The Ladies Of Kaleo || Topic O1. - Speeltopics

Spring, Summer, Autumn and Winter. Everyone knows the seasons, but the people of the land of Kaleo know them better as the Ladies of Kaleo. Four empires, each controlled by one of them. The flowery fields of Themna. The sunny beaches of Orthane. The mountains covered in fallen leaves in Zendreij. And the frozen sea of Yurdill.
Everything was fine, until the rebels, whom where hiding at center of Kaleo, kidnapped the Ladies of Kaleo. Spring was captured by Orthane, Summer by the rebels of Zendreij, Autumn was brought to the icy prison of Yurdill and Winter was kidnapped by those of Themna.
This was where the war started.

The Ladies of Kaleo worden naar een gevangenis gebracht, elk in een van de empires. Zij worden daar vierentwintig uur per dag bewaakt. Omdat hun band immens sterk is, houden zij vol door met elkaar te communiceren. Ze besluiten om hun bewaker te verleiden, zodat hij haar wil helpen te ontsnappen. Maar is het wel net alsof? Of worden ze echt verliefd, en vluchten ze samen?

[ bericht aangepast op 18 nov 2013 - 19:52 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Autumn Dahlrae Zendreij.
"Ehm, ja..." Mompelde hij. Hij stond op, opende de cel en liep naar een ladekast in de hoek. Hij pakte er een paar, en liep naar me toe, waarna hij ze naar me uitstak. Het viel me op dat zijn wangen lichtelijk verkleurd waren, wat mij ook deed blozen. "Hier." Ik knikte als bedankje en pakte ze aan, waarna ik snel eentje omsloeg. "Je kunt weer kijken, hoor" Grinnikte ik. Toen ik zeker wist dat ik degene die om me heengeslagen was goed vast had zitten, begon ik met een tweede mijn haar af te drogen. Algauw was het een zachte, donzige dos geworden, en ik haalde mijn handen er doorheen. Vervolgens pakte ik mijn hoofdtooi en zette die op, en begon daarna mijn lichaam af te drogen. Toen ik daar mee klaar was, groeiden de bladeren weer als een beschermende jurk om me heen, en ik sloeg de mantel weer om.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
“Ten eerste: je bent mijn bewaker, dus ik zal nog een tijd met je opgescheept zitten, dus kan er ook maar het beste van maken.” zei ze schouderophalend terwijl er toch een kleine glimlach te bespeuren was op haar gelaat. “Wie zegt dat ik je bewaker blijf? Misschien word ik je wel zo beu dat ik een andere arme stakker de taak op zich laat nemen.” Ik bewoog mijn wenkbrauwen even op en neer. “Ten tweede: ik had het over het feit dat jij gevoelens had, niet over dat je niet pas bij waar je vandaag komt.” De onschuldigheid nam weer de bovenhand. “Ten eerste: die neppe onschuldigheid werkt niet bij mij. En ten tweede: wie zegt dat ik gevoelens heb?” Ik klonk ergens wel serieus, “Wie zegt dat ik niet een koelbloedige bewaker ben? Ik heb daarstraks namelijk al toegegeven dat vermoorden mijn grote droom is.” voegde ik er daarna aan toe. Ergens was ik wel serieus. Niet dat ik mensen wilde vermoorden – en dat wilde ik zeker zo houden - maar in de taak die ik nu had gekregen, zou ik er alles aandoen dat mijn broers me zouden opmerken. Als ik daarvoor koelbloedig moest zijn dan deed ik dat wel. Het was mijn taak. Als zij dachten dat ik bereid was om mensen te vermoorden, so be it. Ik wist zelf wel dat ik het niet zou kunnen en dus nooit een persoon zou vermoorden, maar wat niet weet niet deert, toch? Het meisje dat voor me zat, begon daarna zachtjes mee te grinniken bij het volgende onderwerp. “Ik hoor van iedereen dat het koud is en ik kan me dat ook voorstellen, maar als je daar een tijd rondbrengt, dan merk je het niet meer, want dan ben je het gewend.” Ik knikte, “Waarschijnlijk wel. Net zoals jij het hier gewoon zal worden dat je niet meer omgeven bent door sneeuw.” Ik keek daarna naar het raam, “Als je wil, kan je het zelf bewonderen.” Ik gaf een knikje richting het raam waarna er een geeuw uit mijn mond ontsnapte.

