[Speeltopic] Battle of the wolves [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 17 feb 2014 - 17:26 ]

[Mijn topics. Zal na werk wel wat schrijven]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Mijn tropica

Vampire + Servant = Servamp

MT

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

[Mt]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

[Mijn topics]

Your make-up is terrible

Wie schrijft de eerste post?

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 17:21 ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

1DMEGAFAN schreef:
Wie schrijft de eerste post?

Wilted schreef:
(...)

[Ten eerste, wil je OOC tussen haakjes o.i.d. zetten? En ten tweede, nou schrijf wat zou ik zeggen :')]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

(Mt )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Eline MacMahon:
Ik zucht diep. Eindelijk het moment waarop ik heb gewacht. Ik loop weg om een beter bestaan in het bos te vinden.
Ik leg het briefje dat ik net heb geschreven op tafel en ik loop de deur uit. Mijn ouders zijn nog aan het werk, dus die merken het pas als ze terug zijn.
Mijn huis is vlak bij het bos, ik loop naar het bos toe, ik voel me raar vanbinnen. Tuurlijk, ik ben nog nooit weggelopen maar dit is van levensbelang.
Ik loop het pad op, blaadjes knisperen onder mijn voeten. Niemand behalve ik wist dat ik in een wolf kon veranderen. Zelfs mijn ouders niet, mijn vriendinnen niet, niemand. Ik kijk naar achteren, mijn huis in de verte, het voelt niet goed dat ik het achtergelaten heb maar als ik mezelf kon beheersen met veranderen zou dat heel belangrijk zijn. Ik was van plan om me even te transformeren en dan een wandeling door het bos zou maken. Ik dacht erover na maar ik trok de conclusie dat andere mensen me zouden kunnen zien. Ik was nu heel ver van huis, ik snoof de frisse ochtendlucht op en stapte stevig door.
Ik had niks mee, geen mobiel, geen tas, ik had natuurlijk kleding aan maar ik had zelfs geen jas mee. Ik ben niet zo'n koukleum als mijn ouders dacht ik.
Ik glimlachte in mezelf en kwam bij de open plek waar ik soms kwam, in mijn wolvengedaante. Ik ging op een steen zitten en nadenken wat ik nu ga doen.

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Lilith Lorelei Blakely • Kali

