Het nieuwe schooljaar is weer een maandje bezig en voor mij is de eerste maand op een nieuwe school eindelijk afgelopen. En ik kan al meteen meegeven dat het niet is zoals ik had verwacht. Ik, naïef kind dat blij was dat het eindelijk naar de bovenbouw mocht en dan nog wel om Latijn-Wiskunde te gaan doen, ben al lelijk op mijn plaats gezet door de school. Allereerst vallen die vakken dus al niet mee, maar dat had ik in mindere of meerdere mate wel voorspelt in de vakantie. Maar dat het sociale zo erg zou zijn... Nooit verwacht. Dat mensen van 14 tot 18-19 jaar zo kinderachtig kunnen zijn....
Het zit namelijk zo : ik ben vroeger gepest geweest, en van januari tot eind mei opnieuw, maar dat was enkel na school. Of in de jaren tussen mijn eerste kleuterklas en zesde leerjaar wel op school, maar niet zo vaak als nu. Want nn-u heb ik het wel getroffen, hoor. Die pester van vorig jaar hangt tijdens de paue altijd zeer subtiel rond mijn mini vriendengroepje heen en maakt nog veel subtieler altijd denigrerende opmerkingen op me( dus altijd achter mijn rug maar nog net luid genoeg zodat ik alles hoor). Er beginnen nu ook personen die ik als vrienden of goede kennissen beschouwde hetzelfde te doen, alleen wat geniepiger. Maar tot daar aan toe, mijn echte problemen zijn een stel jongens van het vijfde jaar, die zichzelf blijkbaar grappig vinden als ze steeds mijn naam roepen (en me meteen daarop uitlachen, of ik nu reageer of niet) en dingen schreeuwen als : "Zo'n een kutwijf!" (en dergelijken, ze zijn echt erg inventief wat scheldnamen betreft) Wat altijd op gelach onthaald wordt en waarna iemand anders uit de groep roept : "Oh, fuck man, dat heeft ze gehoord" Wat ook op gelach onthaald wordt. Of ze doen nogal -hoe moet ik me discreet uitdrukken- gebaren die niet thuishoren op een Katholieke school. (en ik heb het niet over de middenvinger) En het toppunt van jolijt is natuurlijk dat ik echt geen seconde veilig ben voor hun, zelfs niet tijdens de leswissels. Nu zit er een meisje bij hen die altijd even hard meelacht en hen soms influistert wat ze nu weer kunnen doen, maar zelf niets doet. Eerst dacht ik dat het wel ging overgaan, maar het blijft maar duren, nu reeds 4 weken lang en ik begin me al misselijk te voelen tegen het einde van elk lesuur en op de speelplaats verstop ik me nu elke pauze achter de muur van het D-blok; alleen weliswaar. De leerkrachten hebben dit helaas ook al gezien en sturen me daar weg of gaan rechtstreeks naar mijn hoofdtitularis, die me daar dan altijd wil weghalen en weghouden door me met haar te laten spreken. Over hen houd ik natuurlijk mijn mond, hoe meer de lieve vijfdes gaan zien dat ik met leraren praat, hoe sterker ze zich gaan voelen omdat het een teken van zwakte is. Dus ik houd overal mijn mond, al weet ik echt niet meer wat te doen.
Nowadays we all cry in colours of silver and gold.