|| survival of the fittest || Speeltopic || 1 - Speeltopics

Cover met dank aan Aragog

WASHINGTON 23 September 2020.
De wereld bevolking word te groot hebben de onderzoekers verkondigd, de brandstof en voedselbronnen raken uitgeput en met het drinkbare water staat het ook niet best. Amerika heeft besloten om de wereld bevolking met 1/3e uit te gaan roeien en doet dit op een agressieve manier. Hun troepen volgen hen tot over de hele wereld en stortte zich op de dicht bevolkte landen.
De lichamen van de afgeslachte mensen worden gebruikt om een fossiele brandstof en voedingsbodems voor de boeren van te maken.
Massa moord is aan de orde van de dag en niemand lijkt veilig te zijn tenzij je genoeg geld en aanzien hebt. De normale burger word uit hun huizen gesleept en in koele bloede vermoord, slecht een groepje mensen weet te ontsnappen en beginnen aan hun trek door europa. Ze hopen veiligheid te vinden, maar de weg is lang en zwaar. Verschillende landen hebben zich bij Amerika gevoegd wat hun weg alleen maar moeilijker maakt.

gebaseert op dit artikel

Rollen:

Mannen:
- Nanook Quayle - Cas - Pagina 1,1
- Douglas Martell - Dooddoenervo - Pagina 1,4
- Myka Franco Boyd. - Osaki - Pagina 1,3
- Misha Adams - Tonto - Pagina 1,6
- Ash DeMunn - Bequeath - Pagina 1,6
- Jack holtzheimer Guinness - Pagina 1,7

Vrouwen:
- Christine winter [beroeps millitair] - Guinness - Pagina 1,1
- Aerin Nara Yi - Olicity - Pagina 1,5
- Valerie Savarin (Val) - Chekhov - Pagina 1,3
- Luna Georgia Blake - VladiFerr - Pagina 1,5
- Elise Bree - sandordinja - Pagina 1,4
- Aurea Montericica - LadyJilly - Pagina 1,6




Praattopic: Nr. 1-Nr. 2
Rollentopic: Nr.1
Speeltopic: Nr. 1




Het begin van de RPG:
Het begin van de RPG zal zijn in het schwarzwald in Duitsland. Omdat dit woud behoorlijk dicht bebost is, is de overlevings kans veel groter. Natuurlijk kunnen ze vanaf dit punt verder trekken.

[ bericht aangepast op 8 dec 2013 - 22:36 ]

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Elise Bree

Aurea legde haar wijsvinger op haar lippen, het maakte dat ik op mijn hoede was. Aurea moest iets gehoord hebben, iets vijandelijks. Mijn gevoel zij dat ze gelijk had, en mijn instinkt wist dat wij in de minderheid waren. Ik pakte het handvat van één van mijn messen vast toen ik geritsel hoorden. Het kwam van meerdere kanten, we werden omsingeld. 'Here they are!' Hoorde ik een stem voor mij roepen. Ik snoof. Zette mijn linkerbeen verder van mijn rechter been om stabieler te staan. Mijn handvat pakte ik steeds steviger vast naarmate de voetstappen dichterbij kwamen. 'Hands up!' Werd er nu achter mij geroepen. Ik verroerde me niet, wist dat als ik dat wel had gedaan ik nu al dood op de grond lag. 'Just kill them.' Werd er in koele bloedde voor mij gezegd. Vanaf dit moment vulde MOORD een hele pagina in mijn woordenboek. Ik wist dat ik ertoe instaat was, had het echter nog nooit in de praktijk gebracht, ook nooit gewild. Ik wist altijd weg te komen, maar nu was dat niet mogelijk. De ontmoeting met mijn soortgenoot zou me gaan bezuren. Ik aarzelde niet, wachtte niet meer af. Eén schot kon fataal zijn. Met een snelle beweging haalde ik mijn messen uit hun hulzen, stak de soldaat die voor mij stond. Het volgende moment hoorde ik een schot van achter. Mijn linker dij werd geraakt. Ik maakte geen geluid, greep niet naar de geraakte plek, maar naar mijn moeders dolk in mijn laars. Draaide me venijnig om, leunend op mijn rechter been. Het duurde nog geen seconden voor ik doorhad wie me had beschoten. Het was een jonge soldaat, op zo'n zes meter afstand, vrije gooi richting, en dat is wat ik gebruikte. Mijn arm haalde uit, gooiend richting de soldaat, de dolk raakte hem in zijn buik, het fatale schot, voor hem, met de dolk van mijn moeder.

