• Crashed on hell


    Verhaal:
    Jullie zijn op weg met vlucht 746 van wellington international airport in Nieuw-Zeeland richting Albany international airport in de staat New York. Plots is er turbulentie, er wordt gevraagd om de gordels aan te doen. Onverwacht komen jullie in een luchtzakking terecht. Eén van de motoren valt uit en de piloot vraagt om kalm te blijven, terwijl hij het vliegtuig veilig gaat proberen te landen. Maar dan plots ontploft de 2e moter. Het vliegtuig begint aan een ontstopbare val naar de grond en de staart van het vliegtuig breekt af. Het voorstuk valt op het strand van een onbewoond eiland, terwijl de staart helemaal de andere kant in de zee terecht komt, op enkele honderden meters van het strand.
    Hier begint dan de RPG. Jullie zoeken naar geliefden, vrienden, broers of zussen waarmee jullie op het vliegtuig zaten of helpen mensen. De mensen uit het staartgedeelte zijn sowieso in het water gevallen, de mensen uit het voorstuk kunnen zowel op het strand als in het water terechtkomen, of zelfs tot in de jungle geslingerd worden, waar je zelf liever begint.


    regels:
    -Je kiest zelf hoeveel personages, maar zorg dan wel dat je het kan bijhouden. Want hoe meer personages, hoe moeilijker het wordt als je even een dagje niet online kan komen of zo
    -duidelijk je naam en het stuk van het vliegtuig waarin je gecrasht bent bovenaan je tekst zetten.
    -Wanneer je out character gaat dan tussen haakjes, of *, of op een andere manier duidelijk af te scheiden van je tekst
    -Deze RPG maak ik samen met LogitG27. We zullen af en toe eens de dag laten eindigen en dan gedurende de nacht enkele dingen laten gebeuren. Wat er gebeurt? Dat is nog geheim, om het spannend te houden! ^^
    -Gelieve in het begin nog zoveel mogelijk op het strand te blijven en dan pas de jungle te gaan ontdekken. In het begin wachten jullie namelijk nog op redding, later in de RPG zal blijken dat alle pogingen tot contact maken met de buitenwereld falen.
    -Iedereen heeft een reden om op reis te gaan, dus jullie moeten wel een beetje een achtergrond te hebben. Gewoon een plezierreisje, voor je werk, familiebezoek,…
    -Er zijn duistere wezens in de jungle. In het begin zien jullie die NIET. Jullie mogen wel schrijven over vage schaduwen, fluisteringen, enge geluiden, maar nog niet over hoe het monster eruit zou zien. Later zullen wij een beschrijving van de monsters erop zetten, zodat jullie weten wat er jullie te wachten staat.
    -Er zijn wilde dieren op het eiland, dus of je daar een aanvaring mee krijgt beslis je zelf
    -Langere teksten zijn leuker en vlotter om te lezen, dus liefst geen oneliners.
    -Als je aan de RPG begint, dan niet om de volgende dag weer te stoppen. Het zou leuk zijn als iedereen het een beetje volhoudt.


    Voorstuk:
    - Felicia Chloe Curtis Huaso
    - Felicé Eve Gonzales LostMagic
    - Scarlett Bennett Irvine tijdelijk inactief
    - Aishlinn ''Linn'' Jay Quinn Butera
    - Mark Curtis LogitG27
    - Finn David Gonzales LostMagic
    - Dannick "Dan" Christopher Bradley Roar
    - Laurent Jared Dupont xAlways

    Staartgedeelte:
    - Alice Dupont Chocolata
    - Amelia Melody Daisiree Williams ginnypond
    - Emmett Robin Bradley Roar
    - Joseph Mason Dupont xAlways

    ER ZIJN NOG ALTIJD MEER DAN GENOEG PLAATSEN VRIJ. Mensen die interesse hebben kunnen zich in het rollentopic inschrijven. :)

    Voor vragen kan je zowel bij mij als bij LogitG27 terecht! :)

    [ bericht aangepast op 18 sep 2013 - 18:48 ]


    “To live will be an awfully big adventure.”

    HOOOOOOOIIIII


    Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

    Felicia Curtis || voorstuk

    Verdoofd staar ik voor me uit. Ik voel.. niks. Ik hoor niks. Wat er gebeurd is? Ik weet het niet. Ik snap het niet. Mijn ogen blijven vast hangen op één punt. Ik kijk, maar ik zie niet. Het is alsof er plots een gat in me geslagen is. Alsof ik plots vanbinnen leeg ben.
    Een gebeurtenis die een intens gevoel van machteloosheid oproept bij de persoon in kwestie noemen we traumatisch. Trauma betekent eigenlijk: wond. Het is een emotionele beschadiging die is ontstaan na het meemaken van een schokkende gebeurtenis.
    Enkele zinnen uit mijn cursus psychologie komen voorbij. Plots komt er langzaam iets opdagen. Alsof ik pas nu, wanneer mijn hersenen iets kunnen bevatten, weer kan nadenken. Ik voel het langzaam opborrelen. Het kietelt langs de rand van mijn bewustzijn. Ondertussen ben ik helemaal in mezelf gekeerd. Ik kijk nog steeds zonder iets te zien. Alles om me heen is gewoon een vage waas. Plots valt het dan toch te binnen. Mark!
    Paniek overspoelt me, maar ik kan nog steeds niets zien of voelen. Ik kan niet bewegen. Ik voel mijn lichaam trillen. Mijn hoofd suist. Mark!


    “To live will be an awfully big adventure.”

    [MT, reageer morgen pas, helaas]


    Spoiler alert: you will save yourself

    Felicé Eve Gonzales & Finn David Gonzales || voorstuk
    Verstijft blijf ik zitten, Finn zijn armen heeft hij beschermend om me heen geklemd, alsof hij me kan beschermen tegen het gene wat nu zal gebeuren. We gaan dood... We vallen. Van de schrik en angst kan ik niet eens met mijn ogen knipperen. Een koud gevoel en een rilling laat me terug bij besef komen als we het water raken, Finn word van me weggerukt door de stroming. Langzaam zink ik. Stukje bij beetje en nog steeds kan ik mij nog niet bewegen. Pas als mijn hoofd onder is en het zoute water mijn mond binnensijpelt besef ik wat er gebeurt is. We zijn neergestort. Ik bijt hard op mijn wang en begin toch te bewegen. Ik zwem terug naar het oppervlak. Ik kijk om en om. Finn! Waar is hij? Ik zie mensen in paniek om me heen dompelen en zie niet zo ver land. Ik dwing mijn lichaam naar het land toe te zwemmen. Als ik hier blijf, bevries ik. Na een eeuwigheid, of nja zo voelt het toch, gezwommen te hebben voel ik een zachte ondergrond. Zand. Ik sleep me verder het land op en blijf even zitten. Uithijgen. Denk Eve, denk. Ik sla mijn armen om me heen door mijn natte kleren. Als ik deze kleren aanhoud, word ik ziek. Ik doe het eerste slimme ding dat in me opkomt. Zoeken naar mensen, naar koffers, naar iets wat bruikbaar kan zijn en bovenal naar Finn.


    'Doubt kills more dreams then failure ever will'

    [Net thuis. Mijn topics]


    "We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

    Mark Curtis - Voorstuk

    Het zwarte voor m'n ogen verdwijnt en ik hoor een hoge piep in mn orgen, ik knipper een paar keer met m'n ogen en wrijf er even goed in. "Wat.. Felicia.. Wat.. wat is er gebeurd?" mompel ik tegen de struik die naast me staat. Dat is niet Felicia! gaat er door me heen.. De piep in m'n oren verdwijnt ook en het wordt vervangen door gillende mensen, geluid van water, brandende stukken vliegtuig en de wind door de bomen. Zoeken en nogal in paniek kijk ik om me heen.. "Felicia!!!" roep ik luid en ik ren het strand op richting de zee.. De eerste gedachten van dat ze dood is gaan door me heen.. Niet oplettend op de andere mensen ren ik over t strand op zoek naar mijn vrouw..


    It's high noon.

    Felicia Curtis || voorstuk

    Ik lijk maar heel langzaam bij te komen. Voor me zie ik blauw veel blauw. Ik knipper langzaam met mijn ogen. Het blauw verandert. Het wordt licht en donker. Na nog een lange tijd besef ik wat ik zie. Ik zie lucht, hemelsblauw, en de zee, diep en donker, gevaarlijk.
    Mark!! Mark! Mark!! Mijn gedachten blijven zich om de naam heen wentelen. Mijn hart blijft roepen. Ik open mijn mond, maar er komt geen geluid uit.
    Heel traag begint mijn gehoor ook weer te werken. Ik hoor een oorverdovend, onheilspellend gekraak. Als een robot, die te lang in de regen heeft gestaan, draai ik mijn hoofd om en zie links van me een enorm wrak van een vliegtuig. De vleugel steekt in de lucht, maar aan het gekraak te horen zal dat niet lang meer duren. En zodra dat ding valt, zal ik eronder liggen. Ja, dat alles besef ik, maar er is geen vluchtgevoel. Ik blijf staan en staar. Ik staar naar wat mijn dood zal worden... Of ben ik dat niet al? Ik voel me niet levend..
    Mark!!! Gaat mijn hart ondertussen verder.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Mark Curtis - Voorstuk

    Ik ren en ren en ren. Plots herken ik een heel bekend persoon. Mijn geliefde, mijn ware liefde, mijn vrouw, mijn leven! Ik herken haar gewoon meteen van top tot teen.. "Felicia!!!" Roep ik luid, maar ze lijkt t niet te horen. Ze moet in shock zijn.. gaat er door m'n hoofd.. Ik stop met rennen en roep haar naam nog eens.. "Felicia!!!!" weer geen reactie.. M'n zintuigen beginnen stuk voor stuk te werken.. Plots neem ik waar dat ze onder een stuk wrak van het vliegtuig staat, die op t punt staat af te breken.. "Verdomme.." mompel ik in mezelf en ik zet 't echt op sprinten naar haar toe. Ik duw iemand omver tijdens mijn sprint en grijp Felicia bij haar armen, mee trekken onder het wrak vandaan en we vallen samen hard in t zand, zij op mij.. "Schat! Jeez! Liefje! Gaat het?" vraag ik paniekerig terwijl ik wat zand uit mn mond hoet..


