Merrow II Justine II 25 II Administrator
Al de hele ochtend loop ik verhit door het kasteel, zoekend naar een manier om deze rebellerende opstand de kop in te drukken. De lage hakken onder m’n pumps maken bij iedere stap die ik zet op de marmeren plavuizen een schel klik-klakgeluid, wat door de grote ruimtes van mijn woning lijkt te echoën. Ik stoor me er echter niet zozeer aan. Het is voor mij een vertrouwd geluid en verraad daarbij typerend genoeg mijn komst, waardoor mensen niet zomaar voor een verassing komen te staan.
‘Goed,’ mompel ik, wanneer ik één van de vele ruimtes binnenstap en rondkijk. Diverse, grote ramen laten zoveel mogelijk zonlicht binnen, terwijl de rest van de muren bijna volledig bekleed zijn met wandkasten waarin boeken van over de hele wereld in opgeborgen staan, en dit vanaf de vloer tot aan het plafond dat zo’n drie meter hoog reikt. De ruimte beslaat zeker een vijftig vierkante meter, als het niet meer is. Bij de ramen, in het midden van die lange buitenmuur, staat een bureau; mijn bureau. Het donkere eiken geeft het geheel iets warms en ouderwets. Aan de andere kant van de ruimte, meer de hoek in, staan twee donkerrode fauteuils met een rond tafeltje en een bijpassende sofa. En dan exact aan de andere kant van die knusse zithoek, staat een barretje - ook van donker eikenhout -, gevuld met diverse dranken. Alcoholisch en non-alcoholisch. Deze ruimte zou je nog het best kunnen bestempelen als mijn werkruimte. Een van de plekken waar ik graag vertoef binnen de muren van m’n kasteel.
De aanliggende ruimte, die gescheiden wordt door een grote, dubbele deur leidt naar de vergaderzaal, waar ik mijn crew ontvang en waar we onze beraadslagingen houden. Ook daar zijn alle muren bijna volledig bezet met wandkasten, gevuld met honderden, zo niet duizenden, boeken.
Het is geen typische, kille ruimte met een lange, ovalen tafel in het midden met stoelen rond. Hier staan ook weer donkerrode fauteuils bij een ronde tafel. Het is echter de knusse openhaard, waarvan de sierschouw opnieuw van donker eikenhout is, die het geheel nog huiselijker maakt. Ik ben nu eenmaal een persoon die van huiselijkheid houdt en dat is ook zeker terug te vinden in de meeste vertrekken van dit kasteel. Natuurlijk, de privé-vertrekken zijn naar believen van de personen in kwestie ingericht, en mijn vriend heeft ook zeker zijn meer moderne stijl hier en daar toegevoegd, maar deze twee ruimtes dragen enkel en absoluut mijn stempel.
Ik plaats me achter m’n bureau op de comfortabele, zwartlederen stoel en open één van de laatjes van m’n bureau. Ik haal enkele dossiers tevoorschijn en leg deze open voor me neer. Mijn mondhoeken zijn opnieuw naar beneden vertrokken wanneer ik de namen voor mezelf herhaal van degenen die verdwenen zijn en nog niet gevonden.
Wanneer ik alles voor een duizendste keer heb doorgelezen, sla ik de dossiers weer dicht. Weer ben ik niks wijzer geworden, weer is er geen enkel woord op miraculeuze wijze toegevoegd die me dichter naar een oplossing zou kunnen brengen.
Misschien wordt het tijd dat ik mijn volledige crew tot hier laat komen, om over deze netelige situatie te spreken. Misschien kunnen zij een helder licht werpen op deze toestand waar ik geen enkele oplossing voor weet te vinden, ondanks dat de slapeloze nachten zich blijven opstapelen en m'n piekeren me bijna tot waanzin brengen.
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”
. Laat al die spoilers maar ]
