[RPG] Give me back my life! - Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 19:19 ]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Elanore.

Samen stonden ze het eten te maken, twee andere meiden waren aan pannenkoeken begonnen, wat ook wel handig was als iemand iets anders wou dan wat wij hadden gemaakt. "Maar vraag jij je ook af waarom we hier zijn?" hoorde ik hem vragen. Zacht schudde ik mijn hoofd. " Maar het heeft vast iets te maken met sowieso al het haardvuur. "Zei ik erachteraan en zette de pan op tafel. " ALLE LUIE MENSEN DIE OP HUN KAMER ZITTEN NAAR BENEDEN VOOR ETEN OF VERHONGER MAAR." Gilde ik door het huis, waarna ik een stapel borden op tafel zette. Het bestek legde ik ernaast en na het aanrecht opgeruimd te hebben ga ik erop zitten.

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Rawiyah schreef:
Aonea Ann Miller ~ Ijs

"KUNNEN DE MENSEN DIE PANNENKOEKEN LUSTEN ZICH EVEN MELDEN?" Gilt Felicity naar iedereen. Ik glimlach en zeg "als niemand komt omdat ze het niet gehoord hebben, wat me onwaarschijnlijk lijkt," ik knipoog "dan loop ik zo wel even door het huis om mensen te halen. Je mag ook mee, dan kunnen we samen het huis verkennen." Felicity bakt de eerste pannenkoek, maar die mislukt. Ze deelt het in tweeën, en geeft mij een helft. Ik schenk haar een warme glimlach, en eet het stuk op."hmm, lekker!" Zeg ik.

[ik weet even niets om verder te doen, sorry
En ik ship Felicity en Aonea zo hard, omg ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

MissMills schreef:
Collin August Blanchard ~ Lucht

Arthur haalde zijn schouders op. Ik wachtte op zijn reactie, wat best lang duurde. Zo te zien was hij een beetje in gedachten verzonken. Opeens zuchtte hij. 'Oké, maar dan ga ik ook wel beneden slapen, anders denk ik de hele tijd aan jou.’ zei hij. Ik glimlachte, het klonk een beetje fout, maar ik wist wat hij bedoelde. ‘Ik bedoel, dan ga ik me schuldig voelen dat ik jou beneden op een bank laat slapen terwijl ik hier alles voor mezelf heb.' Hij keek me vanuit zijn ooghoek aan en wachtte op mijn reactie. Ik glimlachte en haalde mijn schouders op. ‘Wat jij wilt,’ zei ik. ‘Had jij trouwens al gezien dat de kasten vol met kleding zitten? Zou hier iemand wonen?’ vroeg ik, een ander onderwerp aansnijdend. Ik keek hem vragend aan en wachtte op zijn reactie.

-

Arthur Lorensz

'Wat jij wilt,’ zei de jongen en haalde zijn schouders op. Waarschijnlijk vond hij mijn gedrag net zo vreemd als ik zelf.
‘Had jij trouwens al gezien dat de kasten vol met kleding zitten? Zou hier iemand wonen?’ vroeg hij vervolgens. Ik haadlde mijn schouders op. 'Geen idee,' mompelde ik en wierp een blik in een van de kasten die op een kier open stond. Bovenop een stapeltje truien lag, keurig gestreken en opgevouwen, een lichtblauwe sweater waar een paar Spaanse zinnen op stonden. Hij kwam mij akelig bekend voor. Ik deed de deur verder open en pakte de sweater op. De onderkant was een beetje rafelig en de capuchon was een paar tinten lichter dan de rest van het kledingstuk. Met ingehouden adem keek ik naar de rechterschouder. Verschrikt liet ik de sweater uit mijn handen vallen toen ik een klein gat opmerkte. Dit was niet zomaar een sweater, het was míjn sweater. Mijn sweater, die nu in mijn stinkende kledingkast hoorde te liggen in het appartement van mijn oom in Barcelona.
'Kunnen de mensen die pannenkoeken lusten zich even melden?' klonk een stem. Ik schrok op en herinnerde me dat ik niet alleen was. Met een uitgestreken gezicht keek ik naar mijn kamergenoot. 'Zullen we maar naar beneden gaan? Ik heb best wel trek,' zei ik, niet geheel naar waarheid. Ik was misselijk. Kotsmisselijk. Er was iets vreemds met dit huis, dat was zeker. Ik vroeg me af wat de bedoeling was van dit alles. Was het een valstrik? Zou er straks een boze heks komen om ons allemaal op te eten? Het zou me niets verbazen.

-

Collin August Blanchard ~ Lucht

Geen idee,' mompelde Arthur en hij keek in een van de kasten. Hij deed de deur open en pakte een lichtblauwe sweater met wat zinnen erop. Voor zover ik kon zien was er niet veel bijzonders aan. Arthur bekeek het kledingstuk echter goed en opeens liet hij hem vallen. Ik trok mijn wenkbrauwen vragend op maar zei niks. Ik liet het maar zoals het was. ‘KUNNEN DE MENSEN DIE PANNENKOEKEN LUSTEN ZICH EVEN MELDEN?’ gilt een meisje opeens door het hele huis. Dat was waar ook, er waren nog veel meer mensen. Ik had eigenlijk niet zoveel honger, maar ik wist dat ik toch wat zou moeten eten. Ik zag Arthur opschrikken uit zijn gedachten. 'Zullen we maar naar beneden gaan? Ik heb best wel trek,' zei hij en ik knikte. Dan zou ik de anderen ook eens kunnen ontmoeten. ‘ALLE LUIE MENSEN DIE OP HUN KAMER ZITTEN NAAR BENEDEN VOOR ETEN OF VERHONGER MAAR!’ gilde nog iemand. Ik keek Arthur en haalde mijn schouders op, waarop ik naar de deur liep, hem open deed en naar beneden liep. Ik keek goed om me heen. Het zag er hier toch best leuk uit. En toch wilde ik hier niet blijven. Maar waar moest ik dan wel heen? Ik wist niet eens waar ik me bevond. Eenmaal beneden liep ik naar de keuken en trof een gedekte tafel aan. Ook rook het er sterk naar spaghetti en pannenkoeken. Ik vond het beide lekker en merkte dat ik toch wel een beetje honger had.

