• Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.




    Verhaallijn: (grijs is al geweest c: )

    De onderzoekers besluiten (worden overtuigd?) dat het een goed idee is met de hybriden naar buiten te gaan om te zien welk effect de frisse lucht, verschillende plaatsen etc. op hen hebben.
    Een paar hybriden weten te ontsnappen, maar zijn al snel teruggevonden. De rest wordt snel teruggebracht naar het centrum. Elliott en Stevie-Ann hebben seks. Rosper vindt ze en brengt ze terug.

    Tijdsprong van 9 maanden


    Stevie-Ann bevalt van een kindje en weet zichzelf op de een of andere manier in haar badkamer te verdrinken, alsof ze niet anders kan, gedwongen. De onderzoekers vinden de baby niet interessant en een van de hybriden (misschien Lucy, omdat die Stevie-Ann’s zielsverwant is? Iemand anders mag ook.) neemt de zorg voor het kleine wezentje op zich. Stevie doet Rosper aan zijn verleden denken en hij draait door om haar dood.
    Wat de onderzoekers echter wel interessant is, is wat Stevie-Ann gedaan heeft. Ze beginnen een afschuwelijk onderzoek om de relatie tussen nageslacht en sterfte te onderzoeken (hier kan nog veel creativiteit in geprut worden, qua hoe het onderzoek eruit ziet. Als het maar gruwelijk is.).

    Vanwege deze gruwelijke behandeling beginnen de hybriden een opstand. Dit is waar Avalerion in beeld komt (al kwam de dood van het eerder genoemde meisje natuurlijk ook door haar). Avalerion bestookt al een tijdlang iemand met opdrachten (Ik stel Elliott of Daniel voor, maar als iemand anders volunteert?) en tijdens de opstand neemt zij kort bezit van diens lichaam. Dit heeft tot gevolg dat deze persoon iemand ongezien afslacht (onderzoeker of bewaker lijkt mij het meest logisch, maar als daar niemand bij is die dood mag kan een hybride ook wel).

    Door het besef wat hij/zij gedaan heeft draait hij/zij door en begint meer mensen uit te moorden. Een aantal hybriden schaart zich achter deze persoon, een ander deel gaat ertegen in de aanval. Er ontstaat een heuse oorlog, waarin uiteindelijk iedereen een kant gekozen heeft.

    Een van de twee groepen weet door middel van gaven uit te breken. (Ik stel voor dat dit de groep is waar Alex toe behoort. Als we zorgen dat hij in een van de kamers van de onderzoekers kan komen (door anderen hun vechtgaven) kan hij uit het raam kijken en samen met een hybride die in staat is vanbuiten de deur te openen naar buiten teleporteren. Zo kan de rest dan ook naar buiten.)

    De andere groep hybriden zitten nog een tijd onder extra strenge bewaking vast, maar weet uiteindelijk ook te ontsnappen.


    Ontsnapperds uitstapje: Elliott, Stevie-Ann, Cloe, Myrcella.


    Regels:

    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geen Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...



    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's (Natsune's vorige gebruikersnaam) advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".
    De hybriden krijgen geen schoenen, en lopen dus op blote voeten.


    Rol: (Hybride/onderzoeker/bewaking)
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion - Rollenstory - Zielsverwant -
    Relaties met anderen: Paisley's zielsverwant, ingewikkelde relatie met Myrcella, vindt Eladore wel oké, sluit practisch iedereen buiten (mentaal).

    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion - Rollenstory -
    Relaties met anderen: Raffaël's vriendje, bevriend met Lavina, vindt iedereen op het eerste gezicht aardig, pas wanneer je het tegendeel bewijst heb je Alex tegen je (wat ook niet zo'n heel groot probleem is, overigens).

    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning - Rollenstory
    Relaties met anderen: Lucy's broer, voelde zich door Avalerion erg aangetrokken tot Stevie-Ann en is de vader van haar kindje, vond Lavina ooit geloof ik wel leuk (niet overdreven, of dat er daadwerkelijk iets mee gebeurde), vindt Alex vermoedelijk weird omdat deze op hem crushte, voor Raffaël.

    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Xionn - Rollenstory -
    Relaties met anderen: Alex' vriendje, ongeveer bevriend met Lavina, maar dit kan omslaan in rivaliteit.

