Forbidden || 1 - Speeltopics

Love is something unpredictable,
You can't force it.
But you also can't go away from it.
Love can happen on the most unpredictable times.
But when it happens,
You don't wanna lose it.
What happens if love is forbidden?
Would you fight for it,
Or would you let her go?

De bendemensen wonen gezamelijk in een oud huis. Wat meer afgelegen van de stad. Het is een oud huis, dus er is ook niet heel veel luxe omdat ze ook niet een van rijksten zijn. Al zijn ze ook niet arm. Meestal komen ze aan geld door te stelen of aan eten. De rijken wonen natuurlijk in rijke wijken bij hun ouders.
We beginnen gewoon in het dagelijkse leven en er komt binnen een paar dagen een feest waar iedereen naar toe gaat.

[ bericht aangepast op 13 jan 2014 - 17:35 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Bootin schreef:
(...)

Jup :'D En Megan of Drew kan wel naar Cameron komen?

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Justin James Skye.

Ze grinnikte en glimlachte even. Ze glimlachte nog meer en keek me omhoog. "Dat is ook niet nodig om nu iets zinnigs te zeggen." zei ze met een grijns en onze neuzen raakten elkaar. 'Dat is waar.' zei ik met een glimlach. Ze glimlachte weer en likte langs haar lippen waardoor ik grinnikte. Ze grinnikte kort en keek me lief aan. 'Wat nu?' vroeg ik met een lichte grinnik. Ik had geen idee wat ik nu moest doen. We stonden hier nu al een tijdje zo. Het was fijn om zo te staan, en om even alles te vergeten. Ik ben echt verliefd op Megan. Ik had nog nooit in mijn hele leven zo'n lief, en leuk meisje gezien. Hopelijk voelt ze ook hetzelfde voor mij. Ze glimlachte en keek me weer aan zodat ik nu recht in haar blauwe ogen keek. Het liefste wou ik hier voor altijd blijven, bij haar. Maar ik weet dat dat niet gaat. Ik heb mijn vrienden in het pand, en zij heeft waarschijnlijk familie. En bovendien heb ik hier geen slaapplek. Ik dacht er aan om dezelfde tattoo studie als haar te gaan doen, maar ik heb het geld er gewoon niet voor. Ik knuffelde haar weer.

How far is far

Luke Bonvie II Bendelid:

Ik zag hoe ze reageerden en terwijl ze sprak keek ik haar onderzoekend aan. Het was me opgevallen, dat ze onzeker en vooral verlegen was. Maar dat verdween dan ook weer en werd ze wat 'openlijker'. Heel eerlijk, dat intereseerde me wel en ik wist niet of het nou aan haar lag of aan mij, maar iets boeide me in haar. Het kon ook de wijn zijn, die ik net gedronken had. Ik knikte op haar dat ik het begreep. Zo was ik ook, als ik heel boos was dan liep ik ook gewoon weg. 'Het gaat goed' zei ik koeltjes terug op haar vraag. 'Met jouw?' vroeg ik dan maar en keek ik even om me heen. Ik vond het eerlijk gezegd wat moeilijk om met meisjes te praten, dan eerst. Ik vermijden ze het liefst, wat er vroeger was gebeurd, maar het meisje voor me had iets, wat ik niet snapte. Ik zag hoe ze aan haar blonde plukken, plukte. En hoorde wat ze als laatste zei. ' Dus je leest boeken' stel ik vast en keek haar nog steeds onderzoekend aan, maar vragend. Deze meisje was anders, dan alle andere en ik wist echt niet hoe dat kwam.

One Who Travels A Higher Path.

