[RPG] One Direction - Utopia • 1. - Speeltopics

Rollen:
Niall James Horan - Aquari
Harry Edward Styles - Dobreva
Louis William Tomlinson - Script
Liam James Payne - KiliOfDurin
Zayn Javadd Malik - Wals

Odile Delilah Winslow - Number
Dawel Eira Jones - KiliOfDurin
Lauren Elizabeth Harrison - Regbo
Alice Victoria Newman - Raccoon
Charlot "Charlie" Phyllisia Griffith- Bicycle

Regels:
- Minimaal 150 woorden per post.
- Geen perfecte personages.
- Geen bromances.
- 16+ mag, maar houd het netjes/realistisch.
- Topics worden alleen aangemaakt door; Number en Aquari.
- Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
- Als je offtopic gaat, doe dit tussen haakjes; ( ), [ ], | |, { }.
- Het is geen sneltrein! Zorg dat iedereen het kan volgen.

Begin:
Alle inwoners verzamelen zich in het centrum van Utopia, waar het begin van jaar wordt ingeleid door de leider van Utopia - Alexander Winslow.
Zo komen dus ook de speciale jongeren elkaar tegen.

[ bericht aangepast op 6 nov 2013 - 13:00 ]

---

x

(Minos topicos, hoe beginnen we?)

---

Because I love him, do I need another reason?

[Mijn topics.]

---

To love is to destroy.

| Staat nu in de beginpost. |

---

x

[Mijn Topics.]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

[Mijn topics.]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

[yay]

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne
Zoals altijd zworf ik met mijn gitaar om mijn schouder en Loki aan mij zijde door de straten. Vandaag was de dag van de inleiding van het jaar. Weer een manifistatie om de schijn op te houden dat het hier zo perfect was. Dat was het dus absoluut niet, maar zo velen namen het hersenloos aan als makke schapen. Hoe konden ze dat doen? Zagen ze dan niet hoeveel er mis was? Wat voor een verschrikkelijk leven ze leden? Blijkbaar niet. Zelf ging ik er alleen heen omdat ik niet weer opgepakt wilde worden en voor nieuwe inspiratie voor mijn klaagliederen. Toen we er bijna waren tilde ik de huskeypup op en liep met hem in mijn armen en mijn gitaar op mijn rug gedraqid het laatste stukje. Mijn ouders zouden hier ook ergens zijn, maar die had ik al sinds tijden niet meer gezien. Ik miste ze erg, maar ook zij waren blind. Ik keek om me heen, opzoek naar iemand die ik herkende vqn de straat. Misschien wel Derrick met het scheve og, of lakenmeester Sam die me vaak in zijn magazijn liet slapen. Zij waren ook blind, maar ze hadden nog wel een hart, al zagen ze me volgens mij eerder aan als zwerfhond dan als echt mens, wat ik in deze staat eigenlijk ook was: Uitschot en een smet op de samenleving.

Dawel Eira Jones
Met een cigaret tussen mijn lippen en een grote tas waar nu nog een enkel onverkocht krantje in zat stond ik tussen de mensen massa. Met mijn grote ogen keek ik rond. Van iedereen hier wist ik wel wat af. Dat was het voordeel van kranten bezorgen. Mijn sneeuwwitte haar hing vandaag los over mijn rug. Met mijn magere wit bleke vinders haalde ik de peuk even tussen mijn lippen vandaan om de rook uit te blazen voor ik weer diep inhaleerde. Om me heen werd luid gejoeld en geschreeuwd, maar ik zei niets, nooit. Ik had nog nooit gepraat, tot frustratie van mijn ouders, en ik zou het ook nooit doen. Het was niet dat ik het niet kon, maar het was te gevaarlijk. Alles en iedereen kon je horen als je sprak. Ook de luistervinken van de corrupte regering. Als iemand die door al deze schijn heen zag was het dus niet slim te spreken. Gecodeerde berichten waren veel handiger. Zeker als er informatie op stond die tegen het regime in ging. Berichten met mijn domme ouders codeerde ik natuurlijk niet. Mijn dagboek wel en alleen ik wist hoe ik het ontcijferd kreeg.

---

Bowties were never Cooler

Odile Delilah Winslow.
Zoals altijd werd ik keurig netjes gekleed om vervolgens begeleid te worden naar het podium waarop mijn vader, Alexander Winslow, zodadelijk zijn jaarlijkse speech zou geven. Ik nam zonder aarzelen plaats naast mijn glimlachende moeder, en stond toe hoe zij zorgelijk een plukje achter mijn oor streek.
Mijn moeder was mooi, gracieus en had een goed hart. Ik hield van haar, en daarom zou ik nooit kunnen zeggen hoe blind ze was. Want.. was ze dat wel? Was ik niet gewoon een smet op de prachtige levensplannen die ze voor me uitstalde?
Mijn aandacht gleed terug naar het publiek dat verderop begon. Ik wist dat ze naar mijn vader keken, hun verlosser - hun Gód. En sommigen zelfs naar mij of mijn moeder.
''Welkom, lieve mensen. Welkom op deze jaarlijkse bijeenkomst. Ik kan u niet vertellen hoe trots ik ben met mijn positie om deze prachtige stad te mogen leiden.'' En zo volgde zijn speech vol loof, bedankjes en liefdadigheden.
Op het laatst, keek hij enkel over zijn schouder. Naar mijn moeder, naar mij. Hij glimlachte bemoedigend toen ik opstond en zijn plaats bij de microfoon innam.
''Bedankt voor uw aanwezigheid. En zoals ieder jaar, zou ik u willen verzoeken om aanwezig te zijn bij het bal ter ere van ons Utopia, morgenavond.'' Ik glimlachte naar de mensenmassa, waarna ik me opnieuw op de stoel naast mijn moeder liet zakken. Wij waren hun voorbeeld, zei mijn vader altijd. En daarom kon ik niet anders dan meebuigen.

---

x

Lauren Elizabeth Harrison.
Lichtelijk geërgerd stak ik mijn handen in de zakken van mijn zwarte, leren jack. Het was weer zo ver, we zouden de lovende woorden van Alexander Winslow moeten aanhoren, de man die door iedereen in Utopia aanbeden leek te worden. Zelfs mijn ouders konden niets anders dan goed over hem praten, ik had nog nooit iemand een slecht woord over Alexander horen zeggen.
Na enkele seconden bereikte ik het centrum. Ik was rechtstreeks uit mijn werk hierheen gekomen, ik wilde namelijk niet dat mensen zouden vermoeden dat ik anders was. Wie weet wat voor straf daar op stond, want stel je voor, je zal zelf maar hersenen hebben én deze ook gebruiken!
Zachtjes zuchtend nam ik plaats op een bankje, verveelt spelend met mijn vingers. Ik had vrij weinig zin gehad om met mijn ouders naar de opening te gaan, aangezien ze hard zouden klappen voor deze "oh zo geweldige" man. Zou ik werkelijk de enige zijn die er zo over dacht? Die Utopia helemaal niet perfect vond?

---

To love is to destroy.

Harry Styles

Ik snoof de heerlijke geur op die uit de oven kwam, er moest namelijk veel gemaakt worden voor het feest van morgenavond. Eigenlijk wou ik zelf helemaal niks doen, omdat het een feest van de regering was maar ach ja, hoe kwam ik anders aan geld? Niet van mijn ouders in ieder geval, die hadden me het huis uitgetrapt toen ik achttien werd, achterlijk gewoon. Nu mocht ik hier op het zoldertje slapen, in de bakkerij. Daarom was ik ook altijd de eerste die weer aan het werk was, en de laatste die vertrok.
'Harry, schat, je moet nu echt naar het verzamelplein hoor.' Ik draaide me om naar de vrouw achter de toonbank, mijn bazin. Ergens was ze wel een oma voor me, ik mocht altijd haar nieuwe baksels proeven en ze gaf me gewoon gratis onderdak en loon. Ze was een van de weinige in deze fucked up-wereld die normaal was en die zag hoe slecht het eigenlijk ging.
'Is goed, ik ben later terug,' glimlachte ik waarna ik de deur uit spurtte, richting het plein. Mensen keken me vreemd aan vanwege mijn gescheurde jeans en enigszins onder het meel zittende shirt, maar het boeide me allemaal niet. Met een nogal hatelijke blik keek ik naar het podium, waar onze "oh zo geliefde leider" stond.

---

Because I love him, do I need another reason?

[Mijn topics]

---

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Niall James Horan.
Verveeld luister ik naar de woorden van onze 'leider', Alexander Winslow. Een paar keer draai ik onopgemerkt met mijn ogen, eerlijk gezegd intresseerde het me niet zoveel. Elk jaar weer het zelfde, alleen misschien iets anders verwoord. Mijn blik glijd van Alexander, naar zijn vrouw en dan naar zijn dochter die de microfoon overneemt. Ze begint iets te vertellen over het bal. Mijn aandacht gaat al lang weer ergens anders heen, het zal immers weer het zelfde zijn als vorig jaar en het jaar daarvoor.
Ik stond vooraan en langzaam begin ik me naar achter van de mensen massa te begeven. Enkele sorry's verlieten mijn mond als ik er langs wil of als ik perongeluk tegen iemand aan kom. Stom volk. Ik voelde me hier bovenal een buitenstaander door mijn Ierse bloed. Zo lang ik me kon herinneren woon ik al in Utopia, en zo lang ik me kan herinneren voelde ik me anders, hier niet thuis horend. Een paar jaar geleden werd het bevestigd dat ik inderdaad anders was. Ik had Iers bloed, geen Utopisch/Brits. En zo was ik dus niet zo perfect als de rest van het volk.
Ik laat me op een houten bankje zakken -bij het plein waar Alexanders speech werd gehouden- waarna een diepe zucht mijn lippen verlaat.

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Dawel Eira Jones
Tijdens de speech van die opgeblazen prezident en zijn stomme gezinnetje duwde opeens een jingen tegen me aan. Ik herkende zijn blonde lokken. Hij was een van de mensen die anders uit hun ogen keek. Ik volgde hem stilletjes. Hij was een buitenstaander, net als ik. Officieel was ik wel van Britse afkomst, maar als Welshman werd er toch anders naar je gekeken. Toen hij zich uiteindelijk op een bankje liet zakken nam ik de laatste paar stappen en ging naast hem zitten. Ik draaide me naar hem toe en keek met mijn heldere ijsblauwe ogen naar hem terwijl ik mijn hand zacht en geruststellend op zijn knie. Spreken zou ik nogsteeds niet, maar zonder dat was er genoeg communicatie mogelijk leek me zo. Ik had altijd nog een potlood en een notitieblokje in mijn zak zitten, maar met handsignalen en aanrakingen lukte het vaak ook prima, al vonden veel mensen het vaak raar. Zoals mijn eigen ouders, die even blind waren als iedereen. Daarom was het ook zo fijn om kranten te bezorgen. Je hoorde alles, maar hoefde niet te spreken. Je zag alles, maar was zelf haast onzichtbaar.

---

Bowties were never Cooler

Niall James Horan.
Ik hoorde hoe een ander persoon naast me op het bankje liet zakken. Niet snel daarna daarna voelde ik zacht een hand op mijn knie. Ik kijk op en zie het meisje wie bekend staat dat ze niet spreekt, Dawel. Ze bezorgt kranten in het deel van Utopia waar ik woon. Ik kwam haar vrijwel vaak tegen op straat als ze weer eens kranten aan het rondbrengen was.
Ik schenk haar een glimlach waarna weer een zucht mijn lippen verlaat, dit keer een kleine. "Ik word echt gek hier," mompel ik waarna ik een hand door mijn geblondeerde lokken haal.
Ze was net zoals ik anders dan de rest van het volk, dat kon je zien aan haar manier van doen. En dat was -dacht ik- ook de reden dat ze zover ik weet niet sprak.
"Alles is en moet zo perfect, ik kan daar simpel weg niet tegen," zeg ik zacht, zodat alleen Dawel het hoort. Ik kijk haar aan en schenk haar nog een waterig glimlachje waarna ik mijn blik weer richt op mijn schoot.

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Odile Delilah Winslow.
Niet lang nadat ik mijn woorden heb uitgesproken neemt een ander, belangrijk hoofd de woorden over en weet ik mezelf van het podium te krijgen. Mensen verwachten van me dat ik een model burger ben, net zoals mijn vader lijkt te doen. Bij mijn moeder ligt het anders: bij haar kan ik het haast niet fout doen.
Het is jammer dat sommige burgers dat gewoon niet begrijpen, al kan ik hen maar al te goed begrijpen. En dat knaagt.
Ik glimlach naar enkele, tegemoetkomende mensen, maar zorg er al snel voor dat ik in een dichte menigte verdwijn.
''Oh, eh, sorry!'' Mompel ik overdonderd zodra ik merk dat ik tegen iemand ben op gelopen. Ik wrijf kort over mijn arm, al glijden mijn ogen al vrij snel af naar de jongen tegen wie ik klaarblijkelijk ben aangebotst. Zijn shirt zit onder het meel, zijn broek is gescheurd en zijn ogen staan niet al te enthousiast.
Even kruipt mijn blik dan ook over de jurk die ik heb aangetrokken. Er loopt een lichte veeg van lichtgeel meel over de taille, en ergens moet ik glimlachen.
''Het spijt me, ik heb je echt niet gezien,'' murmel ik er nog snel achteraan, waarna ik een blik over mijn schouder werp. De mensen zijn duidelijk nog te druk met luisteren om het op te merken.

---

x