Jongerencamping x Tijdmachine [2] - Speeltopics

Een groep jongeren vindt een tijdmachine en gaat twintig jaar terug in de tijd, om schokkende gebeurtenissen te voorkomen die hun ouders hebben meegemaakt tijdens hun zomervakanties. Op deze manier hopen ze het leed in hun families te kunnen doen verdwijnen.

Personages

[ bericht aangepast op 30 jan 2014 - 12:27 ]

Every villain is a hero in his own mind.

[Nou ja, gezien er amper werd geschreven ging ik maar naar de avond.... ;'p]

Every villain is a hero in his own mind.

Gezien we hier al een eeuw niet geschreven hebben lijkt het me het beste als we gewoon verder gaan naar de avonddd

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

[Haha nee ik vind het prima, hoor x)]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

DJ maakte zich 's avonds klaar voor het feest. Ze waren helemaal vergeten naar de informatiemiddag te gaan en ze had zich voorgenomen om morgenmiddag heen te gaan. Ze liep samen met de andere meisjes naar het feestgebouw op de camping. Er hing een gezellige sfeer binnen en verderop zag ze een jongen staan. Hij droeg een shirt met het logo van de camping en DJ sloeg gelijk haar ogen neer. Hij was wel heel erg knap! Te knap, dacht ze, terwijl ze hem even vlug bestudeerde. Een jongen als hij zou nooit iets in haar zien. Er stond een hele meute meisjes om hem heen gedromd en DJ keerde hen de rug toe. Het was beter haar aandacht ergens anders op te focussen. Hij had vast al een vriendin.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Naamsverandering Candira - Snowqeeun

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Hohenheim > Theatre.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Marjannee > OdairFinnick. Per ongeluk.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Faëlla was ontzettend zenuwachtig. Haar ouders hadden elkaar nog niet één keer in de ogen gekeken, zo had ze van haar vrienden gehoord en dat baarde haar nogal zorgen. Had hun komst al zo veel veranderd? Ze was bang dat het niet zou werken en dat de toekomst compleet naar de maan zou zijn als ze terug zouden komen. Straks waren ze niet eens geboren!
Ze kleedde zich niet te opzichtig, omdat ze niet de aandacht van een van hun ouders wilde trekken en omdat ze zich niet in de stemming voelde om totaal los te gaan. Ze was nieuwsgierig naar haar ouders, want die had ze nog niet gezien en ze was ook een beetje bang voor Archies reactie op hen. Hij had zich de hele dag nog niet laten zien en ze vroeg zich af waar hij uiting en of hij zich überhaupt wel met hen en hun plan bezighield.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Steve en Shenae waren weer teruggekeerd naar de camping. Hij nam afscheid van haar toen ze bij de receptie kwamen, waar hij op zijn vrienden wachtte. Hij keek haar na terwijl ze wegliep, haar heupen heen en weer wiegend. Het was een mooie meid, dat was één ding wat zeker was. En ze was nog eens aardig ook.
Hij draaide zich om toen hij een bekende stem hoorde en grijnsde toen hij zijn vrienden in het het oog kreeg. Hij gaf hen een ferme handdruk.
'Jullie zijn net op tijd,' liet hij hen weten. 'Er is zo een feestje.'
Ze brachten hun spullen naar het kampeerveld, maar namen niet de moeite om de tent op te zetten. Dat kwam later wel.
'Ik lust wel een biertje,' liet Hank hen weten en ze liepen naar het café om wat te gaan drinken.

-
Mosh verruilde zijn zwembroek voor een gewone driekwart broek. Hij had wel zin in het feestje vanavond. Hij had al verschillende leuke meiden gezien, dus het zou hoe dan ook een geweldige avond worden.
'Ga je echt niet mee?' vroeg hij aan Cyrith toen hij buiten kwam. De jongen had zijn laptop al opgestart, dus het zag ernaar uit dat hij al plannen had voor vanavond, wat hij jammer vond. Als het aan Cyrith lag zou hij geen enkele keer voet over de drempel zetten en dat was niet de reden dat ze hem naar een jongerencamping gesleept hadden.
'Misschien morgen,' antwoordde Cyrith ontwijkend.
Mosh plofte zuchtend in één van de stoeltjes neer. 'Zo leer je toch nooit nieuwe mensen kennen?'
Cyrith haalde onverschillig zijn schouders op, maar Mosh trapte daar niet in. Hij wist heus wel dat zijn vriend graag nieuwe mensen wilde leren kennen, maar dat hij veel te afwachtend had en wilde dat er iemand op hem af zou komen. Nou, als het zo moest dan zou Mosh er ook wel wat voor vinden. Hij zou straks gewoon een toffe meid op hem afsturen.