Megan Kath Crowley

Ik luisterde en keek hem aan. "Ik heb geen idee wat we moeten doen." Zei ik en slikte even terwijl we elkaar aankeken. Ik beet op het randje van mijn onderlip en keek hem aan. Misschien als hij hier een tijdje mee draaide kon hij misschien wel zo z'n geld verdienen. Ik glimlachte en dacht er zo een tijdje over na. Misschien konden we een deal maken met Adam. Ik kneep mijn ogen licht samen en legde mijn handen op de brede borstkas van Justin. Ik voelde me veilig bij hem en het leek alsof we al jaren zo samen waren. He voelde alsof ik hem al jaren kende en bij hem was. Ik keek hem in z'n bruine ogen aan en glimlachte. Ik beet licht op m'n lip en keek Justin nog steeds aan. Ik wilde graag bij hem zijn en mijn dagen met hem doorbrengen. Het zou fijn zijn als ik bij hem zou kunnen blijven. De enige familie die ik heb nu nog was de bende. Voor de rest wilde mijn familie me niet meer zien. Ik dacht er een tijdje over na. Ik wist niet hoe we dit zouden moeten oplossen. Toch wilde ik hem zeker niet kwijt.

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Allison Elizabeth Caers

'Het gaat goed' antwoorden hij koeltjes terug en keek hem weer eventjes aan . 'Met jouw?' vroeg hij terug en ik glimlachte effe naar hem. ‘Valt wel mee.’ Zei ik weer wat verlegen en ging met mijn hand door mijn haar. ' Dus je leest boeken' zij hij en keek me onderzoekend aan. Ik grinnikte en knikten zachtjes. ‘Ja mijn ouders zijn niet veel thuis dus moest ik wel iets anders vinden om te doen en nou ja dat is dus lezen geworden’. Zij ik vrolijk maar toch een beetje verlegen en keek hem even aan. ‘Het klinkt misschien vreemd maar de werelden van boeken zijn soms nou eigenlijk meestal zoveel mooier dan het echte leven.’ Zei ik weer zachtjes met een schuine grijns op mijn gezicht. ‘En afleiding door een magische wereld of een romantische drama of zoveel meer soorten verhalen kun je soms echt wel gebruiken.’ Zei ik weer zachtjes maar deze keer keek ik naar mijn voeten in de plaats van naar zijn gezicht te kijken. Ik had namelijk nog nooit iemand echt verteld over mijn ouders of over mijn boeken wereld gedoe maar bij hem floepte de woorden er gewoon uit. ‘Sorry voor het nerdie gepraat ik ben trouwens Allison.’ Zei ik dan maar en stak mijn hand uit terwijl ik hem even nieuwsgierig aan keek

[ bericht aangepast op 6 jan 2014 - 21:36 ]

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Elliot Samuel Yorkwill || rijk

'Ik begrijp je helemaal' zei ze glimlachend, wat mij opluchtte. Op mijn idee om naar het park te gaan stemde ze gelukkig mee in en samen liepen we richting het park. Het zonnetje scheen mooi en er was een zacht briesje komen opwaaien. Er viel een stilte tussen ons, maar die vond ik best aangenaam. Er waren geen woorden nodig om te weten dat ik me goed voelde bij haar. 'Elliot?' vroeg ze me na een tijdje en ik maakte een hummend geluidje als teken dat ik luisterde.'Ik snap echt wat je bedoeld alleen, je moet niet gaan haasten om een meisje te zoeken.' zei ze zacht en ik keek haar even fronsend aan. 'Ik gun je alle liefde, maar als je blijf zoeken, dan vind je niemand, misschien wel maar niet de ware voor jou. Waarom neem je niet iemand mee, die je gewoon kent?' vroeg ze me zacht en haar blik leek vragend en meteen schudde ik mijn hoofd ' Misschien is ze je type niet, maar hoe weet je dat zo zeker, dadelijk is ze dat wel, maar weet je het gewoon niet' zei ze en haar blik gleed naar de vijver. "Ik wil gewoon alles perfect voor het meisje van mijn dromen hebben. Dit feest vind wel belangerijk want ik wil niet onderdoen aan anderen en gewoon vernieuwend zijn." zei ik lipbijtend. Ik kon het niet echt uitleggen wat ik wilde. 'Je moet geen wedstrijdje doen tegen cameron, je moet iemand vinden waar jij bij goed voelt' zei ze en weer schudde ik mijn hoofd. Ik wilde niet dat mijn broer het bij me kon invruiven. Hij een date en ik niet? Ja dag. Zo makkelijk liet ik hem zeker niet doen. "Ik wil gewoon iemand vinden die bij me past, al is het per toeval of niet." zuchtte ik en plofte me neer op een bankje.

