RPG - Het Epische Verhaal 5 - Speeltopics

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1, 2
Overlegtopic 1

Personages

[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 12:44 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Wat is nu het plan?' vroeg Megan. 'Waar gaan we naartoe?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Li haalde zijn schouders op. Hij voelde zich leeg, wat natuurlijk door Noha's afwezigheid kwam. Hij had haar lichaam niet eens kunnen zien... Het besef dat ze echt dood was, drong daarom niet echt tot hem door.
Hij keek Moon in de ogen. Vlak voor ze stier, had Noha dolgraag weg gewild uit dat hotel. Ze was bijna gek geworden van frustratie en misschien... Hij trok Moon naar zich toe, zodat hij haar recht aan kon kijken.
'Is alles oké?' Zijn hart bonsde in zijn keel, want hij wilde niet dat haar einde ook nabij was. Hij wist net of hij dat zelf zou overleven, of zijn lichaam dat kon verwerken. Misschien zou zijn geest het dan echt begeven.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Megan vond het nogal laag van Li om Moon zo vast te pakken waar zij bij stond, al deed hij het ongetwijfeld met de beste bedoelingen. Ze kon het nu echter niet zo goed hebben en liep een eindje bij hen vandaan. Ze staarde naar het plafond en sloot even haar ogen.
'Waarom ben je nou weggegaan, Noha? Ik heb je nodigm' fluisterde ze.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Moon haalde haar schouders op. Ze was blij dat ze weg was uit dat hotel, al wist ze niet zo goed hoe nu verder. ‘Ik red me wel.’
Ze had zich noodgedwongen bij Luuks dood neergelegd, maar vermoedde dat ze door het geringste weer in zou kunnen storten. Bovendien vond ze het heel erg dat Noha dood was, vooral door de laatste woorden die er tussen hen waren gevallen.
‘Ik maak me vooral zorgen om jou,’ gaf ze toe, gezien hij iedereen behalve hen was kwijtgeraakt.

Every villain is a hero in his own mind.

Li, die al diverse keren had gedacht dat hij dood zou gaan, haalde eveneens zijn schouders op. 'Ik zou het fijn vinden als je in mijn - onze - buurt blijft. Noha was er net zo gebrand op om weg te gaan voor ze - nou ja - voor jij me kwam halen.'
Hij keek met brandende ogen naar de grond.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

‘Ik was niet echt iets anders van plan,’ antwoordde Moon nuchter. ‘Gezien jullie de enige zijn die ik ken.’
Ze zag dat Li tegen zijn tranen vocht en legde een hand op zijn schouder, wetende dat ze niet veel meer zou kunnen doen. Hij moest het verlies van Noha een plekje geven, net als dat van Zoë en Luuk.

