|| survival of the fittest || Speeltopic || 1 - Speeltopics

Cover met dank aan Aragog

WASHINGTON 23 September 2020.
De wereld bevolking word te groot hebben de onderzoekers verkondigd, de brandstof en voedselbronnen raken uitgeput en met het drinkbare water staat het ook niet best. Amerika heeft besloten om de wereld bevolking met 1/3e uit te gaan roeien en doet dit op een agressieve manier. Hun troepen volgen hen tot over de hele wereld en stortte zich op de dicht bevolkte landen.
De lichamen van de afgeslachte mensen worden gebruikt om een fossiele brandstof en voedingsbodems voor de boeren van te maken.
Massa moord is aan de orde van de dag en niemand lijkt veilig te zijn tenzij je genoeg geld en aanzien hebt. De normale burger word uit hun huizen gesleept en in koele bloede vermoord, slecht een groepje mensen weet te ontsnappen en beginnen aan hun trek door europa. Ze hopen veiligheid te vinden, maar de weg is lang en zwaar. Verschillende landen hebben zich bij Amerika gevoegd wat hun weg alleen maar moeilijker maakt.

gebaseert op dit artikel

Rollen:

Mannen:
- Nanook Quayle - Cas - Pagina 1,1
- Douglas Martell - Dooddoenervo - Pagina 1,4
- Myka Franco Boyd. - Osaki - Pagina 1,3
- Misha Adams - Tonto - Pagina 1,6
- Ash DeMunn - Bequeath - Pagina 1,6
- Jack holtzheimer Guinness - Pagina 1,7

Vrouwen:
- Christine winter [beroeps millitair] - Guinness - Pagina 1,1
- Aerin Nara Yi - Olicity - Pagina 1,5
- Valerie Savarin (Val) - Chekhov - Pagina 1,3
- Luna Georgia Blake - VladiFerr - Pagina 1,5
- Elise Bree - sandordinja - Pagina 1,4
- Aurea Montericica - LadyJilly - Pagina 1,6




Praattopic: Nr. 1-Nr. 2
Rollentopic: Nr.1
Speeltopic: Nr. 1




Het begin van de RPG:
Het begin van de RPG zal zijn in het schwarzwald in Duitsland. Omdat dit woud behoorlijk dicht bebost is, is de overlevings kans veel groter. Natuurlijk kunnen ze vanaf dit punt verder trekken.

[ bericht aangepast op 8 dec 2013 - 22:36 ]

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Aerin Nara Yi
De jongen en ik lopen nu al te bekvechten en het is dan ook maar goed dat we even stoppen bij een beekje. Ik volg zijn voorbeeld en vul ook mijn flesje terwijl ik mompel dat ik verlang naar een douche en waarschijnlijk ontzettend stink. De jongen grinnikt zachtjes. 'Ik ruik het vast niet omdat ik minstens even erg stink,' zegt hij. Ik glimlach lichtjes. Ik had verwacht dat hij zo zeggen dat ik inderdaad stink, wat hij eigenlijk ook deed, maar niet op de manier waarop ik het verwachtte. 'Jammer dat ze hier in het bos geen huizen hebben, of zelfs gewoon krakkemikkige douches.' Ik had er nog niet echt over nagedacht, maar ik bedenk me dat dat wanneer je met twee bent, je veel meer kunt doen. Langer slapen en als je een douche zou vinden, dan zou je zelfs omstebeurten kunnen douchen, in je eentje kan dat niet. Het enige nadeel van met zijn tweeën zijn is dat je met het eten zit en er sneller er door heen gaat.
Terwijl de jongen gaat zitten haal ik een energiereep uit mijn tas en vraag ik aan hem of hij zelf wat te eten heeft, waarop hij me verbaasd aan kijkt en uiteindelijk knikt. 'Ja, maar ik heb daarnet al gegeten, vlak voordat ik je zag,' zegt hij. Nou, hij is tenminste eerlijk. 'Ik heb geen zin om al mijn eten in één dag te verspillen, daarbij is er ook genoeg te eten om ons heen.' Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Van mij part eet jij alle insecten in het woud op, maar ik ga die mooi niet eten. Zo wanhopig ben ik nog niet.' Bah, insecten eten. Ik moet er niet aandenken. Ik trek dan ook een vies gezicht.
'Heb je eigenlijk nog plannen?' vraagt Nanook dan. Zijn blik haalt hij van de planten af en kijkt naar mij. 'Ik bedoel, ga je ergens specifiek heen, scheiden onze wegen hier weer of ga je met mij mee? Ik ben in ieder geval van plan om zo ver mogelijk het woud in te trekken en dan op plekken meerdere dagen te blijven, maar nooit echt lang, denk ik...' Hij draait zijn flesje weer dicht en stopt die in zijn tas. Zacht bijt ik op mijn lip. Als ik heel vaag blijf, dan kan het wel. 'Ik was opzoek naar.... kennissen van me, maar ik kon ze nergens vinden.' Ik zucht zachtjes. 'Ik weet nog niet echt wat ik ga doen,' geef ik daarna toe.

