[RPG] Same souls, different bodies • One Direction • Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 nov 2013 - 22:23 ]

"Family don’t end in blood”

Liam Payne
Niet veel later kwam er een piep uit het slaapgedeelte en hoorde ik voetstappen hier naartoe komen. Ik herkende de tred als die van Hazza, maar het dreunde niet genoeg. Ook de stem klopte niet. Ik hoorde de kraan en voelde warme zachte vingers in mijn nek terwijl ik gal en maagzuur omhoog bleef gooien. Na een tijdje kreeg ik mezelf iets onder controle. Ik veegde mijn mond af aan mijn arm, niet echt meisjesachtig, maar dat was ik ook niet, alleen dit lijf wel. Ik keek op naar een ander meisje en zqg naast me een glas water staan. Ik nam een slokje en keek haar dankbaar aan. "Dank je." Ik schrok weer van de hoge stem, al was die schorrer door het overgeven. Ik nam nog een slokje. "Misschien een rare vraag, maar weet jij in welke kamer we zijn. Er is iets heel vreemds gebeurt en ik moet mijn vrienden spreken." Ze zou me waarschijnlijk voor gek verklaren, maar ik moest met de lads spreken. Straks was er ook zoiets met hen gebeurt. Ik nam nog een paar slokjes water om de vervelende smaak weg te spoelen. Ik moest dit echt niet elke keer gaan doen als ik mijn spiegelbeeld zag, anders werd deze vakantie nog veel erger dan hij al was.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik wreef wat vermoeid, met mijn vrije hand, in mijn ogen waarna ik me richtte op het meisje, die zichzelf na een tijdje weer iets onder controle kreeg. Ze veegde haar mond aan haar arm af en keek mij niet veel later aan. Heel langzaam liet ik haar haren door mijn vingers glijden en deze hingen uiteindelijk weer langs haar gezicht. 'Geen dank,' verliet mijn mond. Normaal zouden mijn mondhoeken automatisch omhoog krullen, maar door mijn stem was er nu hoogstwaarschijnlijk alleen verbazing in mijn ogen te lezen. "Misschien een rare vraag, maar weet jij in welke kamer we zijn. Er is iets heel vreemds gebeurt en ik moet mijn vrienden spreken." Ik schudde mijn hoofd waarna ik mijn tanden zachtjes in mijn onderlip zette en de stilte heel even de overhand liet nemen. 'Nee, ik wilde je eigenlijk hetzelfde vragen. Dit is namelijk niet de kamer waar ik gisteren in slaap ben gevallen en jullie zijn al helemaal niet twee van mijn beste vrienden,' zei ik, erna pas erachter komende hoe vreemd dat had moeten klinken en ik waarschijnlijk ook teveel had gezegd. Toch wilde ik naar de deur wijzen, waar het andere meisje nog altijd op het bed lag, maar zodra mijn blik de spiegel passeerde, kon ik alleen maar geschrokken kijken. Mijn vinger bleef voor de spiegel hangen waar ik alleen maar met grote ogen naar kon kijken. Een meisje? Keek er nu serieus een meisje terug? 'Wat is dit voor een of andere grap?' verliet bijna onhoorbaar mijn mond. Deze dag werd echt met de minuut vreemder en vreemder.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Alice Madison Bradley
Langzaamaan opende ik mijn ogen en knipperde protesterend tegen het felle licht wat door het raam scheen. Waarschijnlijk was ik gisteren vergeten de gordijnen dicht te doen en nu merkte ik daar de nadelen van. De zon had me gewekt, fijn. Ik bromde sarcastisch en schoof de dekens een stukje van me af, slapen zat er waarschijnlijk toch niet meer in. Ik onderdrukte een gaap terwijl ik mijn voeten in mijn sloffen wilde stoppen. Verbaast kwam ik tot de conclusie dat mijn sloffen er niet meer waren.. vreemd? Licht geïrriteerd - ik was echt meer een avond dan een ochtendmens - keek ik onder mijn bed, maar nee hoor, ook daar waren mijn lichtblauwe sloffen niet te vinden.
'Emily? Weet jij misschien waar mijn-' geschrokken onderdrukte ik een gil en hield mijn hand voor mijn mond. Ik wreef nogmaals in mijn ogen, waarbij mijn mond een stukje open zakte. De jongen die aan de andere kant van het bed lag was niet Emily, het was Liam Payne. Eén van de bandleden van One Direction die ook sinds kort hier in het hotel sliepen. Ik was gewoon vroeg gaan slapen aangezien er niets te doen was geweest gisteren, dus ik was zeker niet onder invloed naast Liam beland. Er klopte hier iets niet..
Net toen ik dacht dat het niet vreemder kon worden, kon dat het dus wél. Ik wilde mijn haren uit de knot halen die ik altijd indeed voor het slapen gaan, maar er was geen knot meer te vinden. Vluchtig hopte ik het bed uit en rende nog nét niet naar de badkamer.
Twee grote, chocoladebruine ogen staarden me aan. Mijn haren waren donkerbruin en kort, en ik had lichte stoppels op mijn kin en wangen. Deze keer kon ik mijn gil niet onderdrukken waardoor deze hard door de kamer weerklonk. Of nee, misschien wel door het hele hotel.
Verwoed kneep ik mijn ogen een aantal keer dicht, hopend dat ik mijn vertrouwde spiegelbeeld weer zou zien. Helaas was dit niet het geval en bleef ik deze jongen, genaamd Zayn Malik, nog één van de bandleden. Zou Zayn dan in mijn lichaam zijn beland? En zou Liam nog wel Liam zijn of zou hij ook iemand anders zijn geworden? Ik fronste mijn wenkbrauwen toen ik me bedacht hoe belachelijk dit wel niet klonk.. Toch besloot ik Liam te wekken, misschien had hij (of zij?) hetzelfde probleem als ik nu had.
'Liam?' ik schudde hem voorzichtig heen en weer.

[ bericht aangepast op 30 okt 2013 - 17:01 ]

To love is to destroy.

Liam Payne
De blik in het meisje haar ogen was even verward als mijn gevoel. Haar woorden klonken vreemd, maar deden me vermoeden dat ik niet de enige was wie dit overkomen was. Zou hier tegenover me een van de lads staan? Pas toen ze in de spiegel keek wist ik het zeker. Dit moest een van de lads zijn. In mijn hoofd begon ik te puzzelen wie het jkon zijn. De voetstappen hadden vaag Hazza achtig geklonken, net als het accent in de stem van het meisje. Als het een van hen was moest het Harry zijn. "Harry?" vroeg ik voorzichtig. "Is dit ook met jou gebeurt?" Ik krabbelde op en leunde op de wastafel. Toch ontweek ik de spiegel om niet weer van plotse gigantische stres over mijn nek te gaan. Mijn ogen richtte ik nu juist op dit meisje. Als het Hazza was, of een van de anderen, dan kon het zijn dat dit met ons allemaal was gebeurt en het derde meisje in de kamer ook een van ons was. Maar hoe dan? En waar waren de meisjes? In onze lichamen? Ik werd hier echt gillend gek. We waren hier op vakantie om te ontstressen, maar dit werkte echt averechts. Tuurlijk dacht iedere jongen er wel eens over na hoe het was om een meisje te zijn, maar nu het eenmaal zover was, voelde ik me er miserabel bij en dacht niet eens aan alles wat ik nu kon doen. Ik wilde gewoon mijn eigen lichaam terug.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik had de neiging om nu gewoon keihard te gaan gillen, iemand te vragen wat hier aan de hand was en desnoods terug te stappen in het bed, om vervolgens wakker te worden, zodat alles weer normaal was. Dat deze droom, of eerder nachtmerrie, over was. Alleen in plaats van dat ik dat deed, bleef ik versteend naar de spiegel kijken. "Harry?" vroeg ik voorzichtig. "Is dit ook met jou gebeurt?" Bij deze woorden leek ik te ontwaken en vloog mijn blik naar het meisje, wat nu op krabbelde en leunde op te wastafel. De laatste woorden lieten me nadenken, want ik moest hier met een bekende te maken hebben. De eigenlijk eerst ook, want mijn naam haalde je niet zomaar ergens vandaan, want dan moest je me echt beter kennen. Mijn gedachten ging gelijk naar de andere vier lads waarna ik begon te puzzelen. En dat allemaal zo vroeg ik de ochtend. Louis viel gelijk af en dan bleven er drie over. Mijn blik gleed over het meisje waarna ik tot een vermoeden kon komen. Gewoonweg door de houding en hele manier van doen. 'Liam?' sprak ik mijn vermoeden uit, want zeker wist ik het natuurlijk niet. Als hij het inderdaad was, of een van de andere, dan zou ik echt het hele hotel bij elkaar gillen, want dan werd ik echt gillend gek. Dan ging ik serieus ook uitleg halen, want dit kon toch niet ineens? En waarom uitgerekend wij? Mijn armen stak ik automatisch al uit voor een knuffel, hopende dat het inderdaad een van de drie was en die voor de rust kon zorgen, want ik ging anders echt niet voor mezelf in staan.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Katherine "Kathy" Mary Pierce