Ik draai mezelf slaperig om als mijn wekker gaat. Met een zuchtje ga ik overeind zitten en druk ik mijn wekker uit. Het is veel vroeger dan normaal, nog niet eens helemaal licht als ik opsta vandaag. Dat is expres, ik ben van plan weg te gaan. Ik heb niet het gevoel dat ik verder kom tussen deze normale mensen, mijn vader kan me niet veel meer geven dan ik al heb en het zorgt er niet voor dat ik tevreden ben. Als ik overeind ben gekomen kijk ik mijn schoudertas nog eens na. Het is een niet al te grote tas van een zachte, lichtgroene stof. Erin zitten enkele opgerolde jurken die vast zitten met een lintje, zo nemen ze maar weinig plek in. De jurken hebben verschillende pastelkleuren en er zitten nog meer dingen in die ik denk nodig te gaan hebben.
Gisteravond heb ik al gedoucht en er ligt een lichtgroene jurk voor me klaar, die net boven mijn knieën komt en één schouder heeft. Door de strakke tailleband lijk ik erg dun. Eronder doe ik mijn sandalen en ben ik er weer klaar voor. Mijn haar zit nog in een lange, ietwat warrige vlecht. Erg praktisch ingesteld ben ik niet, dat merk je wel. Beneden leg ik mijn telefoon neer, die heb ik toch niet nodig. Erop staat een kort afscheidsbriefje geschreven. Ik loop door de grote hal heen en trek de deur achter me dicht. Op het grindpad kijk ik nog eens om, het huis is redelijk groot, net een kasteel wat ik altijd leuk gevonden heb. Toch draai ik me al snel weer om en loop ik het grindpad af door de mooie tuin. De steentjes knisperen onder mijn voeten. Het hek kraakt zachtjes als ik erdoorheen ga en achter me sluit.
Ik heb mijn hele leven in dat huis gewoond en ondertussen zijn er flink wat kamers bijgebouwd. Mijn kamer is groot, maar vooral mooi. De hele kamer is wit ingericht, met pastelkleurige accenten. Hoewel mijn karakter redelijk duister is hou ik toch mijn verbazing van lichte kleuren. In het midden staat een zwanenbed, een rond bed met een gebogen zwanenkop aan het hoofdeinde, waarvan het oog een rode robijn is. Aan de vleugels aan de zijkant hangen witte, doorzichtige gordijnen. Op de grond ligt een hoogpolig tapijt wat heerlijk is om met je blote voeten doorheen te gaan. Toen ik jonger was bracht ik al even veel tijd door voor de kaptafel met drie spiegels terwijl ik deed alsof ik me opmaakte en mijn haar honderd keer borstelde voordat ik naar beneden ging voor het ontbijt.
De koele ochtendlucht voelt koud aan op mijn blote huid, waardoor ik een crèmekleurig vestje uit mijn tas haal en die aantrek. Ik kijk niet terug, enkel vooruit als ik rustig doorloop. Haast heb ik totaal niet. Langzaamaan komt het bos in zicht, ondertussen is het ook volledig licht. Ik kan de vogeltjes horen fluiten. In plaats van het pad te nemen, loop ik op een ander stuk het bos in. Hier staan de bomen dichter op elkaar, de weg ken ik niet echt. Ik let daar meestal niet zo op en ik ben ook geen natuurpersoon. Daarom is dit ook wel een vreemde beslissing voor mij. Toch voel ik me vreemd aangeroepen om dit te gaan, of misschien de wolvin in mij wel. Ik blijf gewoon doorlopen dieper het bos in, de blaadjes knisperen onder mijn voeten die meeveren op het mos dat op de bodem groeit. Ik ben in ieder geval wel van plan om behoorlijk diep te gaan.
Ik kan me de eerste keer dat ik in een wolf veranderde nog heel goed herinneren. Ik was een flink stuk jonger, maar totaal niet verbaasd. Ik was zelfs trots erop en ben dat nu nog steeds. Ik voel me goed als ik in de sneeuwwitte wolf verander en me zo machtig voel, het is iets dat perfect bij me past. Ik heb zelfs geoefend in het veranderen, hoewel ik er nog wel moeite mee heb. Het is niet zo makkelijk en ik moet me flink concentreren. Maar hier, met niemand in de buurt, zal ik het wel meer kunnen doen en er beter in worden. Er zal een dag komen dat ik er perfect in ben en iedereen voor mijn macht kan laten bezwijken.

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 18:11 ]