[ bericht aangepast op 1 dec 2013 - 19:37 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Misha Adams

"Dat begrijp ik" Antwoord Christine op dat ik graag van mijn keuze vrijheid gebruik maak nu het nog kan.
"Misha... ik ben niet achterlijk, ik besef me heel goed dat het op raakt daarom heb ik de afgelopen dagen zo'n beetje alles wat koud gegeten kon worden, ook koud gegeten. Hier is de activiteit van de millitairen erg hoog, dus leek het mij verstandig het nu te gebruiken en dan opzoek te gaan naar een plaats waar we een kampvuur kunnen maken in het vervolg Hoe kleine dingen je ontzettend blij kunnen maken he..." zegt Christine zacht , "Maar besef wel dat hoe meer suiker je eet, hoe meer kans je hebt op hoofdpijn, het is een tijdelijke energie bron".Ook Christine staat op en kraakt haar rug. "Maar geniet ervan, als het op is zul je niet snel aan nieuwe raken".
"Ook ik ben niet achterlijk Christine" zeg ik doelend op haar opmerking over een tijdelijke energie bron. "Daarnaast heb ik genoeg energie, ik eet snoep niet omdat ik energie nodig heb, maar omdat ik het lekker vind" voeg ik er aan toe. Ik trek het zakje open, haal er een hand vol snoep uit voor ik het zakje weer terug in mijn tas stop. Ik slaak een zucht na het snoepje in mijn mond gestopt te hebben. "gód wat is dit lekker" kreun ik. Ik stop nog een snoepje in mijn mond en kijk dan omhoog naar de lucht. "Nou, wat wil je eten vanavond?" Mijn ogen speuren in de bomen en glimlach tevreden. "Duif of eekhoorn?" Ik kijk Christine even kort en geamuseerd aan. Ik leg mijn vinger tegen mijn lippen en richt mijn blik weer in de boom. Ik pak mijn mes uit mijn laars en schuivel opzij. Perfect. Met een losse pols gooi ik mijn mes de boom in. Niet veel later valt er een eekhoorntje naar beneden met mijn mes. "Squirrel it is"

---

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Aurea

De rest volgde me dieper het bos in. Tog wel naief van ze. Ik kon ze zo naar het drijfzand leidden. Maar dat wilde ik alleen voor Douglas doen. Elise was wel oke, alhoewel ik niemand meer vertrouwde. Voordat het moorden begon vertrouwde ik mensen al niet. Dit wantrouwen was natuurlijk alleen maar erger geworden. Ik liep verder, geen zin hebbend om te praten.
We waren uiteindelijk bij het meertje aangekomen en ik knielde neer langs de waterkand. Ik hield uit mijn ooghoek de rest in de gaten en waste het bloed van mijn handen. Ik stond daarna weer op en snoof toen Douglas begon te praten. Nadat Elise had gezegd dat zij hout ging hakken, bood Douglas aan om te gaan jagen. Ik hield hem tegen.
'No offense, maar ik ga jagen. Jij kan denk ik beter een kamp opzetten aangezien je het "zo vaak al gedaan hebt", ' zei ik. Het laaste kwam er spottend uit.
'Verder denk ik als jij gaat jagen met dat geweer van je, elke soldaat meteen weet dat je er bent. Die dingen maken nogal veel herrie. Ik kan met een mes overweg en dat is veel stiller,' ging ik verder, en ik glimlachte gemaakt naar hem. Ik vertrouwde hem nog niet eens zover als ik hem kon schoppen. En ik vroeg me eigenlijk wel af hoe ver dat was.
'Succes met je greppel graven,' zei ik gemaakt vriendelijk, terwijl ik langs hem heen liep het bos in. Ik moest een hert vinden. Ik zag Elise verderop lopen en ze zag mij ook. Ik knikte vriendelijk naar haar. Zij viel wel mee en hield tenminste haar hoofd erbij. Ik liep langs haar en in het voorbijgaan siste ik naar haar; 'Als hij gevaarlijk wordt zijn we weg.' Ik wist dat Douglas dit niet gehoord had aangezien ik mijn eigen stem amper hoorde. Hierna liep ik verder het bos in.
Al snel kwam ik een eekhoorn tegen, die dit met zijn leven moest bekopen. Voor mij alleen was het genoeg geweest, maar aangezien we met zijn drieeen waren verzamelde ik ook wat frambozen, die hier groeiden. Mijn moeder had me lang geleden geleerd wat giftig was en wat niet. Toen ik later ook nog eens twee konijnen en een wilde valk had neergehaald, besloot ik terug te keren.