Langzaam en met kloppende hoofdpijn kwam ik weer overeind. Ik moest rationeel gaan nadenken, anders werd ik gillend gek hier. Ik keek naar mijn handen, die hevig aan het trillen waren. Oke, gisteravond ben ik gaan slapen bij Jace op de kamer, daarna werd ik hier wakker in Harry's lijf. Maar waarom? En hoe? Ik stond op, maar moest mezelf aan een stoel vastgrijpen omdat ik dreigde om te vallen. De groene ogen die me in de spiegel aankeken waren vreemd voor me, net zoals al de tattoos die over mijn lijf -nou ja, "mijn"- waren verspreid. Het enige wat enigzins normaal was dat ik wilde bruine krullen had, maar daar hield de vergelijking dan ook echt op. Ik besloot maar naar de andere meiden toe te gaan voor hulp. Naar mijn eigen kamer durfde ik niet, omdat Jace niet echt een ochtendmens was en ik was doodsbang mijn eigen lijf tegen te komen. Dus ik ging maar naar de kamer van Emily, Lois en Alice te gaan. Maar eerst moest ik van mezelf een shirt aan, ik voelde me zo vreselijk naakt, ik snapte niet hoe jongens dat uithielden. Ik keek even in de kast en trok een Rolling Stones-shirt en ging de gang op. Zo zacht mogelijk liep ik naar de kamer, maar toch klonk het veel zwaarder omdat ik stukken langer was. De deur was zoals altijd niet op slot dus deed ik hem open.
'Hallo?' piepte ik en ik kromp in elkaar, weer geschrokken van de lage stem.

[ bericht aangepast op 30 okt 2013 - 17:55 ]

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Javvad Malik

Ik open mijn ogen omdat ik twee stemmen hoor. 'Kan het wat zachter, Liam? Ik probeer te slapen.' Woow, waarom klink mijn stem zo raar? Is er iets mis? Ik kijk om me heen en zoek Liam. En die is weg. 'Wat the...' Zeg ik als ik twee meiden zie staan. Oke... Hoe kan dit? Zijn dit fans die mijn kamer binnengedrongen zijn of zo. 'Sorry hoor, maar wie zijn jullie en wat doen jullie in mijn kamer?' Vraag ik, en ik irriteer me echt aan mijn stem. Ik loop even naar de spiegel, en schrik me kapot. Hazelnoot bruine ogen kijken me verschrikt aan. Ik wrijf even door mijn ogen en kijk dan weer. 'Wat is er aan de hand? Ik ben duidelijk níét in mijn hotelkamer, bij Liam, maar ben hier nu met twee random meiden en zie er ook uit als een meisje! Ben ik gek geworden?' Vraag ik in paniek.

Spoiler alert: you will save yourself

Jacelynn "Jace" Channa Annabeth Moore.

Als een voor mij onbekende stem me wekt open ik eerst één oog. Om, zodra ik opmerk dat het een jongen is, mijn andere oog ook te openen en kort te verwijden. Hoe kom ik hier? Ik was nuchter gisteravond, daar ben ik zo goed als zeker van. Wat doet deze jongen dan hier? En een nog grotere vraag, ik ben niet in de hotelkamer die ik met Kathy deel.
"Goedemorgen?" mompel ik. Mijn hand sla ik voor mijn mond als ik erachter kom dat mijn stem nog zwaarder is als normaal, maar het Ierse accent klinkt nog steeds. Nou heb ik geen hoge stem. Maar dit... Dit is een mannenstem. Als ik om me heen wil grijpen naar mijn bril, gewoon uit gewoonte, stuit ik op niks.
"Wat is dit?!" roep ik dan uit en ik paniek spring ik uit het bed om een rondje om mijn eigen as te draaien, voor de spiegel in de badkamer. Ik zit in een mannenlijf. In een fucking mannenlijf.

[ bericht aangepast op 30 okt 2013 - 18:58 ]

Reality's overrated.

