[RPG] Calamity | O1 - Speeltopics

Het verhaal
Het is het jaar 2410. In de honderden jaren die zijn verstreken, is er een hoop gebeurd; een zonnestorm heeft de aarde geraakt waardoor alle elektronica wegviel, dus ook al het kunstmatige licht. Mensen raakten in paniek toen dit probleem een paar weken op gang was en plunderden supermarkten, braken in bij de buren en beroofden willekeurige mensen op straat. Buiten was je niet meer veilig; kinderen raakten op die manier vaak hun ouders kwijt en langzaam werd de wereld een verschrikkelijke plek. De zwakken stierven, de sterke mensen bleven leven en tot op de dag van vandaag geldt dat nog steeds, al is de omgeving flink veranderd.

De omgeving
De elektriciteit is uiteraard nog steeds weg en door het gebrek aan de juiste technologie en het feit dat de wraak- en moordlustige kanten van mensen omhoog zijn gekomen, groeien er op elke plek planten en bomen. Huizen en gebouwen zijn in slechte staat en zelfs de bekende kunstwerken, zoals the Statue of Liberty en de Eiffeltoren zijn naar de vlakte wegens gebrek aan onderhoud en vernieling.
Er liggen hier en daar nog wrakken van vliegtuigen, boten, treinen en auto's - de dieren zijn al wat aan het muteren. Ze zijn gewelddadiger en moordlustiger, net zoals de mens.

Voorbeelden:


En nu?
Nu is de wereldpopulatie flink gedaald en doet iedereen zijn best om te overleven. Hoe? Door de planten en bomen die er groeien, door de dieren, die je met geluk nog ziet rondlopen – of door de mensen die er gespecialiseerd in zijn en bijvoorbeeld door middel van tarwe brood kunnen maken. De medicijnen zijn geheel natuurlijk en hier zijn de ‘doktoren’ voor.
Deze RPG speelt zich af in de afgelegen straten van New York: de helft van het gebied is de stad, waarvan de gebouwen op instorten staan – en sommigen al ingestort zíjn – en de andere helft bestaat uit een bos, dat zich de jaren heen over straten heen is gegroeid. Er zijn twee ‘kampen’ – twee groepen mensen, die allebei hard strijden voor hun leven. Ze hoeven overigens niks van elkaar te weten. Hun prioriteit is om voor de groep te zorgen en, als het moet, er voor zorgen dat de andere groep niet in de weg loopt. Moord en verwonding is iets wat dagelijks gebeurt en waar niemand meer van opkijkt. Kledij bestaat uit dierenvellen of oude kledingstukken die nog in gebouwen zijn gevonden. Men leeft in een zelfgebouwd kamp of een verlaten, maar staand huis en sommigen trekken zelfs rond; ze hebben dan geen vaste woonplaats.
Elke groep heeft een leider en hij/zij zorgt er voor dat de groep een goed onderdak heeft en op de hoogte is van de zieken, zodat de desbetreffende persoon kan worden geholpen door een dokter. Ook stuurt hij/zij mensen weg om eten of drinken te halen - de standaard dingen die een leider hoort te doen, dus.

Algemene verhaallijn
De spanning tussen de twee groepen loopt aardig op naarmate ze elkaar vaker tegen komen, omdat het zoekgebied naar voedsel steeds kleiner wordt. Hou er dus rekening mee dat je niet na één post direct bevriend/verliefd bent: in het begin kan je elkaar niet uitstaan.
De voedselvoorraad begint te krimpen en de twee groepen staan voor een dilemma: samenwerken? Bedriegen? Het is aan jou.
Er zijn, uiteraard, natuurlijk ook mensen die er liever alleen op uit gaan en voor zichzelf zorgen.

Regels
Ik ben redelijk streng als het om de regels gaat, met uitzondering van het aantal woorden per post. Natuurlijk mag je daar iets van afwijken, maar als het te vaak gebeurt, moet ik er toch wel wat van zeggen. :]

- Ik maak een praattopic aan, geen OOC in het speeltopic dus.
- Ik verwacht een minimum van 275 woorden per post.
- géén Mary-Sue’s! Niemand is perfect en niemand kan én goed jagen, én een ‘dokter’ zijn, én goed voedsel bereiden. Hou hier dus rekening mee, ik hou dit goed in de gaten.
- Spreek geen dingen van te voren af, zoals relaties. De groepen haten elkaar in het begin, dus het is onmogelijk dat je ineens sympathie voelt.
- 16+ is toegestaan.
- Deze RPG hoeft overigens niet in een sneltreinvaart te gaan. Iedereen gaat weer naar school/werk, hou dus rekening met elkaar.
- Niemand buitensluiten! Geef iedereen een kans en spreek niet de hele RPG met één personage.
- Maximaal twee personages per persoon: allebei een andere groep.