---

Never run faster than your guardian angel can fly

Christine winter

"Ook ik ben niet achterlijk Christine" zegt hij doelend op mijn opmerking over een tijdelijke energie bron. "Daarnaast heb ik genoeg energie, ik eet snoep niet omdat ik energie nodig heb, maar omdat ik het lekker vind"
Ik glimlach als hij het zakje opentrekt, hoewel ik het helemaal niet zo bedoeld had kon ik zijn mate van pinnigheid wel waarderen. Wat dat betreft was het alsof ik in de spiegel keek. Ik kon het dan ook niet laten om een miauw geluid te maken en plagend een klauwtje van mijn hand te maken. Ik zie hoe hij snoepje voor snoepje in zijn mond stak.
"Nou, wat wil je eten vanavond?" vroeg hij mij.
Waar door ik hem met een grijns aankeek, "Nou doe mij maar een drie gangen menu met oesters, kreeft afgeblust in port uit 1960 en een dame blance" grinnik ik. Mijn humeur had in iedergeval een goede wending genomen, slaap was de remedie geweest tegen mijn onuitputtende bron chagrijnigheid.
"Duif of eekhoorn?" hoor ik hem geamuseert zeggen, waardoor ik wederom grinnik.
"Dat wat het makkelijkst te vinden is" antwoord ik,maar dan zie ik dat hij zijn vinger tegen zijn mond legt. Ik kijk omhoog en probeer te zien wat hij ziet. Voor ik het wist zag ik een mes omhoog vliegen en met een eekhoorn weer naar beneden komen. Met een kleine plof viel het diertje in de bladeren.
"Squirrel it is" zeiden we bijna in koor, waardoor ik in de lach schoot.
"Misha ik moet toe geven dat ik je een leuk persoon vind" geef ik na grinnikend toe, ik pak het diertje van de grond en trek het mes eruit. Ik kijk hem aan met een glimlach en geef het mes terug. "Dan lijkt het me nu fair dat ik kook, gezien jij het gevangen hebt".

Jack Holtzheimer

De stilte was bijna ondragelijk, ik snapte mijzelf ook niet. Ik wilde die jongen helpen en nu leek het alsof ik het slachtoffer was, niet bepaald de goede aanpak Jack.
Ik vertelde hem dat ik hem geen pijn wilde doen, waardoor hij bijna beledigt zijn handen hief. “Hey, man, rustig maar. Ik kan heus wel mijn eigen boontjes doppen. Anders was ik er allang geweest.” zei hij.
Ik had hem heel graag willen vertellen dat het daar niet zo naar uit zag een paar uur geleden maar ik hielt mij in. Na een nieuwe stilte vroeg ik hem wat onhandig of hij over de gebeurtenissen wilde praten waar hij nogal direct “Nee.” zei. Ergens kon ik zijn eerlijkheid wel waarderen, anderzijds kwam deze afwijzing hard aan. Ik liet er maar weinig van merken. De stemmen in mijn hoofd waren eindelijk wat stiller geworden, hoewel ik ze ergens in de verte nog kon horen.
“Je kan mij beter vertellen,” begon hij. “Waarom je die bijl hebt? Ben je mij soms van plan om in mootjes te hakken?” ging de jongen verder. Hij begon te lachen, “Mootjes hakken? Snap je hem?” hij gaf me een vriendelijke stomp, -pardon aaitje- over mijn arm.
Ergens wist ik dat het grappig was, maar eigenlijk kon ik nu even niet de humor niet in zien van zijn grapje. Wat als ik inderdaad mijzelf verlies en hem wat aan doe? Ik zucht zachtjes, "Ja ik snap hem..." antwoord ik wat droogjes, niet goed wetend wat ik nu aan moet met de situatie. "Ik heb het bij me om mijzelf te verdedigen" zeg ik waarbij ik het woord verdedigen iets duidelijker uitspreek.
Ik lik mijn lippen even en kijk de jongen aan, "En nu? Wat wil jij, ik zou heel goed begrijpen als je niet meer in mijn buurt wilt zijn".