    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Xionn - Rollenstory -
    Relaties met anderen: Is opgevoed door de onderzoekers en heeft met de andere hybriden weinig contact omdat hij slecht in staat lijkt te zijn tot sociale interactie.

    Galain Herpïon - 19 - Weer beïnvloeden - LordoftheAir - Rollenstory -
    Relaties met anderen: broer van Lydia.

    Andrew Forrest - 18 - Alles in menselijk vermogen in een keer kunnen/maken - jasonreina - Rollenstory -
    Relaties met anderen: bevriend met Lucy.

    Cain - 17 - Perfect zicht in het donker - Lunair - Rollenstory -
    Relaties met anderen: ...lijken er niet te zijn.


    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Burglar - Rollenstory -
    Relaties met anderen: Bevriend met Alex en Raffaël, verliefd op Alex.

    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness - Rollenstory -
    Relaties met anderen: ...lijken er niet te zijn

    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - annickemiek - Rollenstory - Stand-by -
    Relaties met anderen: ...lijken er niet te zijn.

    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness - Rollenstory -
    Relaties met anderen: tweelingzus van Eladore, voelt zich aangetrokken tot Nathan (het is tot nu toe best wel een haat/liefde-relatie).

    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion - Rollenstory - Zielsverwant -
    Relaties met anderen: kijkt op tegen professor Rosper en ziet hem als een soort vaderfiguur, Lucy's zielsverant, moeder van Elliott's kind.

    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning - Rollenstory - Zielsverwant -
    Relaties met anderen: zusje van Elliott, zielsverwant van Stevie-Ann, bevriend met Andrew.

    Lydia Herpïon - 16 - Mensen in slaap zingen - Susye - Rollenstory -
    Relaties met anderen: zusje van Galaïn.

    Eladore Quaralena Baratheon - 24 - Mensen blij maken - Pwettyness - Rollenstory -
    Relaties met anderen: tweelingzus van Myrcella, sort of bevriend met Nathan (voor zover hij daartoe in staat is).


    Onderzoekers:
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Burglar - Rollenstory -
    Relaties met anderen: ziet in Stevie-Ann zijn verloren zusje en behandelt haar ook zo, kan aardig met andere onderzoekers opschieten.

    Emile William Jack Starlek - 30 - annickemiek - Rollenstory - Stand-by -
    Relaties met anderen: kan aardig met andere onderzoekers opschieten. Heeft stiekem een oogje op Valesca, dacht ik.


    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion - Rollenstory -
    Relaties met anderen: kan met andere onderzoekers opschieten, heeft nauwelijks emoties en is hierom ook niet echt in staat tot het aanleggen van diepzinnige relaties.


    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir - Rollenstory -
    Relaties met anderen: is bevriend met medebewaker Ponne.



    Mensen die niet meer reageren en dus overgenomen of gedood kunnen worden:
    Als jij de bedenker van een van deze rollen bent, maar er wel mee door wilt moet je het vooral zeggen. Dan spijt het me dat ik je er te vroeg tussen gezet heb.
    Josephine Eve "Josy" Valo - Hybride - 19 - Hatsumomo - Rollenstory
    Caine Douglas Wayne - Onderzoeker - 32 - Miserere - Rollenstory
    Deana Collins - Onderzoeker - 24 - Cesaria - Rollenstory
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - Hybride - 20 - Incedunt - Rollenstory
    Nicole Lauraine Harvard - Bewaker - 31 - BromoneaPulp - Rollenstory
    Hieronymos Yaromir Hertz - Onderzoeker - 78 - BromoneaPulp - Rollenstory
    Guinevere Maeve "Gwynn" Warren - Hybride - 13 - Cesaria - Rollenstory
    Connor Marten McGary - Hybride - 21 - Creaturi - Rollenstory
    Jake Douglas Jonshon - 15 - Van uiterlijk veranderen - XbrownieX - Rollenstory
    Andrew Landon James - Hybride - 16 - Weet wat anderen van hem denken - xAlways - Rollenstory
    Hadley Maverie Pastor - Hybride - 17 - Nog geen gave ingevuld - Goldwing - Rollenstory
    Maere Rose Lostock - Hybride - 16 - Telekinese - Traitor - Rollenstory
    Paisley Marybell Couvler - 17 - Mensen aanvallen met hun eigen onzekerheden door haar blik - Interaction - Rollenstory - Zielsverwant



    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Story met alle posts

    Vorige linkjes c:

    [ bericht aangepast op 30 maart 2014 - 16:19 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Het stukje is nu wel af c:

    Axiom schreef:
    [Hoe gaat het met jullie allemaal? ö]

    Goed, doch druk. Met jou?