Liam Payne
Ik zag het meisje tegenover me puzzelend kijken, maar toen ze mijn naam zei wist ik dat het hem moest zijn. Kon dit nog freakier worden? Ik knikte en beantwoordde zijn uitgestrekte armen met een knuffel. Ondanks dat het heel vreemd voelde, zeker met zelf een voorgevel, was dit wel kalmerend op een bepaalde manier. We waren in elk geval niet alleen, hoe raar en beangstigend dit ook was. Ging dit altijd zo blijven? Hoe moesten we het aan onze ouders vertellen? Mijn hoofd sloeg weer op hol en ik moest echt diep ademhalen om niet weer erg misselijk te worden. Een derde stem kwam uit de kamer. Als ik Harry nu in mijn armen had was het bijna logisch dat het andere meisje Zayn moest zijn, vooral omdat wij hiervoor ook samen lagen en het me niets voor hem leek om nu wakker genoeg te zijn om te merken dat er wat aan de hand was. Toch verscheen hij neit veel later in de deuropening. Hij herkende ons niet, logisch ook. Maar ook hij schrok van zijn spiegelbeeld. Ik liet met een arm harry los en greep zijn dunne meisjesarmpje, wat raar was, aangezien hij normaal toch best gespierd was. "Rustig Zayn. Het is ook met mij en Harry gebeurt. Ik weet niet hoe, maar misschien is het wel het beste om nu even rustig te blijven." zei ik verrassend kalm. Toen hoorde ik het slot van de deur. Ik bevroor, vooral toen ik Harry's lage stem, maar niet zijn accent door de kamer hoorde galmen. Mijn hart racete als een gek. De meisjes zaten dus in onze lichamen, dat was mij wel duidelijk, maar waarom in godsnaam hadden deze meisjes hun kamerdeur niet op slot gedaan?!

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het meisje, wat dus Liam moest zijn, knikte waardoor mijn vermoeden werd bevestigd en misschien was het dan ook maar goed dat hij mijn uitgestrekte armen met een knuffel beantwoordde. Het voelde heel vreemd, maar dat nam niet weg dat het niet vertrouwd voelde, of dat ik er langzaam wat rustiger van werd. We hadden elkaar en door die gedachten viel al een hele last van mijn schouders. 'Liam, een ding te gelijk,' mompelde ik zachtjes, wetende dat die jongen zich nu van alles aan het bedenken was, want zo was hij nu eenmaal en daarbij was het ook niet heel vreemd in deze situatie. Mijn greep verstrakte ondertussen wat terwijl niet veel later een derde stem klonk. Zayn of Niall, maar mijn gedachten, en gevoel, gingen eerder uit naar de eerste. Geen idee waarom, maar blijkbaar zat het wel goed, want het bleek inderdaad Zayn te zijn. Gelukkig nam Liam het woord, want ik had geen idee wat ik had moeten zeggen. Ik had echt nog steeds geen idee wat er was gebeurde, maar wel wat er nu aan de hand was. Ik had dan ook geen idee hoe het te verwoorden, maar kon het niet laten om hem ook in de knuffel te betrekken, want alle rust konden we nu volgens mij wel gebruiken. Zeker toen de deur openging en ik mij herkende. Nou ja, mijn lichaam en stem, want degene in mijn lichaam was een meisje. Dat kon nu eenmaal niet anders. 'Wie gaat mij tegenhouden voor ik er persoonlijk voor ga zorgen dat dit..' Ik wees met een hand naar mezelf. 'Weer dat word.' vervolgde ik en wees met moeite naar de andere kamer voor ik mijn arm weer om mijn twee vrienden sloeg, wetende dat ik tot alles nu in staat kon zijn.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Katherine "Kathy" Mary Pierce

Ik giechelde zacht om de paniekaanval van degene die duidelijk Zayn was. Het meisje dat ooit Alice was probeerde de boel te sussen, wat mij de indruk gaf dat het Liam was, en ik keek naar het laatste meisje, dat ooit Emily was.
'Wie gaat mij tegenhouden voor ik er persoonlijk voor ga zorgen dat dit..' ze wees even naar zichzelf. 'Weer dat word.' Nu wees ze naar mij. Oh mijn god, Harry. Het moest echt het vreemdste ooit zijn om jezelf op deze manier te zien staan. Verlegen liep ik naar de drie jongens -meisjes, jongens Ugh, dit is verwarrend- toe.
'Harry, ik...' mompelde ik zacht, nu emotioneel zodat mijn eigen Bulgaarse accent diep doordrong tot Harry's eigen zware stem. Het klonk echt super vreemd. 'Ik heb echt geen idee wat er aan de hand is, ik zweer het. Ik werd gewoon wakker en...' Dat was het breekpunt voor mij, ik barstte in huilen uit. Mijn hoofd in mijn handen ging ik wanhopig op het bed zitten, ik ging dit niet lang meer volhouden. De hoofdpijn werd met de seconde erger en ik dreigde nu echt flauw te gaan vallen, en tot overmaat van ramp begon ik te hyperventileren.