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Douglas Martell

'Jij kunt beter hier blijven, je hebt het al zo vaak gedaan.' zegt Aurea spottend. 'Bovendien denk ik dat als jij jaagt de soldaten het horen met jouw geweer.' voegt ze eraan toe. En zij en Elise vertrekken. Op een duistere kille toon zeg ik nog iets. 'Op mijn geweer zit een demper dom wicht, ik weet trouwens niet of je mijn kampen kunt waarderen.' als Elise en Aurea nog maar schimmen zijn doe ik de laser van mijn geweer aan en richt op Aurea, klaar om de trekker over te halen. Maar dan zie ik Elise achter haar lopen en ze zal de laser vast zien dus leg ik mijn geweer weg. Als Elise niks kan zien zou ik kunnen doen alsof de soldaten hier waren. Maar vanaf dat moment zweer ik dat ik Aurea zou vermoorden. Meschien straks, meschien over een paar maanden... maar ze zal sterven. En dat ze mijn kampen niet leuk zou vinden heeft zijn redenen. Ik bouw geen kampen, om geen sporen na te laten. Dus leg ik alle kampeerspullen klaar en begin een greppel te graven. Het duurt een tijdje voor ik klaar ben en als ik klaar ben begin ik terug te graven. Een ronde put om het kampvuur in te maken. Dit om brand te voorkomen en zo kun je de sporen makkelijk uitdoen. Je hoeft het alleen te begraven. Dat is wel zou, alles aan mijn kampen is meschien simpel, maar wel efficiënt en opruimbaar. Alles is voorbereid op vijandig contact van zowel mens, dier als natuur. Als ik met alles klaar ben zet ik me neer op mijn slaapmat en begin mijn geweer te kuisen en zorg ervoor dat het niet kan vastlopen, ontploffen of kapotgaan. Want dat zou een echte domper voor me zijn. Vandaar dat ik mn geweer goed verzorg.

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

Elise Bree

Het was Aurea die me uiteindelijk het bos in volgde om te gaan jagen. Ik had echter gehoopt even alleen te kunnen zijn, dit tevergeefs. Misschien was het ook maar goed ook, de nacht kon immers erg verraderlijk zijn. Ik ploegde tussen de bomen door en keek voortdurend naar de takken, lengte en dikte van de bomen. Aurea ging me al lopend voorbij. 'Als hij gevaarlijk wordt zijn we weg.' Siste ze. Haar glimlach was vriendelijk, enig sinds vertrouwd. Ik wist er niet op te reageren dus glimlachte ik alleen maar. Ik was het met haar eens, zeker wel, en ik verwachtte ook niet dat zij ooit echt gevaarlijk zou gaan worden, maar toch, ik wou niet gelijk 'vijanden' creëren, en op deze manier zou ik dat enig sinds al aan het doen zijn. We liepen een tijdje dezelfde richting op tot ik een geschikte boom had gevonden, relatief zacht hout voor dit deel van het bos, niet al te groot, dat moest lukken met mijn messen. Ik wenkte Aurea dat ze verder kon lopen, we hadden echter een aardig stukje samen doorgebracht. Ik trok één van mijn messen uit zijn huls en pakte hem stevig met beide handen vast. Mijn benen zette ik ietsje uit elkaar, zoals ik dat van mijn vader geleerd had en met een soepele, krachtige beweging begon ik op de boom in te slaan. Het ging wat moeizamer dan verwacht, ik was dan ook moe en mijn dij begon bij deze inspanning toch weer op te spelen, maar ik bleef stug doorgaan. Het boompje viel na een kleine vijf minuten om, waarna ik het in keurige stukken begon te verdelen. Alleen het midden van de boom gebruikte ik, daar waar het beste hout zich bevond. Mijn mes stopte ik na afloop terug in zijn huls waarna ik met beiden handen de houtblokken optilde. Ik was nog niet heel ver van het kamp, dus de houtblokken moest ik tot daar kunnen dragen. Immers was het wel helemaal donker geworden, en wat er allemaal voor me lag was niet altijd meer goed zichtbaar.