    [ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 21:06 ]


    Tijd voor koffie.

    Sherlock schreef:

    Ze passen, dat sowieso. Ik zie de houding, maar alsnog. Ik sluit even mijn ogen, hips heen en weer. "Ik heb hier geen tijd voor," zeg ik hardop, een gefrustreerde uitroep. Ik slaak een korte gepijnigde kreet, geef Myrcella een kus op haar wang, geef Nathan een kus op zijn wang. "Jullie houden van elkaar! Boeien dat het moeilijk is." Ik duw hun hoofden naar elkaar toe (Ik hoor een korte klonk, iets te hard) en neem geen tijd om hun reacties te bekijken. "Afknijpen nu. Stevie is aan het bevallen!"


    // xD Ik ga plat van het lachen nu


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    Met mij ook, hoewel ook pittig druk. En je post is genious. Ik zou weer moeten posten.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    < Die post is inderdaad Genious haha, ik ging echt helemaal plat


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    Cloe Marianne Feline Rivière

    De muur is wit. Het plafon in wit. De lampen is wit. De vloer is wit. Je zou het kunnen zien als de belichaming van deze opsluiting, maar je zou het ook kunnen zien als een canvas. Je hoeft alleen je eigen kleuren toe te voegen. En in mijn fantasie kleurde de muren blauwen schoten er sierlijke groene krullen op uit de grond. Wolken vormen zich op het plafon en op de grond komt een mierenhoop tot leven. Alles beweegt sloom en synchroon. Ik glimlach en laat mijn oogleden sloom zakken. Plotseling word de harmonie verstoort door een enorme tijger die door mijn jungle rent. Ik ga geschrokken recht overeind zitten en zie dat het geen grote tijger is maar dat het Lavina is. Ze ziet er gestrest en in een grote haast uit. Ik sta op en de jungle verdwijnt om mij heen als mist die optrekt. ‘’HEY, Lavina!’’ Ik ren achter haar aan en steek mijn hand uit. ‘’Wat is er?’’


    {hallo hallo jongens. Sorry dat ik zo een lange tijd weg was. Maar nu zit ik weer bomvol inspiratie ^^ Dus ja, ik ben terug denk ik}

    [ bericht aangepast op 21 maart 2014 - 23:23 ]


    welkome to my garden of fantasy

    {Haha, dankje c: Fijn dat het ook daadwerkelijk grappig was xD Vaak begrijpen mensen mijn humor niet. Kennen jullie dat? Eigenlijk vooral bij sarcasme.}

