Chosen || Speeltopic 1 - Speeltopics

Is this our world?
I look in the mirror
And I try to see myself
My head full of terror
I try to forget the fires I started
I try to be nearer
To where you are
I look in the mirror
And I try to understand
And piece it together
Wash the blood from both my hands
I can't see the ending
There are people who know my every secret
I'm tired of pretending
You're in my heart
In my heart

Deze wereld waar we nu in leven ,bestaat alleen maar uit ongeluk en gevaar. Jonge kinderen, worden al opgevoed met vuile woorden en mensen vinden het normaal om wapens op zak te hebben. Nee hier was de aarde niet voor gemaakt. God schonk enkele jongeren met een gave in de hoop dat hun iets voor de aardbol konden doen, maar wisten de kinderen eigenlijk, dat ze bijzonder waren? Hadden ze door dat ze anders waren dan de rest? Dat iedereen om hun heen eigenlijk een leugen was? Want wie zijn we nou echt?

Een prof, die zelf begaafd was besloot deze wonderkinderen op te zoeken en hun een nieuwe thuis te geven, want hun leventje bestond ook alleen maar uit ongeluk.In ruil moesten ze kleine testjes voor hem doen, zodat hij er onderzoek kan over doen. Er was wel een keerzijde van de medaille. De jongeren wisten echter niet wat hun geluk zou worden. De jongeren kennen elkaar enkel van zien en weten echter ook niet van elkaar wat er zal gebeuren. De jongeren worden goed opgevangen en hebben de luxe die ze nooit tevoren gehad hebben. Ontbijt op bed, een lekker donsdeken en hun eigen kamer. Als ze elkaar leren kennen lijkt alles ook goed en wel te gaan tot ze toch beginnen na te denken waarom ze hier zijn. Misschien weet de ene al van zijn gave en de ander weet niet wat zich overkomt. Wat als ze verliefd worden op elkaar of op een normale sterveling? Zulle ze effectief de wereld beteren, of word het alleen maar een puinhoop? Het antwoord ligt nu eenmaal in hun handen, maar er zijn andere mensen op de loer die ook wel die macht kunnen gebruiken.


10 Jongeren worden uitgekozen door de super geleerde prof, die zelf ook mutant is. Hij weet namelijk wie de mutanten zijn over de hele aardbol. De jongeren hebben elk een andere kracht, dit kan van alles zijn, van elementen besturen tot vliegen.Hier heb je zelf de keuze in. De jongeren hebben ook nooit een goed leven gekend en het is dus hun eigen keuze wat ze er nog mee willen doen.

Mutanten 1 Vrouwelijke + mannelijke rol vrij
(5 jongens, 5 meisjes)


-Savannah Oliv Carter || Elektriciteit sturen || Raccoon
-Allison Riley McAllister || Bloedsturen || After
-Astrid Kimberly Emerson || Supersnel || Celebration
-Emileigh Klaire Cherboury|| Genezer || Smother
-Hazel Isis Mitchell || illusies || Wilted



-Ethan Russel Spielman || Telepathie || Raccoon
-Aval Niméro White || Supersterk || H00k
-Jack Tyler Wynter || Ijs sturen || NCIS
-NCIS


Vijanden
(de jongeren kunnen later hier ook naartoe gaan als ze dat willen) (min2)
-Lydia Dorothea Godess || Telekinesie || Raccoon
-Nicandro Jonathan Sadler || Copycat || Walt


Mensen
(oneindig, houd deze wel gelijk)
-Finley Martin Smiths || Bootin

Rollenstory
Rollentopic
Praattopic 1

Regels

Begin: Het is een normale dag , het zonnetje schijnt mooi en er steekt een koele bries op hier in de herfstige stad. De jongeren logeren in een hotelletje. Ze hebben de luxe die ze nog nooit gekend hebben en voelen zich er fijn bij. De jongeren krijgen de kans om elkaar te leren kennen. De ene heeft al eens kennis gemaakt de ander hield zich nog wat afstandelijk. Sommigen hebben misschien zin om de stad te verkennen, want sommigen komen van ver af.
De mensen leven hun normale leven , doen hun werk of relaxen gewoon lekker thuis. Misschien gaan ze ook eens opstap in de stad en komen ze andere mensen tegen, de keuze ligt aan hun. En voor de vijanden, zij hebben een eigen huisje waar ze leven, er is niet al te veel luxe, maar het huis is zeker leefbaar.