[ bericht aangepast op 24 jan 2014 - 23:32 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Hij haalde diep in door zijn neus om de tranen de baas te blijven, maar een pijnlijk gevoel bleef in zijn keel hangen.
'Laten we maar gaan,' zei hij en hij richtte zich op. 'Ik - eh - ik denk dat we iets van geld moeten hebben. Anders komen we nergens.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Loop nou door!' Daniel pakte Alice' hand en trok haar mee.
'Sorry, sorry... Mijn conditie is naar de kloten.'
'We hebben maar een paar straten gerend en je bent nu al moe?' Een grijns tekende zijn lippen. 'Dat gaat lekker met jou.'
'Bedankt.' Alice leunde even voorover en zette haar handen op haar bovenbenen. 'Ik moet even uitpuffen.' Ze werd gek van het lichaam waarin ze zich bevond. Weliswaar had ze nog steeds haar eigen uiterlijk, maar de verdere gesteldheid van haar lichaam was verschrikkelijk. Ze was moe naar honderd meter lopen en ze vond zichzelf veel te mager; ze wist niet dat ze zo dun kon zijn. Degene in wier lichaam ze was beland, moest anorexia hebben gehad.
Die persoon was bovendien een verschrikkelijk mens. Veel klasgenoten hadden haar aangekeken alsof ze óf een diva, óf een monster was en Alice was bang dat ze dat allebei moest zijn. Sommigen adoreerden haar, anderen verachtten haar. Ze zou zelf sowieso bij het laatste groepje hebben gehoord.
'Hé. Die mensen herken ik.' Daniel wees naar de overkant van de straat. 'Volgens mij zijn dat ook tovenaars in een dreuzelgedaante!'
Alice volgde zijn blik en herkende de mensen inderdaad, maar had niet erg veel behoefte om naar hen toe te gaan. Ze wilde, samen met haar broer, terug naar haar eigen wereld. Die anderen kwamen uit een andere eigen wereld, die ze zelf zouden kunnen opzoeken.
Daniel dacht daar anders over. Hij stak de weg over.
'Wacht! Daniel, kijk uit! KIJK UIT!' Alice krijste erover. Ze zette een stap naar voren, maar hij hoorde haar waarschuwingen te laat. Een zwarte persoonswagen reed op topsnelheid tegen Daniel aan. Alice zag zijn lichaam over de auto rollen. De auto reed door.
Alice rende naar de straat en knielde bij Daniel neer. Zijn hele lichaam was bebloed en toen ze haar best deed om zijn ademhaling te zien of te horen, merkte ze niets. 'Nee!' De schrik en de angst zorgden dat er tranen over haar wangen stroomden, die op zijn nek vielen. Zijn gezicht was bebloed en geschaafd en hij had zijn ogen gesloten. Zijn bovenlip was dik, maar het ergste van alles was zijn bovenlichaam. Het bloed gutste uit zijn onderbuik en Alice durfde niet na te denken over wat ze zou aantreffen als ze zijn shirt omhoog zou trekken. 'Help! HELP!' Haar hele lichaam trilde en ze tilde Daniels hoofd op, die ze tegen haar borst drukte. 'Daniel, alsjeblieft... Ga niet dood, wees niet dood, alsjeblieft... HELP!'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Moon knikte, maar betwijfelde of ze daar op een legale manier aan konden komen. Als maankind zou die gedachte nooit in haar opkomen, maar dat was ze niet langer.
‘We zullen het van iemand moeten stelen. Het -’
Ze staakte haar zin toen er plotseling iemand werd aangeraden. Zijn lichaam maakte een harde klap tegen de motorkap, waarna de auto over hem heen reed. Een meisje begon te gillen en ze liet Li gauw los en rende naar haar toe. Ze herkende het meisje vaag van gezicht, dat blijkbaar bij hen op school had gezeten. Het moesten tovenaars zijn. Het kon niet anders.
Ze knielde snel bij de jongen neer, maar voordat ze daadwerkelijk met haar oor bij zijn neus was, wist ze al dat hij overleden was.
Ze pakte de hand van het meisje vast, hoe cru het ook was, en trok haar met zich mee. Ze moesten hier snel vandaan.

Every villain is a hero in his own mind.

Wense gooide het balletje tegen de muur wou het terug opvangen maar kreeg het niet terug. Wel zei een stem plots 'auw!' Wense keek verschrikt op, iemand die met de rug naar haar toe stond wreef tegen zijn hoofd.
'Sorry!' Wense sprong op, deze jongen was er net echt niet, hij draaide zich om en plots zag ze wie het was. 'Daniel?'

'Nee!' krijste Alice, die zich uit alle macht probeerde los te trekken uit de stevige greep van de persoon die haar bij haar arm had gepakt. 'Laat me los! Daniel! Waar blijven de helers? Misschien leeft hij nog! Laat me los, ik wil niet bij hem vandaan...' Tranen stroomden over haar wangen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Wat? Waar ben ik? Waar is Alice?' Daniel keek verward om zich heen en zijn ogen werden groot toen hij Wense zag. 'Ik was met nog in het hotel, hoe kan ik ineens hier zijn?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Hermes liep doelloos door de gangen van het hotel, zoals hij al vele malen eerder had gedaan, maar dit keer merkte hij iets op wat hij niet eerder opgemerkt had: een onbewaakte, open deur. Dit was zijn kans om uit het hotel te ontsnappen en Quinn te vinden, om haar in veiligheid te brengen, om samen met haar te zijn. Hij rende door de deur naar buiten en zag aan de overkant van de straat Li en drie meisjes (die ongetwijfeld heksen waren), en één ervan krijste en huilde, en hij volgde haar blik naar een jongen die midden op de straat lag, in een onmogelijke positie, doordrenkt met bloed. Nog één slachtoffer van het ongeluk dat hier heerste. Hij rende naar de jongen toe en tilde hem op, over zijn schouder. Het was niet respectvol om de doden zo te laten liggen. Hermes rende verder naar het groepje.
'We moeten nu gaan.'

'Je moet hem achterlaten,' zei Li acht. 'Het is te opvallend... Straks denken ze dat jij hem vermoord hebt.'
Hij voelde gek genoeg niets bij het zien van de dode jongen en hij trok Moon zachtjes bij het lichaam weg.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Hij heeft een vredige rustplaats nodig, hij hoort niet op een weg te liggen. Ik betwijfel of hij dan overgezet zou worden,' sprak Hermes.