[ bericht aangepast op 10 nov 2013 - 12:18 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Douglas Martell

Ik merk dat ze allebij nogal schamper tegenover mij staan, alsof ze denken dat ze me afkunnen! Bij die gedachte moet ik me inhouden om geen slappe lach te krijgen. Zeker die Elise. Ik weet eigenlijk niet of ik haar mag. Als dat niet zo is is dat geen goed teken.
'Dat is natuurlijk insgelijks.' Kon ik Aurea horen sissen.
'Dames, wees niet in de waan dat jullie mij hier zomaar zouden afkunnen. Dankzij mijn ''ervaringen'' weet ik Heel goed hoe je een moordpoging kunt omzeilen. Met de dood voor de daders als gevolg.' zeg ik, en nu is het mijn beurt om schamper te zijn.
Geen van de twee wild de appel dus ik steek hem weg. Elise zegt dat ze mee wilt op zo'n walgelijk vriendelijke toon en dan hoor ik iets. Aurea geeft teken dat we stil moeten zijn.
'Here they are!' het was een amerikaanse soldaat zeggen. En het volgende moment worden we alledrie onder schot gehouden door vijf soldat en. 'Hands up! beveeld de soldaat. Een andere komt naar me toe en pakt mijn geweer af. Ik laat het gebeuren, straks zullen ze zien met wie ze te maken hebben.
'Just kill them,' zegt een andere soldaat. Waarna Aurea een trap in zijn schaamstreek geeft en ze zijn geweer afpakt. Maar dan krijgt ze een ander geweer tegen haar hoofd. Ze kijkt naar mij en ziet dat ik ontwapend ben. Ze gooid het geweer dat ze vastheeft naar mij. Ik laat het vallen. Zonder enige waarschuwing spring ik op de soldaat die mijn geweer heeft en pak het geweer af. Ik schiet door zijn hoofd en daarna begin ik alle soldaten te vermoorden. Die naast Elise en degene die Aurea onderschot houd. Een andere soldaat schiet ik ook neer maar die is al dood. En dan is het weer rustig. Ik loop naar Aurea toe en zeg met mijn gebruikelijke kalmte:
'Met alleen een mes was je nu dood.' dan loop ik naar de soldaten en pak hun kogels. Ik zie dat Elise er ook twee heeft neergelegd en zeg in het voorbijgaan: 'goed werk. We zouden een goed team zijn. Als ik een teamplayer was.'

[ bericht aangepast op 10 nov 2013 - 12:45 ]

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

[Whoopsie even mijn post aanpassen.]

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

Aerin Nara Yi
De jongen glimlacht lichtjes na mijn vraag. 'Ik kom uit Engeland,' antwoordt hij. 'Daar heb ik in ieder geval het grootste gedeelte van mijn leven gewoond. Maar op zich ben ik een vuilnisbakkenras,' hij grinnikt zachtjes en hoewel ik het zelf absoluut niet grappig vind kan ik een lichte glimlach niet onderdrukken, enkel omdat hij zichzelf klaarblijkelijk hilarisch vindt. Dát is pas een grap.
'En jij?' vraagt hij geïnteresseerd maar wantrouwig. maar ook een beetje wantrouwig. 'Je klinkt niet Aziatisch, maar ook niet Europees. Het is net alsof je geen duidelijk accent hebt.' De lichte glimlach die op mijn gezicht stond verdwijnt gelijk weer, omdat ik er aan denk hoe dat gekomen is.'Laten we gaan lopen voordat je het vertelt, stil blijven staan is nu geen optie,' zegt hij dan, voor ik ook maar de kans heb gehad om te antwoorden en dat irriteert me. Mijn wenkbrauwen trek iets ik op om "we" en ik erger me er ook aan, dat hij er maar gewoon vanuit ga dat ik met hem verderlop. Hij glimlacht vriendelijk en begint verder te lopen, dieper het bos in. Ik slaak een diepe, geïrriteerde zucht en loop dan toch achter hem aan. Misschien is het niet zo slecht om tijdelijk met iemand rond te trekken, ook al vertrouw ik hem niet. 'Even voor de duidelijkheid: er is geen we of wij, er is alleen maar jij en ik,' meld ik hem luchtig. 'En ik heb tot mijn zevende in Zuid-Korea gewoond en ben toen verhuisd naar Rusland. De rest gaat je helemaal niks aan.' Ik werp een waarschuwende blik toe, die zegt dat hij de pineut is als hij er ook maar naar vraagt.
'Als je uit Engeland komt, wat doe je dan hier? Heb je hier familie wonen?' vraag ik na een lange stilte. We zijn geen Amerikaanse soldaten meer tegen gekomen, en ik vraag me af of dat komt omdat we dieper het bos in trekken, of doordat we gewoon geluk gehad hebben. Ik hoop het eerste, want anders heeft het ook niet veel zin om te doen.

[ bericht aangepast op 10 nov 2013 - 16:52 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nieuw praattopic is weer geopend