Per groep verwacht ik een balans tussen de geslachten, dus ongeveer drie mannen en drie vrouwen; bij de eenzame mensen 2 mannen en 2 vrouwen. Het kan een beetje afwijken, natuurlijk, maar sowieso is een groot aantal vrouwen niet héél realistisch. Hou hier rekening mee.

Rollen
Groep 1 - VOL
- Leider: Luca Silas Faucher - Hatsumomo - nog niet af - pagina 6
- Samantha "Sam" Carter - Ubiquitous - pagina 1
- Bryn Harvelle - Teixeira - nog niet af - pagina 4
- Aimeé Noël Cosette - VladiFerr - pagina 3
- Mike David Daniels - Roww - pagina 6
- Rhynn Episota Fernando Ashby - Bequeath - pagina 7

Groep 2 - VOL
- Leider: Gabriël Hestia Messias - Infano - pagina 4
- Faye Alaina Pryde - Beaton - pagina 3
- Lily Jennifer Devoné - Roww - pagina 6
- Finn Elena Neveu - Quatorze - pagina 9
- Gereserveerd door Irvine - pagina 3
- Arthur Matt McMillan - Sinistra - pagina 8


Geen lid van een groep - VOL
- Scarlett Vayne - Cult - pagina 1
- Naerise Harrison - Ellison - nog niet af - pagina 8
- Alexa Graves - Merrow - pagina 7
- Nanook Quayle - Hatsumomo - pagina 4
- Caiden Jett Becket - VladiFerr - pagina 5
- Roger Aidan Elric - Delone - pagina 7

Praattopic
Rollentopic

BEGIN:
Het is een frisse herfstdag, vijf uur. De avond breekt langzaam aan en er is verder niks op te merken, behalve het feit dat het steeds lastiger wordt om voedsel en warmte te vinden. De voedselvoorraad van beide groepen begint langzaamaan te krimpen.
'S avonds is het wat gevaarlijker om buiten het kamp te zijn door de gevaarlijke dieren die rondlopen, waarvan de meesten gemuteerd zijn. Beiden groepen bevinden zich vlakbij het bos, maar zitten minimaal een kilometer of twee van elkaar vandaan.