[ bericht aangepast op 12 jan 2014 - 12:57 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

| Mijn topics. |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Smother schreef:
| Mijn topics. |

---

•

Smother schreef:
| Mijn topics. |

---

That is a perfect copy of reality.

Smother schreef:
| Mijn topics. |

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Smother schreef:
| Mijn topics. |

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Smother schreef:
| Mijn topics. |

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

• Nicandro Jonathan Sadler
Copycat

      "Meneer, het onderzoek is afgerond – er is niets gevonden."
Alhoewel de – onbekende – jongeman aan de andere kant van de lijn uitgebreid zijn verontschuldigingen begint te maken, schuif ik met een geïrriteerde zucht het gesprek aan de kant, waarna ik me richt op de verschillende e – mails van mijn inbox. Binnen enkele seconden had ik gezien dat er niets was binnen gekomen dat mijn humeur op dit moment zou kunnen verbeteren, waardoor ik mijn iphone geïrriteerd vergrendel en hem in de binnenzak van mijn jasje laat glijden om vervolgens mijn handen in mijn zij te plaatsen.
Mijn wenkbrauwen trekken zich langzaam samen in een lichte frons, terwijl mijn blik gericht blijft op de achterwand van het krot waar ik me gedurende dit moment in bevond. Alhoewel het voor de gemiddelde persoon hoogstwaarschijnlijk een prima, leefbaar huis zal zijn – ben ik meer gewend, beter. Mijn eigen appartement in het hartje van de stad had mijn voorkeur – ik moest mijn zoektocht echter vanuit dit punt coördineren, om geen argwaan te trekken bij andere personen en de verschillende instanties in de stad. Niemand in mijn directe kringen, noch daarbuiten mocht weet krijgen van mijn status als "meer – begaafd" ; waardoor ik voor mijn zoektocht was verbannen naar het vervallen huis, aan de rand van het bos.
De achterwand – waar mijn blik nog steeds op was gericht, was beplakt met een gigantische kaart van de omgeving, waar ik verschillende gekleurde punaises in had gedrukt. Mijn zoektocht naar de man die in gesloten kringen de "Professor" werd genoemd, had tot nu toe nog niets opgeleverd – maar ik weet dat ik hem ooit zal vinden.

      "Meneer Sadler, het gebruikelijke?"
Inmiddels had ik het vervallen gebouw – het hart van mijn zoektocht – achter me gelaten en bevond ik me weer in het vertrouwde, bruisende leven van de stad. Alhoewel ik zojuist de drukte van de straat achter me had gelaten en mijn favoriete koffie – tent binnen was gelopen, genoot ik nog steeds van de geluiden van de auto's en het geschreeuw van de personen die hun drukke levens leiden.
Met een charmante, ietwat scheve glimlach kijk ik naar het meisje achter de toonbank – Ruby – die me iedere dag mijn favoriete koffie voor schotelde ; zwart, niets speciaals. De verschijnende rode kleur op haar ietwat bolle wangen laten mijn glimlach wat speelser worden, waarna ze met trillende handen aan het werk gaat om mijn wensen te vervullen. Alhoewel ze veel te jong voor me was, vond ik haar leuk – gewoon, "normaal" zoals mijn grootvader zou zeggen – ze maakte een fantastische koffie.
      "Alstublieft – en tot morgen, meneer Sadler."
Met een kleine knipoog laat ik mezelf op de leren sofa zakken, achterin de koffie – tent ; waardoor ik overzicht had op de gehele ruimte en tegelijkertijd in mijn eigen gedachten – voornamelijk over mijn zoektocht – weg kon zinken.