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Christine winter

Dan eindelijk iets wat me meer bevalt. Hij stak zijn handen verontschuldigend omhoog en ik ga ondertussen verder met mijn twijfels. Nadat ik verklaard heb niet in een boom te willen slapen, maar toch graag zijn aanwezigheid nog even geniet knikt hij, "Kom, dan zoeken we wat betere beschutting.". Een toch lieve glimlach laat mijn eerdere woede weer kalmeren. Het was geen kwaaie en ik was gewoon snel op mn teentjes getrapt, -niet dat ik dat ga toegeven...-. Hij gaat mij voor dieper het bos in. Bij een beschut gedeelte stopt hij, peilend bekijk ik de plek en constateer dat deze plek voldoende bescherming zal geven.
Misha haalt de tas van zijn rug en zet deze op de grond, ik ben eigenlijk wel heel benieuwd naar wie hij is. Maar er naar vragen wil ik ook niet. Niet vanuit arrogantie of zo iets, maar ergens verteld mijn gevoel mij dat deze man niet lang in de buurt blijft. Ik betrap mijzelf erop dat ik hem eigenlijk te makkelijk vertrouw, was het zijn luchtige kalme voorkomen? Weer glijden mijn ogen over zijn lijf, zoekend naar iets wat mij onrustig zou maken, maar ik had gewoon geen dreigend gevoel bij hem.
Ik bijt zacht op mijn lip en zucht tenslotte zacht terwijl ik de loodzware tas van mijn schouders laat glijden. Opnieuw slaak ik een zucht maar dit keer omdat het zo fijn was dat gewicht van mijn schouders te halen.
"Heb je een eigen slaapzak bij je of wil je hier op liggen?" Misha zijn stem trek mij uit mijn kleine genot. Voordat ik antwoord kan geven lijkt hij al een heel denkproces achter de rug te hebben, "ga maar hier op liggen, dat scheelt weer als we straks plotseling weg moeten" zegt hij. Hij had de slaapzak gespreid. Ergens vond ik het wel even fijn dat hij wat zorgde voor mij. Ik had al een tijdje geen gezelschap meer gehad en ondanks de wat vreemde onmoeting leek hij nog steeds oke.
Iets aarzelend laat ik mij op de slaapzak zakken, hoewel ik had verwacht dat de vermoeidheid mij zou opslokken bleek ik toch meer wakker. Ik had mijn dolk naast mij gelegd, hoewel ik zelf ook wel begreep dat als ik eenmaal sliep ik toch weinig kans meer maakte. Misha ging naast mij tegen de boom zitten en pakte een pakje sigaretten. "Laatste" mompelde hij. Ik kijk even verlangend naar de brande sigaret terwijl hij een heis nam en de rook langzaam uit blief.
Ik humde even en greep tenslotten mijn tas, uit een zijvakje haalde ik een half leeg pakje en stak een van de sigaretten op. "Ik was twee weken geleden gestopt... sindsdien geen meer gerookt maar kon het nog niet afsluiten" begin ik terwijl ik in de verte staar. Ik neem een trekje van mijn sigaret en kijk in het niets. Ik steek mijn hand uit naar Misha zonder hem aan te kijken om het pakje aan hem te geven. "Geniet ervan zoals ik nu doe met deze" brom ik zacht.
"Waar kom je zelf vandaan Christine?' vraagt hij al even zacht, . "Je lijkt niet op een Amerikaan".
Ik schud mijn hoofd, "Nederlander... ik was in dienst toen de pleuris uitbrak en had vrijsnel bedacht dat ik niet deel ging uitmaken van die elende" het kwam er wat fel uit. Zo voelde ik mij ook met deze ellende. "Gezien Nederland de kontenlikker van Amerika was, wist ik dat ze zich er mee zouden bemoeien".
Ik ben even stil terwijl ik opnieuw zichtbaar geniet van de sigaret, "En jij?" vraag ik terwijl ik mijn hoofd naar hem toe draai, "Wat is jouw verhaal?".

Jack Holtzheimer

Ik moet echt eens leren zachter te lopen, bedenk ik mij als ik naar mijn zware laarzen in de dode bladeren hoor stampen. Ik doe een poging maar grom tenslotte zacht omdat ik er nodeloos in faal. Ik was in al de dagen nog geen mens tegen gekomen, -op de dode na dan- en ik was er nog niet uit of ik dat een groot probleem vond. Je zal ze pijn doen de bekende stemmen galmen door mijn hoofd als altijd. Ik kijk kort naar de neuzen van mijn laarzen, zouden ze ooit verdwijnen die verschrikkelijke stemmen? De dode konijnen bungelde rond mijn nek aan een simpel touw van vlas. Ik had ze een paar uur geleden gevangen in een val. Een korte nostagische herinnering aan mijn vader glipt door mijn hoofd. Ik miste hem, ookal was hij een harde, hij wilde het beste voor zijn gezin. Helaas had ik gevoeld ook met hen het contact af te breken en sinds de inval van de Amerikanen was ik er niet zeker van of ook maar een van mijn familieleden nog in leven zou zijn.
Schuld... Dood... MOORDENAAR, ik knipper met mijn ogen om de stemmen een stop te roepen. Ze leidde mij af, normaal hielden ze na een tijdje hun kop wel als ik gewoon door het bos wandelde. Ik spits mijn oren op de omgeving, ik wilde toch eigenlijk wel weer eens een levend mens zien. Gewoon om te zien dat ik niet de laatste man ben. Ik weet dat het onzin is dat ik de laatste man ben, maar het voeld soms wel.
Ik vraag mij zo nu en dan af of mijn beslissing met iedereen te breken wel de juiste was, maar dan zijn er mijn stemmen die mij vertellen dat ik de juiste keuze maakte. In de verte hoor ik schoten en ik twijfel of ik er heen zou lopen. Mijn hand gleed over de bijl die tegen mijn heup tikte en schud mijn hoofd. En dan de dood vinden? Ik dacht het niet. Toch hoop ik met elke stap steeds meer dan ik een levend mens zou vinden. Om gewoon weer wat aanwezigheid te vinden, maar hoe kan ik hen vertrouwen. Bovenal hoe kan ik mijzelf vertrouwen. Ik ben een verschrikkelijke man, bedenk ik mij triest. "Maria..." fluister ik. Ik had haar naam zovaak gefluisterd, waarom was ik zelf ook niet uit. Ze was een verschrikkelijke vrouw, maar ze verdiende niet wat ik haar aan deed.