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne
Het was fijn om mijn vrienden, zelfs in deze rare vorm, in mijn armen te sluiten, terwijl mijn brein overuren maakte. Harry's advies werd door hen direct in de wind geslagen. hoe kon ik rustig doen als ik een verdomme meisje was?! Zou ik ook ongesteld worden? ik hoopte van niet want dan zou je me echt kunnen afvoeren naar het gekkenhuis, waar ik nu al bijna klaar voor was. De deur ging open en we hoorden allemaal Harry's lage stemgeluid, maar met een raar accent, niet het zijne. De meisjes zaten dus in onze lichamen. Harry reageerde erg opgefokt. Ik verplaatste mijn hand van zijn rug naar zijn borst. 'Rustig, Hazza. Alles komt op z'n pootjes terecht. Zij kan er evenmin iets aan doen." of ze moest met een geestenbord spelletjes hebben zitten spelen, maar dat zei ik er maar niet bij. Het was raar om het lange lijf van harry zo schijnbaar klein, breekbaar en verlegen te zien. Na een paar woorden stortte het meisje waarvan we de maan nog niet eens kende, in elkaar van het huilen en ging op het bed zitten, horend aan het gekraak. "je moet echt afvallen, Haz." zei ik grappend, proberend de sfeer wat op te lichten, maar ik wist hoe slecht ik daar in was, dus ik probeerde niet verder. Toen ik haar ook hoorde hyperventileren door het snikken heen kon ik mijn 'vaderlijke' instincten toch niet meer tegenspreken. Ik liet de jongens los en liep naar haar toe. ik ging op mijn hurken zitten en nam de grote handen van harry's lichaam in de kleintjes van het lijf waar ik nu in zat. 'Rustig maar, meisje. Het komt echt goed." ik vond mijn stem nogsteeds erg vreemd, maar nu we allemaal verwisseld leken te zijn, maakte mijn hoofd vreemd genoeg erg makkelijk de schakeling in het feit dat de jongens nu meisjes waren en ik de lichamen van mijn vrienden meisjes zaten. Waarschijnlijk zou alles veranderen als ik mezelf zou zien, maar zo ver was het nu nog niet gelukkig.

Bowties were never Cooler

Lois Daphne Deffontaine "Louis":

Gapend werd ik wakker, nou ja, wakker kon je het ook niet noemen. Zoals gewoonlijk kon ik mijn bed niet uitkomen en ging ik nog eens liggen. Dus ik rekte me wijd uit, en bleef zo even liggen. Ik was gister naast Emily en Alice in slaap gevallen, dus ik keek even naast me of ze er nog lagen, wat dus niet zo was, want in plaats van Alice en Emily, lag er een blonde jongen naast me, die ik herkende als Niall, een van de jonges van One Direction, die dus ook verbleven in dit hotel. Hoe kwam hij hier? Ik wist zeker dat de kamer op slot zat, en dat ik gister niks gedronken had, sterker nog ik was gister niet eens onze hotelkamer uit geweest. En ik had al helemaal geen jongen in onze hotelkamer uitgenodigt. Nog steeds een beetje slaperig, en verdwaasd stapte ik mijn bed uit, en liep richting de badkamer. Ik draaide de kraan open, en ik waste de slaap uit mijn ogen, zodat ik tenminste iets wakkerder was. Ik keek in de spiegel, om even tot mezelf te komen, en toen zag ik dat er ook een jongen in de badkamer stond, precies op de plek waar ik stond. Wacht, op de plek waar ik sta, dat kan helemaal niet, verdwaasd zwaaide ik naar de spiegel, en tot mijn verbazing zwaaide de jongen ook naar de spiegel. Ik was dus die jongen... Ongelovig keek ik achter me of die jongen, die ik dus bleek te zijn echt niet achter me stond ofzo, wat dus niet het geval was. Ik was dus vanaf nu een jongen? Oke is het vreemd als ik nu ga gillen? Ik zwaaide nog een tweede keer naar de spiegel, en begon te gillen, met de jongens stem die ik nu dus had.

[ bericht aangepast op 30 okt 2013 - 21:51 ]

How far is far

[Even voor Lois. Ik vind het heel knap dat Niall in de badkamer staat, want die is nog niet wakker geworden. Zowel hij als zijn lichaam niet en Harry's lichaam is al weg]

[ bericht aangepast op 30 okt 2013 - 19:57 ]

Bowties were never Cooler

(Oeps, Sorry, ik zal het verbeteren haha)

How far is far