Opposites • One Direction [Topic 1 ] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 8 dec 2013 - 19:02 ]

"Family don’t end in blood”

Zayn Javadd Malik

Ik merkte dat Niall naar me keek, zijn blik vol verdriet. Voor ik iets kon doen trok hij me aan mijn arm naar zich toe, alsof ik een van zijn ouders was die hem nu steun moest geven. Niall had het het moeilijkst van ons allemaal. Het was een algemeen bekend feit dat Niall de meeste bescherming en liefde nodig had van ons allemaal. Ik wist dat hij me vertrouwde, hij was tevens mijn beste vriend. Ik begreep hem, ik snapte wat hij bedoelde, zelfs als hij niks had gezegd. Ik wist dat hij zichzelf niet was, zoals bij de bootcamp bij X Factor, of het eerste jaar als band. Zo vrolijk en hij had iedere minuut wel een lachbui, maar de laatste tijd was hij zo droevig. Eens in de zoveel tijd wist hij het even niet meer en zo'n moment was nu. Eigenlijk had ik wel een idee wat hij voelde, want ik zat in dezelfde situatie. Dat stomme management, wat zei dat ik verloofd moest blijven met Perrie toen ik erachter kwam dat ze een ander had. Gelukkig vonden ze haar leuker met haar nieuwe vriend, dus ik dacht: Vrij, happy en single. Maar nee hoor, het management laat ons geen seconde met rust. Net zoals de paparazzi, waar soms ook haters tussen zitten, die ons wel eens bedreigden. Vreselijk.
'Hé… Nialler…' probeerde ik de jongen te sussen. 'Ik snap het wel…' Langzaam rolden eerste tranen over mijn wangen.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Jae Fayette Laroche || Liams "vriendin"

'Ja, dat zeggen ze,' mompelde hij terug. Ik lachte zachtjes, gewoon omdat hij het ook zo makkelijk "toegaf". Als ik hem was, had ik mij verzet tegen alle verwachtingen van de manager, mij geheel anders gedragen als bewijs dat ik niet te voorspellen was. Maar ja, het was al bekend dat Liam heel anders was dan ik. Anders had ik hier niet gestaan. 'En jij bent dat dus totaal niet?' vervolgde hij ook. Ik besloot hem meteen maar een tip te geven. Niet dat hij er nu iets mee zou gaan doen, want hij was overduidelijk niet blij met dit alles.
'Als ik in jouw schoenen had gestaan en mijn manager zoiets zou hebben gezegd, zou hij er spijt van krijgen. First rule of becoming like me: Laat nooit iemand bepalen hoe jij bent. Zeggen ze dat je saai bent, bewijs hun ongelijk,' zei ik met een knipoog. 'Niet dat je op het moment waarschijnlijk al bereid bent om iets meer op mij te gaan lijken, maar ík ben dus niet makkelijk saai te noemen.' Ik fronste even en dacht diep na -wat eigenlijk best wel bijzonder was-. Als ik hem gewoon kon laten zien hoe leuk het was om alles even los te laten en iets te doen wat helemaal anders was dan bij hem paste. Hem de adrenaline en de vrijheid te laten voelen... dan zou hij meteen verslaafd zijn. Dat was bij iedereen toch zo?
'Dus, we moeten iets samen gaan doen, suggesties?' vroeg hij, waardoor ik opschrok uit mijn gedachten.
'Ik dacht dat het misschien leuk was, als we iets deden wat jij leuk vindt en wat bij jou past,' stelde ik voor, zoals ik al bedacht had.

Happy Birthday my Potter!

Emmelia Aline Jarrell.