Sorry, voor mijn noga slappe post, maar volgens mij is het nodig om nieuwe vrouwelijke personages te zoeken. Er zijn er maar 3 echt actief aan het rpg'en en ik vind het namelijk vervelend :x

Alexander Joshua Rodrigues || Bende lid

komt larer

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

[ Idd de rest is deze rpg alweer vergeten! We kunnen beter zelf anderen ebij maken ofzo! Ik heb ook nog Drew maar daar kan ik nu niet echt is mee beginnen ofzo]

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Luke Bonvie II Bendelid:

Toen ik hoorden wat ze allemaal zei, wist ik precies waarom ze me boeide. Mijn zusje. Ze leek qua innerlijk heel erg op haar, maar niemand is natuurlijk hetzelfde. Er waren wel een paar dingen wat anders was aan Allison. Mijn zusje las ook zoveel vroeger, waardoor ik even gemeend glimlachte. Ik wist precies waar ze het allemaal overhad, mijn kleine zusje vertelde het me dagelijks. Onze ouders gaven ons bijna geen aandacht, af en toe nog aan mijn zusje. Ze vond het heel erg en begon te lezen om de werkelijkheid te vermijden. Ik deed zoveel mogelijk dingen voor haar om haar nog zo geliefd te laten voelen en ik hield heel erg van haar. 'Ik begrijp je precies' zei ik zachtjes en keek haar in haar heldere blauwe ogen aan, doelend dat ik het echt meenden. Deze woorden had ik precies tegen mijn zusje vertelt en nu vertelden ik het haar. 'Door de boeken vergeet je de werkelijkheid en hou je vast aan de wereld waarin je nu beleefd' zei ik gemeend. Ik nam aan dat ze me wel begreep, als ze zo dacht over boeken dan kon ze hier ook wel uit komen. 'Weetje wat de mooier aan is, de werkelijkheid?' vroeg ik nu belangstellend. Zonder dat ze daarop antwoord kon geven, beantwoorde ik het voor haar. 'De werkelijkheid is geen boek die alles voor je uitstippeld, dat doet een boek namelijk wel. Een boek heeft bijna altijd wel een goed einde, maar de werkelijkheid is zoveel anders en zoveel meer. Je weet niet in welke plek jij speelt. De werkelijkheid heeft veel meer wendingen, gevaren, gelukkige momenten en ik weet dat je daaruit wilt ontsnappen, maar net als de werkelijkheid zijn de boeken niet perfect.' zei ik vervolgens en keek even weg van haar. Ze dacht natuurlijk dat ik gestoord was, maar mijn zusje begreep me. 'Je moet je niet achter boeken schuilen, maar ervandaan komen. Je moet de realiteit onder ogen zien te komen. Ik begrijp wat je bedoelt, je wilt de werkelijkheid vergeten en lekker wegdromen in welke boek je ook leest en hopen dat je het zelfde gaat gebeuren in de werkelijkheid, maar jij moet het zelf doen' zei ik erachteraan. Het maakte me eerlijk gezegd niets uit of ze me begreep of niet. Toen ze zichzelf voorstelden, knikten ik zachtjes. 'Luke' stelde ik mezelf voor aan haar en schudde even haar hand. 'Ik kende iemand, net als jouw, dus ik ben er wel gewend aan geraakt' zei ik snel. Ik zou niemand over mijn zusje vertellen, dat was mijn zwakte en niemand kreeg die zwakte.

Dawn Mary Claire II Rijk:

Ik hoorden hem aan en ik zuchte binnensmond. Zoals altijd was hij eigenwijs en wilt hij zichzelf daarin geloven. 'Elliot' zei ik nu toch redelijk streng. Ik begreep hem heel goed. Ik wou ook een jongen die perfect voor mij alleen was, maar dan moet je geduldig zijn en geen wedstrijdje doen met iemand anders en al helemaal er naar zoeken. 'Ik begrijp je heel goed, maar als je steeds om alles een wedstrijd maakt met Cameron dan gaat het op het einde jou en het meisje ten koste vallen' zei ik gemeend. ' Ik snap je, dat je een meisje wilt die perfect voor jou alleen is, maar als je zo'n instelling hebt dan vind je haar nooit' zeg ik zuchtend. Hij wist dat ik hiermee het goed bedoelde. 'Ik wil niet dat jij hieronder lijdt, want ik gun je het aller beste.' zeg ik vervolgens gemeend en liet met mijn zachte vingers over zijn kaak glijden en liet hem naar me kijken, zodat hij recht in mijn bruine ogen keek. 'Je moet een meisje hebben, waarbij jij je goed bij voelt, uiteindelijk gaat het om jou en niet om Cameron' leg ik zachtjes uit. 'Er is vast wel een meisje waarbij je je goed voelt' stel ik vast. Hij had ook andere vriendinnen, misschien bij hun? 'Jij moet gelukkig zijn en gaat om jou nu, niet om hem. Hij vind heus wel zijn weg' zeg ik vervolgens. 'Niemand is perfect, Elliot' zei er achteraan. Ik voelde hoe het briejse met mijn haren speelden en ik was echt blij dat het niet koud was. Ik wou Elliot gewoon beseffen dat hij geen wedstrijd moet spelen met Cameron. 'Wees gewoon jezelf en dan vind je het wel' zeg ik en kijk hem diep in zijn ogen aan, hopend dat hij hier iets van leerde.

One Who Travels A Higher Path.

Allison Elizabeth Caers

'Ik begrijp je precies' zei hij zachtjes en keek in mijn ogen en ik zag dat hij het meenden maar toch keek ik snel weg. 'Door de boeken vergeet je de werkelijkheid en hou je vast aan de wereld waarin je nu beleefd' zei hij gemeend en ik knikte zachtjes ik was eigenlijk best wel nieuwsgierig naar deze jongen dus ik liet hem verder praten. 'Weetje wat de mooier aan is, de werkelijkheid?' Ik keek hem even aan en beschaamt knikten ik van nee. Meestal wist ik op alles het antwoord wel maar nu kwam ik er echt niet uit. Maar voor ik iets kon zeggen ging hij al verder.'De werkelijkheid is geen boek die alles voor je uitstippelt, dat doet een boek namelijk wel. Een boek heeft bijna altijd wel een goed einde, maar de werkelijkheid is zoveel anders en zoveel meer. Je weet niet in welke plek jij speelt. De werkelijkheid heeft veel meer wendingen, gevaren, gelukkige momenten en ik weet dat je daaruit wilt ontsnappen, maar net als de werkelijkheid zijn de boeken niet perfect.' Ik keek hem even verbaasd aan maar herpakten me al snel. ‘maar dat is juist het leuken aan de meeste boeken ze eindige goed ook al maken de hoofd personage meestal zoveel mee het eindigt altijd goed is dat niet wat je wilt van het leven.’ Ik zuchten zacht. ‘Al moet ik toegeven dat je eigenlijk wel gelijk hebt ik ben liever in de wereld van de boeken ook al klinkt het zo stom.’ Zei ik terwijl ik weer weg keek ik had nooit verwacht dat ik willekeurig op het straat iemand tegen kwam en daar zoon apart maar op luchtend gesprek mee zou hebben deze jongen was echt anders dan ik had gehoord en verwacht. 'Je moet je niet achter boeken schuilen, maar ervandaan komen. Je moet de realiteit onder ogen zien te komen. Ik begrijp wat je bedoelt, je wilt de werkelijkheid vergeten en lekker wegdromen in welke boek je ook leest en hopen dat je het zelfde gaat gebeuren in de werkelijkheid, maar jij moet het zelf doen' Ik beet op mijn lip dat deed ik altijd als ik zenuwachtig was en keek hem even aan. ‘En wat nu als het niet lukt en alles wat je doet op een mislukking uit draait. Nee geef mij maar de wereld van de boeken waar in ik iemand ben met veel lef die iedereen aan kan en ouders heeft die haar wel zien staan.’ Zei ik een beetje verdrietig en keek weer naar mijn schoenen 'Luke' stelde hij zich zelf voor en schudde even mijn hand waardoor ik zachtjes naar hem glimlachte. 'Ik kende iemand, net als jouw, dus ik ben er wel gewend aan geraakt' Ik knikte eigenlijk wou ik er tegen in staan maar aan zij gezicht te zien was die persoon heel belangrijk dus ik hield mijn mond maar en keek hem weer even aan.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Luke Bonvie II Bendelid:

'Natuurlijk, wilt iedereen dat' zei ik meteen terug op wat zij zei. 'Hoop is het belangrijkste object, maar als je steeds maar blijft hopen, terwijl er misschien niet komt, omdat jij er misschien eraan kan doen, terwijl je alleen maar boeken leest' zei ik eerlijk. Oke, dit was de eerste keer dat ik zo praten. Ik was vroeger anders geweest, dan nu. Ik hoopte maar dat niemand het anders hoorden, want even serieus een bende lid die hier een meisje probeerde gerust te stellen dat het wel goed komt met haar. Dat was niet normaal en al helemaal niet voor mij, maar ik wist gewoon niet wat zij deed met mij. Ik voelde me heel eerlijk op mijn gemak bij haar en ze leek me ook te begrijpen. Ik was verward en al helemaal over haar. Ze had iets aparts over zich heen. 'Het is niet stom om boeken te lezen en daarin te willen zijn, alleen je moet het niet je leven gaan overnemen' zei ik vervolgens en keek even om me heen. Ik zag dat Alex en jack nog steeds bezig was. Mooi, dus dan hoorden ze dit ook niet. Wat ze als laatste zei, bekeek ik haar even goed. Ze was verdrietig en ik wist hoe het voelde als ouders niet meer om naar je kijken. Ik wist precies hoe dat voelde, maar ik liet het niet merken. 'Dan probeer je het opnieuw' stel ik voor en als haar anwoord. Doelend op dat misschien alles niet lukt en op een mislukking uitdraait, Dan kon ze altijd opnieuw beginnen. Zo erg was dat niet. Om toch haar wat op te vrolijken, had ik iets wat ze toch niet ermee om heen kon. 'Je hebt lef' zei ik neutraal en keek haar doordringend aan. 'Je praat tegen een bende lid en daar heeft iemand veel lef voor nodig' zeg ik met een schuine grijns, doelend dat zij met me stond te praten. 'Jij bent het eerste meisje die het lef heeft om met mij te praten' zei ik erachteraan en keek naar haar reactie.

One Who Travels A Higher Path.

Allison Elizabeth Caers

'Dan probeer je het opnieuw' stelde hij voor en ik knikte zachtjes. ‘Ik zal het proberen zij ik met een ondeugende grijns en keek hem weer eventjes aan. 'Je hebt lef' zei hij neutraal en probeerde me doordringend aan te kijken maar ik keek snel weg ik had gaan lef ik was een watje en boeken verslaafd watje dat helemaal niks durft. 'Je praat tegen een bende lid en daar heeft iemand veel lef voor nodig' Zij hij met een schuine grijns. En ik grinnikten. ‘wow technisch gezien had ik niet het lef om tegen je te praten ik was gewoon zo lomp om tegen je aan te lopen .’ Zei ik met een schuine grijns en keek hem speels uitdagend aan 'Jij bent het eerste meisje die het lef heeft om met mij te praten' Zij hij er nog achterna en ik grinnikte weer. ‘Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik het niet geloof dat een meisje je niet zou durven aan te spreken.’ Probeerde ik weer spottend te zeggen maar natuurlijk moest ik weer blozen stomen ik toch. ‘Sorry dat was misschien stom maar nou ja een jongen als jij krijgt toch zeker veel aandacht van het vrouwelijk geslacht .’ Zei ik ineens heel verlegen en keek blozend naar de grond.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