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Arthur Lorensz

'Alle luie mensen die op hun kamer zitten naar beneden voor eten of verhonger maar!' hoorde ik nog iemand gillen. De andere jongen haalde zijn schouders op en liep naar de deur. Hij trok deze op en en liep de trap af. Ik liep hem achterna en sloot de deur zachtjes achter me. Arthur & Collin stond er op de deur. Collin heette hij dus. Ik scheurde mijn blik los van de deur en liep op een drafje achter Collin aan de trap af.
In de keuken rook het naar pannenkoeken en pasta. Collin, drie meiden en een andere jongen waren er al en de tafel was gedekt. Ik snoof de geuren op, maar mijn maag begon allerlei vreemde sprongen te maken. Zonder nog iets te zeggen greep ik met mijn ene hand naar mijn buik en keek de keuken rond. Ik duwde de jongen die bij het aanrecht stond weg en gaf over.

-

Collin August Blanchard ~ Lucht

Ik groette de mensen die in de keuken stonden en ging aan tafel zitten. Opeens rende Arthur naar het aanrecht om over te geven. Ik kon nooit werkloos toekijken als iemand pijn had of zich niet goed voelde, dus stond ik op om een glas met water te vullen. Ik zette het glas naast Arthur neer en klopte hem onhandig op zijn rug. Arme jongen. Die heeft vast ook iets meegemaakt waar je niet zo blij van wordt (zoals de dood van je ouders). Ik keek eens goed om me heen. Waarom was ik hier met allemaal anderen die ik niet kende? Waarom hadden mijn ouders me hierheen gebracht? Ik geloofde niet dat het hier gevaarlijk was. Anders hadden mijn ouders me hier niet heen gestuurd. Maar toch. Wat deed ik hier in hemelsnaam?

(Sorry niet zo'n lang stukje, ik wist niks )

[ bericht aangepast op 18 feb 2014 - 19:47 ]

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Felicity “Felix” Greywood • Lucht
“Hmm, lekker!” zei Aonea glimlachend. Ik glimlachte terug. Ik rook iets vreemds en zag dat de pannenkoek aan het aanbranden was. “SHIT!” riep ik. Ik zette het vuur uit, waarna ik de afzuigkap aan wilde zetten. Echter, zodra ik er met mijn hand naar reikte ging hij vanzelf aan. “Oh, hij gaat vanzelf aan!” zei ik. “Wat raar, er zit wel een knopje op... Afijn, pannenkoeken.” Ik gooide het verbrande exemplaar in de vuilnisbak en deed een nieuwe lepel beslag in de pan. Ik deed het vuur weer aan. De pan was nog heet, dus ik kon de pannenkoek alweer snel omdraaien. Deze werd goed en lekker bruin, niet zo bleek als die van mijn moeder. Mijn moeder. Bijna was ik weer gaan huilen. Ik veegde snel mijn ogen af en hoopte dat niemand het had gezien. Toen we na ongeveer een halfuur een stapel van tien centimeter pannenkoeken hadden liepen we naar de tafel en gingen zitten. Ik schepte spaghetti op en saus, waar ik wat gehakt over deed. Slim. Ze hadden het vlees en de groentesaus gescheiden voor de mensen die vegetariër waren. Ik at echter wel vlees en dus begon ik gewoon wat op te scheppen van alles. Het was stil aan tafel. Er werd geen woord gesproken. Ik wilde de stilte onderbreken, maar wist niks te zeggen.

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Aonea Ann Miller ~Ijs

Felicity wou de afzuiging aandoen omdat er een pannenkoek aan het verbranden was, maar hij ging automatisch aan. "dat was raar..." zeg ik, maar de pannenkoeken lijden mij ook af, net als Felicity. De volgende pannenkoek lukte heel goed. Kreeg Felicity daar nou tranen van in haar ogen, omdat de pannenkoek zo goed lukte? Dat lijkt me niet. Ik leg heel zacht mijn hand op haar rug, om haar te laten weten dat ze het me kan vertellen als er iets is. Maar ze droogt haar ogen af, en ging gewoon verder. Als de pannenkoeken klaar zijn, doen we ze op een bord, en lopen we naar de eettafel. Ik schepte spagetti en saus op, en deed er wat gehakt over. Dat is wel slim, omdat apart te doen. Dat hadden ze goed gekookt, die spagetti, het was erg lekker. Ik was blijkbaar de enige wie dat vond, want niemand zei er iets over. Ik keek naar Felicity en zag dat ze de stilte niet prettig vond, en dat ze liever iets wou zeggen. "ehm, lekkere spagetti! Het is goed gelukt!" glimlach ik naar de makers. En nu maar hopen dat er een gesprek uit zou voortkomen.

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.