    Lavina Tara Carré
    Ze schieten niet, schieten niet op! "You guuuuys! Hurry up!" Zeg ik in mijn halfbakken Engels. Ik weet niet wat ik moet doen en langzamerhand neemt ditmaal paniek mijn gedachten over. Niet Lydia's stem, niet Alex' aanblik, mijn eigen paniek. Ik hups weer van mijn linker- op mijn rechterbeen. Ik heb hier geen tijd voor. Ik maak me klaar om weg te rennen, als ik ineens een hand op mijn schouder voel. "HEY, Lavina!"
    "WAT?!" Schreeuw ik geschrokken en woedend terug, ik draai me om. Dan besef ik wat ik geroepen heb naar wie en keer weer terug naar mijn geschrokken zelf. "Cloe! Nee! Wat?!" Ik wrijf in mijn ogen. "Wat is er?" Ik kijk haar even niet begrijpend aan. Mijn gedachten krijgen geen grip op de situatie. Het is vervelend, me zo gedisoriënteerd te voelen. Ik haat het. Ik háát het. Dan zie ik Cloe voor me staan. "Wat?" Vraag ik. Dan keer ik terug. Ik begrijp niks van mezelf. Paniek stroomt door mijn aderen. Verloskundige- Wie is er verloskundige, Wáááárom kan ik alleen maar in dieren veranderen, niet in bepaalde soort mensen?! Ik bemerk dat Cloe nog steeds voor me staat. Had ik haar al antwoord gegeven? Néé. Oh nee, dat heb ik niet. Ik vergeet vanalles, met reden, maar- Hier heb ik geen tijd voor. "Hier heb ik geen tijd voor." Schreeuw ik tegen niemand in het bijzonder. Hardhandig grijp ik Cloe vast; "Stevie-Ann. Ze bevalt! Geen tijd, kom mee! KOM. OP!" Schreeuw ik richting de badkamer. Is er veel lawaai om me heen? Jawel- Nee, er is lawaai in mijn hoofd.
    Nee, dat zijn mijn gedachten.
    Ik sprint ervandoor, maar slaak een gil als ik Rosper zie liggen. De vertrouwde angst die ik voel als ik een onderzoeker zie, golft door mijn maag. Dan realiseer ik me dat hij verdoofd is, door Lydia's zang. Alex en Raff liggen daar ook. De ongelukkigheid die ik voel als ik hen zie, lijkt ver weg. Té ver weg.
    Stevie. Ann. Nu. "Rosper," Zeg ik, buiten adem. "Rosper kent de remedie. NEE, wacht;" Ik herinner hoe hij Stevie-Ann de laatste negen maanden gegijzeld hield. "Verdomme Rosper!" Schreeuw ik vanuit mijn longen.
    Oh verdomme. Geen tijd om door te draaien.
    Ik spuug op zijn verdoofde hoofd en stamp expres op zijn hand terwijl ik verder ren. Ik duw de deur open, en laat me vallen bij Stevie-Ann's bed. Wat wist ik ook alweer. Verdomme, nooit kon ik basiskennis opdoen, omdat ik hier vast zit. Tranen rollen over mijn wangen. "Stevie-Ann, alsjeblieft, niet doodgaan. Knijp mijn hand als het pijn voelt." Ik pak haar hand vast, hij is ijskoud.


    Tijd voor koffie.

    Cloe Marianne Feline Rivière

    ‘’WAT?!’’ schreeuwt Lavina terug en ik schrik een beetje. ‘’Cloe! Nee! Wat?!’’ Lavina wrijft in haar ogen. ‘’Wat is er?’’ vraag ik. even kijkt zij mij niet begrijpend aan en ik kijk ben bijna de zelfde gezichtsuitdrukking terug. ‘’Wat?’’ vraagt ze. En een gefrustreerde wanhoop glijd over haar gespannen gezicht. ‘’Hier heb ik geen tijd voor.’’ Schreeuwt ze plotseling en ik maak een klein sprongetje achteruit. Wat is hier aan de hand? Hardhandig grijpt ze mijn hand vast. ‘’Stevie-Ann. Ze bevalt! Geen tijd, kom mee! KOM OP!’’ En ze rent verder. Ik struikel bijna maar weet mezelf overeind te houden en achter haar aan te rennen. De woorden dringen tot mij door. Stevie-Ann bevalt. Ze bevalt. SHIT! Wat moeten we doen? Naar haar toe gaan! Waar is ze? Plotseling stopt Lavina en ik bots bijna tegen haar op. Rosper licht op de grond, samen met Alex en Raff. Wat is hier aan de hand? ‘’Rosper.’’ Zecht Lavina hijgend. ‘’Rosper kent de remedie. NEE, wacht.’’ Ik kijk haar verward aan. ‘’Verdomme Rosper!’’ schreeuwt ze. Dan spuugt ze op zijn hoofd en trapt op zijn hand als ze doorrend. ‘’Hebben we niet iemand met medische kennis nodig?’’ schreeuw ik tegen haar rug. Maar ze lijkt me niet te horen. We stormen een gang op en Lavina gooit een deur open. Op het bed licht Stevie-Ann. Ze ziet super bleek en haar gezicht is vertrokken van pijn. Lavina laat zich vallen naast het bed en pakt haar hand vast. ‘’Stevie-Ann, alsjeblieft, niet doodgaan. Knijp in mijn hand als je pijn voelt.’’ Sprakeloos staar ik met open mond naar het tafereel. Paniek verspreid zich als gif door mijn borst en maag. Wat moet ik doen? Wat moet ik doen? Ze leeft toch wel? Ja toch? Langzaam en met trillende handen kom ik dichterbij. Ik zie dat haar borst met kleine beweginkjes op en neer gaat. Deels opgelucht zet ik nog een stap dichterbij. Tussen haar benen verspreid zich een enorme plas bloed. ‘’Lavina.’’ Zeg ik en ik merk dat mijn stem ligt overslaat. ‘’we kunnen dit niet alleen doen. We moeten er een van de onderzoekers bij halen.’’ Nu de woorden uit mijn mond waren leek het plotseling een stuk minder chaotisch. Ik wist tenminste wat ik nu moest doen. ‘’ik ga wel zoeken!’’ En ik ren meteen de kamer uit. een onderzoeker, waar zijn ze als je ze nodig hebt! Ik kom weer langs Rosper en de anderen. Ik ga iets langzamer maar herinner me dan Lavina’s reactie. Misschien is hij geen goede keuze. En hij is toch buiten westen. Ik ren verder. Als ik de hoek omga zie ik in een flist een figuur in een lab jas. Dan bots ik tegen die gene op.