Eenmaal bij het kamp aangekomen, wist ik bijna zeker dat ik op een konijn was gaan staan, al had het beestje net op tijd zijn versnelling in weten te zetten. Ik stapte over de greppels heen en stopte het hout in een ronde put die diende om het vuur in te maken. Het kamp was keurig af, primitief, maar keurig af. Uiteindelijk liet ik me een meter naast Douglas op de grond zakken en haalde het mes dat ik gebruikt had voor het hout uit zijn huls. Met de dolk in mijn laars begon ik hem weer scherper te slijpen. Iets wat ik niet heel vaak deed, maar nu misschien zeker wel handig was. Douglas was ondertussen bezig met zijn geweer, ik vermoedde iets van dezelfde aard als ik met mijn messen deed. Ik keek hem kort aan waarna ik het kamp nog eens rondkeek. 'Dat heb je snel af.' Bracht ik uit, niet gemeen bedoeld echter, al kon hij het wel sarcastisch opvatten.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 18:13 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Aurea Montericica

Zodra ik de open plek op liep, maakte ik in mijn hoofd een lijstje over de dingen die ik moest doen. Mijn messen natuurlijk slijpen en verzorgen. Het dier vellen. Een kampvuur konder we moeilijk maken door de rook, maar als we het konden overdekken of iets, zou het we, handig zijn. Ik haalde mijn schouders op. Douglass zou door zijn lange vluchten, vast wel weten hoe we dat het beste moeten aanpakken.
Een tel na deze gedachte huiverde ik. Hoe kon ik überhaupt denken dat Douglass het goed met ons voor had?
Ik sloeg deze gedachten van me af zodra ik het kamp betrad. Ik plofte met de dieren naast me neer en begon mijn messen te slijpen in doodse stilte.
'Dat heb je snel af,' hoorde ik Elise tegen Douglass zeggen. Ik snoof spottend, maar hield me stil.

Toen mijn messen klaar waren, gebruikte ik ze meteen op de dieren. Ik had het vaker gedaan. Zodra deze gevilt waren aarzelde ik even. Hoe moest ik dat kampvuur nou aan krijgen zonder dat rook onze positie weggaf? Ik aarzelde nog even maar hakte toen de knoop door. We werkten nu nog samen, nu kon ik het nog vragen. En, dacht ik onbewust, het afkijken hoe hij het deed. Áls het hem al lukte.
'Douglass?' vroeg ik of zachte maar toch ook felle toon. Mijn stem sneed door de stilte heen.
'Kunnen we een kampvuur maken of niet? Want volgens mij geeft dat onze positie weg,maar we kunnen moeilijk deze dieren rauw eten.' Ik knikte naar de konijnen, de valk en de eekhoorn in mijn hand. 'Ik heb anders alleen maar een handvol frambozen.'
Ik had er meer maar die hield ik voor mezelf voor onderweg.
'En Elise, als we een kampvuur maken, kun jij die dan opzetten?' ging ik verder.
Ik wist dat ik zelf nu niks deed, maar ik had uit mijn oogpunt wel genoeg gedaan. Ik had voor een avondmaal gezorgd, het avondmaal gevilt en was nu weer aan het regelen. Maar toch was er iets dat ik nog liever wilde doen.
'Dan kook ik wel,' zei ik.