Waarom ik hier nu, op deze stoel, zat, was zelfs voor mij een vraag. Normaal gesproken zou ik zoiets nooit doen, daar was ik veels te verlegen voor. Het was dan ook niet gek dat mijn moeder me hiervoor had opgegeven, want die wilde zo graag dat ik eens een 'echt' vriendje zou krijgen. Helaas kwam ze er later pas achter dat dit niet echt zou zijn, maar ze dacht dat -dat waarschijnlijk nog wel kon komen. Hoe wel ze wist dat ik altijd veel te nerveus was om nieuwe mensen te ontmoeten. Ze had er weer is niet over nagedacht en alleen maar aan zichzelf gedacht. Een trillerige zucht verliet mijn mond, terwijl ik het boek dicht klapte dat op mijn schoot lag. Concentreren kon ik me nu toch niet. Het boek propte ik in mijn tas, bij alle andere rotzooi, zodat de eerste indruk van de jongen misschien wat anders zou zijn. Ik hoopte vurig dat ik niet zou gaan stotteren, want dan vond hij me vast helemaal achterlijk. Het enige wat ik wist was dat hij in een of andere boyband, One Direction, zit en dat ik zijn flirterige gedrag wat zou moeten minderen. Nou, met mijn gedrag moest dat wel lukken, hoopte ik. Ik haalde een hand door mijn donkerblonde haren, om het elastiekje van mijn pols af te schuiven en ze in een warrige knot te binden. Hoe nerveus ik ook was, ik was toch wel benieuwd met wie ik de komende tijd moest 'samen zijn'.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Niall James Horan
Ik kroop heel erg dicht tegen Zayn aan. Hij bleef een tijdje stik, maar toen kwamen er toch sussende woorden uit zijn mond. Ik keek op en zag dat hij huilde, waardoor ik zelf de waterlanders ook niet meer kon tegenhouden. Hij had het met die hele Perrie affaire heel erg zwaar gehad en nu hij eindelijk rust dacht te hebben kwam het management hiermee. "Zien jullie wat jullie doen?" piepte ik naar de mensen achter het buro. Ik sloeg mijn armen om de jongen met de ravenzwarte haren heen. "Alles komt wel goed. Ik zal er in elk geval altijd voor je zijn." mompelde ik zacht en snikkend in zijn oor. Nee, ik had hier het niet het zwaarst mee omdat ik al jaren geen meisje ook maar had gekust. Zayn had het het zwaarst. Nog geen maand geleden kwam hij erachter dat zijn verloofde vreemd ging. Hij had amper tijd gehad om het te verwerken of hij werd weer in een relatie gedwongen. Ongelofelijk dat ze dit ons flikten. Dat ze dit hem flikten. We waren niet alleen zangers, we waren ook nog gewoon mensen. Konden ze daar niet rekening mee houden? De tranen liepen over mijn wangen. Met mijn mouw veegde ik zacht die van Zayn weg. Hij wilde vast niet zwak lijken straks bij dat meisje. Mij maakte dat echt niets uit. Ik werd toch al gezien als zwakkeling. Hij had een stoer imago, al wisten wij in de band wel beter.

Bowties were never Cooler

Zayn Javadd Malik

Toen Niall zag dat ik huilde, begonnen de tranen ook over zijn wangen te stromen. Opeens viel hij uit naar een aantal mensen achter een bureau; 'Zien jullie wat jullie doen?' Dat had ik niet verwacht van hem. Meestal durfde Niall niet zo veel te zeggen, maar als het hem echt raakte kon hij echt goed uitvallen. 'Alles komt wel goed. Ik zal er in elk geval voor je zijn.' De jongen had zich nog steviger om me heen geklemd, wat ik niet zo erg vond. Het was gewoon zielig. Iedereen was zichzelf niet, denk je dat ik al die tattoo's wilde? Altijd heb ik geroepen dat ik die tattoo's weg wilde laten halen, maar dat stond het management niet toe. Het was uit met Perrie en nu dwingen ze me de tattoo van haar weg te laten halen, dus ik heb nog een afspraak staan. Het liefste zou ik Niall meenemen, maar ik moet wel nog even vragen of dat mag! Nou ja, ik mag niet zeuren want de blonde Ier had het nog steeds het moeilijkst. Hij was het meest onzeker van ons vijf. Altijd vertelde hij dat hij de zwakke van ons was, het buitenbeentje, het vijfde wiel. Terwijl meiden over de hele wereld zich 24/7 voor zijn voeten werpen.
Ik wurmde me wat los uit Niall's stevige omhelzing. 'Zullen we gaan? Simon en onze "vriendinnen" wachten vast op ons.'

