Spring Yaris Vernis || Bloemenveld van Themna > Gevangenis van Orthane.
Mijn handen omklemden de witte, lange jurk die mijn lichaam bedekte terwijl mijn grasgroene ogen heen en weer flitsten. Verschillende bloemen creëerden een prachtig uitzicht, met hun felle kleuren en mooie, grote kroonbladeren. Ik hoorde verschillende bijtjes zoemen, terwijl hier en daar een konijntje tussen de bloembollen schoot alsof zijn leven ervan afhing.
Ik zakte door mijn knieën toen ik een bloem zag die er minder mooi uitzag dan de rest. Het was een rozekleurige bloem, waarvan de steel lichtelijk geknakt was. Een lieftallige glimlach verscheen rondom mijn lippen terwijl ik mijn hand uitstak naar de bloem om vervolgens een levendige energie door mijn lichaam te laten stromen, waardoor de bloem langzaam maar zeker weer kleurrijk en gezond begon uit te zien.
Op het moment dat ik mijn sessie wilde afronden, gebeurde er iets onwerkelijks. Het moment was afschuwelijk en ik zou voor altijd diezelfde angst voelen als ik hieraan terugdacht. Een sterke hand sloot zich om mijn keel, gevolgd door een andere hand die mijn mond bedekte. Het enige wat ik kon doen was maaien met mijn armen en mijn pupillen verwijden, terwijl ik tevergeefse pogingen bedacht om mezelf uit deze situatie te redden. Er was niets dat ik kon doen met de kracht die ik bezat. Ik kon niets doden of pijnigen, die krachten had ik nou eenmaal niet. Miljoenen gedachten raasden door mijn hoofd heen, voordat een pijnlijke klap tegen mijn slaap de lichten doofde. Het laatste waar ik aan dacht was de bloem, die nu vast en zeker weer zou gaan knakken sinds ik nog niet klaar was met mijn sessie.
Het eerste wat ik merkte was de temperatuur. Het was verschrikkelijk warm voor mijn gevoel, veel te heet voor een gebied zoals Themna. Het kostte me een paar seconden voordat ik uiteindelijk kon knipperen en mijn ogen kon openen. Ik kantelde mijn hoofd voorzichtig naar de linkerkant en zag dat de sleep van mijn jurk over de rand van een zacht bed was gedrapeerd. Ik voelde me zwak en verward, vooral omdat ik gedesoriënteerd was.
"Dit is Themna niet," fluisterde ik tegen mezelf, waarna ik mezelf overeind hielp en met een verwarde blik in mijn ogen rondkeek. De ruimte was niet erg groot, maar wel luxe. En toch hing er een onheilspellende sfeer hier, vooral omdat er een wand was die werd afgezet door ijzeren spijlen. "Wat is dit?"
De volgende beweging die ik maakte, was een snelle armbeweging die eindigde bij mijn haren. Ik voelde met mijn vingertoppen aan de bloemenkrans die ik er vanmorgen zo zorgvuldig mogelijk in had weten te zetten met een aantal spelden zodat hij ook daadwerkelijk zou blijven zitten. Ondanks deze situatie kon ik toch opgelucht ademhalen. Als ik die bloemenkrans was verloren, zou het toch vele malen erger zijn geweest. Het mocht weliswaar vreemd klinken, maar een krans van bloemen betekende erg veel voor me. Het was zoals een ketting van je moeder of het hemd van je vader. Het was iets van thuis.
(Ik verwacht niet van Inferno dat ze een tekst zoals dit gaat schrijven, dus maak je daar maar geen zorgen over. Ik zal overigens pas met Karif reageren als Pebble haar rol heeft afgemaakt en eventueel heeft aangegeven dat ik als eerste mag beginnen.)
[ bericht aangepast op 21 okt 2013 - 22:27 ]
"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."
)