---

Never run faster than your guardian angel can fly

[Psssst, Douglas= een s, Martell= twee l's;)]

Douglas Martell
'Dat heb je snel af' zegt Elise, ik kijk op. Ze ziet eruit alsof ze een compliment wilt maken.
'Als je zolang de beschaving inruilt voor het leven in de wildernis moet dat ook vind je niet?' ik kijk haar aan. Ik heb haar nog nooit van zo dichtbij gezien, jong en onverschillig, toch heeft ze al veel overlevingsvaardigheid. 'Je doet me een beetje aan mezelf denken, ookal heb je nog niet echt gemoord.' ik richt mijn blik terug op mijn geweer. Na een tijdje klinkt de stem van Aurea.
'Douglas? Kunnen we een kampvuur maken of niet? Want volgens mij geeft dat onze positie weg,maar we kunnen moeilijk deze dieren rauw eten.' ik kijk op, Aurea die mij iets vraagt?
'Weet je dat zelf niet dan? Je weet toch alles zoveel beter? HAHAHA' een maniakale lach die volgens mij alebij de meisje aan het huiveren maakt. 'Als je nu een kampvuur aanmaakt ben je binnen een kwartier doorzeefd met kogels. Dus dat is geen goed plan zolang er wind zit, als we een put graven, het vlees in bladeren of iets anders wikkelen en die in de put doen kunnen we daar morgen nog plezier van hebben.' mijn stem is kalm en zakelijk. 'Vanavond kunnen we eventueel bessen en insecten eten, ik ken veel soorten bessen die niet giftig zijn, maar misschien wilt mevrouw liever bessen en insecten gaan verzamelen.' en ik kijk Aurea sarcastisch aan. Ik ga terug zitten en kijk zowel Elise als Aurea aan en wacht af wanneer ze iets zeggen, zou Aurea mijn raad in de wind slaan en zelf een vuurtje aansteken? Of zal ze toch mijn raad volgen. Ik hoop voor ons alle drie het tweede want als ze vuur aansteekt zijn we dood. Maar dan zorg ik ervoor dat ik de moordenaar van Aurea ben!

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

Elise Bree

Douglas keek op, leek het enig sinds goed op te pakken. 'Als je zolang de beschaving inruilt voor het leven in de wildernis moet dat ook vind je niet?' Hij keek me een tijdje aan. Ik knikte, reageerde verder niet meer. 'Je doet me een beetje aan mezelf denken, ook al heb je nog niet echt gemoord.' Hoorde ik hem toen zeggen, terwijl hij zijn blik weer op zijn geweer richtte. Mijn hoofd schoot omhoog, ik keek hem verward aan, al snel wist ik dit echter weer te verbloemen. 'Lijken op een moordenaar...' Mompelde ik. Al was ik vrij zeker dat niemand dat gehoord had.

Toen ik goed en wel klaar was met het slijpen van mijn messen klonk de stem van Aurea. 'Douglas?' 'Kunnen we een kampvuur maken of niet? Want volgens mij geeft dat onze positie weg, maar we kunnen moeilijk deze dieren rauw eten.' Zei ze. Ze knikte naar de dieren in haar hand. Douglas keek op. 'Weet je dat zelf niet dan? Je weet toch alles zoveel beter? HAHAHA' Een maniakale lach ontglipte aan zijn lippen. Het maakte dat ik kort naar mijn messen greep. 'Als je nu een kampvuur aanmaakt ben je binnen een kwartier doorzeefd met kogels. Dus dat is geen goed plan zolang er wind zit, als we een put graven, het vlees in bladeren of iets anders wikkelen en die in de put doen kunnen we daar morgen nog plezier van hebben.' Douglas stem klonk kalm en zakelijk. 'Ik heb anders alleen maar een handvol frambozen.' Ging Aurea verder, waaronder Douglas doorpraatte: 'Vanavond kunnen we eventueel bessen en insecten eten, ik ken veel soorten bessen die niet giftig zijn, maar misschien wilt mevrouw liever bessen en insecten gaan verzamelen.' Het volgende moment wendde hij een sarcastische blik naar Aurea. Hij ging weer op de grond zitten, al had ik amper gemerkt dat hij op gestaan was. Toch voelde ik nu enig sinds dat ik mocht gaan ingrijpen, deze twee hadden volgens mij bij hun eerste ontmoeting al haat en nijd, ik moest er iets van zeggen. Ik stond met een soepele beweging op en leunde op mijn standbeen terwijl ik mijn blik op beiden richtte. 'Nou moeten jullie is even goed luisteren, deze discussies hebben natuurlijk geen zin, en als het zo door blijft gaan kunnen we nog beter alle drie opsplitsen.' De woorden kwamen er wat botter uit dan ik bedoeld had, en waarschijnlijk waren ze ook zeker niet verwacht door Douglas en Aurea. Ik snoof. Keek naar Aurea die blijkbaar nog iets wou toevoegen aan wat ze net gezegd had. 'En Elise, als we een kampvuur maken, kun jij die dan opzetten.' Vroeg ze. 'Dan kook ik wel' Zei ze nog. Ik knikte, had zelf ook al aangeboden om te gaan koken, maar aan Aurea te zien wou zij dat erg graag doen. 'Maar ik ben het met Douglas eens dat dit niet het geschikte moment is.' Bevestigde ik mijn mening uiteindelijk, en liet me weer op de grond zakken.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 20:00 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Ash DeMunn.
Het was wonderbaarlijk dat zo’n klein wezen, zoveel ophef over iets kon maken. Het enige wat ik daarvan kon denken was : Houd je mond. Dat was nog de betere versie van wat ik eerder had gedacht. Er waren een paar dingen waar ik als persoon aan vast wou houden. Soms moest je het gevoel creëren dat er – ondanks dat er zoveel was veranderd – nog altijd zoiets bestond als menselijkheid.
‘Zalupa,’ Hoorde ik wat sarcastisch. Misschien sprak ik geen Russisch, maar ik hoefde ook geen Rus te zijn om te snappen dat dit alles behalve vriendelijk was. Het maakte dat ik bijna met mijn ogen rolde. Maar zo zat ik niet in elkaar.
‘Wat jij wil. Het was alleen maar een beleefdheidsvorm,’ was alles wat ik dan ook te zeggen had. Haar gevloek ging vervolgens vrolijk verder. Maar of het nu naar mij gericht was of dat ze tegen zichzelf aan het klagen was. Dat was een goede vraag.
Omdat mij altijd was geleerd om rustig te blijven in vervelende situaties, ging ik er verder niet op in. Ik redde me wel in deze bossen. Natuurlijk was het fijn als ik een beetje gezelschap kon krijgen, maar met al dat gevloek en getier van haar had ik zo een kogel door mijn kop.
Omdat ik toch wel vermoedens had dat het misschien niet helemaal zuiver was, hield ik haar constant in de gaten. Daarvoor hoefde ik haar niet aan te kijken, ik kon dat prima doen met mijn gehoor.
Door haar vraag, draaide ik me om. ‘Waarom zou ik? Dan zou ik de reputatie creëren die de slachters ook al hebben. Ik zou alleen maar kunnen zeggen : save yourself. Want niemand anders gaat het voor je doen. Daarbij is een tip ook, niet zo vloeken, als ze je horen ben je er geweest,’ Het kwam er uit alsof het me geen moeite kostte. De woorden kostte me ook zeker geen moeite, maar de achterliggende gedachte was wel wat lastiger.
De bladeren rond mijn voeten werden kraakten zodra ik een stap achteruit zette. Het dichte bos was de beste bescherming tegen alle commotie daarbuiten. Maar ondertussen was er ook een strijd gaande tussen de overlevenden onderling. Niet geheel slim in mijn ogen.
Mijn blik vestigde ik op haar lichaam. Ze leek nerveus. Er niet helemaal bij. Dat maakte me toch voorzichtig en gealarmeerd. Wat voor idioots ze nu weer ging doen, blijkbaar was deze dame onpeilbaar.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Valerie Savarin

‘Waarom zou ik? Dan zou ik de reputatie creëren die de slachters ook al hebben. Ik zou alleen maar kunnen zeggen : save yourself. Want niemand anders gaat het voor je doen. Daarbij is een tip ook, niet zo vloeken, als ze je horen ben je er geweest,’