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Liam James Payne.

'Als ik in jouw schoenen had gestaan en mijn manager zoiets zou hebben gezegd, zou hij er spijt van krijgen. First rule of becoming like me: Laat nooit iemand bepalen hoe jij bent. Zeggen ze dat je saai bent, bewijs hun ongelijk,' Zei ze met een knipog. 'Ja, maar ik heb niet echt veel tegen het management in te brengen.' ei ik half zuchtend. Het management bepaalt zo'n beetje alles wat wij doen, en het is vrij irritant. 'Niet dat je op het moment waarschijnlijk al bereid bent om iets meer op mij te gaan lijken, maar ík ben dus niet makkelijk saai te noemen.' Zei ze, en ze fronste. 'Nou, dan kun je me blijkbaar heel wat leren.' Zei ik. Ik zie mezelf niet echt als saai, ik wil gewoon alles gewoon zeker weten voordat ik iets doe, voordat alles uit de hand loopt. Voor de rest ben ik niet saai, ik bedoel ik hou van sport zoals elke jongen, en ben best sociaal. 'Ik dacht dat het misschien leuk was, als we iets deden wat jij leuk vindt en wat bij jou past,' Stelde ze voor. 'Oke, we moeten elkaar bete leren kennen toch? Dan kunnen we ergens in de stad iets gaan drinken.' Stelde ik voor.

How far is far

Niall James Horan
Ik hield Zayn dicht tegen me aan. Ik was blij dat hij bij me was. Zo had ik toch iemand voor steun. En hij ook. Hij had het echt niet makkelijk. Ledematen vol impulsieve tatoos die hij niet mocht verwijderen en de ene die hij niet impulsief had laten zetten ging nu weg. Misschien kon hij het nog zo laten veranderen dat ze alles zouden wegstralen. Ik zou meegaan als hij wilde, maar niet als hij het niet zou vragen. Waarschijnlijk nam hij toch liever Liam of Louis mee. Daar was hij toch veel closer mee. Daarbij waren die ook mee geweest met de tatoos zetten. Hij begon zich uit mijn greep te wurmen en ik liet hem langzaam los. Met nog betraande ogen keek ik hem aan. Ik knikte zwakjes en veegde nog een traan van zijn gezicht. Ik veegde nu ook maar het ergste nat van mijn wangen, al wist ik zeker dat mijn ogen rood doorlopen waren. Ik stond op en trok mijn trui wat naar beneden. Ik verstopte mijn handen in mijn trui. Vroeger was ik vaak druk, hyper en zorgeloos, maar sinds het management steeds dingen aan mijn leven gingen bepalen werd ik steeds onzekerder over mezelf en ongelukkiger doordat ik alleen de paar weken per jaar thuis in Mullingar mezelf kon zijn. Daar kon ik eigenlijk alleen echt mezelf zijn. Zonder leugens of verdraaiingen die me door het management waren opgelegd. Hoe leuk het ook met de fans was, was ik bang dat ze me alleen leuk vonden door de leugens van het management. "Laten we gaan." zei ik zacht en kleintjes. Ik wilde helemaal niet, maar ik wilde ook geen boxe preek omdat we te laat waren.