[ bericht aangepast op 23 sep 2013 - 20:45 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Ergens ging het hem niet om het feit dat de jongen hen volgde. Rust was welkom maar in zekere zin had Roger hem geen kwaad gedaan. De ophoping aan irritatie was eerder hetgeen wat hem in de weg zat – als men daarbij ook nog ging zeuren, dan was het hek helemaal van de dam.
      Misschien was zijn reactie in Sams ogen overdreven. Jammer, maar helaas. Inmiddels zou ze hem goed genoeg moeten kennen om te weten dat hij zo nu en dan zijn kalmte kon verliezen. Heel zelden gebeurde het maar. Toch was het nog te veel.
      Een hand werd op zijn schouder gelegd. Heel zacht kneep ze in zijn vel, alsof ze hem wou kalmeren met deze beweging. ‘Rhynn-" hoorde hij vlak naast zich. Ze kapte zichzelf echter af op het moment dat hij de jongen los liet. Heus niet dat hij hem zou pijnigen, het ging er meer om dat de boodschap eindelijk doordrong. Hij zat er niet op te wachten dat ze werden achtervolgd door een verloren hond.
      Zijn felle woorden vielen niet bepaald bij haar in de smaak. Aan haar gezicht viel af te lezen dat ze hem het liefst met de grond gelijk wou maken op het moment. "Waarom-" begon ze al fel. Ook hier stopte ze zichzelf weer. Zijn handelingen waren zeker niet vriendelijk, daar was hij zich van bewust. Het was beter als ze hem liet afkoelen zodat hij zijn gedachten weer opeen rijtje kon krijgen. Anders maakte ze het enkel nog erger. Eenmaal hij zich aangevallen voelde, zou hij dat laten merken. Net zoals zij graag van zich af beet met haar fysieke acties. Voor hem was het dan ook geen verrassing dat ze haar handen tot vuisten balde. Kalm keek hij toe hoe ze zichzelf weer in het gareel kreeg. Het viel op dat ze rustiger werd aan haar blik.
      ‘Ik heb hier ook niet om gevraagd," perste ze er uiteindelijk uit. Een kort knikje van zijn kant volgde. Meer wist hij er niet bij te doen of zeggen. Het was overduidelijk dat zij ook liever deze dramatische scene uit de weg zou zijn gegaan.
      Het was daarom nu aan haar om dat op te lossen. Sam was slim genoeg om te weten hoe ze dat moest doen. Altijd was ze een soort leiderstype geweest, toch, in zijn ogen wel.
      "Roger doe niet zo moeilijk en ga met Alex mee, die doet heus wel een goed woordje voor je, nietwaar?" ze keek van de ene man naar de andere. Doordringend. Zo kon ze duidelijk laten merken dat ze geen tegenspraak duldde. Respect voor een dergelijke aanpak kon hij wel opbrengen. Tevens was hij blij dat hij het zelf niet zou hoeven te doen. Met zijn aanpak joeg je mensen eerder een angst aan dan dat je ze subtiel de kant op stuurde waar je ze hebben wou. Een van zijn kleine kwaaltjes.
      Sams hand belandde op zijn arm. Met zijn twee verlieten ze de plek. Tussen alle takken en bosjes door waren ze even later uit het zicht, waardoor hij enigszins weer ontspannen kon. Zwijgend liepen ze verder. Het enige geluid waar hij zich op focuste was het knakken van takjes onder zijn voeten zo nu en dan.
      "Het is een lang verhaal," merkte ze op na een lange stilte. Zodra hij opzij keek zag hij hoe ze stiekem naar hem gluurde, althans, dat was waar het op lijken moest. "maar als je het zo graag wil weten kan ik het je wel vertellen," voegde ze eraan toe. Geïnteresseerd luisterde hij naar het verhaal waar ze mee op de proppen kwam. Zo te horen was haar dag een stuk interessanter geweest dan de zijne. Maar het was tevens een stuk minder ontspannen. Wat een drama.
      ’Wat een drama, het verbaast me dat je nog leeft’ snoof hij, voor hij toekeek hoe ze het zakje met pillen tevoorschijn toverde. Bijna zou hij zijn vergeten dat ze deze ook nog had. "ik moet nog bedenken wat ik hiermee ga doen." Mompelde ze tegen hem. Nadenkend keek hij ernaar, hoe ze het omhoog gooide en weer opving. Bedenkelijk genoeg. Zelf leek ze ook geen flauw idee te hebben.
      "Hé, als jij iets weet moet je het me zeggen hè." Ze porde hem met haar elleboog. Instemmend bromde hij voor hij stil bleef staan. Hij trok haar in zijn armen en drukte een kus op haar hoofd. ‘Er komt een moment waarop ik je niet uit alle ellende kan sleuren. Doe alsjeblieft niet al te veel gekke dingen,’ mompelde hij met zijn lippen tegen haar zachte huid aan. ze was hem heel dierbaar. In alle chaos had in tenminste een iemand om op terug te vallen. Haar kwijtraken? Het idee alleen al maakte hem boos.
      Voorzichtig liet hij haar los voor hij verder liep. Hij was niet iemand die erg van de gevoelens was. Zo af en toe was er eens een klein moment waarop hij een soort van liet zien dat hij het wel kon. Maar die momenten waren goud waard.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Roger Aidan Elric