–
Raphael zag dat zijn moeder naar het toiletblok was gelopen en hield de omgeving goed in de gaten. Steve had hij nog steeds niet gevonden, dus hij verwachtte dat de jongen haar ieder moment kon lastig vallen. Of waren er nu al dingen veranderd? Waren ze eerder teruggekeerd naar de camping dan ze anders hadden gedaan? Zouden de twee elkaars pad niet kruizen? Hadden ze nu de hele verkrachting al weten te voorkomen of zou Steve haar straks op een andere wijze ontmoeten? Hij besefte dat hij er helemaal geen controle meer over had en dat hij nu de hele tijd in vrees zou leven dat hij haar op een ander tijdstip zou lastigvallen. Hij kon onmogelijk de hele tijd bij haar in de buurt zijn!

[ bericht aangepast op 18 jan 2014 - 10:49 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Jochem zat voor zijn tent en staarde over het veld. Hij had zijn haar al gedaan en wachtte eigenlijk tot de anderen zover waren om naar het feest te gaan. Hij hoopte dat er ook tijd was om daar een beetje lol te maken met Abigail, want ondanks dat hij voor haar was meegegaan om haar ouders te behoeden voor een vreselijk lot, was dit ook zijn vakantie en wilde hij niet al te veel in het verleden blijven hangen. Het was dan wel niet zijn verleden, het zorgde ervoor dat hij ook aan zijn eigen leed terugdacht en zich afvroeg of zijn toekomstige kinderen dit ook voor hem over zouden hebben en zouden willen dat hij dat ongeluk nooit had gehad.
Het was een gekke gedachte, maar zij hadden wel bewezen dat het mogelijk was. Hij glimlachte en was blij dat hij er niet somber van werd. Het was gewoon zo gelopen en Jochem wist zeker dat de ouders van Abigail en alle anderen er ook iets positiefs in zagen, want door dit alles waren ze toch dichter bij elkaar gekomen, net zoals hij Abigail en Raphael nooit had ontmoet als hij niet op de intensive care had gelegen.
‘Nog steeds geen spoor van die Steve, hè?’ vroeg hij aan Raphael die de jongere versie van Lotte bekeek. Jochem wist dat rond dit tijdstip de eerste ontmoeting met hem plaats zou vinden. ‘Misschien moet een van de meiden achter haar aan gaan? Dan is ze niet alleen.’

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

‘Volgens mij is Abigail al in de kleedruimte,’ antwoordde Raphael. ‘Ik hoop dat al het gevaar nu geweken is, maar ik vrees dat ik nu geen enkele nacht meer mijn oog dicht zal doen omdat het nu íeder moment kan plaatsvinden.’ Hij slaakte een zucht. Vanavond werd een spannende avond omdat Ashlee zou komen. Hij voorzag niet zoveel problemen omdat Angel en Flynn elkaar amper aangekeken hadden, maar Ashlee was een zeer onvoorspelbare factor en hij kon zich niet eens indenken op welke andere manieren het allemaal mis zou kunnen lopen.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik heb zo'n zin in een feestje!' Ilse zette haar haren vast in een hoge knot en keek even met getuite lippen in de spiegel of het er goed uitzag. Vervolgens haalde ze haar elastiekje weer uit haar haar en deed ze een tweede poging. 'Deze vakantie wordt echt fantastisch!'
Marije knikte even vaag, maar eigenlijk had ze helemaal geen zin om te feesten. Als ze met Ilse op stap was, was dat altijd lastiger, want Ilse ging direct helemaal uit haar dak terwijl Marije eerst door een barrière moest voordat ze überhaupt kon dansen. Zelfs dan waren haar bewegingen nog stijfjes en niet veel meer dan het heen en weer stappen van haar ene been op haar andere. Het was geen wonder dat alle ogen zich daardoor op Ilse richtten, die met haar heupen kon bewegen alsof ze Shakira was. Haar stralende gezicht maakte haar aantrekkelijke look helemaal af.
'Ga jij je haar niet doen?' vroeg Ilse. Ze was eindelijk tevreden met haar coupe en keek Marije even keurend aan. 'Je zou het eens kunnen opsteken.'
'Ik draag wel eens een staart!' verdedigde Marije zich direct, al wist ze wat Ilse bedoelde. Marije droeg haar haren óf los, óf in een staart. Meer variaties waren er bij haar niet.
Ilse ging achter haar staan en gleed met haar vingers door Marijes krullen. 'Nou... Je zou het eens kunnen opsteken. Of twee lokjes naar achteren, zoals een elfje.'
'Je weet dat ik dat niet wil.'
'Ah, kom op!' Ilse ging voor Marije staan en keek haar smekend aan. 'Simon en zo zijn hier nog niet eens. Er is niemand die je hier kent. Alsjeblieft, doe het voor mij, één avondje... Mag ik alsjeblieft je haar doen?'
Marije sloeg haar ogen neer. 'Oké.' Er was niemand die haar kende. Behalve Raphael dan, die wist nu heel erg veel over haar. Ze vroeg zich af of het nu ook ongemakkelijk zou worden tussen hen. Juist omdat ze hem zoveel had verteld, was ze bang dat hij op haar af zou knappen en dat hij geen interesse meer in haar en haar leven zou hebben. Meestal knapten jongens op haar af als ze te veel van haar zouden weten. Niet omdat ze zo'n verschrikkelijke persoonlijkheid had, maar vooral omdat ze saai kon overkomen. Ze was niet saai, maar ze moest zich eerst op haar gemak voelen. Bij Ilse kon ze behoorlijk gek doen; bij sommige vriendinnen thuis ook en in haar gezin al helemaal. Bij jongens ging dat gewoon wat minder gemakkelijk. Ze moest zich wel heel erg vertrouwd voelen als ze gek deed waar jongens, die ouder dan haar waren, bij waren.

Ilse had haar haren in een slordige knoet opgestoken en Marije kon niet anders dan het mooi vinden, al zou ze dat niet snel toegeven. 'Het is wel oké,' besloot ze. 'Bedankt.'
'Nu je make-up nog! Ik zou wel wat meer mascara opdoen dan normaal, en oogpotlood, want dat staat je heel erg mooi!' Ilse huppelde om haar heen en draaide haar een rondje, zodat ze voor- en achterkant kon bekijken. 'En een leuk jurkje!'
'Ik heb wel een leuk hemdje, en een broekje,' zei Marije snel. Ze pakte het oogpotlood van Ilse aan en begon een lijntje om haar oog te trekken.
'Nou, ik wil ze wel eerst goedkeuren,' vond Ilse. 'Je moet natuurlijk een goede indruk op Raphael maken.'
Marije draaide in een ruk haar hoofd om. 'Wat?'
'Raphael. Ik vond hem wel leuk voor je!' Ilse keek haar grijnzend aan.
'Nee.'
Ilse rolde met haar ogen. 'Oh kom op, Marije. Je kunt niet altijd op Simon verliefd blijven.'
Marije keek weer naar haar eigen spiegelbeeld en terwijl ze de mascara op haar wimpers aanbracht, zei ze: 'Alsof ik daar iets aan kan doen.'
'Dat kun je. Naar andere jongens omkijken.'
Marije knipperde even met haar ogen en schudde haar hoofd. 'Nee. En, zit mijn mascara goed?'
'Een beetje dikkere laag mag ook wel,' vond Ilse.

Uiteindelijk waren ze aangekleed: het eerste shirtje dat Marije had uitgekozen, was niet goedgekeurd, maar na vele pogingen hadden ze toch een geschikt hemdje gevonden. Ilse mompelde nog dat Marije zich wel wat beter had mogen voorbereiden op een feestvakantie, maar Marije had die opmerking genegeerd. Daarna liepen ze naar de feesttent, die zich naast het zwembad bevond. Marije hoopte dat ze niet de eersten waren.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Ik raak echt in de war van jullie foto's

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

[Allebei een harige vent. Haha. ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Theatre schreef:
[Allebei een harige vent. Haha. ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain