A war, a bloody war
Lise was altijd al bang geweest voor oorlog, maar had zich daar nooit zorgen om moeten maken; tot nu toe was dat altijd een ver-van-haar-bed-show geweest. Tot nu toe, ja.
Ze had nooit gedacht dat ze in gevaar zou kunnen verkeren, dat de feiten uit de eerste en tweede wereldoorlog zich misschien nog eens konden herhalen. Hoewel, dit was geen gewone oorlog. Dit was een burgeroorlog.
Ze keek naar buiten, naar het plein waar de mensen gisteren gedemonstreerd hadden. Voor wat, dat wist ze niet precies, maar dat het niet mocht, dat wel. De politie had als reactie op het protest de menigte met mosterdgas bekogeld, zonder ze ook maar een waarschuwing of iets dergelijks gegeven te hebben. Er waren zelfs doden gevallen. Hoeveel, dat wist Lise niet, maar ze was er zwaar door geschrokken. Straks zouden ze nog in willekeurige huizen binnenvallen. Dan waren de poppen helemaal aan het dansen
Lise zuchtte diep. Stomme oorlog dat het was. Het deed haar denken aan te toestanden in Syrië die ze op tv had gezien, alleen waren ze echt.
Soms hoopte ze dat het allemaal maar een nachtmerrie was, waaruit ze ieder moment kon ontwaken. Helaas was dat niet, dat wist Lise maar al te goed. Toch bleef ze elke dag hopen.
Gekraak op de trap; ze keek op en besefte dat het haar moeder was. Sinds de oorlog bezig was, mocht Lise niet meer naar buiten komen van haar. Daardoor was ze zo vereenzaamd dat ze stiekem naar een penvriend had gezocht op het internet. Zo had ze contact gemaakt met Emma, een meisje uit het noorden van het land. Met haar kon ze tenminste praten. Praten over haar angst voor de oorlog, haar ouders die haar angstvallig thuislieten en de eenzaamheid die ze voelde, maar ook over muziek, televisieseries en de kleine, maar toch vrolijke dingen in het leven.
Lise was dan ook een bericht aan het typen voor Emma, terwijl ze peinsde over de burgeroorlog, totdat haar moeder, haar overbezorgde maar desondanks lieve moeder, even op de deur klopte en toen de kamer binnenkwam.
Lise? Het eten is klaar, kom je naar beneden?
Lise draaide zich om en keek geïrriteerd naar haar moeder. Wat heb je gemaakt, dan?
Dat zie je wel als je naar beneden komt, zei die. Even keek ze afwachtend naar haar dochter. Kom je nou of niet, schat?
Ja, wacht dan eens twee seconden, misschien? Ik kom al! Ga maar vast, ik ben nog even, eh, een verhaal aan het schrijven, ik rond wel af, riep Lise behoorlijk geërgerd.
Als reactie daarop draaide haar moeder zich om en ging terug naar beneden. In de deuropening bleef ze nog even staan. Haast je.
Lise wachtte totdat haar moeder echt wegwas voordat ze weer verder ging met haar bericht aan Emma. Ze typte driftig op het toetsenbord en las alles nog eens na.
Hi Emma,
Nou, hier ben ik dan weer! Sorry voor de late reactie; mama was maar weer eens aan het zeuren over het eten. Zucht.
Ik begin hier langzamerhand gek te worden, maar het is buiten gewoon levensgevaarlijk, aldus mijn moeder. Soms heb ik echt een hekel aan haar. Ach ja, ze zal wel gelijk hebben, zeker? Gisteren was er nog een of andere grote protestactie buiten, ik kon het zo volgen vanuit het raam. Alles was nog vrij rustig voor zover dat kan tijdens een demonstratie, natuurlijk totdat de politie eraan kwam. Je raadt nooit wat ze gedaan hebben (sarcasm, girl, sarcasm): ze bekogelden die arme mensen met mosterdgas. En alweer zijn er doden gevallen, jazeker, want dat kan die agenten natuurlijk niks schelen, zolang ze maar ophouden met het betogen is het goed voor hen. Stelletje hypocrieten. Ik wou dat de politie terug zoals vroeger was. Toen moest je hoogstens bang zijn dat ze je een parkeerboete gaven; nu vreest iedereen voor zn leven.
Ach ja, ik val weer in herhaling, Ems, het spijt me. Hoe is t met jou?
Ik heb ein-de-lijk Harry Potter and the Prisoner of Azkaban uitgelezen! Ik ben er zo ontzettend blij mee, het was echt zon leuk boek. Een gevangene die Sirius heette was blijkbaar ontsnapt uit Azkaban, een of andere gevangenis. In dat boek las je dat hij de peter van Harry was, en dat hij eigenlijk vals beschuldigd was voor de moorden die hij gepleegd had, en- ach ja, jij hebt die boeken natuurlijk allang gelezen.
Weet je, soms voel ik mij net als Sirius. Hij wordt de hele tijd gevangen gehouden in een donkere, akelige cel, maar kan uiteindelijk ontsnappen en de wereld tonen dat hij het bij het rechte eind heeft. Bij mij is dat ook: op een dag zal ik ontsnappen uit dit saaie gebouw dat ik mijn thuis moet noemen en die politieagenten eens tonen wie er hier gelijk heeft. Als ik volwassen en vrij was, zou ik zeker bij de rebellen horen. Dan zou ik de wereld tonen dat we wel gelijk hadden. Dan, dan
whatever. Ik weet het even niet meer, sorry.
Ugh, ik denk dat ik maar weer eens moet gaan. Mijn moeder zit beneden te roepen dat het eten koud aan t worden is. Ik zal haar dan maar geloven, zeker? Maar niet heus.
Nou, dan ga ik maar. Sorry voor het gezeik, Emma. Je bent een echte vriendin voor mij, ook al ken ik je maar van een foto en een paar mails. Zonder jou zou ik allang zijn bezweken onder al die gebeurtenissen.
<3 u,
Xx Lise
Zuchtend klikte Lise op verzenden en besloot ze maar naar beneden te gaan -
Ze bleef stokstijf staan. Buiten was een schietpartij begonnen. Nieuwsgierig maar angstig besloot Lise te kijken. Ze opende het raam eigenlijk mocht dat niet en stak haar hoofd eruit om te kijken.
PANG!
Plotseling verstijfde haar lichaam. Er kwam bloed uit haar hoofd; een van de kogels had haar geraakt.
Lise viel dood neer, als een marionet wiens touwtjes waren doorgeknipt. Ze had niet eens tijd gekregen om te gillen.
Ledecky