[ bericht aangepast op 24 okt 2013 - 19:30 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Winter Crystal Yurdill
“Wie zegt dat ik je bewaker blijf? Misschien word ik je wel zo beu dat ik een andere arme stakker de taak op zich laat nemen.” Hij bewoog zijn wenkbrauwen even op en neer. 'Dat zegt ik, want als jij me beu word, wat hopelijk niet gebeurd, dan zal echt niemand anders jouw plaats in willen nemen. Zo zal je alsnog niet van me afkomen en als dan wel het geval is, ga ik gewoon zeuren dat ik jou als bewaker wil,' zei ik. Ondertussen was ik wel een beetje aan deze jongen gewend en ik zat er dan ook echt op te wachten dat er iemand anders hier neergezet werd. “Ten eerste: die neppe onschuldigheid werkt niet bij mij. En ten tweede: wie zegt dat ik gevoelens heb?” Hij klonk ergens wel serieus, “Wie zegt dat ik niet een koelbloedige bewaker ben? Ik heb daarstraks namelijk al toegegeven dat vermoorden mijn grote droom is.” Voegde hij er daarna aan toe. Een lach rolde over mijn lippen terwijl ik mijn armen over de rugleuning plaatste. 'Ten eerste: die onschuldigheid is niet nep, maar het is iets wat gewoon bij me hoort. En ten tweede: als je geen gevoelens had, had je echt niet zo gereageerd met de meeste dingen. Daarbij hoef ik dus geen verdere uitleg te geven,behalve dat ik jou er ook niet vooraan zie, maar net kwam je ook heel overtuigend over.' zei ik, maar had ergens het idee dat je ook niet te ver moest gaan bij hem. Dat zijn humeur dan wel ineens om kon slaan en hij wel in alle staten kon zijn en je het op een vluchten kon gaan zetten. Het volgende onderwerp was toch wel een onderwerp wat me naar Yurdill deed verlangen. De sneeuw wat altijd de omgeving bedekte. Alleen dat betekende niet dat ik niet nieuwsgierig was naar hoe het er hier uit zou zien. Hij knikte, “Waarschijnlijk wel. Net zoals jij het hier gewoon zal worden dat je niet meer omgeven bent door sneeuw.” Hij keek daarna naar het raam en ik volgde langzaam zijn blik, “Als je wil, kan je het zelf bewonderen.” Ik stond langzaam op en zag vanuit mijn ooghoeken nog een geeuw uit zijn mond verlieten. 'Dat is zeker waar, maar dat zal nooit helemaal lukken. Daarvoor moet je hier wel een hele lange tijd zitten,' zei ik en zette langzaam een paar stappen in de richting van het raam te zetten. 'Maar je gaat niet zeggen dat ik zo vermoeiend ben, hé?'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
Onmiddellijk en zoals verwacht kreeg ik al een weerwoord van Winter. “Dat zeg ik, want als jij me beu wordt, wat hopelijk niet gebeurd, dan zal echt niemand anders jouw plaats in willen nemen. Zo zal je alsnog niet van me afkomen en als dat wel het geval is, ga ik gewoon zeuren dat ik jou als bewaker wil.” Haar stem klonk vastberaden en helder doorheen de ruimte. Een zelfgenoegzame grijns verscheen op mijn gezicht, “Ijsprinsesje is al gehecht aan me geraakt, zie ik. Maar wees niet bang, ik blijf mooi hier.” Ik keek het meisje aan en eventjes teisterde de gedachte dat ik ook wel aan het meisje gewend kon raken, maar deze drukte ik al snel weg. Ik besloot om dan maar over te gaan op het volgende onderwerp en meteen kon ik haar dan ook een raak antwoord terug bezorgen. Blijkbaar nam ze me helemaal niet serieus aangezien een lach al snel rolde over haar lippen. Haar armen plaatste ze over de rugleuning terwijl ze sprak. “Ten eerste: die onschuldigheid is niet nep, maar het is iets wat gewoon bij me hoort.” Wederom ontsnapte er een verterend geluidje uit mijn mond. “Zo schattig!” Ik vond het enorm leuk om op haar sarcasme te gebruiken om haar te irriteren. “En ten tweede: als je geen gevoelens had, had je echt niet zo gereageerd met de meeste dingen. Daarbij hoef ik dus geen verdere uitleg te geven, behalve dat ik jou er ook niet vooraan zie, maar net kwam je ook heel overtuigend over.” Mijn armen vertoefden zich nog steeds onder mijn achterhoofd terwijl ik even nadacht. “Hoe weet jij nu dat ik die gevoelens niet fake? Ik kan voor zover jij weet gewoon een psychopaat zijn die gevoelens kan nadoen?” Ik keek het meisje verwachtingsvol aan. Ik had mijn punt gemaakt. Het onderwerp was een onderwerp dat Winter liet verlangen naar haar eigen thuis. Ze stond langzaam op toen ik vertelde dat ze ook door het raam het uitzicht kon bezichtigen. “Dat is zeker waar, maar dat zal nooit helemaal lukken. Daarvoor moet je hier wel een hele lange tijd zitten.” Ze zette langzaam een paar stappen richting het raam. Ik besloot om stil te zijn en haar even met rust te laten. Ze had misschien dit moment even nodig. Toch kon ik het niet laten om mijn kaak op het kussen te leggen en zo naar achteren kon zien zonder rechtop te moeten zitten en zo haar bewegingen kon volgen. Niet veel later geeuwde ze ook en wilde ik net mijn mond openen om er iets van te zeggen toen ze zelf al begon. “Maar je gaat niet zeggen dat ik zo vermoeiend ben, hé?” Een zachte lach verliet mijn mond waardoor één kuiltje verscheen in mijn linkerkaak. Ik had er maar één, wat het natuurlijk wel iets of wat raar maakte. “Lijkt erop dat er ééntje daarstraks mij niet de les moest spellen.” Ik schoot rechtop, nam het kussen waarvan haar geur – spijtig genoeg - al vervangen was door mijn geur en gooide hem weer op haar bed. Als ze eventjes op haar bed ging liggen, had ik ook geen twee kussens nodig dan kon ik haar ook zo wel in het oog houden.