Your make-up is terrible

Sion Noah Fisher
De deur valt net iets te hard dicht. Gespannen wacht ik af of er iemand wakker is geworden. Als dat het geval was geweest dan is diegene weer terug in slaap gevallen want er komt niemand naar beneden. Ik loop de oprit zo snel als ik kan af. Pas als het huis niet meer in zicht is kan ik ontspannen. Het ligt niet zozeer aan het huis dat ik me gespannen voel, maar aan mijn gezin. Ze zijn nooit erg liefdevol geweest, maar pas sinds een paar week geleden is er echt geen klein beetje liefde te bespeuren. Dat is één van de redenen dat ik weg loop. Maar mijn andere reden is veel...aparter. Af en toe gebeurt er iets vreemds met me. Dan verander ik in iets wat niet menselijk is. Ik kan het niet onder controle houden en dat is de grootste reden dat ik weg moet uit de gewone wereld. Ik moet vertrekken naar een plek waar niemand me kan zien en waar ik het onder controle kan krijgen. En welke plek is nou beter dan het bos?
Ik besluit een stuk van de reis met de bus te gaan, en daarna een stuk te voet zodat niemand erachter kan komen waar ik heen ben gegaan. De eerste bus van vandaag moet zo komen, dus ga ik op de stoep zitten. Er is niemand buiten, wat erg logisch is om vijf uur 's ochtends. Nadat ik toch nog een kwartier moet wachten, komt de bus eindelijk om de hoek. Hij stopt voor de halte en opent de deur. Een erg slaperige chauffeur geeft me een kaartje en ik loop naar de achterkant van de bus, die helemaal leeg is. Als we aankomen bij een halte die ongeveer een halfuur lopen van het bos is, stap ik uit. Ik wacht tot de bus voorbij is, en dan loop ik richting het bos. Als ik de rand van het bos kan zien, versnel ik mijn pas. Er eenmaal aangekomen adem ik diep in. Dit wordt mijn thuis vanaf nu. Mijn eenzame bestaan als wolf-mens. Ik lach mezelf uit om de gedachte, het klinkt belachelijk.
Zodra ik redelijk diep in het bos ben, merk ik dat ik verschrikkelijk graag van gedaante wil veranderen. Maar het lukt me niet en ik slaak een gefrustreerde zucht.
"Ik vraag me af of ik het ooit zal leren." Mompel ik onverstaanbaar tegen mezelf. De geur van het bos is heerlijk en kalmeert me enigszins.
Na een paar uur voel ik dat ik honger krijg. Ik kan mezelf wel slaan, ik ben helemaal vergeten om voedsel mee te nemen. Ik ga op een omgevallen boom zitten om te rusten en om na te denken. Was dit wel een goed idee? Ik dacht dat ik het veranderen snel onder controle zou hebben, zodat ik kon jagen. Maar het tegenovergestelde blijkt waar en nu heb ik niets. Ik kan altijd nog terug. Maar die gedachte maakt me zo bang dat ik hem wegstop; ik kan terug, maar wil ik het ook echt? Teruggaan is misschien nog wel erger dan sterven van de honger.
Nadat ik een lange tijd vol met zelfmedelijden zit te denken besluit ik verder te lopen, want wat heb ik te verliezen?

Arthur James Devine || Kaiden

Met trillerige vingers schreef ik de laatste ketters van mijn zin af en mijn ogen liet ik nog vlug even over de tekst glijden. Ik liet mijn balpen los en die rolde zo van mijn bureau af. Een trillerige zucht verliet mijn smalle lippen en ik sloot even kort mijn ogen om vervolgens even diep in en uit te ademen. Deze nacht had ik werkelijk geen één oog dichtgedaan. Het leek net alsof alle vragen, gebeurtenissen en gedachten mijn schedel wilden doorbreken en ik zo morsdood zou kunnen vallen. Zo belabberd voelde ik me nu. Mijn hand liet ik even over mijn voorhoofd glijden in de hoop dat dit me wat beter liet voelen, maar het was valse hoop. De helse hoofdpijn waren gewoon al mijn schuldgevoelens op elkaar gepropt. Ik plooide het al licht gekreukte papiertje op en stond dan moeizaam op van mijn stoel. Ik was al aangekleed, mijn nodige spullen had ik al in een simpele rugzak gepakt en het enige wat ik nu nog moest doen was mijn dierbaren achterlaten en een nieuw leven te beginnen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Voor een laatste keer liet ik mijn blik op de mooi opgeruimde kamer glijden tot mijn blik zich liet vasthangen aan de lichte ogen van de persoon voor me. Zijn krullende haren gingen triestig over zijn hoofd heen en onder zijn ijzig blauwe ogen zaten wallen. Zijn mondhoeken gingen wat sipjes naar beneden en dan besefte ik dat die sombere figuur voor me, mijn eigen spiegelbeeld was. Ik beet kort op mijn onderlip en liep dan mijn kamer uit om vervolgens zo stilmogelijk door de hang te gaan en daarna de houten trap af te lopen. Hier en daar kon je een zacht gekraak horen, maar gelukkig voor mij werd niemand wakker. Ik legde mijn brief op de salontafel en liep dan het huis uit en deed de deur van mijn huis dicht. Wat nu officieel betekende dat i hier niet meer thuis hoorde. Het frisse briesje die speels door mijn haren waaide haf me weer een vonkje goede moed. Ik liet mijn instinkt me leiden naar mijn nieuwe 'thuis' en liep richting het Idaho Panhandle National Forest toe.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 19:17 ]