---

•

Smother schreef:
| Mijn topics. |

[MT]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Smother schreef:
| Mijn topics. |

– Flynn Milan Carter || Vuursturen ||

Mijn blik glijd over de tientallen kaarsjes die ik heb aangestoken. De kaarsjes zijn rondom me uitgestald en ik ben het middelpunt. Elke keer als ik een stap naar links zet worden de vlammen aan de linkerkant kleiner en aan de rechterkant groter. Ik zucht geïrriteerd. Is dit gewoon mijn verbeelding? Misschien heb ik weer eens last van mijn ADHD en begin ik weer dingen anders te interpreteren. Maar dit voelt anders – heel anders. Ik blaas alle kaarsjes uit en zet de ramen open zodat de rook zich naar buiten kan verplaatsen. Daarna ruim ik alles op en loop ik naar de woonkamer waar Jason, mijn tweelingbroer, op de sofa zit. ‘Wat was je aan het doen?’ Vraagt hij nieuwsgierig.
‘Niets wat jou aangaat,’ zeg ik met een knipoog. Hij grijnst en legt het boek dat hij aan het lezen was, Harry Potter, weg.
‘Weer porno zitten kijken?’
Ik rol met mijn ogen en gooi één van de kussens naar hem toe. ‘Nee, dat is jouw taak.’ Grijns ik. Ik ren snel weg terwijl Jason achter me aan snelt, maar gelukkig ben ik hem te snel af. ‘Volgende keer krijg ik je wel!’
Yeah right. Dat zei hij die keer hiervoor ook al, en die keer daarvoor ook en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan. Ik draai de deur van mijn kamer op slot en ga dan op het bed liggen. Ik overnacht nu al een paar dagen in dit hotel en Jason besloot me vanochtend te bezoeken, dus ik heb de stad al gezien. Over een halfuurtje moet Jason terug naar huis dus dan ga ik wel weer de stad in, ik had wat goede tentjes gezien.

[ bericht aangepast op 26 dec 2013 - 22:55 ]

Emileigh Klaire Cherboury
• Genezer.

Drie dagen. Het is pas drie dagen geleden dat ik na een ellenlange sollicitatieronde eindelijk ben aangenomen in het fenomenale koffiehuis dat de stad kenmerkt. Het is wennen, om in zoveel luxe te wonen, maar ik ben een werker: dat ben ik altijd geweest. Een baan hebben is dan ook niet meer dan als een tweede natuur voor mij.
''Emileigh!'' Het is zoals me nu wel bekend is Ruby die me uit mijn gedachten naar beneden haalt. In plaats van Ruby, met haar blozende wangen en perfect gekamde lokken, voel ik me onflatteus in het moordend strakke schort en de knot die meer losse plukken dan vaste laat zien.
''Twee latte's, één koffie verkeerd en ik wil nog een krentenmuffin voor tafel drie.'' Ze werpt me een scherpe blik toe alvorens ze op haar lange benen naar de kassa snelt.
Het is ongelooflijk hoe snel die meid is, en dan nog helemaal op de pumps die haar dat beetje meer geven. Ik voel me een muis als ze zo op me neerkijkt, maar ze bedoelt het goed: ze is gewoon een.. normale.
''Eh – Pardon?'' Mijn ogen glijden wisselvallig over de jongeman die zich achterin het koffiehuis gesetteld heeft. Hoewel ik meer rood dan beeld zie – mede door mijn losgeraakte voorplukken – moet hij een aardige uitstraling hebben. Ondanks mijn meestal vlotte babbel, voel ik me toch wat gekrenkt met Ruby die me overal nét een stapje voor is.
''Zeg me alstublieft dat u van krentenmuffins houdt en er zojuist één besteld heeft.'' Mijn ogen staan hoopvol, hoewel ik me dondersgoed besef dat een ambitieuze man als hij, wel een heel verkeerde smaak moet hebben om zoiets te bestellen.
Ik kan het proberen, als ik niet ontslagen wil worden nog voor mijn proef periode voorbij is. Wat een ramp. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo'n vreselijke serveerster geweest ben.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik Ruby, even opmerkelijk als altijd, met een haviksoog naar de desbetreffende tafel staren. Haar naamkaartje is vanaf hier te lezen: in een blokletter groot handschrift, met sierlijke krullen. Mijn volledige naam past niet eens in de krappe schrijfruimte, dus heb ik in vervanging heel simpel 'Em' toegevoegd.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Lydia Dorothea Godess || Telekinesie

Met mijn hoge hakken liep ik op de stoep , het getik was duidelijk hoorbaar, maar zodra ik het centrum van de stad naderde veranderde dit geluid meteen naar het getoeter van de auto's en het gepraat van de mensen rondom me heen. Domme mensen. Ze moesten eens weten wie hier echt aan de macht stond.Mijn blonde lokken bewogen vrolijk mee met mijn ritme van lopen. Af en toe zag ik wel vanuit mijn ooghoeken een rijke zakenman naar me omkijken, wat zorgde voor een sierlijke glimlach rondom mijn volle roodgestifte lippen. Ik was opweg naar de bib mijn opzoekwerk gaan doen. Wat de meeste domme mensen niet wisten was dat er daar wel erg interessante boeken waren over mensen die anders zouden zijn. Mijn ijzige ogen richtte ik op het grote gebouw waar ik heen moest. Het was makkelijk herkenbaar een groot wit koepeldak gesierd met verschillende klassieke muurschilderingen. Na zo'n 10 minuutjes wandelen kwam ik aan bij het grote gebouw. Als ik naar binnen ging, liep ik meteen naar de bali toe en keek ik de oude dame aan die op haar gemak zat te telefoneren. Ongeduldig keek ik haar aan, maar de verroerde echter niet. Ze hunde me niet eens een blik waardig. Ik tuitte mijn lippen en keek haar met dichtgeknepen ogen aan. Ze keek vreemd naar haar oude telefoonbak die zo plots dood was, oepsie geen gekwetter meer voor deze dame. "Ik had een boek gereserveerd op de naam... Orvin." zei ik met tegenzin mijn werkelijke naam. Ik verachtte het zo hard, maar om niet op te vallen gebruikte ik het voor klusjes zoals dit. Ze keek me verveeld aan en nam het met leer bedekte boek, ze keek me nogal vreemd aan en ik zag hoe ze haar mond wilde openen om een opmerking te maken, maar mijn ijzige blik, liet dat idee meteen bij haar smelten als sneeuw voor de zon. Ik gooide het geld op de bali en nam het boek om vervolgens weer weg te gaan. Wat een oude trut, hopelijk viel ze dood. Mijn voeten droegen me naar een willekeurige plek en dit keer was het blijkbaar het park. Ik zette me op een bankje en legde het boek even op mijn schoot en liet mijn blik glijden over de omgeving. Koppeltjes die voorbij liepen, spelende kinderen mensen die met hun huisdieren pronkten. En ik... Ik was alleen vervloekt voor mijn hele miezerige leventje. Maar ik ging hun wel laten boeten voor hun geluk. Ik liet mijn vingers glijden over de leren kaft van het boek en opende die dan. De stof laaide op en de bladeren waren zelf al geel gekleurd. Ieder boek had wel zo zijn charme, maar het liefst hield ik van deze soort boeken. Oud en versleten, maar vol met informatie.

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 12:31 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jack Tyler Wynter

Boven mijn hand zweefde een ijsbol. Slaperig keek ik ernaar. Mijn nachtrust was niet goed geweest ookal was hier veel luxe. Met een zucht had ik de ijsbol weggedaan waarna ik me had omgedraaid en het bed uit was gestapt. Het gevoel van verveling trok door me heen. Ik wist niet wat ik moest doen. Geïrriteerd begon ik door de kamer te ijsberen. Ik had niks tegen dit alles, maar het feit dat ik niks wist om te doen werkte me op mijn zenuwen. Gedachteloos speelde ik met wat ijs om mijn vingers. De kou die het afstraalde deed me niet zoveel. Met een zucht ging ik weer op mijn bed liggen. Maar gelijk daarna stond ik weer op. Rusteloos begon ik door de kamer te ijsberen. Geïrriteerd kleedde ik me aan waarna ik met grote stappen de kamer uit liep. De gangen van het hotel waren groot en ik zag overal wel wat luxe. Soms zag ik iemand passeren, door mijn gave zag ik ze even huiveren. Iedereen die in mijn buurt kwam had het wel wat koeler, soms kon ik de kou die ik uitstraalde tegenhouden. Soms niet. Het maakte me eigenlijk niet zoveel uit. Doelloos begon ik wat door het hotel te lopen, veel anders te doen had ik niet. Waarschijnlijk wel, maar ik wist niks. Zacht zuchtte ik.