    {ik weet niet tegen wie ik opbots maar als niemand reageerd dan reageer ik zelf wel met emile ^^}


    welkome to my garden of fantasy

    Stevie-Ann Carter

    De pijn. De pijn, de pijn de pijn de pijndepijndedpijnpijn…. pijn………………
    Hopeloos huilend lig ik op het bed, waar Lavina mij godzijdank weer terug op heeft…. gegooid, zou ik bijna zeggen. Alles voelt nat en plakkerig van het zweet, het bloed en weet ik het welke andere vloeistoffen. Overal is geluid en hittegolven slaan over mijn lichaam. De druk. Mijn lichaam voelt in en uit elkaar getrokken, en bijna nog vreemder is dat ik het gevoel heb dat ik krimp. Ik slaak een kreet waar niets menselijks meer aan is. ‘Stevie-Ann, alsjeblieft, niet doodgaan. Knijp in mijn hand als je pijn voelt.’ Mijn zicht is vreemd, maar ik denk een aantal van Lavina’s trekken in de vlek aan mijn zijde te herkennen. Het verbaast me dat ik nog genoeg bij kennis ben haar stem en de woorden die deze vormt te begrijpen, hoewel ik niet in staat ben erop te reageren. Mijn handen… Mijn lichaam… Ik ben te zwak om te knijpen, te zwak om…. Mijn Baby! Ik…. Moet! Als ik niet…. Het zal sterven.
    Schreeuwend en jammerend doe ik mijn best het eruit te duwen. Het kindje. Het moet uit mijn lichaam. Het moet eruit eruit eruit. De omhelzing van mijn baarmoeder is geen veilige plek meer voor het wezentje.
    ‘Lavina. We kunnen dit niet alleen doen. We moeten er een van de onderzoekers bij halen. Ik ga wel zoeken.’
    Ik merk nu pas dat er nog iemand in de kamer was. ‘……D…D…Dean. h-Als…jeblíéft.’
    Mijn stem slaat over en angstaanjagend hoog en krasserig. Ik, mijn persoonlijkheid, mijn stem… Ze verzinken steeds verder in deze vogel, of wat ik lijk te zijn. Ik hoor ook het krijsen in mijn hoofd weer, en ik sla mijn vrije arm er gepijnigd omheen.
    Ik voel het uit me glijden. Ik voel het, maar het gaat langzaam, en het voelt bij lange na niet zoals ik verwacht had. Het oppervlak lijkt glad te zijn, rond en hard.
    Hysterisch snikkend dringt de waarheid tot me door. ‘L-Lavina… Néé! Géen….. Eí!’
    Het ei in kwestie is niet het enige dat ik eruit aan het persen ben. De bekende tinteling van opkomende veren streelt mijn hele lichaam.
    Laat er gauw hulp komen, alsjeblieft! …Dean!


    [Emile is fine. ^w^
    Ik ben te druk om echt veel te posten, dus ik laat Val liever even achterwege. (proefwerkweek)
    Guys! Ik ben zo blij dat jullie er weer zijn! <3
    Ik had echt niet verwacht dat er nog iets van zou komen. >w<]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Ugh... >___<
    Is het goed als ik Nathan over een paar dagen doe? Ik heb echt pittig weinig tijd.
    Val en Alex kunnen wel even wachten.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {okee wacht, wat gebeurd er nou? er komt een ei? en dan?}


    welkome to my garden of fantasy

    [Dan komt er een onderzoeker die helpt, waarna Stevie het kapot gooit, er een kind uit komt en ze zich verdrinkt in Rospers badkuip.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {maar in het stukje staat dat er nog iets anders komt)


    welkome to my garden of fantasy

    [Ik zei toch niet dat dat het einde van het verhaal was?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Axiom schreef:
    [Ik zei toch niet dat dat het einde van het verhaal was?]


    {ja maar ik kan niet veel schrijven met emile als ik niet weet wat er komt}


    welkome to my garden of fantasy

    {Ja, ik vind het ook fijn dat de rpg weer leeft en vooral ook gezellig ^^ Hoe gaan je toetsen?

    Maargoed, dus Cloe rent Emile? dan zal ik Lavina op Rosper afsturen.}


    Lavina Tara Carré
    Ze schreeuwt en huilt. Ik schreeuw en huil met haar mee. Ik voel me verschrikkelijk, al voel ik dat ook weer niet. Alles is weggeduwd door de angst. De angst voor wat er komen gaat. Angst voor Stevie-Ann. Angst voor de toekomst.
    "Lavina. We kunnen dit niet alleen doen. We moeten er een van de onderzoekers bij halen. Ik ga wel zoeken." Cloe. Ze staat achter me. "Nee!" Schreeuw ik, de tranen lopen over mijn wangen. Schaamte komt later. "Niet de onderzoekers." Mijn stem valt weg. Cloe rent weg. "Ze zullen haar vermoorden." Zeg ik moedeloos, vol verdriet.
    Ik richt me weer op Stevie, nu met stem vol wanhoop. Ik schreeuw niet. "Stevie, duw! Druk- Nee, trek! Nee, ik weet niet! Pers!" Het lijkt alsof alles vervult is met geluid. Stevie-Ann's geschreeuw likt aan mijn oren en omgevingsgeluiden duizelen door mijn hoofd. Het doet er niet toe. "……D…D…Dean. h-Als…jeblíéft." Ik kan een paar seconden verbouwereerd blijven kijken, wanneer ik daarna weer teruggetrokken wordt naar paniek. "Stevie, er is hier niemand die Dean heet. Niemand!" Ik veeg het haar uit haar gezicht. Het zullen flash-backs zijn. Een opleving.
    Een opleving?
    "Niet doodgaan!" Schreeuw ik. Al is ze al niet meer wie ze was. Haar stem vervormd, haar lichaam vervreemd. Dan eindelijk, zie ik resultaat. "Hij... Zij... Het is er..." Ik kijk naar het wezentje, tot ik van afschuw een kreet slaak. Een ei. Ik probeer Stevie-Ann weg te duwen, maar ze ziet het. "L-Lavina… Néé! Géen….. Eí!" Ik kijk hulpeloos toe. "Ik kan niemand halen-" Dan besef ik ineens. Rosper's naam. Ik zag het toen ik in de onderzoekersruimte was. Een glimp ving ik op, van een soort sollicitatieformulier, om toegelaten te worden tot dit vreselijke oord. Dean. Dean Edward Collin Rosper. "Nee, niet Dean!" Zeg ik, buiten adem. Hoe kan zij van haar gijzelaar afhankelijk zijn! Maar als ik in haar ogen kijk, weet ik dat ik geen keus heb. "Wacht. Op mij. Op ons. Ik ga Dean halen." Even lijkt het alsof ik opluchting in Stevie-Ann's ogen zie. Ik hak snel een knoop in mijn maag door, maar ren dan de hal op. Precies- Daar ligt hij waar ik hem heb laten liggen. Zijn vingers rood, eentje vreemd gebogen. Ik voel voldoening, maar daar is geen tijd voor. Geen tijd voor. "Dean! Verdomme, ik bedoel Rosper. Opstaan!" Ik hoor Lydia niet meer, maar uitgeteld blijft hij liggen. Ik sleep hem van de recreatieruimte weg. "Dea- Rosper! Fucker, wakker worden!" Schreeuw ik in zijn oor. Het mag niet baten. "Rah!" Schreeuw ik, gefrustreerd. Ik schop tegen de muur. Dan kijk ik naar Rosper.

    Dean Edward Collin Rosper
    Ik val in dromen. De ene erger dan de andere. In de ene ben ik nog jong, zo jong als toen mijn zuster nog leefde. In de andere ben ik zo oud, als toen Stevie-Ann nog leefde. Want zij leeft niet meer. Of haal ik dat door de war? Lizzie en Stevie-Ann. Ze lijken op elkaar. Behalve dat haar. Ik grinnik, in mijn nachtmerrie. Dat haar. Veel tijd om vrolijk te zijn heb ik niet. Schreeuwend maak ik dingen mee, nog erger dan dingen die ik al meegemaakt heb. Lizzie speelt de hoofdrol. Daarna Stevie-Ann, daarna de andere hybriden. Raar genoeg ken ik ze allemaal bij voornaam. Lucy. Nathan. Cloe. Blane. Raffaël. Alex. Iedereen. Ook Emile en Valesca spelen hoofdrollen. Maar de slechteriken zijn niet meer van de goede te onderscheiden. Wie is mijn thuisbasis? Wie was hiervoor mijn thuisbasis? Ik herinner me weinig. Niets. Noppes. Misschien is dat goed. Het biedt perspectieven. Mogelijkheden. Maar het jaagt me angst aan. Ik wil terug zijn. Rationeel kunnen denken. Of is dit terug? Wáár is in hemelsnaam terug?
    Ik schreeuw het uit als ik scénes voorbij zie razen. Dan neemt een droom een onverwachte wending. Bons. Bons. Bons. Pijn.
    Een gevoel? Een gevoel, anders dan de martelingen in mijn dromen.

    Ik wordt wakker door Lavina, die tegen mijn hoofd aan trapt.

    "Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent?!" Schreeuw ik, naar haar, terwijl ik langzaam op mijn knieën en armen steun. Ze stopt met schreeuwen. Ik wrijf over mijn hoofd en kijk op. Ze huilt. Het lijkt me te deren, maar dan besluit ik dat ze zo nietig is, dat ze me niet deert. Dan denk ik aan mijn droom.
    Alles loopt in rondjes. Mijn gedachten, ik begrijp er niks van. Ik wrijf in mijn ogen met mijn rechterhand en blijf leunen op mijn handen en knieën. "... Stevie-Ann!" Schreeuwt Lavina ergens tussendoor. Ik kijk op, sta zo vitaal als een twintiger op en kijk haar aan. Door mijn plotselinge reactie is ze stil gevallen. "Wat?" Vraag ik. "Wát?" Zeg ik nu indringender, als ze me geen antwoord heeft gegeven. "Stevie-Ann..." Zegt ze nu timide, bang, vol angst. Ik grijp haar bij haar armen en schud haar door elkaar. Hard en pijnlijk. Het boeit me niet, zij boeit me niet. De bonzende hoofdpijn bij het opstaan en zelfs nu boeit me niet. "Wat?!" Schreeuw ik. Ik voel hoe kleine spuugpartikelen mijn mond verlaten. Lavina huilt alweer, even voel ik een steek. "Stevie-Ann... Bevalling... Ei..." Haar tanden klapperen, dus de meeste woorden gaan verloren, maar dit begrijp wél. "Wat hebben jullie gedaan!" Schreeuw ik, harder dan ooit. Mijn stem buldert overal langs. Ik wist niet eens dat ik zo hard kon schreeuwen. "Ik wilde haar bevrijden, ze beviel! Ik k-kon niks doen!" Hoor ik haar rammelen. Ze huilt nu openlijk. Edoch, ik begrijp genoeg.
    Ik smijt haar tegen de muur aan- Niet eens met de bedoeling om haar pijn te doen, maar ze moet zo snel mogelijk uit mijn weg- en ren met grote stappen naar mijn kamer. De deur staat open. "Stevie..." Ik kniel bij haar bed neer. "Alsjeblieft." zeg ik smekend, met de stem van een gebroken man.

    [ bericht aangepast op 24 maart 2014 - 20:48 ]


    Tijd voor koffie.