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Misha Adams

Ik hoor een hum geluidje en Christine pakt uit haar tas een pakje sigaretten. "Ik was twee weken geleden gestopt... sindsdien geen meer gerookt maar kon het nog niet afsluiten" Christine kijkt in de verte en steekt dan het pakje naar me toe. "Geniet ervan zoals ik nu doe met deze" Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Zachtjes duw ik haar hand terug. "Ik heb zo'n gevoel dat deze situatie nog wat erger gaat worden, dus dan zul je deze hard nodig hebben" zeg ik vriendelijk. "Ik kom er soms wel een bietsen" ik knipoog.
Op mijn vraag schudt Christine haar hoofd. "Nederlander... ik was in dienst toen de pleuris uitbrak en had vrij snel bedacht dat ik niet deel ging uitmaken van die ellende" Christine zegt het wat fel. Wat te begrijpen is. "Gezien Nederland de konten likker van Amerika was, wist ik dat ze zich er mee zouden bemoeien".Er valt een korte stilte waarin we beide genieten van de sigaret. "En jij?" Ik draai mijn hoofd om en Christine kijkt me aan. "Wat is jouw verhaal?" vraagt Christine.
Ik glimlach wat snel veranderd in een korte grinnikt. "Mijn verhaal?" herhaal ik. "Dat is niet zo bijzonder" Ik haal mijn schouders op. "Ik ben opgegroeid op een boerderij. Mijn vader heeft me van kleins af aan leren jagen, wat ik in mijn jeugd dus veel gedaan heb. Ik was vroeger al opzoek naar avontuur en ben van backpacken gaan houden" zeg ik. "En dat was ik dus ook aan het doen. Backpacken, survivelen in mijn vakantie...Op de verkeerde plaats op het verkeerde tijdstip om het maar zo te zeggen" Ik frons mijn wenkbrauwen even kort. "Maar ik denk niet dat ik veel beter af was geweest, in Amerika"
Ik neem de laatste heis, doof de sigaret dan op de grond en stop het kontje in een klein zakje in mijn rugzak. "Je hebt gelijk, het is inderdaad een ellende, Een Mess. Jij en Ik hebben mazzel met onze kennis en achtergrond maar ik denk dat de meeste het niet eens zouden overleven alleen" zeg ik hardop denkend, tegelijkertijd fronsend. Dan kijk ik Christine even aan en glimlach vriendelijk. "Je moet even rusten"

[ bericht aangepast op 11 nov 2013 - 16:17 ]

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Myka Franco Boyd.
Op het moment dat ik dit gevraagd had, en er meteen spijt van had gekregen, hoorde ik zachte gefluister in de bossen. Iets wat steeds dichterbij kwam en ik niet vertrouwde.
Voor een laatste blik keek ik op naar de knappe man zonder naam, omdat ik wist dat ik hem hierna niet meer zou zien en draaide mij toen om richting de geluiden – ik wilde het namelijk zeker zijn, dat was nooit weg.
Ik zag wat geritsel, maar voor de rest geen gezichten of geweren. Al met al wist ik wel dat ze daarmee bezig waren, de wind bracht mij het geluid van ladende geweren in mijn oren en nogmaals draaide ik mij om naar de knappe man.
“Rennen.” Had ik als enigste gemompeld, maar hij bleef stil staan – niet begrijpend waarom ik dit zei. Zo snel als ik kon had ik mijn jack rond mijn hand gewikkeld en het raam kapot geslagen, zodat ik er achter kon schuilen voor bescherming.
“Rennen, verdomme!” Zei ik geërgerd.
Als een flits met donderslag sloeg het in – de soldaten waren uit de struiken komen rennen en hun geweren hadden zich op ons gericht. 'Wij gaan nergens naartoe, meneren. Blijven staan!' Schreeuwde een soldaat.
      Omdat ik koppig van aard was, was ik totaal niet van plan om te blijven staan – zelfs niet nu ze hun geweren op ons hadden gericht. Maar ik kon hem toch niet zomaar achterlaten? Daar zou ik echt een enorm schuldgevoel aan overhouden.
Ik keek voor een seconde naar de soldaten en zag in hun ogen dat ze klaar waren om te schieten, de paniek sloeg in mijn hoofd toe – vooral ook omdat ik gewend was om alleen voor mezelf te zorgen en te kunnen overleven, sprong ik de ruimte in door de kapotte raam. 'Blijven staan had ik gezegd!' Hoorde ik dezelfde man schreeuwen.
Ik hoorde de Knappert nog achter mij aanroepen, en ik had mij ook vervolgens omgedraaid zodat ik hem naar binnen kon loodsen, maar het was te laat. Dit sloeg nog meer in dan anders. Er brak iets in mijn hart toen ik hem alleen nog een arm zag uitsteken – wat vol hulp schreeuwde, en die vervolgens liet vallen. Op de achtergrond klonk er vaag schoten en uit de rug van de Knappert was het bebloed – hij hing over het randje van de muur, van de ingeslagen raam.
      Het was kansloos. Een van ons tweeën ging uiteindelijk dood. Dat had ik moeten weten.
Maar waarom verliet iedereen mij op elke manier dan ook? Was het dan niet bestemt dat iemand van mij zou houden?
      Zo sterk als ik probeerde te zijn, werkte ik mezelf houterig weg van de bebloede schouwtoneel en dwong mezelf om me om te draaien en niet meer terug te kijken. Ik wilde hem begraven, al kende ik hem pas net, maar niemand hoorde zo'n dood te sterven.
      Vol van treurnis en afschuw rende ik door het huis, richting de achterkant, waar ik vervolgens een dun paadje op rende. Ik hoorde sommige soldaten nog achter mij aankomen, maar die waren enkele meters ver weg. Totaal niet oplettend waar ik naartoe ging rennen of wat er allemaal voorbij kwam, botste ik tegen iets aan – het leek wel een boom.
Ik deinsde achteruit en kreeg een akelige uitdrukking op mijn gezicht. Ik had niet gehuild, maar zo voelde het wel. Mijn zicht was namelijk troebel geworden en ik moest eerst even stil staan waar ik tegen aanbotste. Het voelde wel als een boom.

[ bericht aangepast op 11 nov 2013 - 20:06 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

-

[ bericht aangepast op 13 nov 2013 - 13:02 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

Christine winter

Ik voel hoe mijn hand zacht word terug geduwd, iets verbaast kijk ik Misha aan. "Ik heb zo'n gevoel dat deze situatie nog wat erger gaat worden, dus dan zul je deze hard nodig hebben" zegt hij vriendelijk. "Ik kom er soms wel een bietsen" voegt hij eraan toe met een knipoog.
Mijn lippen krullen tot een glimlach, "Dat betekend dat ik voorlopig niet van je af kom" grinnik ik met een speelse ondertoon. "Ik wil er eigenlijk helemaal vanaf, roken verziekt mijn conditie en ik wil geen verslaving hebben, het drijft mensen tot waanzin" leg ik uit. Ik neem de laatste heis van mijn sigaret en maak het uit, ik had een klein oud pepermunt doosje waar ik het filter in doe.
Ik vraag naar zijn verhaal. Zijn glimlach gaat als snel over in een grinnikt. "Mijn verhaal?" begint hij, "Dat is niet zo bijzonder" hij haald zijn schouders op. . "Ik ben opgegroeid op een boerderij. Mijn vader heeft me van kleins af aan leren jagen, wat ik in mijn jeugd dus veel gedaan heb. Ik was vroeger al opzoek naar avontuur en ben van backpacken gaan houden" zegt hij. "En dat was ik dus ook aan het doen. Backpacken, survivelen in mijn vakantie...Op de verkeerde plaats op het verkeerde tijdstip om het maar zo te zeggen" hij fronst zijn wenkbrauwen even kort. "Maar ik denk niet dat ik veel beter af was geweest, in Amerika".
"Elk verhaal is bijzonder Misha... in deze tijden is het bijzonder dat je nog leeft" zeg ik wat mismoedig.
"Je hebt gelijk, het is inderdaad een ellende, Een Mess. Jij en Ik hebben mazzel met onze kennis en achtergrond maar ik denk dat de meeste het niet eens zouden overleven alleen" zegt hij hardop denkend, tegelijkertijd fronsend.
Mijn ogen glijden even over het bladerdek boven mij. "Af en toe vraag ik mij af waarom ik nog probeer te overleven... is het niet gewoon weg rennen tot het fout gaat".
Dan draaid hij zijn gezicht naar mij en glimacht, "Je moet even rusten" zegt hij vriendelijk.
Hoewel ik er nog steeds niet helemaal gerust op ben zak ik onderuit op de slaapzak, ik houd mijn ogen een tijdje open terwijl ik tussen de bladeren naar de lucht kijk. Na een tijdje zucht ik, ik bedacht me dat ik weinig andere keuzes had dan deze man te vertrouwen en sluit mijn ogen. Pas toen sloeg de werkelijke vermoeiheid in en val ik slaap.

Jack Holtzheimer

De geluiden van vuurwapens zijn nu wel heel dichtbij, ik blijf kort stilstaan. Die rottige Amerikanen! bedenk ik boos. Ik zou willen dat ik hen allemaal uit de weg kon ruimen, maar daar ben ik gewoon weg niet goed genoeg voor. Ik kan zeker wel vechten, maar heb nog nooit een vuurwapen vast gehad. Mijn hand glijd over de bijl van mijn vader, het zou in deze situatie niet goed genoeg zijn. Ik begin maar weer te lopen, maar na een tijdje hoor ik haastige voetstappen.
Voor ik goed en wel kon reageren loopt een man hard tegen mij aan en deinst een beetje terug. Met een verbaast gezicht kijk ik hem aan, hoe hard hij ook tegen mij aanliep ik ben in balans. Hij leek van streek, duidelijk geen amerikaan die mensen vermoord.
"Gast, gaat het?" vraag ik met medeleven in mijn stem. Hij leek me niet het type om zomaar ergens van streek te zijn en ik wilde hem dolgraag helpen. Eindelijk een levend mens! Je zal hem pijn doen!.
Dan hoor ik meer voetstappen, mijn handen omsluiten zijn schouders en ik duw hem achter een dikke boom. Twee Amerikaanse soldaten passeren de boom in groot tempo, mijn ogen volgen hen en zodra ik er zeker van ben pak ik de jongen zijn arm. "Kom mee, dalijk komen ze terug" brom ik terwijl ik hem achter mij aan begon te slepen.
"Als we zeker zijn dat ze ver weg zijn dan kan je rusten" ga ik verder terwijl ik meer tempo maak. Geen idee of ik het juistte doe, maar dat is een zorg voor later. Hij ziet eruit alsof hij hulp kan gebruiken dus dat zal ik hem dan ook geven.
Pas toen we ver genoeg waren liet ik zijn arm los en draai ik me naar hem toe, "Dude... wat is er gebeurd? Dat scheelde maar weinig." begin ik met medeleven in mijn stem.

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Nanook Quayle

Ze glimlacht tot iets, maar die verdwijnt als ik naar haar vraag. Daarna zeg gelijk dat we door moeten waardoor we beginnen te lopen. Nou ja, ik ga lopen en zij slaakt een diepe zucht voordat ze achter me aan komt. "Even voor de duidelijkheid: er is geen we of wij, er is alleen maar jij en ik," zegt ze tegen me waardoor ik moet fronsen. Waarom zo moeilijk doen over een woordje? "En ik heb tot mijn zevende in Zuid-Korea gewoond en ben toen verhuisd naar Rusland. De rest gaat je helemaal niks aan." snauwt ze zowat met een waarschuwende blik naar mij toe. "Maak je maar geen zorgen hoor, zo interessant ben je niet." mompel ik beledigd terug.
"Als je uit Engeland komt, wat doe je dan hier? Heb je hier familie wonen?" vraagt ze als het een tijdje stil is geweest en we gewoon door blijven lopen. Hoewel er geen 'wij' is volgens haar is, loopt ze toch mooi wel gewoon met mij mee. "Dat gaat je niks aan," antwoord ik droogjes. Nonchalant steek ik mijn handen in mijn broekzakken als ik verder loop. Mensen waarmee ik omga krijgen altijd terug wat ze me geven, zo ook deze afstandelijkheid. Ze moet niet verwachten dat ik alles ga vertellen als ze dat zelf ook niet wilt. Dat heb ik al genoeg gedaan. Ze komt niet erg dom over, dus volgens mij begrijpt ze dat zelf ook wel.
In de verte hoor ik al een kabbelend beekje en ik verander mijn richting maar ietsjes, maar zo weet ik wel dat we er tegenaan zullen lopen. Het geluid word steeds luider en er verschijnt een klein glimlachje op mijn gezicht tot we hem ook echt bereiken. "Ik stop hier even, het is tijd voor een pauze," deel ik Aerin mede. Ik zeg expres niet 'we' want wie weet wat ik dan over me heen krijg. Ik haal mijn tas van mijn schouders af, kniel neer bij het beekje en steek mijn lege fles erin zodat ik hem bij kan vullen, waarna ik die weer in mijn tas terug steek. Die gaat dicht en aan de kant zodat ik even de mogelijkheid heb om mijn handen en mijn gezicht erin te wassen, waarna ik er iets van drink. Het is stromend water, dus ongevaarlijk.

---

Your make-up is terrible

Misha Adams

"Dat betekend dat ik voorlopig niet van je af kom" Grinnikt Christine met een speelse ondertoon. "Ik wil er eigenlijk helemaal vanaf, roken verziekt mijn conditie en ik wil geen verslaving hebben, het drijft mensen tot waanzin" Ook ik grinnik even. "Daar lijkt het wel op" antwoord ik. Op haar opmerking over verslaving frons ik even. "Daar heb je wel gelijk in. Oke laten we het zo doen. Dit was mijn laatste pakje, en dat de jouwe. Dus we slepen elkaar er wel doorheen goed?" Ik glimlach vriendelijk
"Elk verhaal is bijzonder Misha... in deze tijden is het bijzonder dat je nog leeft" zegt Christine mismoedig "Af en toe vraag ik mij af waarom ik nog probeer te overleven... is het niet gewoon weg rennen tot het fout gaat". Ik kijk haar even aan. "Instinct" antwoord ik zachtjes. "Het is ons instinct" Ik zwijg weer eventjes. "Het hoeft helemaal niet fout te gaan. Het is hen tegen ons op dit moment. Jij en ik, wij zijn sterk, dat zag ik aan jou en dat weet ik van mezelf. Ons zullen ze niet zo snel doden. Voor de anderen vrees ik wel" geef ik zacht toe.
Ik kijk Christine aan. Ik had nooit van haar verwacht dat ze in het leger zou zitten, ze ziet er te breekbaar uit, een meisjes meisje, zou ik het genoemd hebben maar schijn bedriegt weer eens.
Als ik tegen Christine zeg dat ze moet gaan rusten gaat ze liggen en ik zie haar nog naar het bladerdek boven ons kijkt. Ik volg haar blik even. Het is wel een mooi gezicht maar niet slim om er te lang bij stil te staan. Als ik weer naar Christine kijk zie ik dat ze in slaap is gevallen. Ik glimlach even. Ze was dus toch een stuk moeier dan ze deed lijken. Voorzichtig en zonder geluid te maken pak ik mijn pistool uit mijn tas. Ik ga rechterop zitten en houd de omgeving in de gaten.