Rustig liep ik naast Sam, maar voor ik het door had, werd ik opeens tegen een boom aangedwud door die vriend van haar. Zijn handen hadden mijn shirt vastgegrepen. Zijn blik was angstaanjagend, zijn woorden dreigend.
'Als je mee wilt, dan houd je vanaf nu je klep dicht, voor ik ervoor zorg dat je nooit meer in staat bent kinderen te krijgen. Je bent verdomme een man, je zou zelf moeten weten wat je wel of niet aankan. Als je haar als een jong hondje volgt maakt het er niet beter op.' Er volgde een korte stilte en voorzichtig slikte ik, bang dat hij me og wat zou aandoen. In deze situatie kon ik nauwelijks wat tegen hem beginnen, iets wat ik eigenlijk wel wilde. Voor de tweede keer vandaag was mijn mannelijke eer aangetast. Maar hierdoor werd mij ook wel weer duidelijk gemaakt dat ik niet welkom was. Serieus, ik was nergens welkom op het moment dat ik hulp nodig had. Door alle gebeurtenissen van vandaag werd ik er wel weer aan herinnerd, waarom ik in mijn eentje was gaan leven. Mensen konden soms gewoon zo ongelofelijk vervelend zijn. Hulp weigeren, wanneer iemand dat nodig had, iemand die zichzelf anders prima zelf kon redden.
Toen merkte ik dat Sam naast hem was komen staan, haar hand op zijn schouder.' Rhynn,' begon ze, maar toen liet hij me los. Ik bleef als een zoutzak tegen de boom staan, toen hij zich naar haar wende.
'Ik word ziek van al dat gezeur, Sam. De volgende keer dat je met al je vriendjes wil gaan spelen, dan mag je mij er gerust buiten laten.' Terwijl zij bezig waren, deed ik een paar stappen van de boom vandaan, beiden zouden op dit moment hun woede in mijn richting kunnen uiten en dan wilde ik liever niet dichtbij hen staan.
Toen viel haar blik op mij, ze sprak de woorden waarvoor ik vreesde. Ze lieten merken dat ik niet welkom was.
'Roger doe niet zo moeilijk en ga met Alex mee, die doet heus wel een goed woordje voor je, nietwaar?'
'Een goed woordje zou ik kunnen doen, voor iedereen, en het is inderdaad verstandig als Roger niet zou weglopen, maar de keuze blijft alsnog bij hem liggen.' Ik snoof kort, toen ik dat hoorde.
'Aan goede woordjes ga ik toch niets hebben. Wie zou nou een man vertrouwen die zomaar voedsel van anderen komt stelen. Niemand en dat is me dus wel duidelijk geworden.' Het laatste was ook aan Sam gericht. Ze liet me nou juist in de steek op het moment dat ik haar het hardst nodig had. Ik wilde niemand nodig hebben. Als zij mij nou niet had gedwongen als het ware om met haar mee te komen om de konijnen te stelen, dan had ik nu ook niet met die arm gezeten.
'Roger, ik weet niet wat jij doet, maar ik ga terug naar mijn kamp. Zoals Sam al zei, kan ik een goed woordje voor je doen, tenzij je liever bij Sam en haar bewaker wil blijven, dat mag natuurlijk ook,' hoor ik die andere gast dan zeggen. Echter had ik mijn besluit genomen. Ik ging gewoon weer in mijn eentje verder, daarmee waren hopelijk de meeste problemen opgelost. Behalve het probleem van mijn arm dan, maar dat had tijd nodig. Moest ik die tijd alleen in leven zien te blijven. Maar ik wist mezelf al enkele jaren te redden, dus dat moest wel goedkomen.
Sam en haar vriend waren ondertussen uit het zicht verdwenen, die gast van het andere kamp zag ik verderop weglopen. Ik keek beide richtingen op, nog even twijfelend over mijn besluit. Was het echt wel zo goed om weer alleen verder te gaan met die arm? Maar ik had geen andere keus. Ik was nergens welkom. Na enkele seconden van twijfel ging ik toch mijn eigen weg. Ik moest een nieuwe manier om te overleven zien te verzinnen, maar dat zou me vast wel lukken, dat was me wel vaker gelukt.

Faye Alaina Pryde - Kamp 2
Finn was inmiddels teruggekeerd naar het kamp -idk- en ik was alleen achtergebleven bij een lijk, dode beesten en een plek waarvan ik geen idee had waar het zich begaf. Geweldig. Ik keek radeloos om me heen en bleef zo enkele minuten staan, me afvragend wat ik nu in godsnaam moest doen. Het werd al donker, wat betekende dat er gevaar op de loer lag.
Ik zuchtte zachtjes en trok het shirt van Gabriël uit, om vervolgens mijn vangst - een paar eekhoorntjes - in het shirt te wikkelen, waardoor het een soort tasje werd. Ik keek nog even naar het levenloze lichaam en het bloed dat een plasje om hem heen had gevormd. Ik slikte de brok in mijn keel weg: het was verschrikkelijk om dit te zien, maar zo ging het leven. Hij had sterker moeten zijn. Ik zuchtte zachtjes. ''Rust in vrede,'' fluisterde ik, om vervolgens langzaam verder te lopen. Ik nam aan dat het behoorlijk lang ging duren voordat ik het kamp terug zal vinden; mijn richtingsgevoel was verschrikkelijk slecht en doordat ik zo had gerend om Finn te vinden, had ik niet opgelet welke kanten ik op was gegaan. Verslagen sjokte ik de bossen weer in en liet zo de open plek achter me. Het dichtgeknoopte, bloederige t-shirt bungelde in mijn handen en mijn adem stokte even toen ik een zwak wolvengehuil in de verte hoorde. Shit - ik moest opschieten, wilde ik niet naast Gabriël belanden. Ik versnelde mijn pas en probeerde zo geruisloos mogelijk te zijn. Al met al verliep me dat goed, want ook daar moest ik op letten als ik mijn pijl en boog wilde gebruiken. Eén geluid en je prooi ging er vandoor. Dit had ik te vaak meegemaakt en deed dus ook best om het sluipen te verbeteren.
De tijd tikte door en langzaamaan begon ik mijn omgeving te herkennen. Ik wist niet hoe lang ik had gelopen - misschien tien minuten, misschien een uur. Ik had geen idee, maar het enige waar ik nog op kon letten was mijn pijnlijke maag. Ik had ontzettend veel honger en werd er duizelig van, maar ik negeerde het en beende koppig door, wetende dat ik bijna bij het kamp was. Plotseling kwam ik echter tot stilstand toen ik was hoorde - gekraak, gevloek. Ik hield mijn adem in en ik deed mijn best om niet op takjes of iets dergelijks te gaan staan terwijl ik langzaam op het geluid af sloop. Het was normaal gesproken doodstil rond dit tijdstip, dus het was behoorlijk ongewoon om een menselijk geluid te horen. Ik herkende de stem niet, niet van mijn kamp in elk geval. Mijn grip rond het t-shirt verstevigde en toen ik mijn lef bij elkaar had geschraapt liep ik achter de bosjes vandaan, niet wetende wat ik kon verwachten. Ik viste mijn dolkje uit mijn zak en bedacht me dat ik er iets beters op moest bedenken. Ik wist zeker dat ik mezelf ooit zal verwonden door de onhandige opbergplaats van mijn wapen - zo onhandig was ik dan ook weer wel.
Toen mijn ogen naar de bron van het geluid schoten, ontspande ik lichtjes en trok ik een wenkbrauw op. Het was een jongeman, ik herkende hem niet. Hij zag er lang uit en vooral breed en gespierd, wat me nog verbaasder maakte, aangezien hij ondersteboven aan een boom hing. Ik grijnsde even en liep langzaam naar hem toe. Ik zweeg, zoals het grootste deel van de tijd, en bekeek hem even, me afvragend hoe hij zo is belandt. ''Een hele goede avond,'' zei ik uiteindelijk met een zachte stem, maar de spot was duidelijk te horen. ''Hoelang... hang je daar al?'' De hand waarmee ik mijn dolkje vasthield hing inmiddels al langs mijn lichaam toen ik me realiseerde dat de man geen enkel gevaar voor me vormde. In ieder geval, niet in deze staat.

[Hello guys. Ik wilde even zeggen dat het me spijt dat ik deze RPG zo ontzettend heb verwaarloosd, en heel cliché moet ik de schuld op school en privé afschuiven. Ik had het liever ook niet, geloof me. :') Ik hoop dat ik nu wel gewoon weer regelmatig kan reageren. Ook wil ik mijn excuses aanbieden voor deze verschrikkelijke post, maar ik moet er weer een beetje inkomen. Lol. Trouwens, het kan zijn dat er foutjes in mijn post zitten. Ik heb de tijd niet gehad om alles bij te lezen.
Ik zal dit weekend eens iedereen een berichtje sturen en desnoods een nieuw rollentopic openen, in de hoop dat er weer een beetje leven in komt.]

[ bericht aangepast op 17 mei 2014 - 23:31 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''