    It's high noon.

    iemand voor Finn of Fee? :(


    'Doubt kills more dreams then failure ever will'

    LostMagic schreef:
    iemand voor Finn of Fee? :(


    Uhm, tot nu toe nog niet echt eh, miss wij straks..? Valt te zien, sorry ;/


    It's high noon.

    Felicia Curtis || Voorstuk

    Plots wordt mijn lichaam weg gesnokt. Ik vlieg enkele meters verder en kom dan hard, maar toch niet zo hard als verwacht, neer. Mijn zicht wordt langzaam weer helemaal scherp, ik hoor alles weer om me heen. Het gegil, geschreeuw, de paniek, het krakende geluid van de vleugel. Ik zie Mark zijn gezicht vlak voor me en mijn hart loopt over van geluk. "Mark!" roep ik blij. Ik besef dat ik op hem lig, maar doe geen aanstalten om op te staan. "Maar.. wat?" verward staar ik om me heen. Ik kan me niet meer herinneren wat er gebeurd is. Mijn geheugen is helemaal zwart.
    "Wat is er gebeurd? Wat...?" Plots kraakt de vleugel nog harder en komt dan met een harde klap in het zand terecht op enkele meters van ons. Ik gil en verstop mijn gezicht in zijn nek.


    “To live will be an awfully big adventure.”

    Mark Curtis - Voorstuk

    "Wat is er gebeurd?" vraagt ze.. "Wat.. wat er gebeurd is..?" vraag ik. Zelf moet ik ook even denken hoor, wat er nou precies allemaal gebeurd is.. "Er.. er was een schok, en.. herrie, veel geluid.." mompel ik terwijl ik t weer voor me haal.. "Er was gegil.." zeg ik dan starend voor me uit. "En plots, lag ik verderop, bij die struik.. daar ergens.." zeg ik en wijs willekeurig naar een plek waar ik vandaan kwam gerend. "We zijn neergestort.. op een.. eiland lijkt t op.." zeg ik dan terwijl mn ogen groter worden. Ik besef het me ook plots, maar we leven nog.. samen tenminste.. Stevig sla ik mijn armen om haar heen en hou haar bij me.. Dit is t ergste wat je kan overkomen.. "Ik hou van je, schat.." fluister ik door t geschreeuw heen nog met haar op me en ik kijk wat om me heen..


    It's high noon.

    Dannick "Dan" Christopher Bradley - Voorstuk

    De tranen stonden in mijn ogen. 'Em?!' riep ik hard. 'Em? Emmett?!' Ik was overgegaan tot gillen. Het strandje boeide me niks, mijn broer echter wel. 'Emmett!' gilde ik nu. Wild keek ik om me heen, opzoek naar mijn oudere tweelingbroer. Snel stond ik op en begon ik wat te rennen over het strand. Nog één keer, zo hard als ik kon, begon ik te schreeuwen. 'Emmett!' Maar ik kreeg geen antwoord. Waarom waren we dan ook zo stom geweest om het wat goedkoper te betalen en beiden in een ander stuk te gaan zitten? Op mijn lip bijtend om de tranen tegen te houden liet ik me neerzakken. 'Verdomme' Het kwam er hard uit, al mijn woede en verdriet zat erin. Nog geen seconde later balde ik mijn vuisten, klaar om ergens tegen aan te trappen of te slaan. Maar ik zag niet echt wat. Mijn armen legde ik op mijn knieën en mijn hoofd op mijn armen. Misschien was Emmett al overleden. Dood. Had hij niks gemerkt van de klap. Al hoopte ik dat ie ergens rondzwom of aan de andere kant was terechtgekomen, als hij niets gemerkt had en geen pijn had gehad was het beter. Dadelijk kwam de klap voor mij en besefte ik dat ik mijn bloedeigen broer kwijt was.

    [ bericht aangepast op 12 sep 2013 - 20:52 ]


    "We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

    Felicia Clovis || Voorstuk

    "Ik hou ook van jou." fluister ik als verdoofd terug. Langzaamaan dringt alles wat hij gezegd heeft tot me door. Ik denk na en schud dan mijn hoofd.
    "Dat kan niet... We waren net nog in het hotel, we waren gewoon op weg naar het strand, we gingen naar de zonsondergang kijken." mompel ik verward. Nog eens schud ik mijn hoofd. Nee, dat kan niet. Maar dan herinner ik me de lichtblauwe hemel... Het is nog lang geen zonsondergang...


    “To live will be an awfully big adventure.”

    [Seks]


    I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.