Ik kon er niet aan doen, echt niet, maar ik begon te lachen. Een zachte, rustige lach die hier niet helemaal op zijn plaats leek. Hij leek meer thuis te horen in en gezellige hal, met vrienden en een glas cava. Hij herinnerde me aan vroeger, aan thuis. Wie had dit ooit kunnen verwachten. Een wildvreemde die zonet bijna al mijn warrige gedachten in één zin had kunnen verwoorden. Daarbovenop was het me ook nog eens duidelijk geworden dat ik van hem niets te vrezen had. Mijn schouders en rug ontspanden zich. Ik rekte me even uit voor ik in een routineus gebaar het mes in mijn laars liet glijden, mijn wapen opraapte en het in de zelf in mekaar geprutst holster stak. Uit mijn ooghoeken bestudeerde ik de man. Hij was knap, op een heel andere manier dan de meesten tegenwoordig beschouwden als knap en hij hield me in de gaten. Het bracht een glimlach op mijn gezicht als ik realiseerde op welke manier hij dat deed, niet met zijn ogen daarvoor was zijn hoofd niet genoeg gedraaid maar waarschijnlijk met zijn oren. Zijn hoofd was lichtjes gekanteld, het verraadde hem. Lichtelijk overdonderd besefte ik dat ik er waarschijnlijk uitzag als een zwerver. Zo stil als ik maar kon begon ik het vuil van mijn top, jas en broek te vegen en voorzichtig mijn haren te fatsoeneren. De stilte maakte me ongemakkelijk. Ik schraapte even kort en zacht mijn keel, niet goed wetend wat ik zou moeten zeggen. "Dus ehm, dan ga ik maar weer." Ik zuchtte even. "Denk ik..." Het was aangenaam om nog eens een mens tegen te komen die je niet direct probeerde neer te knallen, natuurlijk zou een normale conversatie nog beter zijn maar dat leek er niet in te zitten met deze gast. Ik draalde nog even, een halfslachtige glimlach rond mijn lippen.

---

Soms ben ik het sterkste wijf ter wereld en soms ben ik een kwartelei.

Ik schrijf me uit hier. Sorry maar wel fijne kerstdagen ^^

---

"Rebellion's are build on hope"

VladiFerr schreef:
Ik schrijf me uit hier. Sorry maar wel fijne kerstdagen ^^

... het praattopic was te ver ofzo?...

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Ash DeMunn
Het was het geluid wat me het meest irriteerde. Ik waarschuwde haar net voor de gevaren en nu stond ze doodleuk te lachen? Dat was niet bepaald een voordeel. Je wist nooit hoe ver weg ze waren. Ze konden elk moment voor je neus staan en dan was je er geweest.
Voor mijn gevoel was dit het juiste moment om de benen te nemen. Met iemand die zo luidruchtig was kon ik mezelf niet inlaten. Het was lullig om haar zo achter te laten, iedereen was bezig voor zichzelf. Maar wat als we elkaar nou eens zouden helpen? zou het uitmaken? Zou het er beter van worden? de vraag was nog maar of we ooit weer in een betere situatie terecht zouden komen.
Mijn manier van doen had ik mezelf moeten aanleren. Ja er waren wel dingen van huis uit mee gegeven, maar als je in een situatie terecht kwam waar je niet anders kon, was het opeens toch wel anders. Het kwam er op neer dat ik nog nooit in heel mijn leven zo bang was geweest. Na uren te hebben rond gezworven in de bossen, was ik tot de beslissing gekomen dat het dom zou zijn als ik in de val zou lopen van de soldaten. Overhoop geknald worden leek niet bepaald fijn. Daarom was het belangrijk dat ik kon overleven. En die technieken waren in het echt anders dan op de tv.
‘Niemand heeft gezegd dat je hoeft te gaan. Blijven staat vrij. Maar als je me nogmaals probeert aan te vallen kan ik niet beloven dat je langer in mijn gezelschap kan verkeren. Ik ben geen moordenaar. Maar ook dat kan ik als het nodig is. Hulp in barre omstandigheden is altijd fijn’’ De woorden leken te verdwijnen in de wind.
Rustig pakte ik de tas op, die al deze tijd tegen de boom had gestaan. Hier zat alles in wat ik had, mijn levensmiddelen, ehbo. Het was cruciaal dat ik dit bij me hield. Ik had het weliswaar moeten stelen, maar anders had ik hier nu niet gestaan. Mensen doen rare dingen als het er op aan komt.
Ik keek haar aan, niet goed wetend wat te zeggen. Ik kende haar immers niet. Maar wat niet was, was nog komen..

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 20:41 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.