Dark Paradise. || Speeltopic O1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 25 aug 2013 - 12:10 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Rachelle Xavièra Montéro

Ik borstel mijn haar voor de grote, lange spiegel. Ik glimlach naar mezelf en laat mijn lange, uitgekamde haar over krullend mijn rechter schouder vallen. Ik draai me om en een bedenkelijke "Hmm.." Rolt zo uit mijn mond. Het was vroeg in de middag en ik zou over denk ik een uurtje bij de club moeten zijn.
Ik maakte mijn bed op en maakte mezelf op. Een dun lijntje boven mijn ogen en wat mascara was in principe al voldoende, Ik stifte mijn lippen rood, niet al te vel. Precies goed genoeg zodat mijn bleke huid niet al te bleek leek.
Ik keek naar mijn outfit die ik net had aangetrokken. Een zwarte skinnyjeans, een witte tanktop en een groene - om precies te zijn de kleur van dennennaalden - blouse die te groot zat aan, mijn haar vlocht ik in een losse vissengraat en deed een zwarte hoed op. Ik keek goedkeurend in de spiegel en ik trok nog een paar enkellaarzen aan, zwart leer met voorop veters en aan de zijkant een rits. Ze hadden een hoge blokhak en pakte mijn tas om de spullen van vanavond in te doen. Mijn uniform voor het werk, ik kleedde mij meestal daar om. Want ook daar kreeg ik te horen wat ik moest zingen en of ik die avond ook in de bediening zou moeten.
De klok vertelde me dat het al laat genoeg was en dat ik snel wat zou moeten eten. Ik liep naar beneden en kwam onderweg Damien tegen. "Há, broer!" zei ik en hij keek me glimlachend aan. "Eet je mee?" vroeg hij en ik knikte. "Moet je vanavond werken..?" vroeg hij peinzend en ik knikte voorzichtig. "Kijk uit, doe geen domme dingen oke zuslief?" Ik knikte, hij wist dat ik meestal na het werken nog wat ging drinken, ook wist hij dat ik niet de enige was die drugs gebruikte. "Doe ik." verzekerde ik hem nog en hij keek me even bezorgd aan.
Na het eten liepen we tegelijkertijd de deur uit. "Zal ik je afzetten?" vroeg hij en ik knikte. "Graag." Hij lachte en we stapte de auto in.
De hele reis in de auto, die wel die kwartier duurde was weer even net als vroeger. "We zijn er, Idiot." zei hij en ik gaf hem een verontwaardigt : "Hé!" Hij lachte en ik stapte de auto uit. "Ik ben er waarschijnlijk vanavond niet." zei hij nog en ik knikte. "Ik zie je morgen ochtend wel." mompelde ik en hij knikte en reed met volle vaart weg. Ik liep naar de personeelsingang. Van de hele crew was ik de enige die in principe niet was ontslagen. Dat kwam tevens ook omdat ik de act was van de avond. Ik liep fluitend de ruimte binnen, opzoek naar iemand die me wat wijzer zou maken over de avond.

[ bericht aangepast op 18 aug 2013 - 22:55 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Dominic Newman

"Mogge" mompelt Noah als hij zijn slaapkamer uit komt en eigenlijk gelijk door naar de badkamer loopt. Ik antwoord dus maar niet. Ik doe suiker en melk in mijn mok en Noah vraagt wat er op het menu staat als hij terug naar zijn slaapkamer loopt. Hij kleed zich aan en komt naar de keuken en schenkt koffie in. Ik zeg niks tot dat ik een slok koffie genomen heb. "Weet ik niet, heb nog niet gezien wat er in huis is" antwoord ik. Ik neem nog een slok koffie en loop dan, met nog steeds het handdoekje om mijn middel naar mijn eigen slaapkamer. Ik doe een spijkerbroek aan nadat ik een schone boxer heb aangetrokken. en een wit t-shirt met een V-hals. Dan loop ik met de was in mijn wasmand naar de keuken en stop de donkere was, van zowel mij en Noah in de wasmachine en zet die aan. Ik gaap en kreun vermoeid voor ik weer een slok koffie neem. Kater... "waarom moesten we ook alweer eerder bij de club zijn?

