Gaby haalde de hoofd er voorzichtig vanaf en voelde aan het bloed. Vroeger waren dit echte mensen, dacht Gaby. Daarna werden ze voorgoed naar barbie’s veranderd. Toch leven ze nog. En ze willen geen barbie meer zijn. Dan moet ik ze vermoorden.
Het bloed voelde warm aan. Gaby verborg haar mes weer terug in haar broekzak en met de barbie in haar hand liep ze vlug naar de prullenbak in de keuken, waar Gaby de barbie in gooide, met het bloed en al. Het zat verborgen onder het andere afval, zodat het niet opviel. Normaal gebeurt dit middernacht, dacht Gaby een beetje kwaad. Ze was kwaad op haarzelf. Het mocht helemaal niet overdag gebeuren. Ach ja. Het moest maar. Gaby liep met kleine passen terug naar haar kamer, waar ze terug op haar bed landde.
Met haar rug tegen de muur aan leek ze wel ineen te krimpen. Ze voelde zich enorm schuldig. Haarzelf had ze beloofd nooit overdag dit te doen, enkel middernacht. Als ze plots een geluidje hoorde, waarna een paar stemmen volgden - die enorm veel op die van pap en mam leek - , deed Gaby vlug haar deken over haar heen en deed ze haar ogen dicht, zodat het leek dat ze sliep. Haar ouders waren wakker geworden.
Some people are art and do art at the same time