Triomfantelijk rijdt Jacco in zijn gloednieuwe auto en zet het geluid van zijn stereo nog wat harder dan daarnet. Lachend beweegt zijn hoofd mee met de maat van de muziek en hier en daar laat hij zijn zware stem vallen, bij enkele zinnetjes van het liedje, die hij nog had onthouden.
Toen het liedje was afgelopen concentreerde hij zich terug op het drukke verkeer rond zich en met een diepe zucht, haalde hij zijn hand door zijn haren. Vervolgens plaatste hij zijn vrije hand op het zwarte stuur en draaide het een kwart slag naar rechts om zo een korte bocht te nemen. Zijn auto gleed soepel door de hindernis en met een glimlach reed hij weer verder over de rechte baan, die zich enkele meters verder uitstrekte. Met een zucht hield hij zijn stuur weer klaar om nu de bocht naar links te nemen, maar toen een gedaante op een fiets voor zijn gezichtsveld verscheen en Jacco te laat was om zijn hindernis te ontwijken, draaide hij toch schokkend aan het stuur. Een harde knal gleed zijn gehoorgangen binnen en geschokt keek hij voor zich uit, geen enkele beweging. Weer bij zijn positieve schudde hij zijn hoofd en spurtte zijn auto uit, naar het slachtoffer toe. 'Het spijt me. Ik had je niet gezien.' Een traan rolde over zijn wang, toen het allemaal bij Jacco doordrong en met een trillende hand hielp hij het slachtoffer recht op te staan. Zijn blik gleed naar de persoon toe, een rilling glijdend over zijn ruggengraat. 'Cara?' mompelde hij onverstaanbaar, zijn blik gefocust op haar prachtige ogen.
Een zachte gil gleed over Cara haar lippen, toen ze het moeilijk had om recht op haar benen te staan en als een speer in Jacco's armen viel. Schokkend krulde ze haar armen rond Jacco, waarna zijn hartslag overuren deed en zijn armen verbaasd rond haar tengere lichaam legde. 'Ik was doodsbang,' murmelde ze tegen zijn onlangs vochtige shirt aan, waarna ze genoeg kracht had om terug op haar eigen benen te staan. Een zwakke glimlach sierde haar roze lippen en twijfelend keek ze naar Jacco, die ondertussen onzeker terug zijn armen naast zijn eigen lichaam liet rusten. 'Zou je het goed vinden, als ik je bij mij thuis verzorg?' De woorden kwamen twijfelend uit Jacco's mond, waarna hij zijn mondhoeken zacht omhoog krulde.
'Normaal ga ik niet met vreemden mee,' zei ze vrijwel meteen, vastberaden.
'Maar je hebt iets goed te maken, jongeman!' Voegde ze er aan toe, een glimlach op haar gezicht geplakt. Jacco zijn zenuwen vlogen meteen weg uit zijn lichaam en gelukkig verborg hij zijn negatieve gedachten. Hij dacht namelijk niet dat Cara meteen ging toe stemmen.
Lachend wees hij naar zijn auto, waarbij Cara op de bijrijdersstoel plaatsnam, wachtend op de nerveuze Jacco, die even niet meer wist wat te zeggen...
De rest verzin je zelf maar hé (:
[ bericht aangepast op 15 sep 2013 - 22:23 ]
'' Type Sangster if you can see this. "
15 sep 2013 - 21:07
