Gesloten - Stamcafé

Hey allemaal

Ik doe al een jaar mijn studentenwerk. We zijn in totaal met ongeveer 45 studenten. Een deel daarvan zijn studenten die daar al zeer lang werken en elkaar heel goed kennen ook buiten het werk. Ze gaan ook na het werk vaak samen uit enzo. Mij interesseert dat niet zo en ik probeer me daar dan ook niet tussen te zetten, ik ga meer om met de andere studenten. Maar een aantal van die studenten zijn kennissen van mijn broer. Mijn broer vertelde me vandaag dat die zeiden dat ik enorm stil ben en het soms lijkt alsof ik kwaad ben op hun. En dat is totaal niét hoe ik wil overkomen. Oké, ik ben inderdaad wel vaak stil, maar zij doen ook geen moeite om andere studente in hun 'groepje' te laten. Ze zijn altijd met hunzelf bezig. Ik ben wel àltijd vriendelijk. Maar om eerlijk te zijn, zijn dat ook gewoon niet het soort mensen waarmee ik wìl omgaan. Ze gaan altijd uit en praten dan op het werk over hun nieuwe veroveringen enzo. Kan me allemaal geen lur schelen. Met de andere studenten, dus diegene die niét tot dat groepje behoren, kan ik het wel zeer goed vinden. Toch trek ik het me zo hard aan dat ze mij zo stil vinden. Want dat is dan dus de indruk die ik nalaat bij mensen die mij niet goed kennen...

Ik heb dat nog al gemerkt, dat mensen die mij niet goed kennen mij ongelooflijk stil en gesloten vinden. Ik vind het ook wel moeilijk om me volledig op mijn gemak te voelen bij iemand. Dat vraagt echt tijd bij mij. Ik vind het heel moeilijk om gesprekken aan te gaan met mensen die ik niet goed ken. Ik denk dan vaak: 'ik ga niets over mezelf vertellen, want dat kan hun toch niets schelen.' of 'Zou ik dit vragen? Nee, dat komt zo stom over. Ik ken hun totaal niet goed, waarom zouden ze dat willen vertellen aan mij?' en BLABLABLA. En om eerlijk te zijn doe ik ook niet vaak de moeite om iemand deftig te leren kennen, omdat ik echt vrienden genoeg heb. Ik heb een bangelijke vriendengroep op school, ook een geweldige groep vrienden buiten school en genoeg beste vriendinnen waar ik àlles aan kwijt kan enz. Ik voel me nooit alleen. Dus als ik het zo bekijk is het helemaal niet zo erg dat mensen me stil en gesloten vinden. Maar toch trek ik het me aan dat ik zo'n indruk nalaat.

Wie begrijpt me een beetje? Zijn er nog mensen die zo zijn? (:

If we had not a soul, music would have created it.

Sorry, I have no advice or something ;c
Ik ben nogal spontaan namelijk ö

Ik ben ook erg gesloten, zelfs wanneer het juist niet hoeft.

''There is no hell, no heaven either. This world is what we make of it.''

Als ik normaal kijk (dus niet blij, of boos ofzo), dan kijk ik blijkbaar verschrikkelijk chagrijnig. Mijn argument daartegen? 'Dan zit m'n vel goed.'
Ik snap het wel hoor, ik trek me soms ook heel erg aan van wat andere mensen denken, ik ben het alleen leren gaan negeren door mezelf af te leiden, door er niet naar te gaan luisteren, of andere dingen gaan doen.
Een aantal mensen hebben namelijk een keer, toen ik rustig huiswerk aan het maken was met mijn oortjes in, over mij zitten roddelen, waar ik bij was. Ik had al een vermoeden (ik hoorde een aantal keer de naam van mijn vriendje vallen), en later hoorde ik ook dat ze het letterlijk over mij hadden. Ik voelde me best rot, en ik voel me soms nog steeds rot als ik er aan terugdenk. Maar ik heb later tegen mezelf gezegd: 'Ze zijn gewoon jaloers, niet over nadenken, Sofie.' Ik heb het ook gezegd tegen vrienden en vriendinnen van me, en mijn beste vriendin zei tegen me: 'Ze zijn gewoon jaloers, omdat jij mij hebt.' ;P

Ik zou tegen je broer zeggen dat je dit soort informatie niet meer wil horen. Wat je niet weet, wat je niet deert. En verder, vraag eens aan mensen (die jou goed kennen), wat ze van jou vinden. Hun mening telt, wat zij kennen jou goed. Wat weten die andere mensen van jou, als ze niet eens de moeite doen om interesse in jou te tonen?

Als je nog privé met me wilt praten, mag je me altijd een PB of GB sturen. Ik heb van dit soort dingen meegemaakt (helaas), en ik wil best ervaringen met je delen. ^^

Deep inside, I've never felt alive

Ik trek me ook aan van wat mensen over me denken, maar ik heb het leren loslaten. Maar irritant en een beetje rotgevoel is het zeker wel. Ik zal maar eens aan de mensen die me wel goed kennen, wat ze van me denken. Die hebben vast wel een heel ander mening dan diegenen met een vooroordeel over jou. Ik kom ook best stil en gesloten over, maar als ik eenmaal iemand durft te vertrouwen kan ik mensen totaal verassen.

-

Ja , soms wek ik -blijkbaar- ook de indruk dat ik stil ben , bij mensen die me niet zo goed kennen ..
Terwijl ik bij mensen die me wel kennen redelijk druk ben, en altijd wel zin heb om te praten etc.
Ik vind het ook best vervelend , ik herken je situatie , ik heb ook genoeg vrienden , op school en daarbuiten , maar toch ..
Ik vraag (als er al groepjes zijn) gewoon aan een groepje met mensen die me aardig lijken of ik erbij mag komen staan, en luister dan even naar hun gesprek.
Dan kan ik ook meepraten , en probleem opgelost (voor dan) . (:

[ bericht aangepast op 23 juli 2013 - 16:15 ]

' So many books, so little time ' ~ Frank Zappa

Ja, zoiets heb ik ook.
Ik ben super verlegen en ben daarom bijna altijd stil. Bij mijn vrienden kan ik hun oren eraf praten :'D. Sommige mensen vinden het onbeleefd dat ik stil ben en anderen vinden het niet erg. Ik heb een groepje op mijn werk/school (Zomer baantje op school). Ik kan totaal niet met die meiden praten. Ze hebben het elke keer over feesten, uitgaan en vriendjes. En als ik iets verkeerd doe zeggen ze altijd 'Je kon het toch gewoon vragen?' Ja, als ik tegen vreemden kon praten misschien wel ._. Ik heb vrienden die ik al een jaar ken en nog steeds niet normaal tegen kan praten. En mensen vinden dat ik altijd verdrietig of boos kijk, Ik krijg regelmatig de vraag wat er met me aan de hand is, terwijl er niets is.

“You want weapons? We’re in a library! Books! The best weapons in the world!” ~The Doctor

Ahh, ik ben echt precies hetzelfde als jij... Kan dus niet echt advies geven helaas.

I can't define who I am.