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Hazel Isis Mitchell - Illusies
Mijn hoofd bonkt als ik wakker wordt. Weer teveel gedronken gisteravond. Ik rek me uit en maak een geluid dat klinkt als een zucht en een kreun tegelijk. De hotelkamer waar ik in lig is groter dan mijn eigen appartement en is veel luxer. Toch voel ik me hier niet fijn. Onbekende omgevingen betekenen onbekende mensen en ik ben bang dat ik niet goed ben in nieuwe mensen leren kennen. Ik zou wel naar buiten willen, maar ik weet de weg hier niet en ik ben bang dat ik dan verdwaal.
Er wordt op mijn deur geklopt. "Binnen." Roep ik slaperig. Een smal meisje met de werkkleding van het hotel komt mijn kamer binnen. "Roomservice. Ik heb uw ontbijtje." Ze zegt het bijna verlegen, wat erop wijst dat ze hier nieuw is. "Oh dankjewel." Ik ga rechtop zitten en haal mijn handen door mijn haar. Ik zie er vast verschrikkelijk slaperig uit. Het meisje legt het ontbijt op mijn bed en zegt gedag. Ze loopt richting de deur, maar als ze twee meter bij me vandaan is grijpt ze naar haar hoofd. Ze gilt en begint te huilen. Ik heb door wat er aan de hand is, dus ik sta op en ren zonder me aan te kleden de deur uit. Nu loop ik in alleen een oversized shirt door een hotel vol met mensen. Heerlijk.

---

Jim Daniels - Journalist
Langzaam dwing ik mezelf koffie te maken. Wakker worden lukt niet goed vanochtend en ik ben al veel te laat. Vandaag heb ik, gelukkig, geen school maar moet ik stagelopen bij de redactie van de krant. Ik ben er één keer eerder geweest en het was niet echt leuk. Het ging alleen maar over dingen die iedereen toch al weet en dat soort dingen boeien me niet.
Het koffiezetapparaat maakt een raar geluid en gaat dan uit. "Geweldig, jij ook al stuk." Ik kijk achterom naar de stapel kapotte apparatuur. Sinds ik ben ingetrokken in mijn eigen appartement gaan er bijna elke week wel dingen kapot. Verschillende lampen, de radio, de playstation, en nu ook al het koffiezetapparaat. Ik kijk in de koelkast en zie nog wat cola staan. "That'll do," mompel ik als ik de cola pak en het rechtstreeks uit de fles opdrink. Daarna loop ik naar mijn kast en doe mijn driedelige pak aan. Hij zit niet lekker, maar ik moet het dragen voor mijn stage. Mijn haar laat ik zitten zoals het zit en ik loop naar de deur. Buiten de deur kom ik mijn buurvrouw tegen die ik begroet en dan loop ik naar mijn fiets. Een lekke band. Dan maar met de taxi. Ik hou een taxi aan en stap in. Ik vertel de taxi chauffeur waar ik heen wil en de auto komt in beweging. Als ik aankom bij het oude gebouw waar de redactie van de krant zich bevindt betaal ik de chauffeur en ren naar binnen. Mijn baas staat al op me te wachten. Hij kijkt niet bepaald vrolijk, en pakt me bij mijn arm. "Meekomen." Zijn stem klinkt net zo woedend als zijn gezicht eruit zag. Eenmaal bij zijn kantoor aangekomen ga ik zitten op de stoel tegenover zijn bureau. Hij gaat op het puntje van zijn bureau zitten en kijkt me nog woedender aan. "Verdomme Jim, waar was je? We hebben eindelijk een verhaal die jou wel zou kunnen boeien en nu kom je niet! Ik zou je moeten ontslaan weet je dat?" Hij snuift boos en gaat verder. "Kun je me beloven dat je nooit, maar dan ook nooit meer te laat komt?" Ik knik behoedzaam, en probeer hem vooral niet boos te maken. Hij knikt ook en gaat voor me staan. Ik sta ook op en kijk hem recht aan. "Wat voor verhaal had u het over?" "Het gaat over een aantal rare gebeurtenissen in de stad." "Zoals?" Hij is altijd vaag in de dingen die hij zegt maar dit is wel heel erg. "Een meisje in een hotel die begon te hallucineren terwijl ze niets had gebruikt, dat soort dingen." Het lijkt me sterk dat dat meisje niets had gebruikt, maar ik knik. "Ik zal haar opzoeken vanmiddag."

[ bericht aangepast op 27 dec 2013 - 11:45 ]