Bowties were never Cooler

Jae Fayette Laroche || Liams "vriendin"

Ik vond het opmerkelijk dat Liam zich zo onderdrukt voelde door het management. Oké, je moest Simon op een bepaalde manier aanpakken, wilde je niet zijn grenzen overschrijden, maar ik had wel redelijk met hem onderhandelt, nadat hij weer was afgekoeld en had toch wel het idee dat ik, als persoon dat blijkbaar de perfecte tegenpool van Liam was zonder dat ik in de bak had gezeten, ietwat macht had. En zonder de jongens geen geld van One Direction, dus waarom werden deze jongens dan als een soort lappen poppen bespeeld? Het was vreemd. Ik had altijd gedacht dat de artiest nog wel iets in te brengen had.
Ondertussen had Liam voorgesteld om dan maar iets te gaan drinken, zodat we elkaar daadwerkelijk beter konden leren kennen, waarop ik knikte. 'As you wish, mr. Payne,' zei ik daar nog achteraan en stond op. 'Maar het zit me toch dwars dat je zo onderdrukt wordt door Simon. Hij heeft alles graag naar zijn zin en je overschrijdt zijn grenzen snel -hilarisch als hij je vrij weinig kan maken, er gaat zo'n mooie ader op zijn voorhoofd kloppen als je hem tot het uiterste drijft- maar jullie hebben toch ook macht? Zonder jullie geen One Direction en zonder One Direction geen inkomen, of ben ik nu gewoon naïef en blond?' Ik probeerde serieus te blijven, maar het beeld van de kwade Simon was te leuk om niet te lachen.
'Sorry, ik ben uiterst serieus, maar ik zie Simon voor me en dat is te grappig om niet te lachen,' bracht ik dus ook uit, toen het beeld weer vervaagde en ik kon stoppen met lachen.

Happy Birthday my Potter!

Liam James Payne.

Ze knikte op mijn voorstel. 'As you wish, mr. Payne,' Zei ze daarna en stond op. Waardoor ik even moest lachen. 'Maar het zit me toch dwars dat je zo onderdrukt wordt door Simon. Hij heeft alles graag naar zijn zin en je overschrijdt zijn grenzen snel -hilarisch als hij je vrij weinig kan maken, er gaat zo'n mooie ader op zijn voorhoofd kloppen als je hem tot het uiterste drijft- maar jullie hebben toch ook macht? Zonder jullie geen One Direction en zonder One Direction geen inkomen, of ben ik nu gewoon naïef en blond?' Zei ze. 'Je hebt wel gelijk, maar het is nogal ingewikkeld.' Zei ik. 'Laten we maar gaan.' Zei ik, en ik hield de deur voor haar open. 'Dus naar welk café, of restaurant of stad of zoiets wil je?' Vroeg ik. Ik had namelijk geen idee naar welk café ofzo we moeten gaan.

How far is far

Zayn Javadd Malik

'Laten we gaan.' zei Niall wat voorzichtig, met rode ogen. Ik knikte langzaam, hoewel ik er flink tegenop zag om mijn nieuwe "vriendin" te ontmoeten. Als het dan echt zou moeten, hoopte ik dat ze bruin of zwart haar had, alles om Perrie te vergeten, wat best moeilijk was, aangezien ze op mijn arm stond gegraveerd. Maar op een dag zou ik het toch echt moeten accepteren dat het nou eenmaal zo is en ik er niks aan kan veranderen. Misschien was ik wel uitgekozen voor dit vreselijke lot, maar dan zouden de andere jongens dat ook zijn en ik kon niet inzien dat Niall iets ergs zou doen, waardoor hij een vreselijke toekomst zou krijgen. Ik daarentegen had wel wat slechte dingetjes gedaan. Kleine dingen, maar samen kon het gezien worden als één groot ding. Op de basisschool stal ik weleens gummen en op de middelbare plakte ik briefjes met daarop "Punch Me" erop geschreven aan iemands shirt, maar dat was het dan ook wel. Voorzichtig sloeg ik een arm om Niall heen en begeleidde ik hem naar de deur, met daarachter onze nieuwe "vriendinnen", die ons leven nog meer zouden veranderen.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Jae Fayette Laroche || Liams "vriendin"

Ik trok mijn wenkbrauwen op bij het woord "ingewikkeld" maar besloot niet om verduidelijking te vragen. Het feit dat hij meteen begon over gaan en er verder niks bij zei, suggereerde dat hij het er verder niet over wilde hebben en aangezien ik nog een tijdje met hem om moest gaan, besloot ik maar niet meteen door te gaan drammen. Dan werd het immers een zeer ongezellige tijd en kon ik net zo goed stoppen. De kans was dan immers nog kleiner dat het mij ging lukken deze jongen daadwerkelijk te veranderen, wat wel de hele bedoeling was. Anders zou ik een heel boos management op mijn dak krijgen, gezien ik flink onderhandeld had en nu wel moest leveren.
Ik glimlachte naar hem, toen hij de deur openhield. 'Dus naar welk café, of restaurant of stad of zoiets wil je?' vroeg hij daarna. Ik haalde mijn schouders op. Ik plande dat soort dingen immers nooit en eindigde bijna altijd gewoon random ergens, waar het dan altijd weer heel leuk en vernieuwend was. Ik ging bijna nooit naar het zelfde, op mijn vaste club op vrijdagavond na dan, waar ik en mijn vrienden altijd kwamen. Maar dat was iedere week weer zo anders en gezellig, dat het niet ging vervelen.
'We doen het op mijn manier. We nemen random de Underground, waarna we op een random station uitstappen en vervolgens stappen we de eerste locatie die we tegenkomen binnen. En dan nemen we iets wat we nog nooit genomen hebben. Of kun je dat niet aan, mr. Payne?' Dat laatste kwam er plagerig uit, alsof ik insinueerde dat hij een controlfreak was. Zo erg was het waarschijnlijk niet met hem.

[ bericht aangepast op 8 dec 2013 - 0:07 ]

Happy Birthday my Potter!

Liam James Payne.

'We doen het op mijn manier. We nemen random de Underground, waarna we op een random station uitstappen en we vervolgens de eerste locatie die we tegenkomen binnenstappen. En dan nemen we iets wat we nog nooit genomen hebben. Of kun je dat niet aan, mr. Payne?' Zei ze, en dat laatste nogal plagerig. 'Tuurlijk wel, Mrs. Laroche.' Zei ik nu ook plagerig. Tuurlijk had ik wel bezwaar, maar ik wou et niet verpesten, het is wel eens een keer goed om het op een andere manier te proberen, en het werd vast wel leuk, hopelijk. Ik vind Jea nu al aardig, dus dat komt wel goed. 'Dus we doen het op jou manier, dus jij wijst ook de weg, ik volg je wel.' Zei ik, ik had geen idee waar ze heen zou gaan, maar dat was toch juist leuk? Nou ja, voor mij niet maar ik moet het toch een keer leren om de controle los te laten.

How far is far

Niall James Horan
Ik volgde Zayn's bewegingen met mijn ogen. Hij zag hier evenveel tegenop als ik. Ik uitte het alleen wat duidelijker. Ik voelde zijn arm om me heen slaan. Het gaf me toch wat moed. Ik was in elk geval niet alleen. Zelf sloeg ik mijn arm om zijn middel en liet me schorvoetend door hem meeslepen. Met een licht trillend handje duwde ik de deur open. Daar stond Simon in een gang met 5 deuren. Op elke stond een naam. Een deur voor elk van ons. Ik keek even naar Zayn en kneep geruststellend in zijn schouder. "We zien elkaar snel weer. Als je me nodig hebt app je maar en ben ik er direct." zei ik zacht, zodat Simon het niet zou horen. Daarna liet ik toch de Pakistaanse jongen gaan en liep twijfelachtig naar de deur met mijn naam erop. Ik klopte zachtjes en wachtte kort voor ik binben ging. Binnen stonk het naar rook en er zat een meisje met lange bruine losse krullen. Ze was opzich niet lelijk, voor wat het had kunnen zijn, maar het ging me toch het meest om haar innerlijk. Als we niet zouden klikken zou ik echt liever van een brug springen. Dan moest ik namelijk mijn leven delen met iemand die ik niet kon uitstaan, hoe lastig zo'n persoon ook te vinden was. Nu zag ik ook dat ze onder de tatoos zat. Had ik wel de goede deur gepakt en niet die van Zayn? Waarom zou ik zo'n meisje krijgen?