[ bericht aangepast op 24 okt 2013 - 23:16 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Summer Eleionome Orthane II Rebellengevangenis van Zendreij.
Terwijl ik stuntelend mijn wond probeerde schoon te krijgen, hoorde ik Karif grinniken. Ik beet op mijn onderlip om te voorkomen dat ik ging pruilen en sloot mijn linkeroog toen de doek er dreigde tegenaan te komen.
'Geef hier. Je bent onhandig bezig,' hoorde ik Karif toen zeggen, waarna hij plots de doek uit mijn handen trok en deze opnieuw in het water doopte. Zwijgend keek ik toe. Toen hij zich dichter naar me toe boog hield ik automatisch mijn adem in, maar liet de adem toen voorzichtig ontsnappen via mijn neus. Zijn chocoladebruine ogen waren gevestigd op de wond op mijn voorhoofd, terwijl ik zijn gezicht van dichtbij bestudeerde. Het leek wel uit steen gehouden. Zijn wenkbrauwen hadden een prachtige vorm, zijn neus had een mooie, rechte vorm en zijn lippen had een zachte vorm. Op zijn wangen waren een paar heel kleine littekentjes te zien, die waarschijnlijk door het scheren gekomen waren. Toen hij op zijn onderlip beet, ik stelde vast dat hij dit deed tijdens concentratie, beet ik automatisch ook op de mijne, terwijl een kleine kriebel door mijn buik trok. Lipbijten heb ik altijd erg aantrekkelijk gevonden bij mannen.
Karif behandelde heel voorzichtig en zacht mijn wond, heel anders dan dat hij zich gedroeg. Was Karif werkelijk wel zo koel en koud als hij wilde overkomen?
'Beter blijf je voorlopig van de wond af. Het kan gaan ontsteken als je er de hele tijd met je vingers aan blijft zitten,' wees hij me op de feiten, waarna hij de doek in het kommetje liet vallen en toekeek hoe het bloed het water langzaam rood kleurde.
Mijn ogen volgden zijn blik. Hoorde ik nu iets, al was het maar een heel klein, miezerig puntje, van bezorgdheid in zijn stem of had in nu al een te kort aan zonlicht?
Ik knikte als reactie en legde, voor hij kon opstaan, mijn hand op de zijne. 'Dank je voor je hulp,' fluisterde ik hem toe, waarna ik hem een zwakke glimlach schonk en mijn hand weer van de zijne afhaalde, waarna ik mijn handen in mijn handen liet vallen en mijn blik naar het raam richtte. Het gebied was ongeveer hetzelfde als mijn gebied, maar door alle bladeren en kleuren zag het eruit als een totaal nieuwe wereld. In gedachten verzonken staarde ik uit het raam, tot ik opeens opkeek richting Karif.
'Karif?' sprak ik zijn naam uit, waardoor ik zijn aandacht had. 'Wat zorgde ervoor dat je ging werken als bewaker?'

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Winter Crystal Yurdill
Een zelfgenoegzame grijns verscheen op mijn gezicht, “Ijsprinsesje is al gehecht aan me geraakt, zie ik. Maar wees niet bang, ik blijf mooi hier.” Ergens had ik deze reactie al verwacht, dus ik keek er al niet verbaasd meer van op. Het irriteerde me dan ook niet, want er zat wel een kern van waarheid in. 'Stiekem wel, maar er valt ook niet met iedereen zo om te gaan. Daarbij ben je zo erg nog niet, want het zou altijd slechter kunnen, maar dat is dus niet de bedoeling dat -dat ook gaat gebeuren.' verliet mijn mond terwijl ik mijn blik weer op hem gevestigd had, een kleine glimlach spelende rond mijn lippen. 'Wen hier trouwens maar niet aan, want het zal niet veel vaker voorkomen.' Wederom ontsnapte er een verterend geluidje uit zijn mond toen het volgende onderwerp aangebroken was. “Zo schattig!” Ik kreeg sterk het vermoeden dat hij het gewoon leuk vond om me te irriteren. 'Ja, heel schattig, hé?' rolde over mijn lippen, maar richtte me neer op het “Hoe weet jij nu dat ik die gevoelens niet fake? Ik kan voor zover jij weet gewoon een psychopaat zijn die gevoelens kan nadoen?”deel waarna de jongen me verwachtingsvol aankeek. 'Een kwestie van goed opletten en je gevoel volgen. Je had je dan heel anders moeten gedragen en ik had nooit zover kunnen gaan met mijn koppige gedrag.' was mijn simpele antwoord. Ik wist hoe het in elkaar stak en sowieso was dat niet zo. Wat wel zo was, was dat het onderwerp snel was veranderd. Was veranderd naar iets wat me naar huis deed verlangen. Ik kon het dan ook niet anders dan lief vinden toen Ace voor een moment stil was. Stil zodat ik mijn rust even had en mezelf kon herpakken. Dat hij mijn bewegingen volgde vond ik dan nog geeneens zo erg. Het duurde even voor ik mezelf terug had herpakt, maar dat kwam ook doordat de vermoeidheid nu de overmacht langzaam begon te nemen. “Lijkt erop dat er ééntje daarstraks mij niet de les moest spellen.” Ik keek over mijn schouder. 'Daar blijf ik Winter voor en kan daar niets aan veranderen,' zei ik met een glimlach, die ook deels was ontstaan door zijn lach. Een blik wierp ik uit het raak waardoor mijn ogen zich ietwat vergrootte. Het was echt ineens een heel ander gezicht dan de sneeuw in Yurdill. Maar ik kon niet zeggen dat het een slechter gezicht was. Integendeel zelfs. 'Je eerdere woorden over Themna waren zeker niet gelogen,' mompelde ik dan ook zachtjes.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
Tot mijn grote spijt had ze blijkbaar deze reactie al van me verwacht. Haar gezicht bleef dan ook in de plooi en er was geen spoortje verbaasdheid of irritatie te merken. “Stiekem wel, maar er valt ook niet met iedereen zo om te gaan. Daarbij ben je zo erg nog niet, want het zou altijd slechter kunnen, maar dat is dus niet de bedoeling dat –dat ook gaat gebeuren.” Haar ogen zochten weer mijn gezicht terwijl er een klein glimlachje rond haar lippen speelde. “Misschien moet ik je dan kennis laten maken met mijn andere alterego?” opperde ik. “De agressieve, snauwende, bewaker die zijn handjes niet kan thuishouden zowel om te slaan als voor iets anders te doen?” Een lichte grijns verscheen dan ook weer op mijn gezicht toen ik dit vertelde. Niet dat ik er ook nog maar aan zou denken om een vrouw te slaan of iets ongepast te doen. “Wen hier trouwens maar niet aan, want het zal niet veel vaker voorkomen.” Ik grinnikte even maar besloot om er niet verder op in te gaan. Ik had immers mijn standpunt al duidelijk gemaakt. Vervolgens brak het volgende onderwerp aan waarop het meisje natuurlijk weer een weerwoord klaar had. “Ja, heel schattig, hé?” rolde over haar lippen maar blijkbaar vond ze mijn tweede uitspraak meer de moeite waard om zich erop te focussen. “Een kwestie van goed opletten en je gevoel volgen. Je had je dan heel anders moeten gedragen en ik had nooit zover kunnen gaan met mijn koppige gedrag.” Ik keek bedachtzaam. “Je hebt hier echt heel veel ervaring mee, hé? Misschien persoonlijke ervaringen?” De plagende ondertoon was weer aanwezig. Ik beet vervolgens op mijn lip terwijl ik nadacht. Ik wist ook best wel veel over dit onderwerp. “Je weet toch dat een psychopaat ook zich schijnbaar aardig, open en sociaal kan voordoen? Een psychopaat kan dit gedrag gewoon aanleren maar deze gevoelens zijn dan enkel rationeel aanwezig. Er komen geen echte gevoelens bij te kijken. Maar dat weten mensen in zijn omgeving niet.” Zo. Haar eerste argument was afgebroken. Vervolgens richtte ik me tot haar tweede argument over dat ze nooit zo ver had kunnen gaan met haar koppige gedrag. “Daarin heb je deels gelijk.” zei ik simpelweg, “Een psychopaat kan zich inderdaad moeilijk beheersen. Hoewel dit wel mogelijk is.” Oh god, het leek wel alsof school helemaal weer opnieuw begon. Dit gevoel hield dan ook niet lang vol – wat maar goed ook was – en resulteerde al snel in een ander onderwerp. Ik hield dan ook eventjes mijn mond als teken van respect en om ze even tijd te geven om zich te herpakken. Uiteindelijk geeuwde het meisje waardoor ik het niet kon laten om daar een opmerking op te geven, net zoals zij eerder bij mij had gedaan. Ze keek dan ook al snel over haar schouder, “Daar blijf ik Winter voor en kan daar niets aan veranderen.” Weer verscheen er een glimlach op haar speelse gezicht. “Wat een flauw excuus. Dat kan ik ook. Omdat ik Ace heet, zeg ik dat je beter even kan liggen.” Ik gooide het kussen weer op haar bed terwijl mijn ogen nog steeds op haar gefixeerd waren. Haar ogen vergrootten waardoor mijn geamuseerde lach door de gevangenis klonk. “Je eerdere woorden over Themna waren zeker niet gelogen.” mompelde ze zachtjes. “Wat dacht je dan? Dacht je soms dat ik een leugenaar was?”

Rise and rise again until lambs become lions

Winter Yurdill
“Misschien moet ik je dan kennis laten maken met mijn andere alterego?” opperde ik. “De agressieve, snauwende, bewaker die zijn handjes niet kan thuishouden zowel om te slaan als voor iets anders te doen?” Een lichte grijns verscheen dan ook weer op zijn gezicht toen hij dit vertelde. Deze jongen had volgens mij echt overal weer een weerwoord op, maar dan ook precies het gene wat je net niet wilde horen. 'Nee, laten we dat maar niet doen, hé? Ik wil met die kant dus echt geen kennis maken.' verliet mijn mond voor de eerste keer echt serieus. Het volgende onderwerp werd ook snel snel wat serieuzer, maar de plagende ondertonen waren nog niet helemaal verdwenen. “Je hebt hier echt heel veel ervaring mee, hé? Misschien persoonlijke ervaringen?” Hij beet vervolgens op zijn lip terwijl hij nadacht. Dat was gewoon meer dan duidelijk. “Je weet toch dat een psychopaat ook zich schijnbaar aardig, open en sociaal kan voordoen? Een psychopaat kan dit gedrag gewoon aanleren maar deze gevoelens zijn dan enkel rationeel aanwezig. Er komen geen echte gevoelens bij te kijken. Maar dat weten mensen in zijn omgeving niet.” Ik knikte op alles wat zijn mond op dit moment al had verlaten. 'Ik weet er wel wat van, maar of het komt door persoonlijke ervaringen zal voor jou altijd de vraag blijven.' verliet mijn mond waarna een instemmend geluid mijn mond verliet door de andere woorden. 'Dat weet ik en daar krijg je ook je gelijk in, maar toch kan je het ergens aan zien. Al is het maar een heel klein detail wat je erop doet wijzen en je er heel goed op moet letten. Daarbij spreken ogen ook heel vaak boekdelen en de hele houding, hé.' Bij de volgende woorden kreeg ik mijn gelijk. “Daarin heb je deels gelijk.” zei hij dan ook simpelweg, “Een psychopaat kan zich inderdaad moeilijk beheersen. Hoewel dit wel mogelijk is.” Een zacht geluid verliet mijn mond. 'Dat is zo, maar laten we het erop houden dat het hier niet zo is,' Straks dwaalde we te ver af in het onderwerp en volgens mij was dat ook niet echt de bedoeling. Het duurde dan ook niet lang voor volgende onderwerp aangebroken was en ik weer stil was. “Wat een flauw excuus. Dat kan ik ook. Omdat ik Ace heet, zeg ik dat je beter even kan liggen.” Hij gooide het kussen weer op mijn bed terwijl zijn ogen nog steeds op mij gefixeerd waren. 'Misschien, maar het is wel zo en een ander excuus heb ik niet,' Mijn ogen vergrootten waardoor zijn geamuseerde lach door de gevangenis klonk. “Wat dacht je dan? Dacht je soms dat ik een leugenaar was?' was de reactie op mijn woorden terwijl ik langzaam mijn blik afwendde van het raam en naar het bed liep. 'Nee, ik dacht veel, maar een leugenaar niet.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
“Nee, laten we dat maar niet doen, hé? Ik wil met die kant dus echt geen kennis maken.” Haar toon klonk deze keer echt serieus, wat me ergens wel verbaasde. Ik was alleen maar aan het plagen, zou ze dat dan niet weten? “Ik zou nooit een meisje op die manier behandelen.” zei ik tussen mijn kiezen door. Door één of andere reden voelde ik me ergens wel gekwetst. Natuurlijk kon ze niet weten hoe ik in elkaar zat, maar deze ‘beschuldiging’ kwam ergens wel hard aan. Ik was netjes opgevoed en geen haar op mijn hoofd dat dacht om een meisje op deze oneerbiedige manier te behandelen. Ik was dan ook blij toen het volgende onderwerp van start ging. De sfeer was deze keer ietsjes luchtiger. Ik antwoordde dan ook op haar uitspraken. Nadat ik al voor de eerste helft mijn mening had uitgedrukt, knikte ze al. “Ik weet er wel wat van, maar of het komt door persoonlijke ervaringen zal voor jou altijd de vraag blijven.” Ik knikte, ergens wel teleurgesteld. Ik wilde wel wat meer over haar weten. Niet alleen omdat ik deze info zou kunnen doorspelen naar mijn broers, maar door één of andere reden had ze ook iets interessants over zich en daar wilde ik meer over weten.Vervolgens verliet een instemmend geluid haar mond, “Dat weet ik en daar krijg je ook gelijk in, maar toch kan je het ergens aan zien. Al is het maar een heel klein detail wat je erop doet wijzen en je er heel goed op moet letten. Daarbij spreken ogen ook heel vaal boekdelen en de hele houding, hé.” Ze had inderdaad gelijk, iets wat ik nu ook wel wilde toegeven maar toch wilde ik er nog iets aan toevoegen. Nadat ik was uitgepraat, verliet er een zacht geluid haar mond. “Dat is zo, maar laten we het erop houden dat het hier niet zo is.” Ik knikte, als teken dat ik het ermee eens was, “Ik geef je ergens wel gelijk. En inderdaad, laten we maar hier over ophouden want straks vallen we beide in slaap door het saaie onderwerp.” Ik meende eigenlijk niet dat het een saai onderwerp was. Ergens was het wel leuk om eens te praten met een persoon over zulke zaken. Iemand die je begreep en graag ook zijn of haar mening wilde delen. Het volgende onderwerp startte weer, “Misschien, maar het is wel zo en een ander excuus heb ik niet.” Ik lachte zachtjes en toen haar ogen vergrootte bij het uitzicht van Themna ontwikkelde de zachte lach al snel in een geamuseerde. Na mijn woorden, wendde ze haar blik af het raam en liep ze naar het bed. “Nee, ik dacht veel, maar een leugenaar niet.” Ik keek haar met één wenkbrauw opgetrokken aan terwijl ik mijn ene been sloeg over de andere en mijn armen zich nog steeds vertoefden onder mijn achterhoofd. Ik keek Winter aan voor zover ik kon aangezien ik nu nog maar één kussen had. “Wat dacht je dan nog?” vroeg ik nieuwsgierig maar toch met een speelse glimlach.

Rise and rise again until lambs become lions

Winter Crystal Yurdill
Blijkbaar kwam mijn opmerking toch ietwat anders over dan dat ik werkelijk bedoelde, want ik wist dat hij alleen maar aan het plagen was. “Ik zou nooit een meisje op die manier behandelen.” zei hij dan ook tussen zijn kiezen door. Ik stond op van de stoel, om daarna naar het klapbed toe te lopen en voorzichtig op de rand plaats te nemen. 'Dat was me al duidelijk en ik had het ook echt niet achter je gezocht. Het was dan ook niet op de manier bedoeld, zoals die mijn mond verliet,' zei ik en was ergens dan ook wel blij dat het volgende onderwerp ietwat beter verliep. Ik draaide me dan ook, om hem nog wat beter aan te kunnen kijken. Daardoor viel me ook op dat hij knikte, ergens wat teleurgesteld. 'Sorry, maar je komt er misschien nog wel een keer achter als je heeeeel lief doet,' zei ik met een zachte grinnik, want ergens had ik het idee dat hij het toch niet te weten kwam, omdat dit onderwerp straks allang weer vergeten was. Ik luisterde wel naar zijn volgende woorden en nam ook zelf weer het woord. Het gelijk viel daardoor ook weer een paar keer aan beide kanten tot de laatste zin gesproken was. “Ik geef je ergens wel gelijk. En inderdaad, laten we maar hier over ophouden want straks vallen we beide in slaap door het saaie onderwerp.” Mijn mondhoeken krulde omhoog en ik knikte alleen maar als teken dat het goed was. Op zich had dit wel wat, want je hoorde hoe iemand erover dacht, maar het volgende onderwerp sprak me ook wel aan. Dat zorgde er ook oor dat ik al snel voor het raam stond en naar de omgeving van Themna. Toen de stilte werd verbroken was ik al snel weer te vinden bij mijn eigen bed. De jongen aankijkende, die mijn aankeek met één wenkbrauw opgetrokken terwijl hij zijn ene been over de andere sloeg en ik plaats nam op het bed in kleermakerszit. Het kussen wat Ace eerder deze kant opgegooid had, klemde ik tussen mijn handen. “Wat dacht je dan nog?” vroeg hij nieuwsgierig maar toch met een speelse glimlach. Ik haalde langzaam mijn schouders op. 'Je blijft een bewaker. Ik had gedacht dat je echt een arrogant iemand was, die geen woord zou zeggen, of anders alleen zou snauwen, en zichzelf heel wat zou vinden. Dat was sowieso mijn eerste ingeving met nog een aantal andere dingen, maar je bent me verrast.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
Voor ik het goed en wel besefte stond Winter op van haar stoel, liep naar het klapbed toe en nam voorzicht plaats op de rand. Ik was verbaasd, “Dat was me al duidelijk en ik had het ook echt niet achter je gezocht. Het was dan ook niet op de manier bedoeld, zoals die mijn mond verliet.” Ik knikte kort. Ik had geen zin meer om erover te praten. Ik had het haar al goed duidelijk gemaakt. Het volgende onderwerp werd dan ook snel aangesneden en het leek wel alsof ze zich niet ging verplaatsen. Ze draaide zich om zodat ik nog beter in haar gezichtsveld kwam, “Sorry, maar je komt er misschien nog wel een keer achter als je heeeeel lief doet.” Weer ontsnapte er een zacht gegrinnik uit haar mond. Nu werd ik enorm nieuwsgierig. Ik schoot abrupt rechtop waardoor het klapbed kraakte. Even leek het alsof het zou begeven maar uiteindelijk bleef het staan. “Wow.” Was het enige dat nu uit mijn mond kwam. “Kom, vertel maar. Ik heb me vandaag al genoeg ingehouden.” Vervolgens praatte we verder terwijl ik leunde op mijn onderarmen. Bij mijn laatste woorden krulden haar mondhoeken omhoog. We zaten eigenlijk nu erg dicht bij elkaar. Ik liet me dus al snel weer vallen op mijn rug om weer wat afstand tussen ons beide te creëren. Ze stond daarna op, liep naar het raam en keek daarna vol bewondering naar het adembenemende uitzicht. Maar toen de stilte werd verbroken door ons beide stond ze al snel op en liep naar haar bed. Ik zag hoe ze plaats nam op het bed in kleermakerszit terwijl ze het kussen, die daarnet onder mijn hoofd lag, klemde tussen beide handen. Zou haar geur al volledig uit het kussen zijn? “Je blijft een bewaker. Ik had gedacht dat je een arrogant iemand was, die geen woord zou zeggen, of anders alleen zou snauwen, en zichzelf heel wat zou vinden. Dat was sowieso mijn eerste ingeving met nog een aantal andere dingen, maar je hebt me verrast.” Ik verplaatste mijn blik van het kussen naar het meisje en onbewust lachte ik mijn tanden bloot. Het was is iets anders, iemand verassen in plaats van de gewoonlijke verwijten die je soms naar je kop kreeg gesmeten. “En daarnet was ik nog wel arrogant? Ben je zeker dat ze je niet hebben pijn gedaan toen ze je naar Themna hebben gebracht?”

Rise and rise again until lambs become lions

Karif Phyllidos Lascia || Bewaker van Zendreij.

Voordat ik kon opstaan, hield Summer me tegen. Haar hand brandde op de mijne en ik hoorde haar fluisteren: "Dank je voor je hulp." Een zwakke glimlach volgde.
Voor een kort moment wist ik mezelf geen houding te geven. Het was een geluk dat zij haar hand uiteindelijk terugtrok, anders had ik een probleem gehad. Ik verachtte het als ik mezelf geen houding wist te geven, het kwam zo onhandig over.
"Het was geen enkele moeite," mompelde ik, terwijl er een grimas op mijn gezicht verscheen. De ijskoude blik die ik eerder in mijn ogen had was nu een stuk warmer geworden, en daar zou ik helaas niets aan kunnen doen. Mijn ogen spraken nou eenmaal boekdelen. Gelukkig had ik ook nog een mond, waardoor ik mezelf kon forceren om haar geen kleine glimlach te schenken. Ik stond op en wilde de spullen gaan opruimen, maar Summers stem weerhield me hiervan.
"Karif? Wat zorgde ervoor dat je ging werken als bewaker?" vroeg de Vrouwe, waardoor ze mijn aandacht alweer had.
Ik keek haar voor een ongeblik peinzend aan, zette de kom tergend langzaam terug op het kleine bed en legde de ongebruikte handdoek er netjes naast. Mijn ogen richtten zich als automatisch op de grond van de ruimte en ik wreef eventjes in mijn handen, waarna ik weer naar Summer opkeek. Ik wist niet zo zeker of ik haar wel wilde vertellen waarom ik bewaker was geworden. Het onderwerp lag niet gevoelig, maar er ging toch een bepaalde geschiedenis aan vooraf die ik liever niet aan iedereen zou vertellen. Eventjes voelde ik me kwetsbaar, hoewel dat aan mijn houding amper te zien was.
"Als kind was ik een mislukking," begon ik, terwijl ik het meisje in haar ogen keek en me probeerde te concentreren op de prachtige kleuren van haar irissen. "Ik ben nooit ergens goed in geweest. Ik was niet slim of getalenteerd, zoals mijn zusters wel waren. Jorayn kon geweldig dansen en was meesteres van de muziek. Ze zweefde gewoon zoals de bladeren van Zendreij. En Cadence haalde de hoogste cijfers, ze pikte alles verschrikkelijk snel op en had op alles het juiste antwoord." Ik dwaalde een beetje af, dus zweeg ik eventjes. "Ik daarentegen, hing er maar een beetje bij. Totdat de rebellen in opstand kwamen en ik me bij ze voegde. Het was de eerste keer in mijn hele leven dat iemand me respecteerde. Ik kreeg meer zelfvertrouwen en groeide razendsnel in mijn positie. En nu heb ik zelfs de taak gekregen om een van de heerseressen van Kaleo te bewaken, een grote eer, als je het mij vraagt."