Luke Bonvie II Bendelid

Even kon ik niets uitbrengen wat ze zei en ik zag dat ze moest blozen en dat haar blik naar beneden was gericht. Er waren wel wat meiden die spontaan naar me toe kwamen om aandacht te vragen. Maar meestal wimpelde ik ze af. Natuurlijk vond ik ze mooi en met sommige had ik wel wat meer gedaan, maar een relatie? Daar deed ik niet aan. Ergens wou ik wel een vaste relatie hebben, maar ik was gewoon bang. Bang om weer een gebroken hart te krijgen en bang om haar te verliezen, net als mijn zusje. 'ja, meestal' zeg ik wat mompelend, niet goed wetend, wat ik hierop moest antwoorden. Allison was een heel apart meisje, ze probeerde spontaan en uit haar schuld te komen. Alleen ze wist niet hoe ze dat moest doen. Ze was vooral onzeker en dat mocht echt wel blijken. 'En alsnog heb je lef' zeg ik gemeend, alsnog heeft ze mij aangesproken, doordat ze tegen mij aanbotste. 'Je moet niet zo bescheiden doen en gewoon 'ja' zeggen' zeg ik met een glimlach. Ik wist nu even niets meer te zeggen en ging met mijn hand door mijn haar. Even hing er een stilte en bekeek ik haar in die tijd even. Ze zag er niet verkeerd uit, lief en schattig. Mooie blonde lokken die over haar schouder vielen en mooie blauwee heldere ogen om daarin te verdrinken. Conclusie ze lag niet verkeerd op het oog, maar toch geen type voor mij? Ik weet eerlijk gezegd niet of ze mijn type was, daar betwijfelde ik eraan. 'Dus' om de stilte wat te verbreken. 'Ga je ook naar het feest?' vroeg ik maar. Allison had iets, wat ik niet kon ontdekken.

One Who Travels A Higher Path.

Allison Elizabeth Caers

'ja, meestal' zegt hij mompelend wat eigenlijk best schattig was. Ik grinnikte zachtjes en keek hem nieuwsgierig aan.’Ik wist wel dat ik gelijk had.’ Zei ik met een speels grijnsje maar keek toch eventjes weg omdat ik weer een beetje verlegen werd. 'En alsnog heb je lef' zij hij gemeend’ Ik bloosde. ‘Nou eum bedankt dan denk ik.’Zei ik verlegen en stak even een lok achter mijn oor. 'Je moet niet zo bescheiden doen en gewoon 'ja' zeggen' zei hij met een glimlach. ‘Zal ik doen.’ Zei ik terug met een glimlach. 'Ga je ook naar het feest?' vroeg hij en ik vond het best schattig en lief dat hij zijn best deed om het gesprek aan te houden en niet gewoon weg te wandelden en me hier achter te laten. ‘Ja ik ga ook naar het feest al heb ik er niet zoveel zin in.’ Zei ik een beetje beschaamd en keek eventjes naar de grond. ‘Dus met ook bedoel je dat je naar het feest gaat niet?’ Vroeg ik weer een beetje speels en keek hem ook speels aan. ‘Dus heb je wat zin in dat feestje of is het ook niet echt je ding?’ Vroeg ik hem terwijl ik hem nieuwsgierig aan keek en even naar hem glimlachte.

“Destroying things is much easier than making them." Suzanne Collins

[Iemand in voor een line met Megan of Drew ? ]

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

^ Cameron?

Everything is illuminated by the light of our past.