Bowties were never Cooler

Jae Fayette Laroche || Liams "vriendin"

'Tuurlijk wel, Mrs. Laroche,' was zijn plagerige antwoord en mijn gezicht betrok. 'Ah, dat klinkt zo oud,' mopperde ik en liep de gang door richting de buitendeur. Bij de kapstokken viste ik wel nog even mijn jas ertussenuit, gezien ik nog niet zo onnadenkend was om zonder jas te vertrekken. Het viel mij wel op dat Liam geen bezwaar of iets dergelijks maakte, hoewel ik niet het idee had dat deze stijl hem helemaal beviel. Blijkbaar had hij veel over voor zijn carrière en volgde hij braaf de wil op van de managers. Maar ja, ik viel nu ook nog wel mee. Ik probeerde hem voorzichtig te leren zwemmen in plaats van hem gelijk helemaal in het diepe te gooien.
'Dus we doen het op jou manier, dus jij wijst ook de weg, ik volg je wel,' zei Liam, waarop ik zachtjes lachte. Ja, want mijn richtingsgevoel was zó goed. Ik had wel vaker problemen gehad met thuiskomen en ik hoopte maar dat Liam dat soort "probleempjes" kon handelen, want anders zou hij waarschijnlijk flink in de stress schieten, als ik straks bekende dat ik de weg terug nooit precies wist. Maar ja, uiteindelijk kwam je altijd wel weer thuis, dus ikzelf was er altijd heel relaxt onder.
Ik pakte Liams pols. 'Welkom in de Jae-expres, waar uitstappen geen optie is en je nooit weet waar je zult belanden,' zei ik nog vrolijk, voor ik hem meesleurde richting de underground, waar we kaartjes zouden moeten kopen. Ik vroeg mij wel af of ze Liam niet zouden herkennen nu ik hem zo meetrok in het openbaar, waardoor ik toch weer halt hield. 'Ik bedenk mij opeens dat ik geen zin heb in een horde gillende keukenmeiden achter mij -eigenlijk jou- aan...' Ik keek even om mij heen, maar zag nog geen hysterische fans. 'Heb je een zonnebril of zo?' vroeg ik, terwijl ik de sjaal die in mijn jas had gezeten zonder te vragen om zijn gezicht heen begon te wikkelen en vervolgens het idiote resultaat bekeek. 'Prachtig! In ieder geval onherkenbaar.'

Happy Birthday my Potter!

Liam James Payne.

Haar gezicht betrok. 'Ah, dat klinkt zo oud,' Mopperde ze. 'Nou, sorry hoor.' Grinnikte ik. En we liepen de gang door richting de buitendeur. Bij de kapstokken viste ze haar jas ertussenuit, en ik deed hetzelfde. Ze lachte zachtjes. 'Welkom in de Jae-expres, waar uitstappen geen optie is en je nooit weet waar je zult belanden,' Zei ze vrolijk, en e trok me mee aan mijn pols. 'Ik bedenk mij opeens dat ik geen zin heb in een horde gillende keukenmeiden achter mij -eigenlijk jou- aan...' Zei ze. Inderdaad, het zou niet lang duren voor dat de fans door hadden dat ik hier liep, maar ik was er inmiddels wel aan gewend, maar Jea dus niet. 'Heb je een zonnebril of zo?' Vroeg ze, terwijl ze een sjaal uit haar jas haalde en de om mijn hoofd begon te wikkelen. 'Uhm, volgens mij wel.' Zei ik, en ik haalde mijn zonnebril uit het binnenzakje van mijn jas, en zette hem op. 'Prachtig! In ieder geval onherkenbaar.' Zei ze terwijl ze het resultaat bekeek. 'Nou, geweldig. Nou denken ze op z'n minst dat ik niet goed snik ben.' Grinnikte ik. Ik keek in het raam van een van de underground's, en zag hoe belachelijk het er eigenlijk uitzag, waardoor ik in lachen uitbarstte. 'Ik zie er echt belachelijk uit.' Zei ik tussen het lachen door.

How far is far