapot van, vooral toen bleek dat ze zwanger van hem was.
Op 5 januari kreeg ze een kindje, die ze Philip noemde. Al snel bleek dat hij last had van een agressiestoornis, al was er geen duidelijke oorzaak. Hij kreeg therapie, maar niets hielp. Zijn moeder gaf hem zoveel mogelijk liefde, al begon ze het een beetje zat te worden. Philip luisterde nooit naar haar, en het begon uit de hand te lopen. Ze moest hem afstaan aan jeugdzorg, wat ze uiteindelijk met veel moeite - en een beetje opluchting - deed.
Philip bleef daar tot zijn zestiende wonen, waarna zijn moeder besloot hem weer terug te nemen. Ze dacht dat het beter met hem ging, en dat ging het ook. Bij jeugdzorg hadden ze dieren, en daar was Philip bevriend geraakt met één van de paarden. Toen hij daar weer weg moest, was hij agressiever dan ooit. Zijn moeder was radeloos, en kocht als wanhoopsdaad het paard over van de jeugdzorg. Meteen werd Philip weer wat zachter, al was hij nog wat wantrouwig. Hij nam veel afstand van alles en iedereen, en ging alleen nog maar om met het paard.
Toen besloot zijn moeder weer opzoek te gaan naar de man die zichzelf Ares noemde, omdat ze erachter wilde komen wat er met haar Philip aan de hand was. Al snel belande ze op Wikipedia, waar uitleg stond over een God uit de Griekse mythologie: Ares, de god van de oorlog. Eerst wilde ze het niet geloven, maar omdat ze écht radeloos was, besloot ze het te geloven en ging ze op zoek naar een oplossing. Toen vond ze Het Nieuw Atlantis. Meteen stuurde ze Philip erheen, in de hoop dat hij eindelijk weer eens rustig kon worden. Op zijn achttiende verjaardag zette hij zijn eerste voetstap in 'Het Nieuwe Atlantis', maar zich thuis voelen deed hij nog niet meteen. Dat kwam later pas, toen hij nog meer zoons en dochters van Ares tegen kwam. Hij had zijn nieuwe thuis gevonden, maar de agressie ging niet weg.
– Extra:
(Dit is alleen als het ook van jou mag, Jafar). Philips paard mocht ook mee naar Het Nieuwe Atlantis. Het is een merrie, en ze heet Eris. Philip is één van de weinigen die op haar mogen rijden.


God wat een werk. Is het goed zo?