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Noah Alec Pareiro

Ik hoor Dom niet, totdat ik mijn kamer uit kom. "Weet ik niet, heb nog niet gezien wat er in huis is," is zijn antwoord. Waarschijnlijk toch niks nieuws. Hij neemt een slok van zijn koffie en gaat zijn eigen slaapkamer in. Ik leun tegen het aanrecht, neem enkele slokken van de hete, maar bittere hemelse koffie en begin dan wat kastjes te openen op zoek naar wat eetbaars. Uiteindelijk besluit ik gewoon voor een simpele bak cornflakes te gaan. Ik gooi wat in een kom en doe er wat melk uit de koelkast bij. Een lepel erin en klaar is kees. Zonder ontbijt kan ik echt niet de dag doorkomen, hoewel het eigenlijk meer lunch is als je naar de tijd kijkt. Ik ga zitten op één van de krukken aan de keukenbar met de kom voor me en mijn koffie ernaast.
Dom komt terug en begint alle was te verzamelen. Hij is toch iets minder chaotisch dan ik ben, gelukkig. Meestal neem ik er niet de moeite voor. De wasmachine zet hij aan en ik hoor hem vermoeid kreunen, waardoor ik hem met opgetrokken wenkbrauw aankijk. "Waarom moesten we ook alweer eerder bij de club zijn?" vraagt hij en ik haal mijn schouders op. Pas als ik een slok van mijn koffie opheb kijk ik op. "Oh, sukkel! Het is een vroege show, zoals elke week." Het sukkel sloeg meer op mij dan op hem omdat ik het ook vergeten was. Eens in de week beginnen we vroeger dan normaal, voor mensen die op andere tijden geen tijd hebben. Het gaat vaak ten koste van onze slaap, omdat we alsnog even lang moeten doorwerken. Ik steek mijn lepel weer in de cornflakes en eet door. Het is een best grote, volle bak, maar ik ben dan ook groot en heb veel energie nodig voor vanavond.

Your make-up is terrible

Rowine Blue Hale.
Kreunend werd ik wakker, en ik merkte meteen dat ik toch te weinig GHB had gehad gisteravond. Ik sliep verschrikkelijk. Ik wilde me omdraaien om op de wekker te kijken, maar in plaats daarvan viel ik uit mijn bed. Verbaasd keek ik naar de man die in mijn bed lag. Of misschien had ik toch een beetje te veel gehad. Ik keek om me heen, en besefte toen dat ik niet in mijn eigen huis was. Er was gisteravond dus ook nog wat te veel alcohol in het spel geweest. Zuchtend stond ik op, en rommelde tussen de omgevallen meubelen voor mijn kleren. Deze trok ik op mijn gemak aan. Nadat ik daar klaar mee was, besefte ik dat omdat hij mij mee naar huis had genomen hij moest betalen. Na even zoeken vond ik een beurs, en plukte daar honderd uit. Als hij minder had willen betalen had hij maar eerder wakker moeten worden.
Omdat er vandaag een vroege show was, leek het me wel weer eens leuk om te gaan kijken. Ik slenterde door de straten naar mijn eigen appartement, waar ik nog een paar zakjes drugs in mijn broekzakken en BH propte, samen met nog wat GHB om de dag mee door te komen. Langzaam liep ik naar de club, waarna ik aan de bar ging zitten. Verveeld zuchtte ik, en ik keek om me heen of ik ook bekenden zag. Helaas voor mij, was er nog helemaal niemand.

-Als er iets niet klopt, zeg het maar.-

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Dominic Newman

Noah zit aan de bar een grote kom cornflakes aan het eten. " Oh sukkel! Het is een vroege show, net zoals elke week" antwoord Noah. Ik kreun nogmaals. " Fijn een extra lange dag met een kater" Ik drink mijn koffie op en vul het glas met koud water en laat er een bruis tablet tegen hoofdpijn in vallen. Dan kijk ik in de kastjes en in de koelkast. Opzoek naar iets te eten. Uiteindelijk word het ook een grote kom cornflakes. Ik leg bij zowel Noah's kom en die van mij een appel en een banaan. Zodat we straks in ieder geval genoeg gegeten hebben. Het is namelijk geen garantie dat we in de club iets krijgen. De ene keer wel, de andere keer niet.
Ik drink het glas leeg en trek een vies gezicht. Bah bruistabletten zijn zo smerig. Ik ga naast Noah zitten en begin van de cornflakes te eten. Pas als ik de kom leeg heb en de melk opgedronken durf ik het te zeggen. "Ik heb weer de nachtmerrie gehad" antwoord ik. "Dezelfde als altijd" zeg ik ter verheldering. Over mijn ex. altijd weer. Ze maakte me altijd op dezelfde manier wakker, en elke avond droom ik er weer over. "Ik snap er echt helemaal niets van. Het is meer dan zes jaar geleden man."

[ bericht aangepast op 19 aug 2013 - 21:03 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Ignacio Bray Quinn (Jerome Diallo Celain)

Geiriteerd nam ik nog een hijs van mijn sigaret die ik tussen mijn vingers geklemd had. Ty moest me nog terug betalen voor de drugs die hij van me had geleent maar hij was gevlucht naar het betere gedeelte van Manhatten. Als ik daar zou komen zou ik geheid worden opgepakt ik was niks voor niks een van de bekendste drugsdealers hier. Ik was er gefrustreerd van. En als ik gefrustreerd was drugs het beste middeltje voor mij. Ik zwaaide even naar Row die binnenkwam en een pakje sigaretten pakte.
Ik en Row woonde samen al vanaf het begin van mijn carrière als drugsdealer samen. We waren niet verliefd dat was zeker. Het was gewoon puur zakelijk op het begin maar nu zijn we dealervriendjes. Ik had het sowieso niet echt verwacht van een meisje al Row dat die drugsdealer zou zijn. Ze was dan ook erg jong. Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik een deur hoorden dichtklappen. Ik grijnsde en liep de trappen op naar boven. Mijn gezicht betrok even toen ik het muziek van de badkamer hoorde. Ik drukte de hendel naar beneden. maar jammer voor mij zat de deur op slot. ''Maleysa doe die muziek uit'' snauw ik.
Ik hield niet van Taylor Swift en dat zou ik ook nooit doen.

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Maleysa Valeria Cipriano.

Niet lang nadat ik mezelf 'klaar' bestempeld heb – hoor ik hoe iemand tegen de deur van mijn slaapkamer bonst. Ignacio's stem is het eerste dat door de muziek weet te breken. Een zachte zucht verlaat mijn lippen als ik braaf naar de radio been om deze uit te drukken. In discussie gaan probeer ik al heel lang niet meer. Het duurt niet lang voor ik de deur bereikt heb, waarna ik deze met een paar korte halen van het slot af haal.
Hoewel Ignacio niet groot is voor een man, torent hij nog altijd achtentwintig centimeter boven me uit. Dat verschil wordt benadrukt nu ik geen hakken draag, maar simpele sneakers. Bijtend op mijn onderlip laat ik mijn blik voor een tel over zijn gezicht glijden, waarna ik in de zakken van mijn sweater vis om mijn verdiende geld eruit te halen. Ik weet dat hij ernaar zal vragen – dus hoe sneller ik dat heb verholpen, hoe sneller ik gewoon door kan met een normale dag. De extra fooi mag ik immers houden. Met een neutrale blik overhandig ik hem de helft, waarna ik mijn handen in mijn sweater stop. Ik ben het kleinste meisje dat Ignacio tot nu toe in huis heeft – en ik weet dat het één van de redenen is dat hij veelal ongevraagd mijn kamer betreed. Ik weet niet veel van de anderen, maar als ik naar Ignacio kijk weet ik dat hij een dealer is waar je voor uit moet kijken.
‘‘Is er iets?’’ Ik kantel mijn hoofd enigszins, waardoor mijn bij elkaar gevlochten lokken over één schouder komen te hangen. Ze zijn nog wat vochtig van mijn douche. Een ander verschil tussen mij en de andere meiden die hij heeft is mijn uiterlijk. Ik pas nooit tussen al die lenige, lange lichamen. Het is verschrikkelijk om te zien hoe ze zich in de ochtend met opsmuk bedolven om er vervolgens de hele dag als een hoer bij te lopen. Bijtend op mijn onderlip kijk ik de andere kant op. Het enige waarvoor ik make-up draag is mijn nachtdiensten – en zelfs dan prijs ik mezelf gelukkig als ik 's ochtends eindelijk kan douchen om mezelf te verlossen van al die troep.

[ bericht aangepast op 20 aug 2013 - 10:57 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

      • William Christopher Sheppard

      ‘T – Tot ziens, meneer Sheppard.’
De ongemakkelijkheid, vermengd met een tikkeltje ontzag – waren beiden overduidelijk voelbaar op het moment dat de jongen achter de kassa zijn woorden uit had gesproken ; zijn gezicht werd vuurrood en onder mijn blik sloeg hij verslagen zijn ogen neer. Het had slechts een aantal weken gekost voordat ik in de gaten had gekregen wat ik voor uitwerking ik had op de personen in Dark Paradise, slechts omdat ik een clubeigenaar was en hoogstwaarschijnlijk tot een van de meest machtige mannen in dit duistere gedeelte van de stad behoorde.
Onder het genot van een verfrissende kauwgom – een van de weinige verslavingen die ik mezelf kon veroorloven, met mijn status – been ik met grote passen terug naar het gebouw waarin Moon zich bevindt ; slechts het aanzicht van het gebouw zal de personen op Dark Paradise vertellen dat ze hier niet naar binnen moeten voor goedkope strippers of het zoeken van een dealer, Moon ging een veel stuk verder dan dat.
      ‘Jones, blij om jou hier nog te zien. Hou iedereen vanavond goed in de gaten, wil je?’
De klerenkast van een uitsmijter die ik had aangesteld als hoofd van de bewaking heeft een kort knikje met zijn hoofd – wat altijd ook enkel een stuiptrekking kan zijn van zijn gigantisch gespierde nek ; dat, samen met zijn donkere ogen, handen zo groot als voetballen en strakke uiterlijk was vaak al reden genoeg voor de bezoekers om niets uit te halen, als je in ieder geval niet in het ziekenhuis zou willen belanden.

De lichte koelte komt me tegemoet zetten wanneer ik opnieuw de ontvangstruimte binnen stap, waar de schoonmaaksters inmiddels zijn ingewisseld voor een handje vol personeel dat de garderobe vanavond gaat runnen. Doordat ik weet dat er ontzettend veel personeel privé problemen heeft, geef ik ze de mogelijkheid eerder naar het werk te komen – geld te verdienen en zo uit de handen van de straat te blijven.
      ‘Rachelle, zoals gewoonlijk stipt op tijd.’
Een van mijn meest geliefde personeel staat ietwat verloren rond te kijken in de buurt van de personeelsingang, ze zal net binnen zijn gekomen. Alhoewel ze zich tijdens haar sollicitatiegesprek had voorgesteld als Rae, was ik er al snel genoeg achter gekomen dat Rachelle haar eerste naam was – waardoor ik nooit of te nimmer haar afkorting zou gaan gebruiken, haar echte, langere naam, paste veel beter bij haar en haar krachtige persoonlijkheid.
      ‘Vanavond begin je in de lounge ruimte, wat rustige jazz muziek voor de liefhebbers – naderhand verplaats je je naar de grote zaal, waar je over zal gaan op wat meer rock nummers ; zodat er ook nog gedanst kan worden.’
Voor een kort moment blijf ik stil staan om mijn blik over haar lichaam te laten glijden – ze zag er als gewoonlijk ontzettend goed uit, wat ook een van mijn wensen was voor het personeel. Rachelle was echter anders, alhoewel ze er klein en breekbaar uit zag, wist ze zich ontzettend goed staande te houden in de grote wereld van Dark Paradise, wat ik ontzettend in haar bewonderde.

[ bericht aangepast op 20 aug 2013 - 10:38 ]

•

Rachelle Xavièra Montéro

Mijn ogen glijden naar al het nieuwe personeel in de hal. Een hele nieuwe crew die hier vast niet kwamen werken omdat ze het zo breed hadden. Ik glimlachte naar een enkel persoon wiens blik ik ving en probeerde iemand te herkennen, maar tevergeefs was letterlijk de hele crew vervangen.
‘Rachelle, zoals gewoonlijk stipt op tijd.’
Ik draaide me om en keek glimlachend in de ogen van mijn baas, William Sheppard. 'Dat wordt immers ook van me verwacht meneer.' Ik schonk hem een glimlach waarna hij zijn verhaal volgde. ‘Vanavond begin je in de lounge ruimte, wat rustige jazz muziek voor de liefhebbers – naderhand verplaats je je naar de grote zaal, waar je over zal gaan op wat meer rock nummers ; zodat er ook nog gedanst kan worden.’ Ik knikte als teken dat ik het had begrepen, dit zou een hele lange nacht worden. Ik hoopte op wat goed en meewerkend publiek.
Meestal bleef ik tot sluitingstijd in de club nog zitten. Wanneer mijn dienst erop zat ging ik vaak genoeg of helpen achter de bar, of bleef ik gewoon nog in de club. 'Als ik vragen mag, aangezien wij een nieuwe crew hebben.. wie is mijn styliste voor de avond?' Ik greep de kans om mijn baas even ongezien te bekijken. Een goed uitziende man in pak als baas, wie wilde dat nou niet?
Ik wierp even een blik door de ruimte, het zag er zeker weer weerzinwekkend uit. Iedereen deed vol op zijn best weer om er een sprankelende en gezellige avond van te maken. Mijn ogen begonnen te twinkelen bij het idee, op het podium staan en mijn zogenaamde zegje doen deed me iedere keer weer goed. Het laadde me op en maakte me weer een nieuw mens. 'Zijn er nog verzoeken qua liedjes?' Ik had vaak een hele lijst al staan die ik al had voorbereid en uit die lijst werd er dan gekozen. De songteksten waren voor mij geen probleem, soms had ik het te doen met de band, zo veel liedjes en ook zo veel verschillende muziek. Mijn geluk was dan natuurlijk weer dat ik deze avond met een Jazz band en een Rock band op mocht treden. Twee van mijn lievelingsgenres. Jazz was vrijwel zo rustgevend en Rock was energiek en het gene waar ik toch het meeste naar luisterde als persoon zelf.
'Het spijt me.' zei ik met een zacht lachje, door mijn eindeloze gedachte over de muziek en de club had ik niet door dat ik aan het dagdromen was en ik zo wat meneer Sheppard aan het aanstaren was. Beschaamd keek ik even de ruimte door en grinnikte ik nog zachtjes.

[ bericht aangepast op 20 aug 2013 - 20:38 ]

The duty of youth, is to challenge corruption.

Noah Alec Pareiro

Dom kreunt nogmaals op mijn antwoord. "Fijn een extra lange dag met een kater." zegt hij, waarna hij zijn koffie opdrinkt en weer vult met water en een bruistablet. Hij drinkt echt teveel, maar ik zeg er ondertussen niet vaak meer iets van. Hij zoekt naar wat te eten terwijl ik grote happen neem van mijn bak cornflakes. Uiteindelijk gaat hij voor hetzelfde en krijg ik een appel en een banaan. Ik heb het niet zo op fruit, maar eet het toch braafjes op. De energie heb ik zeker nodig. Het blijft stil, op onze eetgeluiden na. Ik begin net mijn banaan te pellen als Dom begint te praten.
"Ik heb weer de nachtmerrie gehad." zegt hij. "Dezelfde als altijd. Ik snap er echt helemaal niets van. Het is meer dan zes jaar geleden man." Mijn gezicht krijgt gelijk een uitdrukking vol medelijden terwijl ik in mijn banaan hap. "Je moet echt eens in therapie ervoor gaan. Het proberen weg te drinken helpt echt niet man," Ik klop hem op zijn rug en spoel mijn lege bak vervolgens om. "Het maakt het waarschijnlijk enkel erger. Neem eens een dag vrij en zoek zo'n zielenknijper op. Je weet nooit wat ze te bieden hebben." Ik prop het laatste stuk banaan ook in mijn mond en gooi de schil weg.
"We moeten gaan, straks zijn we nog te laat," Ik vis mijn telefoon van het tafeltje bij de bank en unlock hem. Natuurlijk staat er niks interessants, niet veel mensen hebben mijn nummer. Het enige wat ik doe is even snel het internet opgaan en de voorpagina van de krant bekijken. "Hé, bah. Het is ijskoud buiten." zeg ik iets zeurderig. Ik hou van warme temperaturen, daarin voel ik me gewoon het fijnst. Het telefoontje laat ik in mijn broekzak glijden en ik haal mijn zwarte, leren jasjes van de kapstok af. "Let's go, Dommie." grijns ik plagerig.

Your make-up is terrible

Ivy James
Ik lig al een enige tijd - lees: een paar uur - doelloos op de bank in de woonkamer naar MTV te kijken, ook al is het grootste gedeelte van het liedjes gewoonweg verschrikkelijk, op de andere zenders zijn namelijk alleen maar of zender á la Dora of een soapserie aflevering die al voor de honderdste keer op TV komt. Eigenlijk heb ik wel wat dingen te doen, maar ik ben best wel moe doordat ik vanochtend vroeg wakker was geworden door geschreeuw van Azarov en daarna kon ik niet meer in slaap vallen, waarop ik had besloten om alvast te gaan douchen. Na het douchen was ik met slechts een handdoek om - daaronder nog wel een string - op de bank gaan liggen en daar lig ik nu nog steeds. Het zou me eigenlijk niet verbazen als ik af en toe even inslaap ben gevallen.
'Ivy.' Ik kijk op als ik mijn naam hoor en kijk recht in het gezicht van mijn baas Azarov. Ik had recht in zijn ogen gekeken als die zich niet op mijn lichaam zouden richten. Na enkele seconden kijkt hij dan toch naar mijn gezicht, met een strenge blik in zijn ijsblauwe ogen. 'Ga je vandaag nog wat doen?' Ik knik. 'Ik ga vanavond geld halen bij Matthew.' Azarov lijkt even na te denken. 'Vanmiddag,' verbetert hij me dan. Fronsend kijk ik hem aan, maar voordat ik kan reageren praat hij al verder. 'Er is een middagshow, dus dan kan je net zo goed vanmiddag gaan,' vervolgt hij, terwijl hij op zijn horloge kijkt. 'Ik wil dat je voor de show het geld ophaalt, dus je moet vaart maken.' Gelijk glij ik van de bank af, waarbij ik de handdoek goed vast houdt, iets wat Azarov lijkt te amuseren. 'Je hoeft die handdoek niet zo goed vast te houden hoor, ik heb toch al meer dan eens gezien wat er onder zit.' De uitdrukking op mijn gezicht wordt was donkerder en ik besluit maar niet te reageren op zijn opmerking. Het enige wat ik er op weet is een sarcastische opmerking en dat zou het niet veel beter maken. Ik tover een charmante glimlach op mijn lippen en draai me daarna om, om naar mijn slaapkamer te lopen terwijl ik Azarov's ogen op mijn lichaam voel branden.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Dominic Newman

"Je moet echt eens in therapie ervoor gaan. Het proberen weg te drinken helpt echt niet man," Noah klopt op mijn rug en en spoelt de lege kom om. "Het maakt het waarschijnlijk erger. Neem eens een dag vrij en zoek zo'n zielenknijper op. je weet nooit wat ze te bieden hebben" Hij propt de banaan in zijn mond en ik neem een hap van de appel terwijl ik de kom omspoel. "We moeten weg straks komen we nog te laat" zegt Noah. Hij vist zijn telefoon uit zijn zak. Ondertussen pak ik mijn blazer. Nouja, mijn werk outfit die ik verplicht moet dragen. Mag alles aan, als die blazer er maar overheen zit. "he bah het is ijskoud buiten. " zegt Noah zeurderig. Typisch hem. Ik grinnik even en doe mijn overjas aan terwijl hij zijn leren jas van de kapstok haalt. "Let's go Dommie" grijnst Noah. Ik steek mijn tong uit en neem een hap.
'Let's go" antwoord ik. Ik loop naar buiten terwijl ik mijn appel eet. Ik wacht tot Noah de deur afgesloten heeft en loop dan door. "Enig idee hoe duur zo'n zielenknijper is? Kan dat niet betalen man....Daarnaast heb ik jou daarvoor" Ik grijns plagerig en eet verder van mijn appel. Suite two hundred is niet ver weg. Slechts een paar straten verderop. We lopen achterom, aangezien de voorkant nog dicht is. Maar als ik binnen loop lijkt het alsof we de eerste zijn. "t zal eens niet" Mompel ik. Ik doe de lichten aan en zet achter de bar de radio aan. Lekker luid nu dat nog kan. Dan begin ik de stoelen van de tafels te halen. "Wat wil je drinken Don Juan?" vraag ik aan Noah.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

      • William Christopher Sheppard

      ‘Dat wordt immers ook van me verwacht, meneer.’
Rachelle schenkt me een van haar prachtige glimlachen, wanneer ik haar prijs met het feit dat ze vandaag – opnieuw – stikt op tijd is aangekomen in Moon. Het feit dat ze daadwerkelijk om haar werk geeft en er ook alles aan wil doen om het te behouden ; vind ik prachtig en bewonderbaar, het is geen eigenschap die ontzettend vaak voorkomt hier in Dark Paradise. Doordat het werk hier vaak voor het oprapen ligt – in allerlei maten van mensvriendelijkheid – wordt er vaak gewisseld, alsof je nieuwe kleren aandoet voor een nieuwe dag.
      ‘Als ik vragen mag, aangezien wij een nieuwe crew hebben … Wie is mijn styliste voor de avond? Zijn er nog verzoeken qua liedjes? Het spijt me.’
Alhoewel ik Rachelle op geen enkele vraag antwoord had gegeven, verontschuldigt ze zich voor het feit dat ze ietwat langer dan normaal gesproken naar me had gekeken ; waardoor ik er niets anders aan kan doen dat er een lichte glimlach rond mijn lippen omhoog krult. Dit is een moment waarop ik een stukje zie van het kleine, breekbare meisje dat binnen in Rachelle schuilt – wie echter direct weer verdwenen is door haar afwijkende manoeuvre.
‘Je nieuwe styliste wacht in je kleedkamer op je, haar naam is Ella – ze is overgeplaatst uit een andere club, maar ik heb goede referenties van haar te horen gekregen. Wat die verzoekjes betreft, evenals Ella ligt er een lijst in je kleedkamer – daarnaast komen er hoogstwaarschijnlijk de vaste klanten van de woensdag, waardoor ik weet dat je daarop in kan spelen.’

      ‘Meneer Sheppard. Meneer Sheppard.’
Charlie stond opnieuw naast me heen en weer te springen – hoogstwaarschijnlijk doordat er iets geregeld moet worden wat buiten zijn bereik ligt. Het enige feit wat me ontzettend irriteert aan Charlie is zijn onfatsoenlijkheid, ook doordat hij op dit moment het gesprek tussen mij en Rachelle verstoort door een papier klemmer onder mijn neus te duwen.
Zonder ook maar een blik te werpen op het papier neem ik de pen over van Charlie en krabbel mijn handtekening snel, maar netjes onder op een lijn – waardoor Charlie van het ene op het andere moment weer is verdwenen. Alhoewel ik me ontzettend aan hem kan irriteren, weet ik dat Charlie van grote waarde is van Moon, en ik het nooit zonder hem zou kunnen stellen.
      ‘Het spijt me,’ zeg ik nu tegen Rachelle, om me te verontschuldigen voor Charlie’s gedrag.
      ‘Ik ben blij dat ik jou heb kunnen laten blijven, Rachelle – jij zal me nooit teleur stellen. En weet je, je werkt hier nu al een tijdje – noem me William.’
Ik schenk Rachella opnieuw een lichte, charmante glimlach waarna ik een hand door mijn haar haal om het ietwat uit model te brengen ; zodat het warrig op mijn hoofd komt te liggen. Normaal gesproken laat ik mijn personeel me nooit bij mijn voornaam noemen – Rachelle is echter een uitzondering, een grote uitzondering.

•

Noah Alec Pareiro

Dom heeft zijn blazer aangetrokken met een overjas. Zijn style is vaak net wat netter dan die van mij. "Let's go." verhaalt hij me. Hij loopt naar buiten met zijn appel en ik volg hem, waarna ik de deur afsluit en de sleutel in mijn zak steek. "Enig idee hoe duur zo'n zielenknijper is? Kan dat niet betalen man... Daarnaast heb ik jou daarvoor." grijnst Dom. Ik haal even mijn schouders op, zo grappig vind ik het niet. Ik ben geen psychiater, ik weet niet wat ik moet doen. Ik probeer hem natuurlijk wel te helpen, maar is het ook goed genoeg? Volgens mij niet. "Probeer het gewoon eens bij je verzekering, oké?" stel ik alsnog voor, terwijl we doorlopen. Gelukkig is het niet al te ver weg.
We gaan via de achterkant van de club naar binnen, maar als we aankomen is het nog helemaal leeg. Dat is meestal zo. "'t zal eens niet." mompelt hij en hij doet de lichten aan en zet de radio luid aan. Hij zet alles klaar terwijl ik hem help. "Wat wil je drinken Don Juan?" vraagt hij en ik grijns naar hem. "Doe maar een shotje Sambuca." zeg ik, waarna ik me omdraai en naar de kleedkamers loop. Het is een beetje een standaard traditie geworden, een drankje voor het werk. Mijn jas hang ik daar op en ik slof weer terug, ik heb nog genoeg tijd om me om te kleden. Als ik terug kom zie ik dat er al iemand is, maar als ik dichterbij kom herken ik het jonge meisje. Het is Row, de dealer bij wie ik vroeger wel eens drugs haalde.
Ik glimlach naar haar, het is eigenlijk een schattig ding. "Hey Row, wat ben je vroeg," zeg ik tegen haar. "Je moet nog even wachten voor we het podium opgaan." Ik knipoog naar haar en pak het shotje dat Dom al voor me klaar gezet heeft. Ik sla het achterover en schuif het glaasje terug naar hem. Er komen meer mannen binnen, die hier allemaal werken. Muziek, lichten en strippers. "Nou, ik ga me maar omkleden." zeg ik tegen beide, waarna ik me omdraai en de kleedkamers binnenloop. Het eerste wat ik doe is het rooster nakijken. Blijkbaar is mijn eerste act een brandweerman. Ik doe mijn haar goed, trek twee zwarte strepen van make-up over mijn wangen heen en kleed mezelf uit, nadat ik het pak opgehangen heb.

Your make-up is terrible

Dominic Newman

Noah vraagt om een Sambuca shot en ik zet het voor hem klaar. Er komen meer mensen binnen, die hier werken maar ook een meisje die Noah blijkt te kennen. Ik pak voor mezelf een biertje en neem een slok en denk na over wat Noah net zei. Ik ben niet eens verzekerd. Als mij wat overkomt moet ik het allemaal zelf dokken. Wat een kut leven heb ik ook eigenlijk. Ik zet voor alle mannen hun drankjes neer en ze bedanken me hartelijk. Ik glimlach terug, niet in staat iets te zeggen. Bah wat een rot dag eigenlijk vandaag. Mijn allerbeste vriend stuurt me naar een psychiater. Alsof hij niet eens met mij over mijn problemen wilt praten. Ik drink mijn bier op en leg het lege flesje weg. Hopelijk word het een beetje druk vandaag. Noah laat weten dat hij zich gaat omkleden en ik knik met een glimlach "succes maat"

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]