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Myka Franco Boyd.
'Gast, gaat het?' Hoor ik opeens een mannelijke stem vragen. Mijn zicht was troebel en ik knipperde een paar keer met mijn ogen, in de hoop dat het zou helpen om beter zicht te krijgen, tevergeefs was dit niet het geval. Was de boom nou tegen mij aan het praten?
Weer knipperde ik een paar keer met mijn ogen. Nee, natuurlijk niet. Hoe erg in de wakker kon ik zijn? Bomen praten niet, Myka. Word wakker met je stomme kop! Ik schudde kort mijn hoofd, maar ook dit werkte niet.
      Ik was de afgelopen dagen, in angst, doorgereisd en goed opgelet of ik Amerikanen tegenkwam. Al die tijd was ik er geen tegengekomen en juist op het moment dat ik iemand tegenkwam, die geen ellendige Amerikaan was, kwamen die ellendige klerelijers opdagen! Oh, ik kon ze wel allemaal een voor een afschieten. Figuurlijk gesproken dan, ik kon namelijk voor geen meter met een vuurwapen omgaan.
Al die tijd had ik voor niks schichtig opgelet. Ik had amper iets gegeten, wat mijn buik weer duidelijk liet blijken want het begon heftig te knorren, en ik had wallen van hier tot Tokyo. Ik had het helemaal gehad.
En dan knalde ik nu tegen een pratende 'boom' op.
Van stress zuchtte ik.
      Voor ik kon antwoorden op zijn vraag, werd ik achter een dikke boom geduwd – misschien iets fermer dan de andere 'boom'. Mijn zicht begon nu wel wat meer op te klaren, maar ik voelde me nog steeds klote – om het zachtjes te omschrijven.
In een heftig tempo hoorde ik voetstappen passeren en voelde vervolgens dat de 'boom' mijn arm weer vastpakte. 'Kom mee, dadelijk komen ze terug.' Had hij gebromd en hij sleepte mij mee.
Normaal gesproken zou ik mij losrukken, maar ik had geen enkele energie meer over en de 'boom' – misschien word dit wel zijn nieuwe bijnaam? – bedoelde het alleen maar goed. Niets mis mee, voor zover ik weet.
      'Als we zeker zijn dat ze ver weg zijn, dan kan je rusten,' en hij maakte meer tempo, terwijl ik bijna over een boomstronk struikelde – zo hard dat hij meer tempo maakte. Ik had totaal geen energie meer over en ik was helemaal in de war, misschien was het toch gewoon goed geweest als ik ging slapen. Ik hoorde enkel alleen het woord 'rusten'. Rusten? Dat klonk als muziek in de oren en ik kreeg een zachte, vermoeide glimlach op mijn gezicht. Eindelijk!
Na een tijdje liet de bomenman mijn arm los. Ik grinnikte zwakjes om zijn nieuwe bijnaam: Bomenman, haha. Zou hij dit waarderen? Geen idee eigenlijk, ik had hem niks gezegd. Loom keek ik wat op, maar ik kon zien dat hij zijn mond al had geopend om wat te zeggen. 'Dude.. wat is er gebeurd? Dat scheelde maar weinig.'
Ik knikte.
“Dat scheelde inderdaad weinig.” Beaamde ik hem.
“Ik.. weet het allemaal niet meer.” Begon ik wat twijfelend te zeggen, terwijl ik probeerde terug te graven naar wat er zojuist was gebeurd. Misschien wilde niet alleen mijn hersens, maar ook gewoon mijn hele lichaam gewoon vergeten wat er zojuist gebeurd was.
Ik leunde tegen een boom. “Ik wil.. gewoon rust.” Had ik zachtjes gemompeld en ik sloot mijn ogen. “Dank je wel nog, trouwens. Dat waardeer ik,” met een zachte glimlach op mijn gezicht en ik zakte in om vervolgens te slapen. Mijn lichaam had het lang genoeg volgehouden.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Christine winter

Ik had Misha echt wel gehoord, maar de vermoeidheid had bezit van mij genomen. Zacht had ik gehumd als antwoord op zijn verhaal, als bevestiging dat ik had geluisterd maar uiteindelijk was ik toch in slaap gevallen. En god wat kon slapen fijn zijn, ik sliep als een baby. Zelfs met al dat gevaar rond mij, zelfs naast een kerel die ik net had leren kennen. Een man van wie ik niet eens zeker wist of hij wel echt te vertrouwen was.
Na een paar uur heerlijk weg te zijn geweest uit de elende, rustig in mijn dromen te zijn geweest werd ik wakker. Het eerst dat ik hoorde waren de geluiden van de natuurlijk, de zonnenstralen die tussen het bladerdek mijn gezicht streelde. Heel even waande ik mijzelf nog in slaap, maar al snel kwam de realiteit weer terug. Nee ik was niet ergens waar het veilig was, ik was nog steeds in Duitsland aan het overleven. De glimlach die ik op mijn gezicht had stierf net zo snel weg als dat hij was gekomen.
Langzaam kwam ik overeind en keek Misha aan, mijn ogen vielen op het handwapen dat hij vast hielt. "Dankje dat je over mij hebt gewaakt... en mij niet hebt verraden" zei met een slaap stem. Ik rekte mij uit, ondanks dat ze op rottigere plaatsen had geslapen, sliep de grond nog steeds niet lekker. Ik keek op mijn horloge, "Over een uur valt de schermering... ik stel voor hier te blijven en ons klaar te maken voor de nacht" zei ik bedenkelijk.
Ik trok mijn tas naar zich toe en rommelde erin om een zak gedroogd vlees tevoorschijn te halen. Ik wierp hem een van de strips toe, "Alsjeblieft, het zit vol proteine en vuld goed..." zei ik en pakte er nog een voor mijzelf. ik plaatste mijn rug tegen de boom en keek nog eens naar Misha. Hij was geen lelijke man, moest ik toe geven. Hij leek mij een goede man, zijn hart zat in ieder geval op de juiste plek. Iets wat beschaamd haalde ik een hand over mijn wang, dat waren gevaarlijke gedachtes. Ik was gevoelig voor charme en dat mocht hij absoluut niet merken. Zijn hart mocht dan op de juiste plek zitten, dan nog wilde ik niet mijn zwakke plekken prijs geven. Alles om te overleven, nam zij zich voor de zoveelste keer weer voor.

