Ik kan echt geen weg met mijzelf op dit moment.
Een paar weken geleden kon ik niemand graag zien, zelf mijzelf en mijn vriend niet. Alleen mijn hondje kon precies nog liefde van me krijgen. Ik kon gewoon niet tegen het contact met een ander, was continu stil en kon geen liefde tonen aan mijn vriend. Gelukkig was dat deze week eindelijk over, is mijn vriend gisteren naar huis gegaan en zit ik nu alleen op mijn kot en ik zit continu te huilen. Als ik mij bezig kan houden, dan is er niks, maar vanaf ik denk aan het feit dat ik alleen ben, moet ik huilen.
In de les deze ochtend huilde ik ook bijna omdat we normaal gezien elke donderdag een 'Wat gaan we eten' probleempje hebben en nu kreeg ik dus geen berichtjes en kon ik er zelf gene sturen, dus toen dacht ik weer aan het feit dat ik alleen was.
Viel mijn theezakje nog eens in mijn tas tijdens het eten en mijn beschuit met confituur op mijn trui. Alsof alles nog niet erger kon.
Nu ben ik alweer aan het huilen omdat ik met mijn schoolwerk klaar ben en tegen niemand kan praten.
Ik voel me echt zo zielig, want ik loop al heel de tijd te janken terwijl het niet de eerste keer is dat ik alleen ben.
Heeft iemand van jullie dit ook al gehad? En hoe ben je er dan mee omgegaan?
Zouden mijn mood swings te maken hebben met het weer, want ik heb in de herfst (sinds mijn ongeval) wel altijd last van een soort depressie, maar dit is volkomen nieuw ...
Hopelijk kunnen jullie mij helpen, want ik ben het noorden even kwijt voor het moment.
Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?
.