Eline McMahon // Helia
Er schoten allemaal gedachtes door mijn hoofd. Ik wou zo graag even in mijn wolvengedaante een wandeling maken. Ik stond op, keek om me heen en liep naar een groot bebost deelte van het bos toe, waar geen mensen zouden komen. Ik transformeerde, en keek om me heen. Heerlijk voelde het om even een wolf te zijn, ik liep voorzichtig naar mijn jaag plek toe, mijn maag was leeg, en ik rammelde. Ik zag een hert lopen, ik likte mijn lippen af, ik kon nu anders niks eten, want meestal eet ik wat kleinere dieren. Ik waagde het erop en sprong op het hert af, maar midden in mijn sprong transformeerde ik per ongeluk terug. Het hert rende weg en ik kwam neer op de harde grond. Au! zei ik, niet te hard en ik krabbelde overeind. Omdat ik het transformeren nog niet goed beheer, gebeurd dit wel vaker. Mijn haar zat vol met takjes en ik haalde ze er voorzichtig uit. Ik liep verder, geen idee waar ik nu was. Ik hoorde in de verte een paar mensen praten maar die mogen me nu niet zien, stel dat daar transformeer, ik loop terug naar mijn geheime plekje. Het enige dingetje dat ik had nog meer had meegenomen waren 2 boterhammen in een plastic zakje. Ik juichte van binnen en maakte snel het zakje open. Ik zette mijn tanden in een broodje met chocopasta.
Ik kauwde er langzaam op en ik keek omhoog. Een paar wolken aan de lucht verder een mooie, blauwe lucht. Zouden mijn ouders me al zijn gaan zoeken?
Ik schud zachtjes nee en ik neem nog een hap. Ik ben bijna altijd goed voorbereid met dingen meenemen maar dit keer niet, ik had het toch wel koud gekregen, ik kan nu echt niet meer terug naar huis. Het bos was groot, dus bewaarde ik het andere broodje voor later en ik ging op pad. Het was nu echt gevaarlijk geworden om in mijn wolvengedaante in het bos te zijn dus, liep ik met mijn handen in mijn broekzakken, op het voetgangers pad. Soms kwam ik wat voetgangers tegen, ik knikte vriendelijk naar ze en ik liep weer verder. Ik liep de tegenovergestelde richting van toen ik aankwam. Soms sprong er een konijn of een ander dier het pad op, dit keer heb ik me echt moeten inhouden om niet te transformeren en dan te eten. Ik deed snel een hand voor mijn ogen tot ze weg waren, dat ging niet goed want ik struikelde over een steen op de weg en een oude vrouw hielp me omhoog. ''Gaat het, meisje? vroeg ze. Ja, hoor zei ik en ik liep snel weg. Ik voelde 2 ogen in mijn rug brandden maar ik deed alsof ik niks merkte. Omdat ik niet mag transformeren kan ik wel nog even in bomen klimmen dacht ik vrolijk. Ik rende van het pad af en klom in de eerste, beste boom die er stond, ik kan niet zo heel ver maar ik slingerde mijn benen over een tak en ik deed mijn armen los, nu hing ik ondersteboven, ik glimlachte maar ik zag een man raar kijken. Dit is voor mijn oefening, ik ben een acrobaat loog ik tegen de man en hij liep verder. Ik een acrobaat? stel je voor, ik sprong op de grond en ging weer verder lopen.

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''