Jack Holtzheimer

Het was alsof ik een lappepop mee trok door het onvoorspelbare terrein van het woud. Het was dan ook geen wonder dat hij meerdere malen bijna struikelde. Eindelijk waren we op een veilige plek, hoewel dat realtief was deze tijden. Hij leek met iets te zitten, blijkbaar een grappige gedachte want ik had hem horen grinnikte. "Dude wat is er gebeurd? Dat scheelde maar weining" had ik hem gevraagd.
Hij knikte "Dat scheelde inderdaad weinig" beaamde hij, "Ik... weet het allemaal niet meer." begon hij betwijfeld, hij leek diep te denken over wat hem was overkomen. Ik kon de uitputting zien in zijn ogen en ik had medelijden met hem. "Ik wil... gewoon rust" zei hij zachtjes en sloot zijn ogen. Ik hielp hem naar de grond achter een boom zodat we voldoende beschutting hadden. "Dank je wel nog trouwens. Dat waardeer ik" zei hij met een zachte glimlach op zijn gezicht. Ik kon hem zien weg zakken, deze man was echt op.
"Rust maar, ik houd de wacht" beloof ik hem zacht. Ik zorg dat ik hem toch in enig comfortabele positie leg, spierpijn had je niets aan in deze survival of the fittest.
Ik bestudeerde hem een tijdje, hij leek me geen slap type. Hij moest echt in een heftige situatie terrecht zijn gekomen dat hij zo op was. Eigenlijk was de situatie al heftig genoeg. Ik legde de konijnen naast mij neer. Voorlopig was het geen goed plan om een vuurtje te maken, zodra de nacht valt gingen de meeste Amerikanen naar hun kampen had ik gemerkt dan zagen we wel weer verder.
Toen de jongen na een paar uur weer wakker werd glimlachtte ik naar hem. De schermering had net ingezet, dus het was bijna tijd om te gaan koken. Ik had de konijnen al van hun ingewanden ontdaan en hun huiden tegen de boom gespijkert zodat ze konden drogen. Ik probeerde zoveel mogelijk alles te gebruiken van wat ik had gedood.
"Goed geslapen?" vroeg ik hem vriendelijk en geef hem een hand om hem in zit positie te helpen.

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Elise Bree

Het besef dat ik nog leefden, maar twee mensen dit had ontnomen kwam enkele minuten later. Na het vermoorden van de jonge soldaat. De pijn in mijn dij leek op mijn bewustzijn te reageren, alsof het heftiger werd iedere seconden dat ik de dood in de ogen keek. Het was de bruinharige soldaat waar ik naar staarde, op zes meter afstand, het licht in zijn heldere blauwe ogen dovend. De stilte om me heen drong langzaam tot me door, ik hoorde korte schoten, snelle, fataal. Ik snoof, zakte neer bij de jonge soldaat en trok de dolk uit zijn buik. Ik veegde hem af aan een vochtig blad dat boven zijn hoofd bungelde en hield de dolk een paar seconden vast, biddend naar mijn moeder, ik bedankte haar als een kind dat net een groot geschenk mocht behouden; Het leven. Het volgende moment hoorde ik een kalme stem, wat deze zei besefte ik slechts voor de helft, het was niet het geweer dat ons gered had, het was toeval, toeval die plaatsvond doordat we elkaar waren tegen gekomen, niemand had dit alleen gered. Ik liet me geheel op de grond zakken, begon in mijn geraakte dij te wroeten, hopend de kogel die tegen mijn spieren aandrukte te overmeesteren. 'Goed werk. We zouden een goed team zijn. Als ik een teamplayer was.' Het waren de woorden van Douglas die me weer geheel op de aarde drukten. Ik wist niet goed of ik dit als compliment moest opvatten, ik had twee moorden gepleegd, vrijwillig. 'Moord is geen werk.' Wist ik uit te brengen, mijn stem klonk bitter, maar ieder persoon had er emotie in kunnen horen. Ik gaf op aan de kogel in mijn dij, durfde niet te vragen om hulp, bang dat ik dan hulpeloos zou overkomen.

[ bericht aangepast op 23 nov 2013 - 9:37 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'