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Winter Crystal Yurdill
Ace leek verbaasd over mijn actie dat ik bij hem kwam zitten, maar dat leek ook het enige te zijn. Er kwamen geen verdere opmerkingen, of woorden dat ik terug naar mijn plek zou gaan. Hij knikte bij mijn woorden en verder ging ik er ook niet meer op in. Ik ging niet verder in over een onderwerp waar de jongen geen zin in had. Daarbij had ik ook geen idee wat ik er nog over moest zeggen. Het volgende onderwerp ging wel een stuk makkelijker waardoor ik ook beter ging zetten. Dit onderwerp zorgde voor nieuwsgierigheid, maar ook voor gelach wat de cel vulde. Hij schoot abrupt rechtop waardoor het klapbed kraakte. Even hield ik mijn adem in, want het zou me niet verbazen als we zo ineens op de grond zaten, maar dat was gelukkig niet het geval. “Wow.” Was het enige dat nu uit zijn mond kwam waarop ik een instemmend geluid liet horen. “Kom, vertel maar. Ik heb me vandaag al genoeg ingehouden.” Ik keek hem aan en dacht een seconde na, maar knikte uiteindelijk wel. 'Omdat jij hebt bent, zal ik het vertellen, maar dan moet je wel je mondje houden. En echt waar? Wanneer dan?' verliet mijn mond onschuldig. Het duurde niet lang voordat hij zich weer op zijn rug liet vallen, om wat ruimte te creëren tussen ons. Deze werd nog groter toen ik naar het raam liep en naar naar het geweldige uitzicht van Themna kon kijken, om daarna weer in de richting van mijn bed te lopen. Het kussen, wat net nog bij de jongen lag, tussen mijn handen geklemd terwijl de stilte weer werd verbroken door onze stemmen. Hij verplaatste zijn blik van het kussen naar mij en lachte met zijn tanden bloot. “En daarnet was ik nog wel arrogant? Ben je zeker dat ze je niet hebben pijn gedaan toen ze je naar Themna hebben gebracht?” Een lach rolde over mijn lippen terwijl ik mijn hoofd schudde. 'Ja, je was net wel arrogant, maar het zijn momenten van je, volgens mij. Maar laat me zeggen dat ik me van het tweede niet heel veel kan herinneren.' Heel even viel de stilte, maar opende deze al snel weer. 'Maar nu wil ik natuurlijk ook wel wat over jou weten, want jij komt langzaam ook dingen over mij te weten. Of tenminste hoe ik over jou denk.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ace Yarrow Maverick || Bewaker Themna
Even zaten we beide doodstil, hopend dat het klapbed het niet zou begeven. Ze ademde dan ook uit toen eenmaal bleek dat het klapbed niet de intentie had om ons op de grond te gooien. Een instemmend geluid verliet haar mond toen ik mijn teken van verbazing duidelijk liet doorschijnen. “Omdat jij het bent, zal ik het vertellen, maar dan moet je wel je mondje houden. En echt waar? Wanneer dan?” Wederom knikte ze eerst vooraleer ik de onschuldigheid weer in haar stem kon onderscheiden. Ik keek het meisje verontwaardigd aan. “Ik heb mij al genoeg ingehouden vandaag. Ik kon even goed blijven doorzeuren op dat onderwerp dat je heel gevoelig ligt.” Ik haalde mijn schouders op, denkend aan enkele uurtjes geleden toen ik mijn mening gaf over het heerschappij van Kaleo. “Oké, ik zal deze keer stil zijn. Maar ik kan het niet beloven. Ik luister.” Ondertussen was ik weer op mijn rug gaan liggen zodat er weer wat afstand was. Vol verwachting keek ik Winter dan ook aan terwijl ik mijn armen kruisten onder mijn achterhoofd. De afstand werd nog groter tussen ons toen ze in kleermakerszit op haar bed zat. Al snel had ik haar weer aan het lachen gemaakt waardoor ik toch een klein beetje trots was. Ik vond het namelijk geweldig als ik personen een goed gevoel kon geven. Ik kon dan ook niet voorkomen dat er zich een klein glimlachje nestelde op mijn gezicht, “Ja, je was net wel arrogant, maar het zijn momenten van je, volgens mij. Maar laat me zeggen dat ik me van het tweede niet heel veel kan herinneren.” Ik wist niet echt hoe ik moest antwoorden dus besloot ik om mijn blik weer te richten naar het plafond. Ik lag net onder de bruine zware balk en staarde er dan ook even naar. Ik hoopte ergens dat ze haar niet teveel pijn hadden gedaan. Ik wist dat Elijah, mijn oudste broer, niet de meeste fan was op het gebruiken van geweld, maar ik wist dat Samuel en Damian het daar minder moeilijk mee hadden. Zij vonden het dan ook niet erg om af en toe gewelddadig uit de hoek te treden, vooral Samuel. Maar die was dan ook de derde jongste en dus de meest opvliegende van de drie. “Maar nu wil ik natuurlijk ook wel wat over jou weten, want jij komt langzaam ook dingen over mij te weten. Of tenminste hoe ik over jou denk.” Ik dacht even diep na. Ace, je bent haar bewaker niet één of andere vriend die ze net heeft leren kennen in een bar. “Ik antwoord enkel op de vragen die ik wil beantwoorden. Deal? Te nemen of te laten.” Ja, dat was een goede overeenkomst. Op deze manier kon ze me niks vragen waarop ik echt niet wilde dat ze het antwoord wist.

Rise and rise again until lambs become lions

Winter Yurdill
De jongen keek me verontwaardigd aan. “Ik heb mij al genoeg ingehouden vandaag. Ik kon even goed blijven doorzeuren op dat onderwerp dat je heel gevoelig ligt.” Ik had de neiging om hem weer in zijn wangen te prikken, maar deed dat toch niet en besloot het alleen bij woorden te houden. Oké, oké, ik geloof je en ik weet al hoe of wat,' verliet mijn mond als teken dat ik het snapte. Het was me ook al duidelijk over welk onderwerp hij het had. “Oké, ik zal deze keer stil zijn. Maar ik kan het niet beloven. Ik luister.' Mijn blik nog steeds op hem gericht, zijn bewegingen volgend. 'Soms vraag ik me toch echt wel eens af wat er in jouw gedachten omgaat, maar op wat zou je antwoord willen hebben, behalve hoe ik zoveel van het voorgaande onderwerp ging.' Voor ik zo dingen gaan vertellen, wat niet gevraagd werd, want ik was er niet op alle momenten met mijn gedachten bij. Het was ergens best wel grappig om te zien dat de sfeer er wek weer hing. Ook bij deze jongen was van zijn gezicht de emoties, en sommige gedachten kon je eraan koppelen. Het was dan ook goed, om een glimlach op zijn gezicht te zien. Volgens mij wist hij dan ook niet hoe hij moest reageren op mijn woorden en richtte zijn blik op het plafond. Ik wilde vragen waar hij met zijn gedachten zat, maar besloot dat niet te doen. Hij bleef mijn bewaker en zoals zijn volgende woorden, “Ik antwoord enkel op de vragen die ik wil beantwoorden. Deal? Te nemen of te laten.” , als lieten merken, zou hij echt niet overal antwoord op geven. 'Ja, ik vind het prima, dus we hebben een deal.' verliet mijn mond, wetende dat we dan allebei tevreden waren.

( meh, mijn telefoon is leeg ;c )

[ bericht aangepast op 25 okt 2013 - 23:00 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer